Tanghaling tapat at sobrang busy sa Burger Queen, isang sikat na fast food chain. Walang tigil ang dating ng mga order. Ang Manager na si Sir Gary ay stress na stress na sa pagmamando sa kanyang crew.

Bumukas ang pinto at pumasok ang isang batang lalaki, si Nonoy. Sampung taong gulang pa lang siya, naka-sando na maluwag, at may dumi sa mukha. May hawak siyang isang gusot na papel na notebook leaf.

Lumapit si Nonoy sa counter.

“Excuse me po,” mahinang sabi ni Nonoy. “Pwede po makausap ang Manager?”

Dahil akala ng crew ay mamamalimos lang ang bata, tinawag nila si Sir Gary para paalisin ito.

Lumabas si Sir Gary galing sa kusina, pawisan at mainit ang ulo.

“Ano ’yun? Bata, bawal mamalimos dito. Doon ka sa labas!” bulyaw agad ni Sir Gary.

“Sir, hindi po ako namamalimos,” sagot ni Nonoy, sabay abot ng papel na hawak niya. “Mag-aapply po sana ako ng trabaho.”

Kinuha ni Sir Gary ang papel. Nakasulat dito gamit ang lapis:

Pangalan: Nonoy
Edad: 10
Skills: Magaling maghugas ng plato, magwalis, magtapon ng basura.

Humagalpak ng tawa si Sir Gary.

“HAHAHA! Tingnan niyo ’to, guys!” sigaw ni Sir Gary sa mga staff at customer. “May nag-aapply sa atin! Grade 4! Iho, alam mo bang bawal ang child labor? Ano akala mo sa amin, playground?”

Nagtawanan ang ilang customer. Natawa rin ang ibang crew kahit pilit.

“Sir, sige na po,” pakiusap ni Nonoy. “Kahit taga-hugas lang po ng CR. Kahit taga-tapon ng basura sa likod. Kahit tira-tirang pagkain lang po ang sweldo, okay lang.”

“Umuwi ka na sa nanay mo!” taboy ni Sir Gary habang pinupunit ang papel na bio-data ni Nonoy. “Sabihin mo sa nanay mo, huwag kang utusan maghanapbuhay! Siya kamo ang magtrabaho!”

Tinapon ni Sir Gary ang pinunit na papel sa mukha ni Nonoy.

Sa puntong iyon, inaasahan ng lahat na aalis na ang bata. Pero hindi ito umalis. Yumuko si Nonoy. Nagsimulang manginig ang balikat niya.

“H-hindi po ako pwedeng umuwi sa Nanay ko…” garalgal na sabi ni Nonoy habang tumutulo ang luha.

“At bakit? Takot ka mapalo?” pang-iinsulto pa ni Sir Gary.

Nag-angat ng tingin si Nonoy. Ang mga mata niya ay mugto at puno ng sakit na hindi dapat nararamdaman ng isang bata.

“Kasi po… wala na po siya. Kaninang umaga lang po, namatay siya sa sakit. Wala po kaming kamag-anak. Iniwan lang po siya ng punerarya sa bahay namin kasi wala kaming pambayad.”

Tumahimik ang buong restaurant. Nawala ang ingay ng mga kumakain.

Pinunasan ni Nonoy ang luha niya gamit ang maruming braso.

“Kaya po ako nag-aapply… kailangan ko lang po ng pera… kahit pambili lang ng kabaong niya. Ayoko po kasing ilibing si Nanay nang walang kabaong. Kahit ’yun lang po, Sir. Parang awa niyo na.”

Parang sinampal si Sir Gary.

Nalaglag ang panga ng mga crew. Ang cashier na babae, napahagulgol na sa counter. Ang mga customer na kanina ay tumatawa, ngayon ay yumuyuko na sa hiya at awa.

Nanlamig si Sir Gary. Tinitigan niya ang punit-punit na papel sa sahig—ang papel na simbolo ng pagmamahal ng isang anak na handang magpa-alila mabigyan lang ng dignidad ang yumao niyang ina.

Dahan-dahang lumabas si Sir Gary sa counter. Nawala ang kanyang pagiging bossy.

Lumuhod siya sa harap ni Nonoy.

“Bata…” nanginginig ang boses ni Sir Gary. “Sorry… sorry…”

Niyakap ni Sir Gary ang bata. Umiyak ang Manager sa balikat ng batang inalipusta niya.

“Hindi mo kailangang magtrabaho,” iyak ni Sir Gary. “Hindi mo kailangang maghugas ng plato.”

Tumayo si Sir Gary at hinarap ang mga tao sa restaurant.

“Guys… tulungan natin siya.”

Kinuha ni Sir Gary ang wallet niya at inubos ang laman. Inilagay niya sa tip box.

Nagsunuran ang mga crew. Naglabas sila ng mga barya at papel.

Ang mga customer, tumayo isa-isa. May nagbigay ng 500, may nagbigay ng 1000.

Sa loob ng sampung minuto, napuno ang isang paper bag ng tulong.

Inihatid ni Sir Gary at ng kanyang staff si Nonoy sa bahay nito. Nakita nila ang kalunos-lunos na sitwasyon—ang bangkay ng ina na nakatakip lang ng kumot sa sahig.

Sagot na ng Burger Queen staff ang kabaong, ang libing, at pati ang meryenda sa burol. Inampon din ng isang customer na walang anak si Nonoy para mapag-aral ito.

Sa huling gabi ng burol, lumapit si Sir Gary sa kabaong.

“Nonoy,” sabi ni Sir Gary. “Patawarin mo ako. Akala ko manager na ako, marami na akong alam. Pero ikaw… ikaw ang nagturo sa akin kung ano ang tunay na kahulugan ng ‘trabaho’—ang gawin ang lahat para sa taong mahal mo.