Tahimik na umagang iyon nang bumaba si Leo mula sa jeep. Nakasuot lang siya ng simpleng polo na may kupas na kwelyo, lumang pantalon at tsinelas na halos mapudpod na. Sa kanyang kamay, may hawak siyang brown na paper bag na may lamang regalo, isang maliit na kahon ng tsokolate at ilang souvener mula sa mga trabahador niya sa probinsya.

Habang papalapit siya sa malaking gate ng kanilang dating paaralan, napansin niyang ang paligid ay puno ng mga mamahaling sasakyan. May mga naka-suv, sports car at may isa pang naka-driver. Halos lahat ng dumadating ay naka-amerikano at designer clothes. Pati ang mga babae puro branded bag at alahas. “Uy, si Leo yun ah.

” Sabay turo ng isang lalaking naka-shades ha. Si Leo na dating honor student. Akala ko nasa abroad na yun. Sagot ng isa. Hindi ah. Baka janitor lang ngayon. Tingnan mo yung suot. Sabay tawa nila. Narinig ni Leo mga bulungan pero ngumiti lamang siya. Hindi niya kailangang patulan. Sa totoo lang, hindi niya kailangang ipakita ang tunay niyang buhay.

Siya ang may-ari ng pinakamalaking construction firm. sa Mindanao. Pero para sa kaniya ang kayamanan ay hindi nasusukat ng dangal. Ang tagal ko ring hindi bumalik dito. Bulong niya sa sarili. 10 taon din mula nang huli kong makita sila. Pumasok siya sa covered court kung saan ginaganap ang reunion. May malaking tarfolin batch 2010 grand reunion.

Once a classmate, always a family. Sa loob may mga mesa, pagkain at photoboot. Lahat nagkukumpulan, nagtatawanan, nagpipitsuran. Pagdating ni Leo, saglit na natahimik ang iba. Isa-isa siyang nilingon at may mga nagkikibit balikat. “Uy Leo, grabe! ikaw ba ‘yan?” bati ni Carla. Dati niyang kaklase na ngayon ay may negosyo na ng mga branded bags.

Oo, ako nga. Mahina niyang sagot sabay ngiti. Wow, ikaw na lang ata ang hindi nagbago. Simpleng simple pa rin. Nakasakay ka lang sa jeep, ‘di ba? Sayang. Dapat sumabay ka sa amin. May convoy kami kanina. Sabi ni Carla habang ipinapakita ang susi ng kanyang sasakyan. Ngumiti lang naman si Leo. Ayos lang. Mas gusto kong mag-gep, mas maaliwalas ang hangin.

Narinig yun ni Marco. Ang dating mayabang na kaklase na laging mayabang sa pera. Jeep bro, seryoso? Dapat sumabay ka sa amin. Baka mapagkamalan kang nagde-deliver lang dito. Sabay halakhak. Tawa naan ng iba. Pero si Leo’y tahimik lang, tumango at lumapit ng mesa. Habang kumakain, pansin niyang marami ang ayaw siyang katabi.

Parang nahiya ang iba na makita siyang kasama nila. Ang mga dating barkada niya parang hindi na siya kilala. Lahat abala sa pagpapasikat ng achievement. May nag-aabang ng like sa post. May nagpapakita ng mamahaling relo at may nagkukwento ng bagong business. Alam mo Leo, sapat ni Carla. Buti na lang dumalo ka ha.

Kahit mahirap pumunta dito ng walang kotse, napangati lang si Leo. Hindi naman mahirap. Ang mahalaga nakita ko ulit kayong lahat. Ngunit hindi pa rin tumigil ang iba. Anong trabaho mo ngayon, Leo? Tanong ni Marco habang ngumunguya. Ah may kaunting business lang. Sagot niya. Business? Anong business? Sari-sari store. Sabay tawa ulit. Construction.

Sagot ni Leo. Kalmado. Ah, trabahador pala. Okay lang yan bro. Basta marangal. Sabay kind ni Marco na may halong pangutya at nagtawanan ulit sa mga mesa. Ngunit sa loob ni Leo, wala siyang galit. Ang totoo sa kanyang kumpanya may mahigit 3,000 empleyado at si Marco kung alam lang niya ay isa sa mga supplier na minsan ng nakipag-deal sa kanyang opisina.

