Hindi talaga madaling maging single mother. Sa bawat araw, tila may laban na kailangang pagtagumpayan—trabaho, gastusin, panganay na anak na kailangang ihatid sa eskwela, at sanggol na kailangang bantayan sa gabi. Ganyan ang buhay ni Alona, isang 27-anyos na ina na halos hindi na malaman kung saan huhugot ng lakas. Pero kahit pagod, hindi kailanman nawala sa kanya ang ugali niyang tumulong kapag may nangangailangan.

Isang maulang hapon, habang pauwi siya mula sa trabaho, nakita niya ang isang lalaking nakaupo sa gilid ng kalsada. Basang-basa ang lalaki, nanginginig, at tila kailangan ng tulong. Maraming dumadaan, pero walang pumapansin. May ilan pang umiwas, baka raw delikado o baka manggulo lang. Pero si Alona, hindi nag-atubili.

“Kuya, okay ka lang ba?” tanong niya, hawak pa ang lumang payong na halos matumba sa lakas ng hangin.

Napatingin ang lalaki. Maputla, marumi, at tila ilang araw nang hindi kumakain. “Pasensya na… wala akong pera… at wala akong mauuwian ngayon,” mahina nitong sagot.

Hindi man niya kilala ang lalaki, hindi makayang tiisin ni Alona ang nakikita. Nanginig ang puso niya sa awa—para bang may kung anong boses sa isip niyang nagsasabing, Huwag mo siyang iwan dito.

Dinala niya ang lalaki sa maliit niyang inuupahang kwarto—isang masikip na espasyo na sila lamang ng dalawang anak niya ang magkakasya. Pinainom niya ng mainit na tsaa, pinakain ng noodles, at binigyan ng tuwalya at lumang damit ng yumaong asawa. Tahimik lamang ang lalaki habang tinutulungan niya, pero kita sa mata nito ang pasasalamat.

“Nagpapasalamat ako,” mahina nitong sabi. “Hindi ko alam kung bakit mo ’ko tinutulungan.”

Ngumiti si Alona. “Hindi ko rin alam. Pero kung ako ang nandiyan, sana may tutulong din.”

Ilang araw na nanatili ang lalaki, na ipinakilala ang sarili bilang Marco. Mabait, tahimik, at laging nakikiramdam na hindi siya pabigat. Tinutulungan niya si Alona sa mga gawaing bahay: naghuhugas ng pinggan, nag-aayos ng sira-sirang bintana, at minsan, inaasikaso ang mga bata kapag kailangan niyang pumasok.

“Ang bait naman ni Kuya Marco,” sabi ng panganay ni Alona. “Sana huwag siyang umalis.”

Hindi inasahan ni Alona kung gaano kabilis nagbago ang presensya ni Marco sa tahanan nila. May kung anong lambing sa paraan niyang makinig, magbiro, at ngumiti—pero hindi siya umaasa. Hindi rin niya alam ang buong nakaraan ng lalaki. Basta ang alam niya, tinulungan niya ito dahil tama lang gawin.

Isang araw, bigla na lang nagpaalam si Marco. “Alona… kailangan ko nang umalis. Kailangan kong tapusin ang ilang bagay. Pero hindi ko makakalimutan ang ginawa mo.”

May kirot sa dibdib ni Alona, pero pinilit niyang ngumiti. “Ingat ka, Marco.”

Lumipas ang dalawang linggo. Bumalik ang dati niyang tahimik at pagod na buhay. Akala niya, hindi na sila magkikita. Hanggang isang umaga, may dumating na magarang SUV sa tapat ng bahay nila. Bihirang-bihira iyon sa lugar na iyon.

Lumabas ang isang lalaking naka-itim na suit, may hawak na sobre. “Miss Alona? Ipinapabot po ni Mr. Marco.”

“Mr. Marco…?” tanong niya, naguguluhan.

Binuksan niya ang sobre. Isang liham.

Alona,
Hindi ko nasabi noon kung sino ako. Hindi dahil gusto kong magsinungaling, kundi dahil gusto kong malaman kung sino ang tutulong sa akin nang walang kapalit. Ako ang Marco de Silva—tagapagmana ng De Silva Group. Oo, ako ang ‘nawawalang’ anak na hinanap sa balita. At nakita ko ang sarili ko sa gitna ng lahat nang walang sinumang tumulong… maliban sa’yo.
Sana maabot mo ang munting regalo ko bilang pasasalamat. Hindi ito kapalit—ito ay pagkilala.
–Marco

Kinabahan si Alona sa kasunod: isang dokumento ng pagmamay-ari—isang bahay. Hindi inuupahan, hindi hulugan. Isang buong bahay na nakapangalan sa kanya.

Natulala siya. “Impossible…”

At bago pa siya makapag-isip, bumukas ang pinto ng SUV. Si Marco. Malinis na ang ayos, naka-kurbata, at mukhang ibang-iba sa lalaking basang nakaupo sa gilid ng kalsada noon.

“Alona,” tawag niya, may ngiting hindi niya nakita noon. “Dito ako babalik… kung papayagan mo.”

Hindi alam ni Alona kung ano ang mas nakakagulat—ang yaman ni Marco, ang bahay na bigay niya, o ang paraan nitong tumingin sa kanya ngayon, para bang higit pa sa pasasalamat ang dahilan.

At doon niya naunawaan:

Minsan, ang pinakamayamang tao, makikita mo sa panahong hindi sila mukhang mayaman.
At ang pinakamagandang gantimpala… ibinibigay sa mga taong tumutulong nang walang hinihinging kapalit