Sa loob ng sampung taon ng kanilang pagsasama, sina Daniel at Mira ay nagdaan sa lahat ng pagsubok na maaaring pagdaanan ng isang mag-asawa. Masaya sila, mahal nila ang isa’t isa, ngunit isang bagay ang paulit-ulit na nagpapabigat sa kanilang puso—hindi sila mabiyayaan ng anak.

“Hon, baka naman may kulang pa sa atin?” malungkot na tanong ni Mira minsang gabi, habang magkahawak sila ng kamay sa kama.

Umiling si Daniel at hinalikan ang asawa sa noo. “Wala kang kulang, Mahal. Baka hindi lang ito ang plano ng Diyos para sa atin. Pero kahit ano pa man, buo na ako dahil kasama kita.”

Ilang beses silang nagpa-check up, ilang beses ring umasa, ngunit laging nauuwi sa luha. Sa bawat paglipas ng taon, natututo silang ngumiti kahit may kirot sa loob. Pinuno nila ng pagmamahal ang kanilang tahanan, kahit tila may kulang na espasyo sa gitna.

Isang maulang gabi, biglang may kumatok sa kanilang pinto. Una’y akala nila’y kapitbahay na hihingi ng tulong, ngunit nang buksan ni Daniel, tumambad sa kanila ang isang babae—basa sa ulan, nanginginig, at may kargang isang sanggol.

“Pakiusap… tulungan n’yo po ako,” humihikbing sabi ng babae. “Hindi ko na po kayang alagaan ang anak ko. Wala po akong trabaho, wala akong matirhan. Baka mamatay lang siya sa gutom kung sa akin siya mananatili.”

Nagulat si Mira. Tumingin siya kay Daniel, at kapwa sila natigilan. Napatitig sila sa sanggol—maliit, maputla, at walang kamalay-malay.

“Bakit sa amin mo dinala?” tanong ni Daniel, halatang may halong kaba at awa.

“Dahil alam kong mabuti kayong tao,” sagot ng babae, habang patuloy ang pag-iyak. “Narinig ko kay Aling Rosa na matagal na kayong nagdarasal na magka-anak. Ayoko pong makita ang anak kong magdusa. Baka sa inyo, may pag-asa siya.”

Halos hindi makapagsalita si Mira. Tila bumilis ang tibok ng puso niya habang pinagmamasdan ang sanggol. Ramdam niya ang init ng luha sa kanyang mga mata.

“Daniel…” mahina niyang sabi, “parang… sagot ito sa mga panalangin natin.”

Ngunit may kaba rin sa kanyang dibdib. “Paano kung hanapin siya ng ina? Paano kung isang araw ay bawiin siya?”

Lumapit ang babae at hinawakan ang kamay ni Mira. “Hindi ko siya kayang alagaan. Mas gugustuhin kong mapunta siya sa mag-asawang makakapagbigay ng pagmamahal at kinabukasan. Kahit hindi ko siya makasama, ang importante’y ligtas siya.”

Nagdaan ang ilang linggo at tuluyang iniwan ng babae ang sanggol sa kanila. Pinangalanan nila itong Santino. Ang dating tahimik na bahay ay napuno ng halakhak at iyak ng bata. Unti-unti, gumaan ang bigat sa puso ni Mira—sa bawat pagngiti ng bata, pakiramdam niya’y natupad na rin ang kanyang pangarap bilang ina.

Isang gabi, habang pinapadede si Santino, naluha siya at napatingin kay Daniel. “Hindi ko akalaing mararanasan ko pa ito. Ramdam kong buo na ang pamilya natin.”

—

Lumipas ang mga taon. Lumaki si Santino na masayahin, magalang, at puno ng pangarap. Isang araw, bago siya pumasok sa paaralan, yumakap siya sa kanyang mga magulang.

“Mama, Papa, salamat po kasi inampon ninyo ako. Sabi ng guro namin, hindi daw lahat ng bata ay masuwerte. Pero ako, sobrang swerte kasi kahit hindi ako galing sa inyo, mahal na mahal n’yo pa rin ako.”

Hindi napigilan nina Daniel at Mira ang mapaluha. Ang bawat sakripisyo, bawat paghihintay, bawat dasal na kanilang ginawa—lahat ay nagkaroon ng kahulugan sa ngiti ng batang minsan ay kumatok lang sa kanilang pintuan.

—

At sa huling hapunan ng pamilya, habang sabay-sabay silang nagdasal, tahimik na nagbulong si Mira sa kanyang puso:

“Salamat, Diyos ko. Binigyan Mo kami ng anak hindi sa paraan na inaasahan namin, kundi sa mas magandang paraan—isang himalang dumating sa aming pintuan.”

At doon nila napatunayan: hindi dugo ang batayan ng pagiging magulang, kundi ang pagmamahal na handang ibigay hanggang wakas.