Matapos ang ilang oras ng tawanan at pagbibidahan, inannounce ng host na magkakaroon ng mini sharing at isa-isa silang pinaakyat sa stage para ikwento ang buhay nila ngayon. Unang umakyat ay si Marco. Good evening, batchmates. Ako nga pala si Marco. May-ari ng tatlong car dealership at kakabili lang ng bagong bahay sa Tagaytay.

Palakpakan ang lahat sa sinabi ni Marco. Maya-maya pa’y sumunod si Carla. Ako naman may designer blog shop sa BGC at may travel agency. Life is good. Dahil doon ay muling nagsigawan at palakpakan ulit ang mga tao. At nang tawagin ang pangalan ni Leo, tahimik ang lahat. Si Leo Santos, honor student natin dati.

Naku-curious ako sa kwento mo, bro, sabi ng host. Dahan-dahan siyang lumakad papunta sa harap. Nakangiti pa rin. Magandang gabi sa inyong lahat. Ako nga po pala si Leo. Sa totoo lang wala naman akong maipagmamalaki. Simple lang ang buhay ko ngayon. Gumigising ng maaga, nagtatrabaho kasama ng mga tao ko at umaasa lang na maging maayos bawat araw.

Tahimik ang mga tao. Walang pumalakpak. Narinig pa niyang may bumulong sa likod. Yan na nga bang sinasabi ko simpleng manggagawa lang talaga. Bulong ng isa. Pero ngumiti lang siya. Ang mahalaga sa akin kahit gaano tayo kataas o kababa, huwag tayong makalimot tumingin sa pinanggalingan natin. Pagbaba niya ng stage, lumapit si Mara, isa sa mga tahimik nilang kaklase noon.

Leo, hindi mo kailangang mahiya. Nakaka-inspired ang sinabi mo. Ngumiti si Leo. Salamat Mara. Hindi naman ako nahihiya. Mas gusto ko nga yung ganito. Totoo. Samantala, habang abala ang iba sa after party, tumingin siya sa malayo. Sa parking area, may nakaparadang isang lumang jeep.

Sa ilalim ng upuan nito may isang maliit na kahon ng mga papel. Mga blueprint ng kanyang bagong proyekto. Isang pabahay para sa mahihirap. Panded ng kanyang kumpanya na siya mismo ang CEO. Ngumiti siya sa sarili kung alam lang nila aniya. At sa likod niya hindi niya alam nakamasid pala si Mara sa kanya. May kakaiba kay Leo. Bulong ni Mara.

Parang hindi siya basta-basta. ani pa nito. Kinabukasan matapos ang reunion. Maagang nagising si Mara. Hindi mawala sa isip niya angiti ni Leo kagabi. Simple, kalmado pero may lalim. Habang nagkakagulo ang iba sa pagpapasikat, siya lang ang walang pag-aalinglangan sa sarili para bang alam niya kung sino siya.

At hindi na kailangang ipakita iyon sa iba. Habang nagkakape, napansin ni Mara ang isang article sa Facebook na naka-share sa business group na sinusundan niya at nakalagay doon ng salitang LS Builders donates Php1 million worth of housing projects for four families. Sa ibaba may larawan ng isang lalaki na nakatalikod.

Hawak ang blueprints nakaharap sa ginagawang bahay. Hindi kita ang mukha noon pero pamilyar sa kanya ang pstura, ang simpleng polo at ang lumang rilong suot. Napakunot noo si Mara. Parang si Leo to ah. Bulong niya sa sarili. Dahil doon na hindi siya nakatiis, nagpunta siya sa city hall kung saan madalas ipinapaskil ang mga proyekto ng mga lokal na kumpanya.

Doon niya nakita malaking tarpulin in partnership with LS builders, project director Engineer Leonardo Santos. Napasinghap si Mara. Ah engineer Leonardo. Si Leyo nga. Gulat niya. Mabilis siyang bumalik sa sasakyan. Habang nagmamaneo, paulit-ulit sa isip niya ang mga eksena sa reunion. kung paanong pinagtawanan siya ng mga kaklase kung paano siya tinawag na trabahador.

Grabe hindi niya sinabi kahit kanino na hindi siya nagyang. Bulong niya habang natatawa sa sarili. Ang simple pero siya pala ang bilyonaryo. Dagdag ni Mara. Sa kabilang banda, si Leo naman ay nasa site ng kanyang proyekto. Nakasuot siya ng helmet, nakamaong at may alikabok sa mukha. Pero sa paligid niya lahat ay rumerespeto.

