Tahimik ang maliit na bahay ni Angelo. Nang sumapit ang isang karaniwang umaga. Malamlam ang liwanag na dumadaloy mula sa bintana. Dumadampi sa murang mesa na gawa sa kahoy. Ang amoy ng mainit na kape ang bumungad sa kanya habang isinasawsaw niya ang piraso ng tinapay. Simple lamang ang buhay niya pero may tahimik na kapanatagan dito.

Isang uri ng payapang hindi kailan man ibinigay sa kanya noong kabataan. Habang isinusubo ang huling piraso ng tinapay, may mahinang katok na umalingawungaw sa pintuan. Napakunot ang nonya. Bihira siyang makatagpo ng bisita. Pagbukas niya, naroon ng isang lalaking nakauniporme ng postal courier. May hawak na makapal at mamahaling sobre.

Delivery po para kay Mr. Angelo Ramirez. Magalang na sabi nito. Natigilan siya. Para sa akin. Opo. Pakirma na lang po rito. Matapos pumirma iniabot sa kanyang kamay ang sobre. Makintab ang papel, kulay ginto ang gilid at may naka-embosse na salyo. Nang buksan niya ito, dahan-dahang bumungad ang malinis na lettery.

Batch 2010. 15ye high school homecoming. Para siyang biglang inalo ng matinding tuwa. Napalawak ang pagngiti niya na para bang bumalik siya sa pagiging batang sabik sa reunion. Umupo siya sa upuan. Hawak-hawak ang imbitasyon na para bang napakahabang panahon na niyang inaasamasam. Naramdaman niyang bumabalik ang nakaraan, ang mga simpleng klase, tawanan at ang mga pangungutya.

Pero higit doon ang mga kaibigang nagbigay ng kulay sa buhay niya. “Grabe, 15 years na pala.” bulong niya. May halong tuwa at hindi makapaniwalang damdamin. Sinundan niya ng pagbabasa ang mga detalye. Gaganapin sa isang sikat at marangyang resort. May dinner, awards at social program. Para kay Angelo na nasanay na sa simpleng buhay, malaki na kaagad ang bigat ng lugar na yon.

Ngunit hindi niya iyon iniinda. Ang mahalaga makikita niyang muli ang mga taong naging bahagi ng kabataan niya. Tumayo siya at tinignan ang kalendaryo na nakasabit sa dingding. Lima pang araw bago ang event. Ngunit sa puso niya parang bukas na mismo ang reunyon. Hindi mapakali ang mga kamay niyang paulit-ulit na sinusuri ang imbitasyon.

Para bang pinadalan siya ng alon ng pag-asa. Ng gabing iyon, pagbukas niya ng maliit na aparador, isa-isa niyang pinagmasdaan ang mga damit niya. Wala raong branded, wala ring bago. Ngunit may isa siyang pinili. Isang puting polo na maayos pa kahit ilang taon ang ginagamit tuwing espesyal na okasyon. “Pwede na ‘to.

” sabi niya habang pinupunasan ng lumang sapatos. Hindi niya naiisip kung ano ang tingin ng iba. Para sa kanya, sapat na ang malinis, maayos at tapat na sarili. Pagkahiga niya sa kama, hindi niya mapikilang ngumiti. Makikita ko na rin sila sa wakas, pulong niya sa sarili. Pagkatapos ng lingang taon, makakabalik ako.

At doon sa simpleng silid na yon, sa payak na buhay, nabuhay ang isang pag-asang matagal ng natutulog. Ang muling makaharap ang nakaraan, ngayon ay dala ang bagong lakas ng loob. Dumating ang araw ng reunion at tila mas mabilis kumabog ang puso ni Angelo habang inaayos niya ang polo niyang puti. Maaga pa ngunit handa na kaagad siya. Tinignan niya ang sarili sa salamin.

Simple, maaliwalas ang mukha. May bakas ng pagod pero higit doon ay ang ningning ng sabik na pagbabalik. Huminga siya ng malalim bago lumabas ng bahay. Dala ang pag-asang magiging masaya at magaan ng gabing iyon. Biyahe pa lang hindi na mapigilan ang ngiti niya. Habang lumilipad ang tanawin sa bintana, sari-saring ala-ala ang bumabalik ang kantin kung saan sila nagkukumpulan noon.

