“Hindi Sumipot ang bride kaya ang Kasambahay nalang ang pinakasalan”(part 2)

Hindi alam ni Lira kung paano maglalakad.
Hindi dahil naka-high heels siya.

Kundi dahil…
Mayaman na siya… bigla.

Asawa siya ng amo niya.
Legal. Legit. With papers. With witnesses. With ninang na mabango at ninong na mabaho.

Pagpasok nila sa mansyon, nakabalandra lahat ng kasambahay:
nakahilera, nakanganga, parang nanonood ng season finale ng teleserye.

“Lira?!” sigaw ni Ate Luz. “Bakit kulay artista ka?!”

“Magkano binayad sa’yo ng makeup artist?” tanong ni Mang Rudi. “Baka pwede nang hulugan?”

“Teka… bakit nasa tabi mo si sir? Teka—TEKA—bakit hawak mo braso niya? BAKIT MAY RING KA?!”

Si Lira, hindi makasagot.

Gusto niyang sumigaw na:
“AKO MAN GULAT NA GULAT PA RIN!”

Pero si Donovan? Diretso lakad. Kalma. Parang nag-asawa lang ng normal.
“Everyone,” sabi niya. “She is my wife now. Senyora Lira Montenegro.”

SENYORA.

Kanina lang—kasambahay.

Ngayon—may “-ora.”

Nag-collapse si Ate Luz sa likod. Hindi dahil sa shock. Nadulas lang sa kumikintab na sahig.
________________________________________
ANG KWARTONG MAS MALAKI PA SA BUONG BAHAY NILA SA PROBINSYA
Pagdating sa master bedroom, napahawak si Lira sa dibdib niya.

“Sir, dito po ako matutulog?”

“Of course,” sagot ni Donovan habang tinatanggal ang coat niya. “Mag-asawa tayo.”

“Pero sir… baka po ayaw niyo… kasama akong humilik. Maingay po talaga hilik ko. May vibrato.”

Ngumiti si Donovan.

Ngumiti.

Ngumiti nang may kung anong kiliti.

“Well,” sabi niya, “tingnan natin mamaya.”
At doon, halos mamatay si Lira.

Hindi niya alam kung magpapakamatay sa hiya o hihimatayin sa kilig.
________________________________________
ANG TAWAG NI NANAY

Nag-ring ang cellphone niya. Si Nanay.

“Lira! Kamusta ka d’yan? May pinadala ba silang ulam? May pahinga ka ba? May bagong chismis ba sa mayayaman?”

“Na—na—nay… kasal na po ako…”

Nag-silence.

Yung tipong silence na maririnig mo pati tibok ng pag-asa mo.

“Ano raw?!”

“Naikasal po ako. Kay… sir.”

“ANONG SIR?!”

“Si Sir Donovan po…”

At doon naglabasan ang buong linya ng mura ni Nanay na hindi pa naimbento sa diksyunaryo.

“LIRA! Seryoso ka ba?! Hindi ka nagpapatawa? Hindi ka nilalagnat? Hindi ka na-hypnotize? Hindi ka na-kulam?!”

“Hindi po…”

“ANAK NG TIPAKLONG NAGPE-PEDESTRIAN! IKAW NA ANG FINALE NG BUHAY KO!”

Umiyak si Nanay. Hindi dahil sa lungkot.

Sa tuwa.

Kasi hindi na raw sila maghuhugas ng damit gamit ang bato sa ilog.
________________________________________
ANG MGA TSISMOSA SA ALFONSO HEIGHTS

Kinabukasan, headline sa group chat ng mga kapitbahay:

“BREAKING NEWS: ANAK NI ALING NENA, SUDDENLY BECOMES MAYAMAN. CAPITAL ‘M’. MAYAMAN!”

“Bakit ‘di kami sinama sa entourage?”

“Pa-share naman ng wedding pics.”

“May resepsyon ba? Punta kami kahit hindi invited.”

At si Nanay? Proud. Super proud.

Nag-post pa sa Facebook:

“Salamat sa Diyos! Ang anak kong si Lira ay… MONTENEGRO na ngayon! Wag kayong magtanong.

Wag kayong mag-inggit. Wag kayong mang-utang.”

At doon, 867 likes.

32 heart.

6 haha.

At isang wow react ng ex ni Lira na biglang nag-chat:
“Uy musta?”

Sinog: BLOCKED.
________________________________________
PAGIGING SENYORA — ANG CRASH COURSE

Kinagabihan, habang kumakain sila sa dining table na kasinlaki ng basketball court…

“Lira,” sabi ni Donovan, “we should talk.”
Napalunok siya.

Ito na ba? Annulment? Explanation? Refund?
“I want you to be comfortable,” sabi niya.

“Starting tomorrow, I’ll give you a day-by-day orientation sa buhay bilang asawa ko.”

“Orientation po? Parang sa bagong empleyado?”
Ngumiti siya.

