𝐏𝐀𝐑𝐓 𝟏 – 𝐀𝐍𝐆 𝐆𝐀𝐓𝐀𝐒 𝐍𝐆 𝐁𝐀𝐆𝐎𝐍𝐆 𝐏𝐀𝐆-𝐀𝐒𝐀
Sa maliit na barung-barong sa gilid ng kalsada, halos gumuho ang mundo ni Aling Teresa, tatlumpu’t dalawang taong gulang, nang isang gabi ay tuluyan na siyang iniwan ng kanyang asawa. Wala man lang paliwanag—bitbit ang kaunting damit, simpleng note lang ang iniwan: “Pasensya na, hindi ko na kaya.”

Naiwan sa kanya ang dalawang munting anghel na walang kamuwang-muwang sa bigat ng sitwasyon. Ang panganay, si Mariel, pitong taong gulang, tahimik lang na yumakap sa ina, habang ang bunso, si Jomar, dalawang taong gulang pa lamang, ay humahagulgol, hinahanap ang ama.

Walang trabaho si Teresa. Simpleng labandera lang siya sa kanilang barangay, pero hindi sapat ang kita para mapakain ng maayos ang mga anak. Ang mga kapitbahay, bagama’t nakikisimpatya, ay kanya-kanyang problema rin sa buhay, kaya’t walang makapag-abot ng higit pa sa ilang pirasong kanin o sardinas.

Gabi-gabi, tinitingnan ni Teresa ang natutulog niyang mga anak, at doon niya ibinubuhos ang lahat ng luha. Nangangako siya sa sarili: “Kahit anong mangyari, hindi ko kayo pababayaan. Kakayanin ko, kahit ako na lang ang matira.”

Ngunit hindi niya alam, darating ang isang araw na susubukin siya ng matinding desisyon—isang hakbang na magbabago ng lahat.

Lumipas ang ilang linggo mula nang iwan sila ng asawa ni Teresa. Pikit-mata niyang tinanggap ang lahat ng labada at gawaing bahay na inalok ng kapitbahay. Ngunit gaano man siya magsikap, sapat lamang ang kita para sa bigas at kaunting ulam.

Isang gabi, habang nakaupo siya sa harap ng maliit na mesa, humagulgol si Jomar. Nanginginig ang boses ng bata:

“Nanay… gatas…”

Napapikit si Teresa. Wala nang laman ang maliit na lata ng gatas na inuutang lang niya sa tindahan. Ang mga mata ng kanyang bunso ay mapupungay, halatang gutom. Si Mariel nama’y pilit na kumakain ng malamig na kanin, ngunit hindi maitago ang pag-aalala sa ina.

“Pasensya na, anak,” bulong ni Teresa, yakap ang bunso. “Bukas hahanap tayo ng paraan.”

Ngunit sa kanyang puso, ramdam niya ang bigat ng konsensiya. Paano niya hahayaang matulog ang kanyang mga anak nang gutom? Paano niya ipaglalaban ang kanilang kinabukasan kung ngayong gabi lang, wala siyang maibigay?

Kinabukasan, sa kanyang pamamalengke, napadpad sila sa isang mall. Habang naglalakad, napatigil siya sa harap ng grocery section. Nandoon, nakahilera ang mga lata ng gatas—mga gatas na minsan ay nakalapag din sa kanilang mesa noong buo pa ang pamilya nila.

Dito, unti-unting bumigat ang dibdib ni Teresa. Ang bunso niyang nakayakap sa kanya ay umiiyak muli, hinahanap ang gatas. Wala na siyang pera, wala nang uutangan.

At sa pagitan ng desperasyon at pagmamahal, may bumulong sa kanyang isip:
“Para sa mga anak mo… kahit isang beses lang.”

At doon magsisimula ang desisyon na magdadala sa kanya sa pinakamalaking pagsubok ng kanyang buhay.

Mabilis ang tibok ng puso ni Teresa habang nakatayo siya sa harap ng estante ng gatas. Pinagmamasdan niya ang mga taong abala sa pamimili—may mga mag-asawa, may mga batang natatawa habang nagtuturo ng kendi, at may ilang walang kamalay-malay na nakatingin din sa parehong direksiyon.

Sa kanyang mga mata, iisa lang ang mahalaga—ang maliit na lata ng gatas. Dahan-dahan niyang kinuha ito, kasabay ng mahigpit na pagyakap ni Jomar sa kanyang leeg.

“Anak, kakayanin ni Nanay ito para sa’yo,” bulong niya, pilit na pinapalakas ang loob kahit nanginginig ang kanyang mga kamay.

Mabilis siyang naglakad patungo sa exit, walang bitbit kundi ang pag-asang hindi mapapansin. Ngunit bago pa siya tuluyang makalabas, isang malakas na boses ang pumigil sa kanya.

“Miss, saglit lang. Maaari bang buksan mo ang bag mo?”

Dalawang CI (Customer Investigator) ang nakaharang sa kanya. Nanlamig si Teresa, para bang gumuho ang lahat ng lakas na naipon niya. Nang makita nilang nakasilip ang lata ng gatas sa kanyang bag, agad nila itong hinila.

“Magnanakaw ka ba? Para lang dito?” malamig na tanong ng isa.

Nagkumpulan ang mga tao, nagtuturo, nagbubulungan. Si Mariel ay humawak sa kanyang palda, nanginginig at umiiyak. Si Jomar naman ay patuloy na humahagulgol, gutom na gutom, tila walang pakialam sa ingay sa paligid.

“Patawad po,” iyak ni Teresa. “Para lang po sa anak ko, gutom na gutom na siya… Wala na po akong ibang magawa.”

Ngunit sa halip na maawa, mariing hinawakan siya ng mga guwardiya at dinala sa opisina ng mall. Sa bawat hakbang, ramdam niya ang hiya at bigat ng mundo. Hindi niya alam kung paano haharapin ang kapalaran—lalo na’t kasama pa niya ang dalawang batang walang kamuwang-muwang.

At doon, sa loob ng maliit na opisina, magsisimula ang pagbabago ng kanyang buhay—isang pagbabago na hindi niya inakala.