Sir Leo, dumating na po yung mga materyales. Good. Siguraduhin mong may para hindi mabasa. Sagot niya. Sir, may bisita raw po kayo. Sabi naman ng isa. Bisita? Tanong niya sabay lingon. Doon niya nakita si Mara. Nakangiti habang papalapit. Leo, tawag ni Mara. Medyo hingal. Grabe ka. Ikaw pa lang LS builders. Ngamiti si Leo.

Halatang nagulat pero kalmado pa rin. Ah nalaman mo rin pala. Bakit hindi mo sinabi sa reunion? Lahat sila. Akala kung sino-sinong mayaman. Ikaw pala ang tunay. Umiling naman si Leo. Hindi ko kailangan patunayan yun Mara. Hindi ko kailangan ng tingin nila para maramdaman kong matagumpay ako. Tahimik silang naglakad sa paligid ng site.

Pinakita ni Leo ang ginagawang mga bahay. Para ito sa mga pamilya na tinamaan ng bagyo. Libre lahat, walang bayad. Ang gusto ko lang makapagbigay ng tahanan at pag-asa. Grabe bulong ni Mara. Kung alam lang nila sa reunyon to. Napangiti naman si Leo. Hayaan mo na baka hindi pa nila oras para matuto. Habang nag-uusap sila, isang truck ang biglang dumating. Bumaba ang driver.

Si Marco, Sir Leo, ito na po yung mga hollow blocks galing sa supplyer. Biglang napatigil si Marco. Sir Leo, kulat na sabi ni Marco ng mapansin niya si Leo. Marco, balik ni Leo. Oh, ikaw pala ang supplier namin. Dahil doon namutla si Marco. Ah sir pasensya na kung hindi na niya tinuloy.

Alam niyang narinig siya ni Leo sa reunyon. Ang lahat ng pangutya, tawanan at yabang. Tahimik lang si Leo. Ayos lang, Marco. Trabaho lang naman to. Walang samaan ng loob. Pero hindi mapakalin si Marco. Halata ang hiya sa kanyang mukha. Sir, hindi ko alam na kayo pala ‘yun. Nahiya ako sa mga pinagsasabi ko kagabi. Tinapik siya ni Leo sa balikat.

Marco, minsan kailangan nating maranasang mapahiya para matutong tumingin ng pantay sa tao. Hindi mo kailangang humingi ng tawad. Sapat na yung alam mo na ngayon. Tumango si Marco halos maluha. Salamat sir. Hindi ko na mauulit yun. Ngumiti si Leo. Masaya kung nagkita ulit tayo ng mas totoo. Samantala, kinabukasan, kumalat sa social media ang balita.

May nag-post ng picture ni Leo kasama si Mara at Marcos sa construction site. May caption na ang simpleng lalaking pinagtawanan sa reunion, siya pala ang CEO ng LS Builders. Viral agad, libo-libong shares. libo-libong komento. Wow! Grabeng humility ni Sir Leo. Yan ang tunay na mayaman. Hindi nagyayabang. Yung mga tumawas sa kanya nagtatago na siguro ngayon.

Sabi sa ibang komento. Kinagabihan, nakatanggap si Leo ng tawag mula sa grupo ng mga kaklase niya. Bro, sorry ha. Hindi namin alam. Ang akala naming simpleng manggagawa ka lang. Ngumiti si Leo sa telepono. Wala yon. Ang mahalaga, masaya tayong lahat sa buhay na pinili natin. Pero sa tono ng boses niya, ramdamang ang kababa ang loob.

Walang galit, walang yabang at puro kapayapaan. Samantala, ilang araw ang lumipas. Nag-organize ng maliit na salo-salo si Mara sa bagong bahay na tinatayo ni Leo para sa mga benepisyaro. Dumating ang ilan sa mga kaklase, pati si Carla at Marco. Pagdating nila, halos hindi sila makapaniwala. Ang dating nakasakay lang sa jeep ngayon ay pinapaligiran ng mga trabahador na tumatawag sa kanya ng sir.

