TINANGGIHAN NG HR ANG APPLICANT DAHIL “HIGH SCHOOL GRADUATE” LANG DAW ITO, PERO NAMUTLA SILA NANG AYUSIN NITO ANG NAG-CRASH NA SYSTEM NG KUMPANYA SA LOOB NG 5 MINUTO

Kabadong-kabado si Leo habang nakaupo sa harap ni Mr. Salazar, ang HR Manager ng CyberCore Tech, isang sikat na IT company.

Suot ni Leo ang kanyang nag-iisang polo na medyo kupas na.

Binasa ni Mr. Salazar ang resume ni Leo. Napataas ang kilay nito at bumuntong-hininga nang malakas.

“Leo,” panimula ni Mr. Salazar, na parang nandidiri hawakan ang papel. “Seryoso ka ba sa application mo?”

“Opo, Sir. Mag-aapply po sana ako bilang Junior Developer,” magalang na sagot ni Leo.

Tumawa nang mapakla si Mr. Salazar.

“Junior Developer? Iho, tingnan mo nga ang Educational Background mo. High School Graduate? Walang college degree? Walang Latin Honors? Walang certificates?”

“Opo, Sir. Hindi po ako nakapag-college dahil sa hirap ng buhay. Pero self-taught programmer po ako since 12 years old ako. Kabisado ko po ang Python, Java, C++, at kaya ko pong mag-troubleshoot ng—”

“Stop,” itinaas ni Mr. Salazar ang kamay niya. “Hindi namin kailangan ng hobbyist. Ang kailangan namin ay Engineer. Ang mga empleyado dito, galing sa UP, Ateneo, La Salle. Ikaw? Saan ka galing? Sa computer shop sa kanto?”

Namula si Leo.

“Sir, bigyan niyo lang po ako ng chance. Kahit coding test lang po.”

“Huwag na tayong mag-aksaya ng oras,” tinapon ni Mr. Salazar ang resume ni Leo sa basurahan sa ilalim ng mesa.

“We don’t hire people without degrees. Ang diploma ay sukatan ng disiplina. Kung college nga di mo natapos, trabaho pa kaya? You may leave.”

Tumayo si Leo, mabigat ang dibdib.

Sanay na siya sa rejection, pero masakit pa rin kapag ipinamumukha sa kanya na wala siyang halaga dahil lang wala siyang pirasong papel.

Akmang bubuksan na ni Leo ang pinto palabas nang biglang—

BEEP! BEEP! BEEP!

Nagkulay pula ang ilaw sa buong opisina. Tumunog ang emergency alarm. Nagkagulo ang mga empleyado sa labas.

Biglang pumasok ang IT Director na si Sir Greg, pawisan at putlang-putla.

“Mr. Salazar! May problema! Na-hack ang main server! Sinusubukan naming i-block pero malware ito na kumakain ng data! Bawat segundo, nabubura ang client records! Mawawalan tayo ng milyones!”

“Ano?!” sigaw ni Mr. Salazar. “Eh di ayusin niyo! Ang dami niyong Engineer diyan!”

“Hindi namin kaya! Naka-encrypt ang virus! Pati ang backup system, down na rin!”

Pumasok din ang CEO ng kumpanya, galit na galit.

“Anong nangyayari?! Bakit black screen ang lahat ng monitor?! Ayusin niyo ’to or you’re all fired!”

Nagkakagulo na.

Ang mga “matatalinong” engineer na ipinagmamalaki ni Mr. Salazar ay nakatulala sa harap ng mga computer nila—nagpapanic, hindi alam ang gagawin.

Si Leo, na nasa pinto pa rin, ay sumilip sa monitor ng secretary.

Nakita niya ang code na tumatakbo sa screen.

Black background.

Green text.

Mabilis na dumadaloy.

Napansin ni Leo ang pattern.

“Sir,” boses ni Leo sa gitna ng kaguluhan.