Ang mga kwentuhan patungkol sa pangarap na hinaharap at ang mga simpleng hirita na puno ng tawanan. Pinangarap niya talaga ang sandaling ito. Ang muling pagkikita nila. Pagdating niya sa resort, tila ibang mundo ang bumungad sa kanya. Malawak ang garden na may mga fairy lights. Kumikislap sa bawat pag-ihip ng hangin.

Sa loob, tanaw ang malalaking chandelier. Tatila kumikinang na bituin. Hindi niya maiwasang mapatulala ang bahagya. “Grabe ang ganda naman.” Mahinang sabi niya halos hindi makapaniwala. Lumapit siya sa entrance table na pangiti ang receptionist. “Sir, kayo po ang pinakaunang dumating. Welcome po sa homecoming.

” Napakamot siya ng batok. Maaga po talaga akong umalis. Excited po kasi ako. Tinanggap niya ang name tag at naglakad-lakad sa paligid habang hinihintay ang iba. Tumigil siya sa harap ng stage. Inaalala kung papaano sila dating nagpe-perform tuwing school foundation day. Ngumiti siyang mag-isa habang pinapakingga ng tugtog mula sa speaker.

Maya-maya pa, may narinig siyang tawanan at ingay sa gate. Dumating na ang ilang mga kaklase niya noon. Nauna si Edward, makisig, nakasoit at halatang sanay sa atensyon. Kasunod niya ang dalawa pang lalaki na tila staff. May hawak na mga gamit. Lumapit siya kaagad kay Angelo. Uy, Edward! Masayang bati ni Angelo.

Sabik na sabik. Tumigil naman si Edward at tinignan siya mula ulo hanggang paa. Pagkatapos ay ngumiti ng may habang. Oh pre, aga mo ata. Kwardya ka ba dito? Sabay tawa. Parang may tumusok sa dibdib ni Angelo pero sinikap niyang panatalihin ang ngiti. Ah hindi ah. Maaga lang talaga akong umalis sa amin.

Sumunod na tumati ngay si Dyela, naka-best rests. May hawak na gepag. Hello guys. Teka, anong dala mo Angelo? Napayuko si Angelo. Nagkibit balikat. Ha? Eh wala eh. Sarili ko lang. Narinig niya ang pagbulong ni Raymart habang papalapit. Naku, hindi pa rin nagbabago. Mahilig ka pa rin sa libre hanggang ngayon. Samantala, si Annalyn naman ay nakahalukipkip naas kilay.

Totoo ba? After 15 years, hindi ka man lang umasenso kahit konti. Hindi man malakas ang boses nila pero sapat na ang tawa at tinginan [musika] upang maramdaman ang kirot. Kanina’y punong-puno ng saya ang puso niya pero ngayon tila mabigat na at malamig. Dahan-dahan siyang napayuko. Pilit na nagtatago ng lungkot na sumisiksik sa kanya.

Hindi niya inaasahan na ganon pa rin ang tingin nila sa kanya. “Siguro hindi talaga nagbabago ang lahat.” bulong niya sa sarili at ang iting dala niya mula sa pagkagising ay unti-unting naglaho. Habang nagsisimula na ang opisyal na programa ng Homecoming, nakaupo lamang si Angelo sa isang mesa malapit sa gilid ng venue. Maaga pa.

Ngunit tila unti-unti ngbubura ang pananabik na baon niya mula sa bahay. Pinapanood niya ang mga kaklase. Tumatawa. Nagkikwento patungkol sa naging buhay nila. Nagpapalitan ng balita patungkol sa mga trabaho at negosyo. Ang ilan ay may kasamang asawa’t anak. Ang iba naman may sariling pinagkakaguluhan tagumpay. Sa gitna ng ingay at saya ng lahat, tila si Angelo ang pinakatahimik.

Pilit siyang nakangiti sa tuwing may dumaraan upang bumati. Ngunit kapansin-pansing walang nagtatagal sa mesa niya. Ang mga dating kaklase ay nagsisiksikan sa iisang lugar. Pinag-uusapan kung anong sasakyan ang gamit nila. Kung saan bansa nakapagbakasyon o kung gaano kalaki ang sahod nila. Hindi niya masasabing masama yon.

