Matagal ko nang napapansin ang kakaibang ugali ni Margaret — ang ina ng asawa kong si Liam. Mula nang tumira siya sa amin sa Boston matapos siyang ma-stroke ng bahagya, naging tahimik siya, halos hindi nagsasalita. Pero isang gabi, nagsimula ang lahat.

Eksaktong alas-tres ng umaga.

Tatlong katok. Mabagal. Maingat.

Tok. Tok. Tok.

Dahan-dahan akong bumangon. “Liam…” bulong ko, nanginginig ang boses. “Naririnig mo ba ’yon?”

Umungol lang siya, nakapikit pa. “Si Mom ’yon. Minsan nagigising lang siya.”

Pero nang buksan ko ang pinto, walang tao. Tanging malamlam na ilaw sa pasilyo at malamig na hangin ang sumalubong sa akin. Tahimik. Walang kahit anong tunog.

Kinabukasan, hindi ko binanggit. Pero kinagabihan… muling narinig ko ang tatlong katok. At sa mga sumunod na gabi, ganon pa rin. Eksaktong alas-tres. Parang orasan.

Hindi na ako mapakali. Hindi ako naniniwalang simpleng “paglalakad sa tulog” lang ito. Kaya isang gabi, nagpasya akong maglagay ng maliit na tagong kamera sa ibabaw ng pintuan namin — ayaw kong sabihin kay Liam, baka sabihan lang akong nag-iinarte.

Pagkatapos kong maayos ang lahat, humiga ako, kunwari’y kalmado. Pero sa loob-loob ko, kabado ako. At ayun na nga — tok… tok… tok…

Nanginig ang mga daliri ko. Pumikit ako, nagpapanggap na tulog.

Kinabukasan, habang wala si Liam, binuksan ko ang laptop at pinanood ang footage.

Habang tumatakbo ang oras sa screen, bumilis ang tibok ng puso ko.

Eksaktong 3:00 a.m. — gumalaw ang pinto.

At doon ko siya nakita.

Si Margaret. Nakatayo sa dilim. Hawak ang isang maliit na kahon, parang lumang jewelry box. Nakatingin siya sa pinto ng kwarto namin, tahimik lang. Ilang segundo siyang tumitig, tapos dahan-dahang kumatok ng tatlong beses.

Pero pagkatapos no’n… hindi siya umalis.

Umupo siya sa sahig, nakasandal sa dingding, umiiyak.

“Anak… anak ko…” bulong niya, halos hindi marinig.

“Patawarin mo ako…”

Kinilabutan ako. Tumulo ang luha ko nang marinig ko ang tono ng boses niya — puno ng pangungulila.

Pag-uwi ni Liam, hindi ko mapigilang ipakita sa kanya ang video.

Tahimik siyang nanood. Nang matapos, nanigas siya. Ilang segundo lang, pero ramdam ko ang bigat ng emosyon sa mukha niya.

“Hindi niya ako tinatawag,” mahina niyang sabi. “’Yung kapatid ko… si Daniel. Namatay siya bago ka pa dumating sa buhay ko. Tatlong taon na.”

Napahawak ako sa dibdib ko. “Anong ibig mong sabihin?”

“Naaksidente siya. Alas-tres ng umaga nang tumawag ang ospital. Tatlong beses ding kumatok si Mom sa kwarto ko noon para gisingin ako… pero hindi ko siya pinansin. Pagbukas ko ng pinto, dumating na ang tawag.”

Tahimik kaming dalawa. Hanggang sa marinig ko siyang huminga nang malalim.

“Baka sa isip niya… tuwing alas-tres, kailangan niyang kumatok. Kasi baka… may maiba sa resulta.”

Kinagabihan, hindi ako nakatulog. Inabangan ko si Margaret. Nang sumapit ang alas-tres, bumangon ako at binuksan ko na agad ang pinto bago pa siya kumatok.

Nandoon siya. Hawak pa rin ang lumang kahon.

Nang makita niya ako, natigilan siya. Para siyang batang nahuli.

“Margaret,” mahinahon kong sabi, “pasok po kayo.”

Nag-aalangan siyang lumapit. Umupo siya sa gilid ng kama, nanginginig ang mga kamay. Binuksan niya ang kahon — at nakita ko ang larawan ng dalawang batang lalaki. Isa si Liam. Isa, mas bata — si Daniel.

“Dapat ako ’yung nagbabantay sa kanila,” mahina niyang sabi. “Pero nakatulog ako noon. Hindi ko na siya nagising…” Tumulo ang luha niya. “Kaya kada alas-tres, sinusubukan kong bumawi.”

Lumapit ako at niyakap siya nang mahigpit. “Hindi niyo kasalanan. Wala kayong dapat pagbayaran.”

Pagkaraan ng ilang sandali, pumasok si Liam. Walang salita, lumuhod siya sa harapan ng ina niya at hinawakan ang mga kamay nito. “Mom… si Daniel ay lagi nating kasama. Hindi mo kailangang kumatok pa tuwing alas-tres.”

Umiyak silang mag-ina. At sa unang pagkakataon mula nang magsimula ang lahat, ramdam ko ang kapayapaan sa loob ng bahay.

Mula no’n, tahimik na ang mga gabi namin.

Wala nang katok. Wala nang iyak sa dilim.

Isang linggo ang lumipas, napansin kong wala na rin ang lumang kahon sa ibabaw ng aparador. Nasa ilalim na ito ng Christmas tree — nakabalot, may maliit na note:
“For Daniel — love, Mom.”

At sa unang Pasko namin na magkasama bilang isang buong pamilya, nakita kong muling ngumiti si Margaret. Hindi dahil nakalimot siya — kundi dahil natuto siyang patawarin ang sarili niya.

At doon ko naintindihan…

Minsan, ang mga kumakatok sa kalagitnaan ng gabi ay hindi multo.

Minsan, sila ay mga puso lang na gustong mapakinggan.