Mag-a-alas otso na ng gabi nang marinig ni Lola Teresa, 82 taong gulang, ang mahinang ugong ng hangin sa labas ng kanyang lumang bahay. Matagal na siyang balo, at limang taon na rin mula nang lumipat ang nag-iisa niyang anak sa ibang bansa. Simula noon, naging tahimik ang kanyang tahanan—masyadong tahimik para sa isang pusong dating puno ng tawanan at musika.

Nakaupo siya sa tabi ng lumang radyo, pinakikinggan ang mga balita, ngunit hindi niya talaga maintindihan ang sinasabi. Ang naririnig lang niya ay ang tibok ng sariling puso at ang kaluskos ng hangin sa bintana.

Bigla siyang napaiyak.

“Diyos ko… sana may makausap lang ako kahit sandali,” mahina niyang bulong.

Sa sobrang lungkot, naisip niyang kumuha ng telepono at tumawag. Ngunit hindi sa anak niya—kundi sa pulisya.

“Hello, ma’am, this is the emergency hotline, how can we help you?” sabi ng boses sa kabilang linya.

Umubo muna si Lola bago nagsalita, “Anak… hindi ko alam kung dapat ba akong tumawag, pero… mag-isa lang ako. Matagal na akong walang kausap. Wala namang krimen dito, pero… gusto ko lang sana ng kasama.”

Sandaling natahimik ang dispatcher. “Ma’am, okay lang po yan. Anong pangalan niyo po?”

“Teresa. Pero puwede mo akong tawaging Lola.”

“Okay po, Lola Teresa. Huwag po kayong mag-alala. May ipapadala po akong mga officer diyan para kamustahin kayo.”

Hindi inakala ni Lola na seryoso pala ang dispatcher. Akala niya tatawanan lang siya.

Makalipas ang dalawampung minuto, may kumatok sa kanyang pinto. Tatlong pulis ang naroon—isang batang lalaki na mukhang bagong recruit, isang babaeng officer, at isang matandang sergeant na may mabait na ngiti.

“Magandang gabi po, Lola Teresa,” bati ng sergeant. “Kami po ‘yung tinawagan niyo. Okay lang po ba kayo?”

Tumango siya, medyo nahihiya. “Pasensya na kayo, mga iho’t iha. Wala naman talagang emergency. Nalungkot lang ako.”

Ngumiti ang babaeng pulis. “Ayos lang po ‘yun, Lola. Minsan kailangan din nating maramdaman na may nakikinig.”

Habang nag-uusap sila, napansin ng mga pulis ang kalagayan ng bahay. Maraming alikabok, may mga lumang plato sa lababo, at halatang hindi na nakakakain si Lola ng maayos.

Tahimik lang si Sergeant Mendez nang may bigla siyang sinabi, “Alam niyo, mga bata, may dala akong pasta sa patrol car. Gusto niyo bang tulungan akong lutuin ito para kay Lola?”

“Ha? Totoo, Sir?” sabi ng isa. “Sige po!”

At ganoon nga ang nangyari. Habang si Officer Reyes ay naglilinis ng sala, si Officer Cruz naman ay naghuhugas ng pinggan. Si Sergeant Mendez ay nagluluto ng pasta sa maliit na kusina ni Lola. Ang amoy ng bawang at mantika ay kumalat sa buong bahay—parang bumalik ang buhay.

“Ang tagal ko nang hindi naaamoy ‘yan,” nakangiting sabi ni Lola habang pinupunasan ang luha. “Parang naaamoy ko ulit ang mga luto ng asawa ko noon.”

“Eh ‘di lalo nating pasasarapin, Lola,” biro ni Mendez.

Nang matapos silang kumain, nagkuwentuhan pa sila tungkol sa buhay. Ikinuwento ni Lola kung paano sila nagkatagpo ng yumaong asawa niya sa fiesta, kung paano sila naghirap pero masaya pa rin.

“Totoo talaga ‘yung sabi nila,” wika ni Officer Cruz. “Hindi mo kailangan ng maraming tao para maramdaman mong may halaga ka. Minsan sapat na ‘yung ilang taong may malasakit.”

Lumalim ang gabi, at bago sila umalis, nilinis nila ang buong bahay, inayos ang kurtina, pinunasan ang mga larawan sa dingding. Bago sila sumakay ng patrol car, iniabot ni Sergeant Mendez ang isang papel kay Lola.

“Lola, ito po ang number namin. Tawagan niyo lang kami—kahit hindi emergency. Kahit gusto niyo lang magkwento.”

Niyakap ni Lola ang mga pulis nang mahigpit, tila matagal na niyang kakilala. “Salamat, mga anak. Hindi ko makakalimutan ‘to habang buhay ko.”

Pag-alis nila, naupo si Lola sa sofa. Tahimik ulit sa bahay, pero hindi na malungkot. Sa mesa ay may iniwan silang maliit na garapon ng pasta sauce at sulat:

“Para kay Lola Teresa—hindi mo kailangang mag-isa. May mga puso pa ring marunong makinig.”

Habang binabasa niya iyon, tumulo muli ang luha niya. Pero ngayong gabi, ibang luha na iyon—luha ng saya, ng pag-asa, at ng pakiramdam na hindi siya nakalimutan ng mundo.