Ngunit ramdam niya ang pagitan. Isang pagitan na tila lumaki pa lalo dahil sa mga sinabi kanina. Napabalik ang isip niya sa mga panoong high school pa lamang sila. Naalala niya kung papaano siyang madalas na maging sentro ng biro. Kahit hindi nakakatuwa. Ang palaging kulang sa baon, ang minsang hindi makabayad ng project fee sa oras, ang minsang hindi makasama sa outing dahil walang pamasahe.

Hindi naman lahat ng ala-ala niya ay masama. May mga kaibigang mababait rin noon. Ngunit [musika] parang mas nangingibabaw ang bigat ng mga araw na kailangan niyang kayaning mag-isa. Pinilit niyang ibalik angiti nang merroong lumapit sa kanya. Ito ay si Anton, isa sa pinakamabait nilang kaklase noon.

Y Angelo, kamusta na pare? Tanong nito. Ngumiti siya. Ayos naman Anton. Natutuwa akong makita kayong lahat. Pero agad ring umalis si Anton nang may tumawag dito mula sa kabilang mesa. Naiwan na naman siyang mag-isa. Nakatingin sa mga ilaw sa kisame. May kakaibang kirot na tila humihigap sa seya. Habang kinakain niya ang salad na kinuha niya mula sa buffet, sumilip siya sa malayo kung saan nakatayo ang grupo nina Edward.

Pasigla nilang pinag-uusapan ang mga negosyo at sasakyan. mga bagay na hindi niya makuhang ipagmalaki kung meron man, isa sa Edward sa mga pinakahinahangaan sa batch nila dahil sa tagumpay nito. Ngunit kanina, isang biro lang ang nagpabagsak sa damdamin ni Angelo. Ramdam niyang dumudulas ang kumpyansa niya. “Hindi ba sapat ang pagiging masipag?” tanong niya sa sarili.

O kailangan talagang mayaman ka para hindi ka pagtawanan. Pinilit niyang alisin ang bigat na nasa dibdib. Hindi siya dapat pinanghihinaan ng loob. Narito siya dahil gusto niyang makipag-reconnect hindi upang makipagpaliksahan. Maya-maya pa ay tinawag ng host ang atensyon ng lahat. Batch 2010. Find your seats.

Mag-uumpisa na ang next part of our program. Unti-unting nagsibalikan ang mga kaklase sa kaniga nilang mesa. Bumalik si Angelo sa upuan niya at huminga ng malalim. Pilik niyang pinapatunog sa isip na masaya ang gabing ito na hindi dapat masira ang pakiramdam niya. Pero habang tumatawa ang iba, tila unti-unti siyang humihiwalay sa kasiyahan.

Kahit sinusubukan niyang umumiti may lungkot na hindi maitatago. [musika] Masaya ang musika sa loob ng Grand Pavilon ng High School Reunion. Pero ang ingay ay tila hindi umaabot sa kinauupuan ni Angelo. Kahit napakaganda ng ilaw at dekorasyon, nanatili siyang nasa gilid nakaupo sa isang corner table. Tahimik na pinagmamastaan ng mga kaklaseng abala sa tawanan.

hulihan ng litrato at kwentuhan ng nakaraan. May mga lumapit na mga teacher para magkamustahan. Pero karamihan sa kaklase niya ay tila hindi na siya nakikita. Yung iba ay nahihiya dahil narinig na nila ang mga pambabasto sa kanya kanina. Yung iba naman ay sadyang walang pakialam. Abala sa pag-flex ng bagong sasakyan o negosyong hawak nila ngayon.

Picture tayo. Section 4A. Sigaw ng host. Agad na nagtakbuhan ang marami papunta sa stage area. Si Angelo naman ay nag-atubiling tumayo pero nakita niya ang mabilis na sulyap ni Edward. Matulis, parang itinatanong kung bakit pa siya sumama. Kaya hindi na siya lumapit. Umupo na lang siyang muli at ngumiti kahit may kirot.

Habang tumatagal ang gabi, nagsusunod-sunod ang activities. May raffle, may mga games na nostalgic, pati min talent show. Pero sa bawat tawanan ay naroon si Angelo sa gilid. Mistulang taong hindi bahagi ng selebrasyon. May ilang mga kaklase na napatingin sa kanya mula sa malayo. Mga ting nakukunensya, mga ting napahiya sa narinig nila kanina.

