Martes ng umaga.

Tumunog ang alarm ni Jepoy. Sa halip na bumangon para maligo at pumasok sa opisina, kinuha niya ang cellphone niya.

Tumawag siya sa kanyang boss na si Sir Badong. Kilalang “Terror ng Marketing Department” si Sir Badong. Walang ngiti, laging nakasigaw.

“Hello, Sir?” boses ni Jepoy na parang naghihingalo.

“Sir… uhu! Uhu! Uhu! (fake cough)… masama po pakiramdam ko. Trangkaso po yata. Hindi ko po kayang bumangon. Mag-S-SL (Sick Leave) po muna ako.”

Sa kabilang linya, bumuntong-hininga si Sir Badong.

“Sige na. Magpagaling ka. Pero siguraduhin mong matatapos mo ang report pagbalik mo ha? Ipapasa ko ’yan sa Board.”

“Opo Sir… uhu! uhu! Salamat po…”

Pagbaba ng telepono, biglang gumaling si Jepoy!

“YESSS!” sigaw ni Jepoy sabay talon sa kama.

“Approved ang leave! Beach time!”

Mabilis pa sa alas-kwatro, nag-empake si Jepoy. Naka-floral na polo, naka-shades, at bitbit ang kanyang bluetooth speaker. Sumakay siya ng bus papuntang Laiya, Batangas.

Pagdating sa resort, tanghaling tapat. Napakaganda ng araw.

“Ahhh, this is life,” sabi ni Jepoy habang naglalakad sa buhanginan. Umorder siya ng Buko Juice at umupo sa isang cottage na narentahan niya.

Feeling influencer si Jepoy. Nag-selfie siya (pero hindi pinost para hindi buking).

Maya-maya, napatingin siya sa katabing cottage. May harang lang ito na kawayan kaya kitang-kita ang kabila.

May isang lalaking nakatayo doon. Mataba ang tiyan, kalbo, at nagpapahid ng sunblock sa likod.

Ang suot ng lalaki:

Isang Neon Green na Speedo Trunks na sobrang sikip.

“Sakit sa mata naman ng suot ni Manong,” tawa ni Jepoy sa isip niya.

“Parang suman na kulay green.”

Dahan-dahang humarap ang lalaking naka-neon trunks.

Sinuot nito ang kanyang salamin.

Natigilan si Jepoy.

Nalaglag ang Buko Juice na hawak niya.

Nanlaki ang mata niya na parang tarsier.

Ang lalaking naka-neon trunks… ay walang iba kundi si SIR BADONG.

Nagkatinginan sila.

Eye to eye.

Limang segundong katahimikan. Rinig lang ang hampas ng alon at ang bilis ng tibok ng puso ni Jepoy.

“J-Jepoy?!” gulat na sigaw ni Sir Badong. Muntik na niyang mabitawan ang hawak niyang rubber duckie.

“S-S-Sir Badong?!” sagot ni Jepoy. Gusto na niyang maging alimasag at maghukay sa buhangin para magtago.

Lumapit si Sir Badong sa bakod na kawayan. Galit ang mukha—pero nakakatawa pa rin dahil sa suot niyang trunks.

“Akala ko ba may trangkaso ka?!” bulyaw ni Sir Badong.

“Akala ko ba hindi ka makabangon?! Bakit andito ka?! Naka-floral ka pa!”

Nag-panic ang utak ni Jepoy. Kailangan niyang magpalusot!

“Sir! Ah… ano po…” utal ni Jepoy.

“Nirefer po ako ng doktor dito! Sabi po niya, kailangan ko ng… ng Salt Water Therapy! Opo! Yung singaw daw po ng dagat, nakakagaling ng ubo! Uhu! Uhu!”

(Pilit na umubo si Jepoy.)

“Salt Water Therapy mo mukha mo!” sigaw ni Sir Badong.

“Niloloko mo ako ha! Tanggal ka sa trabaho! Fired ka!”

Pero biglang na-realize ni Jepoy ang sitwasyon.

Tumigil siya sa pag-ubo. Tumayo siya nang tuwid. Tinignan niya si Sir Badong mula ulo hanggang paa—ang neon trunks at ang hawak nitong floater.

“Teka lang, Sir,” ngiti ni Jepoy nang nakakaloko.

“Martes ngayon ah? May pasok. Ang sabi niyo kanina sa telepono, ipapasa niyo ang report sa Board. Bakit andito kayo?”

Natigilan si Sir Badong. Namutla siya. Napatingin siya sa paligid.

“Ah… eh…” utal ni Sir Badong.

“M-may… may client meeting ako! Dito ang venue! Opo, dito kami mag-uusap!”

“Client meeting?” tawa ni Jepoy.

“Naka-Speedo? At may rubber duckie?”

Nagkatinginan ulit sila. Parehong may atraso. Parehong “naka-sick leave.” Parehong buking.

Bumuntong-hininga si Sir Badong. Ibinaba niya ang kanyang rubber duckie.

“Okay, Jepoy. Ganito na lang,” bulong ni Sir Badong.

“Walang nakakita sa akin. Walang nakakita sa’yo.

“Deal, Sir,” mabilis na sagot ni Jepoy.

“Kapag may nagtanong sa opisina, sabihin mo… nag-Zoom meeting tayo tungkol sa Marine Biology.”

“Yes Sir! Very productive meeting, Sir!”

Inabot ni Sir Badong ang isang bote ng beer kay Jepoy mula sa kabilang bakod.

“Oh, inumin mo ’yan. Para gumaling ang ‘trangkaso’ mo.”

“Salamat, Sir. Bagay po sa inyo ang trunks niyo. Very bright.”

“Manahimik ka. Isa pang salita, ipapalunod kita sa lifeguard.”

At doon nagtapos ang tensyon.

Magkatabing cottage silang nag-inuman—ang boss at ang empleyado—nag-eenjoy sa beach habang ang mga katrabaho nila sa Maynila ay stress na stress sa kakahanap sa kanila.