BLINOCK SIYA NG MGA KAIBIGAN NANG MAG-CHAT SIYA PARA UMUTANG, PERO HINDI NILA ALAM NA “TEST” LANG IYON DAHIL NANALO PALA SIYA NG JACKPOT SA LOTTO

Nanginginig ang mga kamay ni Dante habang hawak ang isang maliit na piraso ng papel. Paulit-ulit niyang tinitingnan ang numero sa dyaryo at ang numero sa kanyang tiket.

08 – 15 – 23 – 42 – 04 – 11.

Tumugma ang lahat.

Siya ang sole winner ng 356 Milyong Piso sa Lotto 6/55.

Napaupo siya sa sahig ng kanyang maliit na inuupahang kwarto. Gusto niyang sumigaw, gusto niyang tumalon.

Pero biglang pumasok sa isip niya ang mga tao sa paligid niya.
Maraming pagkakaibigan ang nasisira dahil sa pera…
Maraming kamag-anak ang biglang sumusulpot kapag may biyaya.

Kinuha ni Dante ang kanyang cellphone. Binuksan niya ang Group Chat ng kanilang barkada noong high school — ang “Tropang Walang Iwanan.”
Sila sina Mike, Jessica, at Romy.
Matagal na silang hindi nagkikita, pero aktibo pa rin sila sa pag-post ng mga luho nila sa social media.

Nag-isip si Dante ng isang plano.
Gusto niyang malaman kung sino ang tunay sa kanila.

Nag-type siya ng mensahe:

> “Mga pre, mare. Pasensya na sa abala. Gipit na gipit lang talaga ako.
Nasa ospital ang Nanay ko ngayon, kailangan ng operasyon.
Baka pwede akong makahiram ng 5,000 pesos?
Pangako, ibabalik ko kapag nakahanap ako ng trabaho.
Kayo na lang ang pag-asa ko.”

Sent.

Hinintay niya ang reply.

Seen agad ni Mike.

Lumipas ang ilang minuto, nag-reply si Jessica:

> “Naku Dante! Sorry ha. Kaka-book lang kasi namin ng flight
papuntang Boracay. Ubos na budget ko. Next time na lang.”

Napangiti nang mapait si Dante habang nakikita sa My Day ni Jessica…
nasa mamahaling buffet pala ito kanina lang.

Sumunod si Romy:

> “Pre, pass muna. Ang hirap ng buhay ngayon.
Saka may utang ka pa sa akin na 50 pesos nung 2010, di mo pa nababayaran.”

At ang pinakamasakit… si Mike — ang tinuturing niyang best friend.
Matapos i-seen ang message…

You cannot reply to this conversation.

Pagtingin niya sa profile ni Mike — Blocked.
Tinanggal din siya sa GC.

Bumagsak ang balikat ni Dante.
Tumulo ang luha niya… hindi dahil walang mahiraman —
kundi dahil narealize niyang mag-isa lang pala siya.

Isang samahang “Walang Iwanan”
ay para lang pala sa panahong masaya at may pera.

Ibaba na sana niya ang telepono nang biglang tumunog ito.
Isang private message mula sa isang lumang numero.
Si Badong — ang kaklase nilang laging bina-bully noon…

> “Preng Dante, nabalitaan ko sa GC…
Wala akong 5k pre.
Tricycle driver lang ako.
Pero may naipon akong 1,500 para sa birthday ng anak ko bukas.
Ise-send ko sa GCash mo, gamitin mo muna kay Nanay.
Tapos pupunta ako dyan kung kailangan ng dugo.
Saang ospital kayo?”

Napahagulgol si Dante.
Ang taong hindi niya masyadong pinapansin,
siya pa ang handang magsakripisyo.

Tinawagan agad niya si Badong.

> “Badong, ‘wag mo na ipadala ang pera.
Itabi mo na ‘yan para sa anak mo.”

Nag-alala si Badong:

> “Ha? Eh si Nanay mo? Papunta na ako dyan!”

Ngumiti si Dante habang pinipigilan ang iyak.

> “Magkita na lang tayo bukas.
Sa Grand Hotel.
Birthday ng anak mo ‘di ba?
Doon natin i-celebrate. Sagot ko.”

Naguluhan si Badong, pero pumayag din.

Kinabukasan, gumawa si Dante ng bagong Facebook account.
Nag-post siya, naka-public, at tinag pa ang mga dati niyang kaibigan:

> “DESPEDIDA PARTY!
Aalis na ako papuntang abroad.
Libre lahat!
Grand Hotel Ballroom mamayang gabi!”

Biglang nagparamdam sina Mike, Jessica, at Romy.
Inunblock siya agad sa lumang account.

> “Uy pre! Joke lang yung pag-block ko! Na-hack ako! Pupunta kami!”

Dumating ang gabing iyon.

Naka-magarang damit ang tatlo, todo porma.
Habang si Badong at ang anak niya ay nahihiya sa suot nilang luma.

Lumapit si Mike:

> “Pre! Grabe, mag-aabroad ka na pala?
Saan? Pautang naman pang-negosyo!”

Ngumiti si Dante…
Umakyat sa stage at humawak ng mic.

“Salamat sa pagpunta,” panimula niya.
“Pero… hindi ako mag-aabroad.”

Lahat ay natahimik.

“Ang totoo… nanalo ako ng 356 Million sa Lotto.”

Nanlaki ang mga mata ng lahat.
Halos mahulog ang panga ni Jessica.
Si Mike? Halos lumuwang ang butones ng polo sa pagkagulat.

Pero tumuloy si Dante…

“Bago ko makuha ang pera…
Nag-chat ako sa inyo. Nangutang ako.”

Tumingin siya kay Mike.
“Pero blinock mo ako.”

Kay Jessica.
“Nagdahilan ka habang nage-enjoy sa Boracay.”

Kay Romy.
“Nanumbat ka pa ng 50 pesos.”

Namutla ang tatlo.

“Ang perang ito kayang bumili ng bahay, lupa, at kotse.
Pero hindi nito kayang bumili ng totoong kaibigan.”

Lumapit siya kay Badong, sabay akbay.

“Pero may isang tao dito…
na walang-wala, pero handang ibigay ang meron siya
para makatulong sa akin… walang kapalit.”

Inabot ni Dante ang isang makapal na envelope at susi.

“Badong, ito —
Educational plan ng anak mo hanggang college, fully paid.
At ito naman — SUV, para hindi ka na magta-tricycle.
Mag-business partners tayo.”

Umiyak si Badong at niyakap si Dante nang mahigpit.

“Pre… sobra-sobra ’to…”

“Kulang pa yan,” sagot ni Dante.
“Kasi hindi mo ako iniwan.”

Humarap siya uli sa tatlong “kaibigan.”

“Kayo? Kumain na kayo.
Libre ko ang pamasahe ninyo pauwi.
Yun lang ang kaya kong ibigay
sa mga taong ang tingin sa akin ay
‘seen’ at ‘block’ lang.”

Tumalikod si Dante.

Umalis sila ni Badong na magkaakbay,
habang ang tatlong “kaibigan” ay
na-stuck sa gitna ng napakalaking ballroom —
busog sa pagkain
pero gutom na gutom sa hiya at pagsisisi.