Pero wala ni isa ang naglakas na loob na lumapit. Sayang no? Hindi na nagbago yung iba. Bulang ng isang kaklase sa katabi nito. Ramdam ang awa kay Angelo. Pinagtutulungan pa siya kanina tapos ang bait pa rin ngiti niya. Hindi yun naririnig ni Angelo pero kahit marinig pa niya malamang ay ngingiti lamang siya. Sanay siyang maging mababa ang tingin ng iba sa kanya pero sanay rin siyang manahimik at magtiis.

Maya ay humarap ang host sa mikropono at ngumiti ng malawak. Mga ka-batch, bago tayo magpatuloy sa last part ng program, we prepared something very special tonight. Tumigil ang karamihan sa pag-uusap. Nagbukas ang ilaw sa gitna ng stage. Ngayong gabi, gusto nating kilalanin ang isang napakaesyal na tao. Someone who made tonight possible.

Nagbulong-bulungan ang mga tao. Sino kaya yun? Si principal ba? O baka naman yung mayor na batchmate natin. Hindi makasagot ng ilan. Hindi rin nila maisip kung sino ang tinutukoy. Ngumiti ang host. Mas malawak kaya kanina. Hindi niyo ito inaasahan pero mamaya maririnig niyo ang kanyang personal na mensahe para sa ating lahat.

A special appreciation message from our anonymous donor. Tumingin si Angelo sa paligid. Nagtataka rin sa sinasabi. Nagpatuloy ang host. Handa na ba kayo? Oo, handa na kami. Sigaw ng iba. Mga ka-batch, let’s all welcome on stage. Tumigil ang musika, umingay ang tampol, kumislap ang spotlight. Mr. Angelo Ramirez, parang bumaliktad ang mundo [musika] ng lahat. Napatingin sila kay Angelo.

Ang lalaking tahimik. Simple ang damit at kanina lamang ay tinawag pa nilang mahilig sa libre. Ngayon siya ang nasa sentro. Siya ang pinakikinggan, siya ang inaniayahan at walang makahinga sa gulat. Para bang huminto ang oras ng marinig ni Angelo ang sarili niyang pangalan? Nanatili siyang nakaupo sa loob ng ilang segundo.

Hindi sure kung siya nga ba ang tinawag. Pero habang nagtatama ang mga mata ng buong venue sa kanya, lalo na ang apat na ng insulto kanina, unti-unti siyang tumayo. Hindi maipinta sa mukha ni Edward ang pagkagulat. Natigilan siya at tila nahiya sa kanyang sarili. Si Daniela ay napakapit sa dibdib niya. Si Raymart naman ay napabuka ang bibig habang si Annalyn ay napatakip ng palad sa bibig.

Hindi makapaniwala sa kanyang narinig. Lumakad si Angelo papunta sa stage. Hindi ito mabilis, hindi rin mabagal. Pero bawat hakbang niya ay merroong bigat. Parang may kasama itong lahat ng ala-ala ng high school, lahat ng pagpapahirap at lahat ng pananakit na tiniis niya sa maraming taon. Pagdating niya sa podium, binigyan siya ng host ng mikropono.

Ngumiti ito sa kanya. “Thank you, Angelo ha, for making this reunion possible.” Isang nakabibing bulungan ng sumabog sa madla. Huminga ng malalim si Angelo. Kita sa aura niya ang kaba pero mas nangingibabaw ang tapang at kababa ang loob. “Magandang gabi sa inyong lahat.” Panimula niya. Mahina pero malinaw ang boses niya. Natahimik ang buong venue.

Tila bawat tao ay natutong makinig. Unang-una, salamat sa pagdalo. Alam kong matagal nating hinintay ang pagkakataong magkita-kita ulit. Tumingin siya sa mga mesa. May mga mata na umiwas. May iba namang nag-aabang ng sasabihin niya. Noong natanggap ko ang invitation, sobra talaga akong natuwa. Miss na miss ko kayong lahat.

Naaalala ko lahat ng kalokohan natin noon, lahat ng tawa. kahit minsan ay may pang-asar na sakit sa loob. Napayo sandali si Edward. Lumipas ang maraming taon at tulad ng marami sa atin, dumaan ako sa sarili kong laban. Dahan-dahang bumabalik kay Angelo ang mga ala-ala, ang pag-alis niya pagkatapos ng graduation. Ang pagtatrabaho bilang utility boy sa isang maliit na tindahan.