May sariling opisina, engineer steam at mga heavy equipment na may logo ng LS builders. Lumapit si Carla halatang nahihiya. Leo, pasensya na ha. Kung minsan medyo mataas ang tingin namin sa sarili. Ngumiti lang naman si Leo. Walang problema, Carla. Lahat tayo may mga panahon na nililigaw. Ang mahalaga natuto tayo. Napaluwa si Clara.

Ang totoo mas mayaman ka pa pala sa amin. Hindi lang sa pera kundi sa puso. Ngumiti si Leo. Hindi ako mayaman, Carla. Biniyayaan lang ako ng pagkakataon para makatulong. Nang matapos ang event, naglakad si Leo at Mara papunta sa lumang jeep. “Totoo bang ito pa rin ang gamit mo?” tanong ni Mara. “Oo, sagot ni Leo sabay tapik sa lumang manibela.

Dito ako natutong mangarap. Dito ako sumakay noong unang araw kong magtrabaho bilang laborer. Hanggang ngayon, dala ko pa rin para hindi ko makakalimutang saan ako galing.” Ngumiti si Mara. Leo, kung lahat ng mayaman kagaya mo, siguro mas magaan ang mundo. Tahimik lang siya sandali tapos ngumiti. Hindi kailangan maging mayaman para maging mabuti.

Kailangan lang marunong kang magpasalamat. Ah ni Leo. Habang lumalayo ang jeep, sinundan sila ng tingin ng mga kaklase niya. Hindi na may halong pangutya kundi paghanga. Sa wakas, naintindihan nila ang aral na matagal ng gustong iparting ni Leo. Ang tunay na yaman hindi nakikita sa kotse o relilo kundi sa kung gaano mo kayang magpatawad at magbahagi.

Lumipas ang dalawang buwan matapos kumalat sa social media ang kwento ni Leo Santos. Ang lalaking pinagtawanan dahil sa pagiging simple. Ngunit kalaunan ay napag-alamang ang isa palang bilyonaryo. Simula noon, naging inspirasyon siya sa marami hindi lang sa kanilang batch kundi sa buong bayan. Ngunit para kay Leo, parang walang nagbago.

Sa tuwing nakikita siya ng mga empleyado, nakikipagkamay pa rin siya. kumakain sa parehong mesa at sumasakay pa rin sa lumang jeep na minahal niya. Ayaw niyang ituring na sir o boss. Ang gusto niya kuya Leo lang. Isang araw nakatanggap siya ng liham. Galing ito sa paaralang pinanggalingan niya St. Michael High School ang lugar kung saan siya minsan pinahiya sa reunion.

Binuksan niya ang sobre at nakita niya ang nakasulat. Ginoong Leonardo Santos, bilang pagkilala sa inyong kababaang loob at kontribusyon sa lipunan, kami po ay lubos na nagagalak na anyayahan kayong maging panauhing pandangal sa aming foundation day. Lubos kaming naniniwala na ang inyong kwento ay magsisilbing inspirasyon sa mga kabataan.

Principal Ricardo Villanueva. Napangiti si Leo. Hindi niya inaasahan iyon. Akala niya’y tuluyan na niyang nakalimutan ng mga dating kaklase niya. Ngunit heto sila gustong pakinggan ang kanyang kwento. Kinabukasan habang pinaplano ang pagpunta sa event, dumalaw si Mara sa opisina niya.

“Balita ko guest speaker kayo raw sa school niyo.” Bati nito. Ngumiti si Leo. “Oo. Nakakapanibago nga. Dati pinagtatawanan ako ro. Ngayon ako pang imbitahan. Siguro dahil gusto nilang marinig kung paano ka nanatiling totoo. Sagot ni Mara. Hindi lahat ng taong umasenso marunong lumingon sa pinanggalingan. Tumingin si Leo sa bintana ng opisina.

Sa labas kita niya mga trabahador na abalang nagbubuhat ng simiento. Mara, alam mo kung wala ang mga yan, wala ako rito. Kaya kahit anong taas ng narating ko, hindi ko pwedeng kalimutan kung saan ako nagsimula. Tahimik si Mara. Ramdam niyang ang bawat salitang binitawan ni Leo ay galing sa puso. Dumating ang araw ng foundation day.

Puno ng estudyante ang gymnasium may mga banner at stage lahat ay sabik marinig ang panauhin. Lalo na mga dating kaklase ni Leon na ngayon ay bahagi na ng Alomni Association. Pumasok siya sa loob. Suot pa rin ang simpleng polo at itim na pantalon. Walang bodyguard, walang alalay.

