Tanghaling tapat. Napakainit ng sikat ng araw sa gilid ng kalsada.

Nakatayo doon ang magkapatid na Buboy (10 taong gulang) at Nene (7 taong gulang). Sa harap nila ay isang lumang mesa na gawa sa pinagtagpi-tagping kahoy. May nakapatong na pitsel na puno ng kalamansi juice at yelo na mabilis nang natutunaw.

May nakasulat sa karton: “ICE COLD LEMONADE – P10 LANG PO.”

“Kuya, wala pa ring bumibili,” malungkot na sabi ni Nene habang pinupunasan ang pawis sa noo. “Tunaw na ang yelo. Baka hindi tayo makabili ng notebook.”

“Tiis lang, Nene,” sagot ni Buboy, kahit siya mismo ay hilo na sa init. “Kailangan nating makabenta. Walang trabaho si Tatay dahil sa sakit. Malapit na ang pasukan, wala pa tayong bag at lapis.”

Ilang kotse ang dumaan, pero walang humihinto. Yung iba, binubusinahan pa sila para tumabi. Yung iba, nandidiri sa dumi ng damit nila.

Maya-maya, isang makintab at kulay itim na Rolls Royce ang dahan-dahang huminto sa tapat ng mesa nila.

Nanlaki ang mata ni Buboy. “Nene! May customer! Ayusin mo ang tayo!”

Bumaba ang bintana ng sasakyan. Nakita nila ang isang lalaking naka-shades at naka-amerikana. Mukhang masungit at seryoso. Siya si Mr. Henry Sy (hindi ang tunay, kundi kapangalan lang), isang bilyonaryong Business Tycoon na kilala sa pagiging strikto.

“Anong tinitinda niyo?” tanong ng lalaki sa malalim na boses.

“L-lemonade po, Sir,” nanginginig na sagot ni Buboy. “Sampung piso lang po. Masarap po ‘to, timpla ng Nanay namin.”

Tinitigan sila ng lalaki. Tinitigan ang karton na signage. Tinitigan ang mga suot nilang butas-butas.

“Bigyan niyo ako ng isa. Uhaw na ako,” utos ng lalaki.

Mabilis na kumilos si Nene. Nanginginig ang kamay niyang nagsalin sa plastic cup. Inabot niya ito sa bilyonaryo.

Ininom ng lalaki ang juice. Straight. Walang hinto.

“Masarap,” sabi ng lalaki habang pinupunasan ang bibig. “Bakit kayo nandito sa initan? Nasaan ang magulang niyo?”

“May sakit po ang Tatay namin, Sir,” paliwanag ni Buboy. “Kailangan po naming mag-ipon para sa school supplies namin. Gusto po kasi naming maging Engineer at Doctor balang araw para mapagamot si Tatay.”

Tumango-tango ang bilyonaryo. Hindi siya ngumiti.

Dumukot siya sa loob ng kanyang coat. Inaasahan ng mga bata na maglalabas siya ng bente pesos o singkwenta.

Pero naglabas siya ng malaking stack ng cash. Inabot niya kay Buboy.

“Oh. Bayad ko sa lemonade. Keep the change,” sabi ng lalaki.

Tumaas ang bintana ng kotse at umalis na ito agad.

Nagtaka si Buboy. Papel lang ba ito? Tinignan niya. Hindi — cash ito. Maraming sako ng pera sa halagang:

FIVE MILLION PESOS (P5,000,000.00)

“Nene…” garalgal ang boses ni Buboy.

“Bakit Kuya? Magkano? Sampu ba?”

“Nene… Limang Milyon…”

Napaupo si Buboy sa alikabok. Umiyak siya nang malakas habang yakap-yakap ang kapatid niya at ang stack ng pera.

“Kuya, bakit ka umiiyak?”

“Nene, hindi lang notebook ang mabibili natin,” hagulgol ni Buboy. “Makakapag-aral na tayo hanggang maging doktor ka! Mapapagamot na natin si Tatay! Nene, mayaman na tayo!”

Nag-iyakan ang magkapatid sa gilid ng kalsada. Ang isang basong lemonade na nagkakahalaga ng sampung piso ay naging susi para mabago ang kanilang buong buhay.

Mula sa malayo, nakatingin si Mr. Henry Sy sa kanyang rearview mirror, nakangiti habang nakikita ang magkapatid na nagtatalon sa tuwa. Alam niyang iyon ang pinakamasarap na lemonade na natikman niya sa buong buhay niya—dahil lasa itong pag-asa.