Ang gabi-gabing pag-aaral habang pagod na pagod. At ang pagpunta sa abroad gamit lamang ang ipon na hindi kasya pero dinala niya ang malaking pangarap. Hindi naging madali ang lahat. Pagpapatuloy niya. Nag-aral ako ng business habang nagtatrabaho. Nag-ipon ako. Nabigo pero bumangon ulit. Hanggang sa nakapagpatayo ako ng maliit na negosyo na unti-unti ay lumago.

May ilang mga kaklase ang napabulong. Akala ko ba dati mahirap lang siya? Grabe no? Ang tahimik lang pala niyang nagtagumpay. Ngumiti si Angelo. Hindi nagyayabang kung hindi nagpapasalamat. At ngayong gabi, gusto kong sabihin sa inyo kung bakit wala akong dalang pagkain, regalo o kahit na ano. Huminga siya ng malalim dahil hindi ko na kailangan pang magdala.

Napatingin ang lahat sa kanya dahil ako. Ako po ang nag-sponsor ng buong catering pati na rin ng venue. At doon tuluyang nlaki ang mga mata ng lahat. Isang iglab ng katahimikan. Walang kumilos, walang kumurap. Lalong-lalo na ang apat na nanghuskega sa kanya hindi halos makatingin. At sa gitna ng tahimik na venue, isang mahinang paghikbi ang narinig.

Wala lang nakakaalam kung kanino galing. Ang gabing puno ng yabang, panghuhusga at pangmamaliit, biglang napalitan ng hiya at pagkamangha sa lalaking minsan nilang tinawanan. Hindi pa rin makakilos ang maraming tao matapos marinig ang rebelasyon ni Angelo. Para silang tinamaan ng malamig na hangin, tahimik, naguguluhan [musika] at tila may malaking batong dumagan sa dibdib nila.

Nakangiti si Angelo pero bakas ang pagod sa kanyang mga mata. Hindi pagod sa kanyang sariling katawan. Kung hindi pagod sa mga taong minsan ay hindi naniniwala [musika] sa kanya. Pagbaba niya ng stage, parang unti-unting lumuwag ang paligid. Ang ilan sa mga kaklase ay nagsigawan ng grabe siya pala ang sponsor.

Hindi ko inakala. Ang bait niya para gawin ‘yun. No. Pero ang apat na mapanghusga sina Edward, Daniela, Raymart at Annalyn ay nanatiling nakatayo lang. Para bang na-freeze sa kinatatayuan nila. Unang lumapit sa kanya si Daniela. Mabagal ang bawat hakbang niya at habang papalapit, nangingilid ang luha nito. Anghelo, mahina niyang sabi.

Grabe, ang sakit sa tibtib. Nahihiya ako sa ginawa ko say’yo. Ngumiti si Anghelo. Daniela, okay lang ‘yun. Matagal na yun oh. Hindi ko na iniisip. Pero mali pa rin. Sagot niya. Pinupunasan ng mata. Tinanong pa kita kung ano lang ang dala mo. Hindi ko alam. Wala kang kasalanan na hindi ko kayang patawarin.

Daniela, sagot ni Angelo. Habang nag-uusap sila, lumapit naman sa Raymart. hindi makatingin tol. Bulong nito. Pasensya na sa sinabi ko ah. ‘Yung salita kong mahilig sa libre nakakahiya. Hindi ko akalain. Pinatong ni Angelo ang kamay sa balikat niya. Reayart, seryoso. Matagal ko na kayong napatawad. Lahat tayo ay may mga panahon na imature pa non.

Natulala si Raymart. Hindi ka talaga nagbabago. Napakabait mo pa rin. Ang sumunod naman ay si Annalyn. Nakayuko ito at parang hindi makapagsalita. Inilalapit niya ang palad sa mukha niya. Hindi ko alam kung paano ko haharap sayo. Anya. Ako pa naman yung pinakamaingay kanina. Ako pa yung nagtanong kung hindi ka pa rin umasenso.

Napangwi siya hindi dahil sa galit kung hindi dahil sa bigat ng kahihian. Angelo, ang sama ko at ang yabang ko. Tumawa si Angelo. Tumawa siya ng mahina. Any, tumanda na tayo no? Hindi na natin kailangang magtanim pa ng sama ng loob. Nag-angat siya ng tingin. Hindi makapaniwala na ganoon pa rin kait Angelo.

