“Hay naku, Ising! Puro ka na lang sugal! Kaya hindi ka umaasenso eh!”

Bulyaw ni Donya Miranda habang nakita niya ang katulong na si Ising na hawak-hawak ang isang pirasong papel ng Lotto ticket. Kakatapos lang maglaba ni Ising at tuwang-tuwa pa sana ito dahil “lucky numbers” daw ang tinayaan niya.

“Ma’am, bente pesos lang naman po ito. Malay niyo po manalo, makapagpagamot ako sa nanay ko,” paliwanag ni Ising.

“Asa ka pa!” hinablot ni Donya Miranda ang ticket. “Ang mga katulad niyo, ipinanganak na mahirap, mamamatay na mahirap! Itigil mo na ang pangangarap ng gising!”

Sa harap mismo ni Ising, nilamukos ni Donya Miranda ang ticket.

Naglakad ang Donya papunta sa basurahan sa kusina—kung saan nakatambak ang mga tinik ng isda, balat ng gulay, at kung anu-ano pang malabnaw na dumi.

PLAK!

Tinapon niya ang nilamukos na ticket sa gitna ng mga basura.

“Ayan! Dyan nababagay ang pangarap mo! Sa basura!” sigaw ng Donya. “Ngayon, ilabas mo na ‘yang trash bag na ‘yan at ibigay mo sa basurero! Nasa labas na ang truck! Bilisan mo!”

Napaluha si Ising.

“Opo, Ma’am.”

Dali-daling tinali ni Ising ang supot ng basura. Mabigat ang loob na lumabas siya ng gate para ihabol ito sa garbage truck na paalis na.

—

Kinagabihan.

Nanonood ng TV si Donya Miranda habang nagpapa-pedicure. Lumabas ang resulta ng Grand Lotto Draw. Ang jackpot prize: P200,450,000.00.

“Naku, ang laking pera niyan,” sabi ng Donya habang humihigop ng tsaa. “Sino kayang swerte—”

Lumabas ang winning numbers:

08 – 15 – 22 – 05 – 10 – 30

Natigilan si Donya Miranda. Muntik na niyang mabitawan ang tasa.

Pamilyar ang mga numero. Sobrang pamilyar.

08 – Birthday niya (August)

15 – Birthday ng asawa niya

22 – Birthday ng anak niyang bunso

05 – Birthday ng panganay niya

10 – Anniversary nila

30 – Edad ni Ising

Bigla niyang naalala ang sinabi ni Ising kaninang umaga bago niya hablutin ang ticket:

“Ma’am, tinayaan ko po yung mga birthday niyo saka anniversary niyo, bilang pasasalamat ko sa inyo.”

Namutla si Donya Miranda. Nanlamig ang buong katawan niya.

Ang ticket na tinapon niya… ang ticket na nilamukos niya at hinalo sa tinik ng isda… ay nagkakahalaga ng 200 Milyon.

“ISING!” tili ng Donya.

Tumakbo si Ising galing sa kusina.

“Po, Ma’am?”

“Yung… yung basura kanina! Yung pinatapon ko sa’yo! Nasaan?!” histerikal na tanong ng Donya.

“Po? Diba po sabi niyo ihabol ko sa truck? Naibigay ko na po sa basurero kaninang umaga. Nasa dumpsite na po siguro ‘yun ngayon.”

“HINDI!!!!”

Tumakbo si Donya Miranda palabas ng bahay. Naka-paa lang siya. Wala na siyang pakialam sa itsura niya.

Nagpunta siya sa kalsada kung saan dumadaan ang truck. Wala na. Malinis na.

Sa sobrang hinayang, napaluhod si Donya Miranda sa semento. Gusto niyang hukayin ang lupa. Gusto niyang lamunin siya ng semento.

“200 Million… tinapon ko… 200 Million…” tulala niyang bulong.

Si Ising, na nakatayo sa gate, ay lumapit sa amo niya.

“Ma’am, ayos lang po kayo?”

Tumingin si Donya Miranda kay Ising nang masama.

“Tanga ka! Bakit mo tinapon?! Bakit mo sinunod ang utos ko?!”

“Eh Ma’am, amo ko po kayo eh,” sagot ni Ising.

Umiyak nang umiyak ang Donya. Bumalik siya sa loob ng bahay na parang lantang gulay. Hindi siya makakain. Hindi siya makatulog.

Iniisip niya ang yaman na sana ay balato man lang niya kung naging mabait siya kay Ising.

—

Makalipas ang isang linggo.

Nagpaalam si Ising.

“Ma’am, magre-resign na po ako.”

“Bakit? Dahil ba sa ticket?” asar na tanong ni Donya Miranda. “Wala na ‘yun! Move on ka na! Wala kang swerte!”

Ngumiti si Ising. May dinukot siya sa bulsa ng luma niyang pantalon.

Isang nilamukos na papel. Medyo may mantsa ng toyo at amoy isda nang kaunti, pero readable pa rin ang bar code at numbers.

Nanlaki ang mata ni Donya Miranda. Halos lumuwa ito.

“I-Ising…” utal ng Donya. “A-ang ticket…”

“Opo, Ma’am,” sagot ni Ising. “Nung inutusan niyo akong itapon ang basura… binuksan ko po ulit ang plastic sa labas ng gate. Kinuha ko po ito. Sayang kamo sa pera sabi niyo, pero sabi ko naman… sayang sa pangarap.”

“Ibig sabihin… nasa’yo ang ticket?!” sigaw ng Donya, biglang bumait ang boses. “Ising! Anak! Hati tayo! Ako naman nagbigay ng mga birthday numbers na ‘yan eh!”

Umiling si Ising. Isinukbit niya ang kanyang bag.

“Pasensya na po, Ma’am. Sabi niyo po kasi, dyan nababagay ang pangarap ko—sa basura. Buti na lang po, marunong akong mag-recycle.”

“Ising! Huwag mo akong iwan! Dodoblehin ko sweldo mo!”

Hindi na lumingon si Ising.

Sumakay siya sa taxi papuntang PCSO para kuhanin ang tseke niya.

Naiwan si Donya Miranda sa kanyang mansyon, yakap-yakap ang basurahan,

habang ang dating katulong niya ay isa na ngayong multi-milyonarya.