PINALAKI AKO NG AKING LOLO MATAPOS MAWALA ANG AKING MGA MAGULANG–MATAPOS ANG 2 LINGGO NG KANYA FUNERAL NALAMAN KO NA NAGLIHIM SIYA SAKIN NG NAPAKATAGAL NA PANAHON

Ako si Alyssa, 18 taong gulang. At ang kwentong ito… ay tungkol sa lalaking minahal ko nang higit sa kahit sino pa sa mundo—ang lolo ko.

—

Six years old ako nang mawala ang mga magulang ko. Umalis sila isang maulan na gabi ng Nobyembre… at hindi na bumalik. Sabi nila, isang lasing na drayber ang sumalpok sa kotse nila. Wala nang nagawa ang kahit sino.

Habang ang mga kamag-anak ay nagbubulungan tungkol sa kung sino ang dapat mag-alaga sa akin, ang lolo ko ang unang tumayo.

“Ako ang mag-aalaga sa apo ko. Walang ibang dapat kumuhan sa kanya.” mariin niyang sabi.

Siya’y 65 na noon. Masakit ang tuhod, lagi nang hinihingal. Pero hindi iyon naging sagabal para mahalin ako.

Ibinigay niya sa akin ang malaking kwarto niya. Siya ay tumira sa maliit.

Tuwing gabi, nagpa-practice siyang gumawa ng mga tirintas gamit ang YouTube tutorials — at madalas pa niyang tanungin ako:

“Pantay ba? Maganda ba?”

At kahit pangit ang unang try niya, lagi ko siyang pinupuri. Dahil siya lang ang meron ako.

Pero lumaki akong kapos.

Lagi kaming naka-budget. Walang bakasyon. Walang mga laruan na uso. Kapag may hiningi ako, sagot niya palagi:

“Hindi natin kaya ‘yan, kiddo. Pasensiya na.”

Doon ako naiiyak minsan. Naiinggit sa kaibigan kong may bagong telepono. Naiinggit sa mga may mamahaling bag na hindi nasisira agad.

Minsan, akala ko hindi niya lang ako gustong paligayahin.

Pero dumating ang mga gabing naririnig ko siyang umuungol sa sakit. Yung mahirap na pag-akyat niya sa hagdan. Yung mga paa niyang nanginginig.

Hanggang dumating ang araw na tuluyan siyang bumigay.

Tumigil ang mundo ko.

Hindi ko alam paano mabubuhay nang wala siya.

Hindi ako kumakain. Hindi ako natutulog. Parang wala nang saysay ang bukas.

Hanggang isang araw… tumunog ang lumang, basag kong telepono.

Unknown number.

Pagkabukas ko, isang boses ng babae ang narinig ko:

“Si Alyssa ba ito? Kailangan natin mag-usap. Ang lolo mo… hindi siya ang akala mo.”

Para akong binuhusan ng yelo.

“Ha? Anong ibig mong sabihin?” nanginginig kong tanong.

“Pakiusap, punta ka sa address na ipapadala ko. May dapat kang malaman—tungkol sa kanya at… sa’yo.”

—

Kinabukasan, pumunta ako sa address—isang law firm. Malinis, mabango, at sobrang sosyal ang lugar. Hindi ko alam bakit ako naroon.

Isang mabait na abogadong babae ang sinalubong ako.

“Apo ka ni Mr. Marcelo Cruz, tama?”

Tumango ako, napapanginig.

Ngumiti siya nang malambing.

“Alyssa… may iniwan ang lolo mo para sa’yo. At kailangan mong malaman ang katotohanan.”

Naglabas siya ng isang sobre—makapal, at may pangalan ko.

Pero bago ko ito mabuksan, umupo siya sa harap ko at nag-umpisa:

“Yung sinasabi ng lolo mo dati… na wala kayong pera? Hindi ‘yon totoo.”

Parang tumigil ang puso ko.

“A-ano…?”

“Ang lolo mo… isa siyang milyonaryo.”

Napanganga ako. Napahawak sa mukha ko.

“Pero bakit kami hirap na hirap noon? Bakit—”

Hinawakan niya ang kamay ko.

“Dahil pinili niyang gastusin ang pera niya sa ospital at special therapy ng nanay mo… noong nabubuhay pa siya. At nung namatay sila, ang natitira niyang pera… inilaan niya lahat para sa kinabukasan mo.”

Kumirot nang malakas ang dibdib ko.

“Nagsakripisyo siya… para sa’yo.” dagdag niya.

Hindi ko mapigilang maluha.

Pagkatapos, iniabot niya ang sobre.

“Basahin mo.”

At nang buksan ko—bumagsak mula doon ang isang lumang picture namin, yakap-yakap niya ako noong maliit pa ako. At isang sulat na pamilyar ang sulat-kamay:

—

**“Kiddo, Kung binabasa mo ‘to… malamang nasa langit na ako.

Bakit ko tinago ang tungkol sa pera? Kasi ayokong lumaki kang umaasa sa yaman. Gusto kong matuto kang magsikap at maniwala sa sarili mo.

Pero ngayon, ang lahat ng ipon ko… lahat ng pagod ko… sa’yo na.

Gamitin mo ito para abutin ang pangarap mo.

At huwag mong kalimutan—proud na proud ako sa’yo, kahit minsan nagagalit ka sa akin.

Mahal na mahal kita higit pa sa buhay.

—Lolo”**

—

Napasigok ako ng iyak. Hindi ko kayang pigilan.

Lumuhod ako sa sahig na parang nawalan ng lakas. Ngayon ko lang lubusang naramdaman… gaano niya ako kamahal.

Hindi niya ako ginustong palayawin—ginusto niyang maging matibay ako.

—

Ilang araw ang lumipas, pumunta ako sa puntod niya. Bitbit ang bulaklak, at ang sulat na iyon.

“Lolo… patawad kung minsan galit ako sa’yo. Pero salamat. Salamat sa lahat. Hindi ko papabayaang masayang ang mga sakripisyo mo.”

Niyakap ko ang lapida, habang pinupunas ang luha ko.

Isang malamig na hangin ang dumampi sa akin. At parang narinig ko siyang humahagikhik.

“Ay naku, umiiyak na naman ang paborito kong apo.”

Napangiti ako.

—

Ngayon… nag-aaral ako sa kursong pangarap ko. Nakakatawa lang… may bago na akong telepono. Pero tuwing nakikita ko ito, naaalala ko ang lumang basag na phone… at kung paano niya pinili ang kailangan ko kaysa sa luho.

At sa tuwing napapagod ako sa pag-aaral, binubulong ko sa hangin:

“Para sa’yo ‘to, Lo.”

At sa puso ko… siguradong sumasagot siya:

“Alam ko. At nandito lang ako… hindi ka nag-iisa.”

—

Minsan, ang pinakamalaking kayamanan… ay ang puso ng taong nagmahal sa atin nang higit sa sarili niya.