“In a way, yes. Pero mas maganda benefits.”
At lumapit si Donovan…

Kinuha ang kamay niya…
At hinawakan ito na parang babasaging kristal.

“Lira, I don’t expect you to suddenly act like a high-society wife. Be you. Gusto ko yung totoo.”

At doon, natunaw ang kaluluwa ni Lira.
Gusto niya tuloy umiyak sa sarap ng moment.

Pero hindi pwede—baka matanggal ang mascara na worth 6,000 pesos.
________________________________________
ANG KUMOT INCIDENT

Pagtulog na.
Pareho sila sa iisang kama.

At para kay Lira, unang beses niyang mahiga sa kutson na hindi natitiklop sa gitna.
Sarado ang ilaw.

Tahimik.
Hanggang sa…

“Lira?” sabi ni Donovan.

“Po?”

“Totoo bang may vibrato ang hilik mo?”
At bago pa siya makasagot…

GRRRrrrrrrRRRRRRRrrrrrrrr—HMMMP!

Ayun na. Automatic.

Naghilik siya.

Tumalbog ang unan.

Nalaglag ang remote.

Nagising ang aso sa labas.

At si Donovan?

Tawa nang tawa.

As in tawang may halong tuwa, kilig, at hindi makapaniwalang ganito pala ang babaeng pinakasalan niya.

“You’re adorable,” bulong niya bago yumakap.
At doon, tulog si Lira.

With vibrato.
With confidence.
________________________________________
KINABUKASAN — ANG UNANG ARAW NG SENYORA TRAINING
“Ma’am Lira, ito po ang schedule niyo,” sabi ng butler.

8:00 AM — Breakfast with husband
10:00 AM — Etiquette lessons
1:00 PM — Wardrobe fitting
3:00 PM — Charity event
7:00 PM — Dinner with investors
10:00 PM — Free time with mister

“Free time?” tanong ni Lira.

“Para po kay sir,” sagot ng butler. “Siya po ang request.”
At doon siya kinabahan.

Bakit may free time?

Para saan yun?!

Para mag-usap?

Magplano?

O…
OH MY LORD.
________________________________________
Habang naglalakad si Lira sa hallway, naamoy niya ang pamilyar na amoy:

Aqua perfume.

Yung gamit ni Donovan.
Tumingin siya.

Nandoon ang asawa niya.
Nakangiti.

May hawak na kape para sa kanya.
“Good morning, my wife.”

At doon, mas kinabahan si Lira kaysa noong araw na napilit siyang mag-yes sa altar.
Kasi…

Hindi niya alam kung anong mas mabigat:
ang pagiging biglang mayaman…

o ang posibilidad na…

ma-in love siya sa taong pinakasalan niya.

“Hindi Sumipot ang bride kaya ang Kasambahay nalang ang pinakasalan”(part 3)

(Ang Sikreto ng Pamilya Montenegro at ang Pusong Natutong Mamahal)
________________________________________

Sa unang pagkakataon mula nang ikasal sila, nagising si Lira nang hindi dahil sa alarm clock, kundi dahil sa napakabangong amoy ng kape na parang hinaplos ang kaluluwa niya.

“Good morning,” sabi ni Donovan habang inaabot ang mug sa kanya.

Mukha siyang bagong ligo, bagong gising, at bagong panganak sa kagwapuhan.

“Sir… este… honey… este… Mon… este…”

“Donovan na lang,” natatawa niyang sagot.

Namula si Lira. Hindi dahil sa hiya.

Kundi dahil hindi niya alam kung ano ang mas nakakakaba—
ang pagiging asawa nito…

o ang pagiging parang sweet na sweet na asawa nitong si Donovan.

Umupo ang lalaki sa gilid ng kama habang sinusuklay niya ang buhok niya gamit ang daliri niya.

“Ready for your day?” tanong niya.
“Hindi po,” sagot ni Lira. “Pero andito na po ako, wala na pong bawian.”
________________________________________

ANG SENYORA TRAINING — DAY 1

“Ma’am Lira, para po sa formal dining, ang kutsara po ay—”

“Pampakain.”

“opo… pero—”

“Alam ko yan. Kahit sa probinsya, kutsara pa rin ang pang-scoop ng kanin, hindi kamay.”

“Hindi po yun, ma’am. Iba po ang kutsara sa soup spoon at dessert spoon—”
“May ganun?!”

“Yes po.”

“Sa amin isa lang. Multi-purpose.”

Pagdating sa paglalakad with elegance:

“Ma’am, dapat po maliit ang hakbang, parang dumudulas… ganyan.”
Sinubukan ni Lira.

Dumulas.
Literal.

Nakaluhod siya sa sahig bago pa makarating sa kabilang dulo.
“Okay lang,” sabi ng instructor. “We’ll try again tomorrow.”