Tanging si Mara lang ang kasama niya bilang kaibigan. Pagpasok niya, sabay-sabay na bumati ang mga tao. Sir Leo, wow siya pala yung simpleng bilyonaryo. Ang bait daw niyan kahit sobrang yaman. Sabi ng mga tao sa gilid nakita niya si Carla at Marco. Parehong tahimik at parang nahihiya pa rin. Nilapitan niya ang dalawa. Oy, sabi ni Leo sabay ngiti, “Buti dumating kayo.” Ngumiti si Marco.

Medyo kinakabahan. Hindi namin palalampasin to, sir. Ay, Leo pala. Tumawa si Leo. Tama yun. Leo lang. Sumabad naman si Carla. Sana marinig ka ng mga estudyante ngayon. Kailangan nilang malaman na hindi kailangan ng kotse para maging matagumpay. Dahil doon ay napangiti si Leo. Mas importante ang direksyon kaysa sa sasakyan.

Anya. Pag-akyat niya sa stage, napuno ng katahimikan ng lugar. Ilang sandali pa, nagsimula siyang magsalita. Magandang umaga sa inyong lahat. Nung una akong bumalik dito, hindi ko inakalang muli akong tatapak sa entabladong ‘to. Dati estudyante lang ako na nangarap makatapos para makatulong sa pamilya.

Pero noong huling bumalik ako dito, pinahiya ako dahil wala akong kotse dahil nakasakay ako sa jeep lamang. Tahimik ang buong gym. Ang mga dating kaklase niyang nandoon ay napayuko. Hindi ko ikinakahiya ‘yun. patuloy ni Leo. Kasi sa jeep na yon, natutunan kong makinig sa kwento ng mga simpleng tao. Natutunan kung ang halaga ng isang tao ay hindi nasusukat sa presyo ng kanyang sapatos o sa model ng kanyang kotse kundi sa kabutiang nasa loob niya.

Maraming estudyante ang napatitig, may ilan pang napaluha. Kapag umabot kayo sa tagumpay, dagdag pa niya. Huwag niyong kalimutan ang mga panahong wala pa kayong pera kasi doon niyo makikita kung sino talaga kayo. Ako bilyonaryo man ngayon pareho pa rin akong Leo. Anak ng karpentero. Sumasakay sa jeep at naniniwala na ang tagumpay ay para sa mga marunong magpasalamat.

Palakpakan. Halos mabingi ang buong gymnasium. May mga estudyanteng sumisigaw. Sir Leo, idol ka namin. Ngunit si Leo nakangiti lang. Parang hindi sanay sa ganoong atensyon. Pagkatapos ng talumpati, lumapit si Principal Villan Nueva. Mr. Santos, siya ngalan ang aming paarlan. Nais naming ipagkaloob sa inyo ang medalya ng kababaang loob at tagumpay.

Tinanggap ni Leo ang medalya pero sa halip na isuot niya, ibinigay niya ito kay Marco na nakatayo sa gilid lamang. Sir, bakit sa akin? Gulat na tanong ni Marco. Ngumiti si Leo. Kasi natutunan mang humingi ng tawad at magbago. Yan ang tunay na tagumpay. Kapag marunong tayong tumanggap ng pagkakamali. Napaluwa si Marco.

Tumango siya at niyakap si Leo. Sa gilid naman, umiiyak na rin si Carla at si Mara ay tahimik lang na nakangiti. Kinagabihan, nagkayayaan silang maghapunan sa isang simpleng karendriya sa tabi ng kalsada. Sabay-sabay silang kumain ng adobo, sinigang at pansit. Hindi ko akalain. Sabi ni Carla habang nakatawa na ganito lang kasimple si Leo kahit mayaman na.

Tulad ng dati lang. Sagot ni Leo. Mas masarap kumain kapag sabay-sabay. Leo tanong ni Mara. Hindi ka ba minsan mapapagod magpakumbaba kahit ang dami mo ng narating? Tumingin siya sa mga tao sa paligid. Mga tricycle driver, tendera, estudyante. Hindi ako napapagod, Mara kasi bawat araw nakikita ko ang sarili ko sa kanila.