At sa huli si Edward ang lumapit. Ang pinaka-proud noon, pinakamayabang at pinakamapanginsulto. Nakayuko rin at hindi makatingin. Pare, mahina niyang simula, hindi ko inakalang ganito ka na pala. Kanina pa ako kinukurot ng konsensya ko sa totoo lang. Hindi umi-mix si Angelo. Hinihintay siyang magpatuloy. Tinanong pa kita kanina kung guard ka ba dito. Ang tanga ko.

Ang liit ng tingin ko say’yo. Pero ikaw pa pala yung tumulong sa amin para magkaroon ng reunion. Maraming salamat pare ha. Huminga ng malalim si Edward. Malaki ang utang na loob ko say’yo. Pasensya na bro. Wala yun. Sagot naman ni Angelo sabay ngiti sa kanya. Kung hindi dahil sa inyo, wala rin naman akong inspirasyon dati para magsikap.

Parang binuhusan ng malamig na tubig ang apat. Hindi sila makapaniwala na ang taong minamaliit nila ay siya pang nagpapatawad at nagpapalawak ng puso ngayon. Sa hindi inaasahan, nagkayayaan ng group picture ang host. BCH 2010. Lumapit kayong muli lahat. Kasama si Angelo sa gitna. Lumapit si Angelo. Ngumiti.

Hinila niya sina Edward, Daniela, [musika] Raymart at Annalyn papalapit. “Hoy, halay dito.” Sabi niya sa kanila. Hindi pwedeng wala kayo sa tabi ko. At doon sa unang pagkakataon matapos ng maraming taon, nagyakap sila hindi dahil sa dating pagkakaibigan. Kung hindi dahil sa bagong pangunawa, ang maskara ng yabang, inggit at panguhusga ay unti-unting nalaglag.

Ang natara na lamang ay ang tunay na pagkatao nilang lahat. Matapos ang huling group picture, nagsimula ng mag-uwian ng mga batchmates. Ang ilan ay bitbit pa ang natirang pagkain. Ang iba naman ay nagkekwentuhan pa rin patungkol sa rebelasyon na hindi nila makalimutan. Pero si Angelo sa halip na makiingay ay tumungo sa labas ng venue at tumupo sa isang bench na ilalim ng malambot na ilaw ng poste.

Huminga siya ng malalim. Ramdam niya ang pagod pero higit doon ang gaan. Parang may malaking tinik na natanggal sa dibdib niya matapos ng gabi. Matagal na niyang dala-dala ang ala-ala ng panghuhusga noong high school pa lamang siya. Pero ngayong gabi naibalik niya iyon sa mas magandang kwento. Habang nakaupo siya roon, may lumapit na tatlong kaklase.

Sina Lisa, Carlo at Menchi. Mga tahimik no ang high school at hindi talaga nakikihalo sa gulo ng iba. Angelo, tawag ni Lisa. May pag-aalangan pero may paghangang halata. Gusto lang naming sabihin na maraming salamat. Napatingin si Angelo at ngumiti. Para saan? Para sa gabing ito. Sagot naman ni Carlo. Para sa pagbangon mo.

Para sa pagpapakita na hindi mo kailangang ipagyabang tagumpay mo para maging mabuting tao. Tumango si Menji. At para sa pagtuturo sa amin na mali ang humusga base sa itsura o sa nakaraan. Napatango rin si Angelo. Tahimik pero nakangiti. Kasunod nila ay lumapit muli sina Edward at Daniela kasama si Raymart at pati na rin si Annalyn.

Hindi na sila katulad ng kanina. Wala na ang yabang sa kanila. Wala na ang pang-iinsulto. Ang mga mukha nila ngayon ay puno ng pag-unawa at tunay na pagsisisi. Bro, sabi ni Edward. Hindi na kami magpapalusot. Nagkamali talaga kami. Ayos lang yon. Sagot ni Angelo. Hindi tayo bumabalik sa high school para ulitin ang mga mali.

Bumabalik tayo para itama at magkasayahan. Napayuko si Daniela. Pero ang bait mo pa rin talaga kahit ganoon kami. Hindi pera ang sukatan ng tao. Sabay sagot ni Angelo. Mayon. Hindi rin ang damit, sasakyan o anong dala mo. Ang sukatan ng tao nasa puso niya. Nasa paraan niya ng pagbangon at pagtulong kahit sa mga taong minsan nanakit sa kanya.