“Umalis ka na sabi eh!” bulyaw ni Mr. Salazar. “Nakikita mong nagkakagulo kami!”

“Sir, Recursive Loop Virus ’yan,” kalmadong sabi ni Leo.

“Hindi ’yan galing sa labas. Galing ’yan sa isang corrupted file na nabuksan sa internal network. Kapag pinatagal niyo pa ng sampung minuto, permanenteng mabubura ang database niyo.”

Natigilan ang CEO.

Tumingin siya kay Leo.

“Alam mo kung paano ayusin?”

“CEO Sir, huwag kayong maniwala diyan! High School grad lang ’yan!” singit ni Mr. Salazar.

“Wala akong pakialam kahit Kindergarten pa siya!” sigaw ng CEO.

“Kung kaya niyang isalba ang kumpanya ko, paupuin niyo siya!”

Walang nagawa si Mr. Salazar.

Pinaupo si Leo sa main terminal.

Doon, nagbago ang anyo ni Leo.

Ang mahiyain at simpleng aplikante ay naging halimaw sa keyboard.

Tak-tak-tak-tak!

Ang bilis ng mga daliri niya.

Hindi siya gumagamit ng mouse.

Puro command line.

Binubuksan niya ang source code, hinahanap ang loop, at gumagawa ng firewall nang sabay.

Ang mga engineer sa likod niya ay nagbubulungan.

“Grabe, ang bilis.”

“Anong language gamit niya?”

“Bakit hindi natin naisip ’yun?”

Tumingin si Leo sa relo.

Tatlong minuto.

“Gotcha,” bulong ni Leo.

Pinindot niya ang ENTER nang madiin.

System Rebooting…

Namatay ang pulang ilaw.

Tumigil ang alarm.

Bumalik sa normal na asul ang mga screen.

Database Restored.

Threat Eliminated.

LIMA. MINUTO. LANG.

Tumahimik ang buong opisina.

Lahat ay nakatingin kay Leo na dahan-dahang tumatayo at pinupunasan ang pawis sa noo.

Lumapit ang CEO kay Leo.

“Sino ka? Anong pangalan mo?”

“Leo po, Sir.”

“Leo, you just saved us 50 Million Pesos,” manghang sabi ng CEO.

“Anong posisyon mo dito? Bakit hindi kita kilala?”

Tumingin si Leo kay Mr. Salazar, na ngayon ay namumutla at nanginginig sa sulok.

“Ah, hindi po ako empleyado, Sir,” sagot ni Leo.

“Applicant po ako. Pero tinapon po ni Mr. Salazar ang resume ko sa basurahan kanina. High School Graduate lang daw po kasi ako, kaya wala akong silbi.”

Dahan-dahang lumingon ang CEO kay Mr. Salazar.

Ang tingin ng CEO ay nakakamatay.

“Mr. Salazar,” malamig na sabi ng CEO.

“Pulutin mo ang resume niya sa basurahan.”

“S-Sir?”

“PULUTIN MO.”

Nanginginig na lumuhod si Mr. Salazar at kinalkal ang basurahan.

Inabot niya ang nilukot na papel sa CEO.

Binasa ng CEO ang resume.

“Skills: Advanced Python, Ethical Hacking, System Architecture…”

Humarap ang CEO kay Leo.

“Leo, hired ka na. Hindi bilang Junior Developer.”

“Po?” gulat ni Leo.

“You are now the new Senior System Security Officer,” deklara ng CEO.

“Doble ang sweldo ng nasa offer.”

“At Mr. Salazar?”

“Y-yes, Sir?”

“Mag-empake ka na. Dahil sa kumpanyang ito, ang hinahanap namin ay galing—hindi lang papel. You are fired.”

Umalis si Leo sa building na iyon hindi bilang isang rejected applicant…

kundi bilang isang alamat.

Napatunayan niya na ang tunay na talino ay hindi nasusukat sa toga o diploma,

kundi sa kung ano ang kaya mong gawin kapag sinusubok na ng panahon.