Yung dating Leo na nangarap lang. Samantala, sa kabilang banda naman, pag-uwi nila, huminto si Leo sa ilalim ng ilaw ng poste. Tumitig siya sa langit na puno ng bituin. Sa isip niya, bumalik lahat ng ala-ala. Ang mga tao ng pagtattiyaga, ang mga panahong walang-wala siya at ang mga taong nangusga sa kanya pero kalaunan ay natutoin. Salamat Panginoon bulong niya dahil kahit pinahiya ako noon ginamit mo yun para ipaalala sa akin kung ano ang tunay na halaga ng kababaang loob.

Samantala, ilang linggo ang lumipas, naglabas ng balita ang lokal na TV station. Simpleng bilyonaryo. Magtatayo ng libreng paarlan para sa mahihirap na estudyante. Sabi sa balita, ang pangalan ng paarlan Miguel Institute of Hope. Sa harap ng gate may nakasulat na aral. Ang tagumpay ay regalo. Ngunit ang kababaang loob ay pagpipilian.

Leo Santos. Sa unang araw ng klase, dumating si Leo sakay ng kanyang lumang jeep. Binati siya ng mga estudyante. May batang lumapit at nagtanong, “Sir Leo, bakit po hindi kayo bumibili ng kotse kahit kaya niyo naman?” Ngumiti si Leo at yumuko. “Anak, may mga bagay na hindi kayang bilhin ng pera.

Isa na roon, ang ala-ala ng pagiging simple. Pag nawala ‘yun baka mawala rin ang puso mo. Ngumiti ang bata. Gusto ko pong maging katulad niyo paglaki ko. Hinaplos ni Leo ang ulo ng bata. Huwag kang maging katulad ko. Maging mas mabuti ka pa. Habang naglalakad siya papasok sa paaralan, nakita niya si Mara na nag-aabot ng kape. “Ang daming batang humahanga sayo, Leo.

” Sabi ni Mara. “Hindi sila humahanga sa akin,” sagot ni Leo. Humahanga sila sa kabutihan. Sana lang hanggang lumaki sila. ‘Yun ang piliin nilang bitbitin. Tahimik silang umupo sa harap ng lumang jeep. Dumaan ang hangin. May dalang mga alikabok at talakhak na mga bata sa paligid. Sa sandaling iyon, tila payapa ang mundo.

Alam mo Leo, sabi ni Mara. Nung una kitang makilala, akala ko isa ka lang sa mga taong ayaw ipakitang yaman nila. Pero ngayon naintindihan ko hindi mo kailangang ipakita kasi dala mo na yun sa paraan ng pakikitungo mo sa iba. Ngumiti si Leo. Ang yaman Mara parang anino lang. Nandiyan lang kapag may ilaw.

Pero ang kabutihan kahit sa dilim makikita pa rin. Habang papalbog ang araw, pinaandar ni Leo ang kanyang jeep. Habang umaandar ito sa kalsadang puno ng mga batang tumatawa, naalala niya ang gabi ng rehunyon, ang tawanan, pangutya at mga mata ng mga dating kaklase niyang hindi naniniwala sa kanya. Ngayon lahat sila ay natuto. Hindi dahil pinahiya niya sila pabalik kundi dahil pinatawad niya sila at ipinakita kung ano ang tunay na dangal.

Sa dulo ng kalsada, tumigil siya sandali at tumingin sa likod. Sa rear vibew mirror, nakita niyang sarili. Ngumingiti, mapayapa, ktento. Kung ito ang kapalit ng lahat ng pagpapahiya noon, bulong niya. Masaya na ako. At sa ilalim ng paglubog na araw, umusad muli ang lumang jeep, simbolo ng kanyang pinagmulan at patunay na kahit ang pinakapayak na sasakyan ay kayang magdala ng isang taong marunong tumingin sa lupa habang marating ang langit ng tagumpay.

Ang mensahe ng kwentong ito ay walang iba kundi ang ang tunay na mayaman ay hindi ang may magarang sasakyan o malaking bahay kundi ang marunong magpakumbaba at magpatawad sa kabila ng lahat. Sapagkat sauli hindi yaman ang sukatan ng dangal kundi kabutihan ng iyong puso. kayo? Ano pong masasabi niyo sa kwento natin ngayon at kung anong mga aral po ang mga natutunan ninyo? Maaari niyo po bang i-comment doun sa baba doun sa comment section para muli ko pong mabasa?