Parang tinamaan ang lahat sa sinabi niya. Totoo kasi ramdam hindi sermon pero isang aral. Nagpatuloy si Angelo. Alam niyo hindi ako nag-sponsor para magyabang. Ginawa ko ‘to kasi gusto kong magsama-sama ulit tayo. Gusto kong maalala natin yung mga panahon na nangangarap pa tayong lahat. Napangiti si Reayart.

At ikaw pala ang nakarating sa pangarap mo. Lahat tayo makakarating. Sagot ni Angelo. Iba-iba lang ang oras. Iba-iba ang daan. Pero lahat tayo makakarating diyan. May katahimikang sumunod. Hindi awkward kung hindi puno ng respeto at pangunawa. Pagbalik sa loob, huling tawag na para sa final photo sa harap ng venue.

Tumayo si Angelo, tumango sa mga kasama at sabay-sabay silang naglakad pabalik. Sa harap ng malaking banner na may nakasulat na batch 2010 Homecoming, nagtipon silang muli. Nakangiti, nagkakasundo, mas magaan ang loob kaya kanina. At habang pumipitik ang camera, narinig ang huling narration ng gabi. Huwag manghusgabas sa nakikita.

Ang tao nagbabago at minsan ang pinakamahinang nilalait noon ang magiging pinakamalakas sa uli. Ang tunay na tagumpay ay hindi ipinagmamayabang. Ito’y ibinabahagi. At sa isang iglap, kumislap ang camera. Isang larawan na magpapatunay. May mga sugat na naghihilo. May mga taong nagbabago at may mga pagbabalik.

na nagbibigay aral sa lahat. Sa kwentong ito ay marami tayong mapupulot na aral. Huwag manghusga base sa nakikita. Ang yaman, damit o estado ng buhay ng isang tao ay hindi sukatan ang kanyang kakayahan o halaga. Maraming bagay ang nagaganap sa likod ng panlabas na anyo. Ang tunay na tagumpay ay nasa puso at pagkatao.

[musika] Hindi lang sa pera, posisyon o materyal na bagay na susukat ang tagumpay. Ang pagiging mabuting tao, pagkakaroon ng malasakit at pagtulong sa kapwa. Ang tunay na yaman. Pagbabago at paglago ay posible sa lahat. Kahit sino, kahit gaano pa kababa ang simula ay maaaring magtagumpay at maging inspirasyon sa iba sa pamamagitan ng sipag, tiyaga at determinasyon.

Pagpapatawad at kabutihan. Ang taong marunong magpatawad at magpakumbaba ay nakapagbibigay ng liwanag at pag-asa sa iba. Ang galit at sama ng loob ay mas nagdudulot ng sakit kesa sa kabutihan. Kung minsan ang pinakamahina noon ay ang pinakamalakas sa huli. Ang mga taong minamaliit o tinatapakan noon ay pwedeng bumangon at maging modelo ng tagumpay at kabutihan.

Ang kwento ni Angelo ay nagpapaalala sa atin na huwag husgahan ang iba sa nakikita lamang ng ating mga mata. Pahalagahan ang kabutihan sa puso at laging maniwala sa kakayahan ng bawat isa na magbago at magtagumpay. Ang tunay na tagumpay ay hindi pinagyayabang. Ito ay ibinabahagi at ang pinakamahalaga ay kung papaano tayong tumutulong at nagiging inspirasyon sa ating mga kapwa.

Dito na po nagtatapos ang ating kwento sa araw na ito. Sana po ay nagustuhan niyo at sana po ay kinapulutan niyo ng maraming aral. Kayo mga kbarangay, anong masasabi niyo sa ating kwento? I-comment niyo naman sa baba ang inyong mga reaksyon at babasahin natin ang lahat ng yan. I-comment niyo na rin kung taga saan kayo para naman malaman ko kung hanggang saan nakaabot ang video na ito.

Paki-like and share na rin po ang ating kwento para mapakinggan rin ang iba. At kung bago ka pa lamang sa ating channel, baka naman pwedeng paki-hit ang subscribe button at bell notification button para palagi kang updated sa mga bago nating upload na katulad nito. So paano mga kabarangay? Hanggang sa muli ha.

Thank you so much and peace out