WALA NA AKONG TRABAHO KAYA PINALAYAS KAMI NG LANDLORD—NAKATIRA KAMI KUNG SAAN-SAAN PERO ISANG HIMALA ANG NANGYARI

Nanginginig ang mga kamay ni Adrian habang pinipirmahan ang huling papel sa opisina. “I’m sorry, Adrian… downsizing,” sabi ng boss niya na si Mr. Hanley, hindi man lang makatingin sa mata niya. Limang taon niyang pinagpaguran ang trabahong iyon, pero ngayon, isang pirma lang, tapos lahat.

Umuwi siya nang mabigat ang dibdib. Pagbukas ng pinto ng maliit nilang unit, sinalubong siya ng partner niyang si Rina, may hawak pang lutong sinigang. “Hon, kumain ka na—” natigil siya nang makita ang lungkot sa mukha ng lalaki.

“Na-layoff ako,” mahina at halos mapasuko ang tono ni Adrian.

Napaupo si Rina, parang nauupos ang lakas. May dalawa silang anak—si Klea at si Jiro—at dalawang buwan na silang delayed sa bayad sa upa. Hindi nagtagal, kumatok ang landlord.

“Ayos lang po, sir, maghahanap ako ng paraan—” pilit ni Adrian.

Pero matigas ang landlord na si Toby. “Ayoko ng palugit. Bukas dapat wala na kayo.”

Pagkaalis nito, tahimik lang silang apat. Walang iyak, walang sigaw, pero ramdam ang pagkawasak. Kinabukasan, bitbit ang dalawang maleta at kahon, naglakad sila palabas ng unit na dati nilang tahanan.

Lumipat sila sa lumang kotse ni Adrian, nakaparada sa tabi ng lumang supermarket. Tatlong gabi silang natulog doon. Minsan nanginginig sila sa lamig, minsan nagigising dahil sa ingay ng mga dumaraan.

Sa ikatlong gabi, nagtanong si Klea: “Papa… bakit dito tayo natutulog? Camping ba ‘to?”

Halos maluha si Rina pero tumalikod para hindi makita ng mga bata. Si Adrian, pinilit ngumiti. “Oo anak, adventure natin ‘to… temporary lang.”

Pero alam nilang hindi iyon adventure—kundi desperasyon.

Lumipat sila sa isang mababang klase at luma na motel. Amoy lumang kahoy at may sirang ilaw sa banyo, pero kahit papaano, may kama. Araw-araw, lumalabas si Adrian para maghanap ng trabaho, suot ang lumang long sleeves at bitbit ang mga résumé.

Pero madalas: “We’re not hiring,” o kaya naman, “We’ll keep your application on file.”

Isang gabi, habang naglalakad pauwi sa motel, nadaanan niya ang isang maliit na parke. Umupo siya sa upuan, pinisil ang mukha, at halos humagulgol.

“Lord… tulungan Mo kami,” bulong niya.

Sa di kalayuan, may isang matandang lalaking nakaupo sa bench—si Lolo Herming. Nakatingin ito sa kanya na parang may nababasa sa puso niya.

Lumapit ito nang dahan-dahan, may tungkod sa kamay. “Anak… mabigat ang dinadala mo.”

“Ayos naman po ako,” sagot ni Adrian, pero halata sa panginginig ng boses ang kabiguan.

“Hmp,” sabi ni Lolo Herming, ngumiti. “Ako si Herming. Kung gusto mo, makinig ako.”

Hindi alam ni Adrian kung bakit, pero bigla niyang naikuwento lahat—ang pagkawala ng trabaho, ang pagpapalayas, ang pangangamba niya sa kinabukasan.

Tahimik lang si Lolo Herming, pero hindijudging, hindi nagmamadali.

Pagkatapos magkwento ni Adrian, sinabi ng matanda:
“Pumunta ka dito bukas. May ipapakita ako.”

Hindi niya alam kung bakit siya sumunod, pero kinabukasan, nagpunta siya sa address na iniwan ng matanda. Pagdating niya, nagulat siya.

Isang maliit pero maayos na workshop. May mga kahoy, tools, at mga nakabitin na design sa pader.

“Dati akong gumagawa ng custom cabinets at furniture,” sabi ni Lolo Herming. “Pero matanda na ako, anak. Wala akong anak. Wala ring tutuloy nito.”
Nagngiti siya. “Gusto mo bang magtrabaho dito?”

“Naku Tay… hindi po ako marunong—”

“Hindi naman ako hinahanap ang marunong. Ang hinahanap ko… ‘yung may tiyaga.”

At doon nagsimula ang pagbabago ng buhay ni Adrian.

Tinanggap niya ang alok. Natutunan niya ang pag-plancha ng kahoy, pag-assemble ng mesa, pag-varnish, lahat ng basic skills. Bukod pa roon, pinatira sila ni Lolo Herming sa maliit na kuwarto sa itaas ng workshop, libre, habang bumabangon sila muli.

Napalitan ang kaba ng tahimik na pag-asa.

Dumami ang customers. Naging viral ang gawa nila dahil maganda ang kalidad. At higit sa lahat, bumalik ang lakas at kumpiyansa ni Adrian.

Isang hapon, habang sabay nilang inaayos ang bagong gawang aparador, biglang nagsalita si Lolo Herming:

“Adrian… tumatanda na ako. Gusto kong ipamana sa’yo ang workshop na ‘to.”

Halos malaglag ang tools sa kamay ni Adrian. “Tay?! Hindi po pwede—hindi po ito sa amin—”

“Nasa’yo ang puso, anak,” sabi ng matanda. “At nasa’yo ang karakter na matagal ko nang hinahanap. Noon may tumulong sa’kin. Panahon na para ipasa ko.”

Niyakap siya ni Adrian, humihikbi.
“Salamat po, Tay… salamat sa pangalawang buhay.”

Mula noon, ang shop ay naging “Herming & Adrian Woodcrafts.” Lalong dumami ang customers. Lalong gumanda ang buhay nila. At ang dating motel room ay napalitan ng maliit pero maayos na apartment na may sariling kusina at sala.

Isang gabi habang kumakain sila ng pinakbet, nagtanong si Jiro:

“Papa, tapos na ba ‘yung adventure natin?”

Hinawakan ni Adrian ang kamay ni Rina. “Oo, anak… tapos na ang mahirap na adventure. Pero magsisimula na ang mas masayang part.”

Sa wakas, natulog silang may katahimikan, may pag-asa, at may tahanang tunay.

At napatunayan nilang kung minsan, ang himala… hindi bumabagsak mula sa langit—kundi naglalakad sa lupa, nakaupo sa park, may tungkod, at handang tumulong sa tamang tao sa tamang oras.