Noong unang gabi pa lang ni Mara sa bahay ng kanyang asawa sa Quezon City, napansin na niya agad ang isang bagay na nakakapagtaka:
Ang salamin sa banyo hindi kailanman namamantsahan ng singaw.

Gaano man kainit ang tubig, kahit halos hindi na siya makakita sa salamin ng bintana dahil sa usok ng shower,
ang salamin sa harap ng lababo ay laging malinaw — parang may mata na laging nakamasid mula sa kabila.

Nang minsan ay tinanong niya ang kanyang biyenan, ngumiti lang ito at sinabing:

“Galing ‘yan sa abroad, anak. Special mirror ‘yan, anti-fog daw sabi ng gumawa.”

Ngumiti si Mara, pero kahit paano, may malamig na kilabot na dumaan sa batok niya.
Bawat beses siyang naliligo, parang may humihinga kasabay niya sa loob ng banyo.

Isang gabing wala ang asawa niyang si Rico dahil nasa Davao para sa business trip,
natulog na ang kanyang biyenan sa kabilang kwarto,
kaya si Mara lang ang gising nang siya ay naligo bandang alas-onse.

Habang tumatama ang mainit na tubig sa kanyang balat,
biglang nagpatay-sindi ang ilaw at tuluyang namatay.

“Ma?” tawag niya.
Walang sumagot.

Tanging naririnig niya ay ang tunog ng tubig at ang mabagal na tik-tak ng lumang orasan sa sala.

Dahan-dahan siyang lumingon sa salamin —
at doon, sa kaisa-isang liwanag na nagmumula sa madilim na salamin,
nakita niya ang isang mukha.

Hindi iyon siya.

Isang babaeng may mahabang basang buhok, maputlang balat, at matang nakatitig diretso sa kanya.
Nakatayo ito sa likod niya — ngunit nang lumingon siya sa totoong espasyo, walang tao.

Nang ibinalik niya ang tingin sa salamin,
ang babae ay hindi galit — kundi parang humihingi ng tulong.

“Tulungan mo ako…” bulong ng isang tinig mula sa likod ng salamin.

Napasigaw si Mara, tumakbo palabas ng banyo, halos madulas sa sahig.

Nagising ang biyenan niyang si Aling Rosa, tumakbo palabas ng kwarto.

“Anak! Ano’ng nangyari?”

Hingal na hingal si Mara, nanginginig, tinuturo ang banyo.

“May babae sa salamin, Ma! Nando’n siya, nakatingin sa akin!”

Biglang nagbago ang kulay ng mukha ng matanda.
Hindi ito nagulat — natakot.
Hinila niya si Mara papasok sa silid, ni-lock ang pinto, at mahinang tinanong:

“Anak… anong itsura ng nakita mo?”

Nang ilarawan ni Mara, tumulo ang luha ni Aling Rosa.
Binuksan niya ang isang lumang baul at kinuha ang isang litrato na kupas at dilaw.

“Ito ba siya?” tanong ng matanda.

Nang makita ni Mara, nanindig ang balahibo niya.
Oo — iyon mismo ang babaeng nasa salamin.

“’Yan ang asawa ng kuya ni Rico,” paliwanag ni Aling Rosa habang nanginginig ang tinig.
“Dati, siya rin ang bagong asawa na lumipat dito… tatlong buwan pa lang, nawala na lang siya.”

Walang nakakita kung saan ito pumunta.
Ayon sa CCTV ng bahay, huling nakita ang babae na pumasok sa banyo —
pero hindi na muling lumabas.

Nang buksan ng pamilya ang pinto,
walang laman ang banyo —
tanging ang bagong salamin na kakabit lang noong araw din na iyon.

“Ang gumawa ng salamin, hindi na rin nakita.
At simula noon… kahit gaano kainit ang tubig, hindi nag-aalok ng singaw ang salamin na ‘yan.”

Tahimik na napaupo si Mara.
Hindi niya alam kung anong mas nakakatakot —
ang babaeng nasa salamin,
o ang katotohanang alam ng buong pamilya ang nangyari at pinili nilang manahimik.

Kinabukasan, ipinatawag ni Aling Rosa ang ilang manggagawa at ipinaalis ang salamin.
Pero nang tanggalin nila ito, ang likod ng salamin ay hindi pilak —
kundi itim na parang nasunog sa loob.
Parang may apoy na kumain sa gitna ng salamin, at doon na natigil.

Itinapon nila iyon, ibinaon sa lupa sa likod-bahay.

Ngunit mula noon, gabi-gabi, tuwing patay na ang ilaw,
nakakaramdam pa rin si Mara na may mata na nakatingin mula sa dingding ng banyo.

Minsan, kapag naliligo siya, naririnig pa rin ang mahinang bulong:

“Tulungan mo akong makalabas…”

At kahit wala nang salamin,
ang lamig sa likod ng kanyang batok ay hindi na nawala.

Hanggang ngayon, sa bahay ng mga Dela Cruz sa Quezon City,
walang salamin sa banyo.
Pero kahit wala, lahat ng dumadalaw doon ay sinasabing
kapag may usok ang salamin ng bintana —
may anyo pa ring lumilitaw, humihinga sa kabilang panig.