Sa public speaking:

“Ma’am Lira, sabihin n’yo po: ‘Good afternoon, I’m pleased to be here.’”
“Good afternoon po sa inyong lahat. Pasensya na po naligaw ako dito.”

“Ma’am—”

“Pasensya, sanay ako sa barangay meeting opening spiel.”

Hindi siya perfect.

Hindi rin siya classy.

Pero ang pinaka-amazing?

Si Donovan, tuwang-tuwa sa kanya.
________________________________________

DINNER WITH THE INVESTORS

Formal restaurant.

Grand piano music.

Mga babae naka-diamonds.

Mga lalaki naka-custom suit.
At si Lira?

Elegant…

pero kinakabahan na parang sasabak sa board exam.
“And this is my wife, Lira,” pakilala ni Donovan.

Ngumiti si Lira, yung tipong ngiti na may halong takot at pag-asa.
“So Lira,” tanong ng isang investor, “what do you enjoy doing?”

“Ako po?” tanong niya. “Hmm… nag-eenjoy po ako magwalis, maglaba, maglinis… kasi pag malinis yung paligid, malinis yung kaluluwa.”

Tahimik ang mesa.
Kinabahan si Donovan.

Pero biglang…
“That is refreshing,” sabi ng isang investor.

“Hindi pretentious. Totoo.”
“We need more authentic people like you.”

At doon nalusaw ang kaba ni Lira.
Nagtagumpay siya.

Hindi dahil sa training.
Kundi dahil siya mismo.

Ngumiti siya kay Donovan.
At tumingin si Donovan sa kanya nang may kakaibang lambing.
________________________________________

ANG GABI NG PAG-AMIN

Pag-uwi nila, tahimik ang sasakyan.
Yung tahimik na hindi awkward.

Yung tahimik na may ningning.
Pagdating sa mansyon, tinulungan siyang alisin ni Donovan ang seatbelt.

At kahit ganoon kaliit ang gesture na iyon… parang lumambot ang tuhod ni Lira.
“Lira,” sabi niya.

“Po?”

“Can we talk?”

At ayun na.

Ito na yata ang kinatatakutan niya.
Umupo sila sa harap ng maliit na garden fountain.

“I know this marriage happened suddenly,” simula ni Donovan. “Hindi kita inasahan. Hindi rin kita pinilit dahil babae ka lang…

I chose you because in that moment, you were the calmest, sincerest person I knew.”

“Sir…”

“Donovan,” sabay ngiti niya.

“Donovan…” sagot niya, na kinain ng kaba ang dulo ng salita.
Tumingin ang lalaki diretso sa mata niya.

Yung tingin na parang dinadala ang buong mundo.
“I like you, Lira,” sabi niya. “I like your honesty. Your awkwardness. Your sincerity.

Your simplicity. Your heart. I like everything about you.”
At doon…

tumigil ang mundo ni Lira.
“Hindi mo ako kailangang mahalin pabalik agad,” dagdag ni Donovan.

“But I want you to know… I’m willing to wait.”
At gaya ng inaasahan…

UMIYAK SI LIRA.

Hindi yong pang-Filipino telenovela na hagulgol.
Yung tahimik lang. Pero ramdam.

“Kasi… kasi… hindi ako sanay na minamahal…”
“Sanayin kita,” sagot ni Donovan.

At doon siya niyakap.
Yung yakap na parang tahanan.

Yakap na may pangako.
Yakap na ramdam mong safe ka.
________________________________________

ANG SIKRETO NG MONTENEGRO

Isang linggo pagkatapos, may dinner sila kasama ang magulang ni Donovan.
At doon, nagulat si Lira.

Yung nanay ni Donovan—si Donya Celestina—hindi suplada.
Hindi masama.

Hindi matapobre.
Medyo intimidating lang dahil mukhang mahal ang bangs.

“Lira, anak,” sabi niya.

“Yes po?”

“May sasabihin kami.”
Kinabahan si Lira.

Buntis ba siya? (Impossible, virgin pa ang marriage nila!)
May annulment?

May condition?
Hindi.

Mas malala.
Mas maganda.

Mas unexpected.
“Bago ka pa ikinasal kay Donovan,” sabi ng Donya, “matagal ka na naming kilala.”

“H-ha?”

“Matagal ka nang kasa-kasama sa bahay. Tahimik ka. Masipag. Mabait. Marangal. At higit sa lahat—nakita namin kung paano ka tumingin kay Donovan.”

Hindi umimik si Lira.

Patay.
“At gusto namin iyon,” dagdag ng Donya. “Gusto namin ng manugang na totoong-tao. Hindi sosyal na peke. Hindi plastado ang ugali.”

Nagkatinginan ang mga magulang.
Nag-smile.

At sabay sabi:
“Welcome to the family.”
At doon, mas malaki pa luha ni Lira kaysa noong kasal niya.
________________________________________

ANG HAPON NA PUNO NG HINT

Kinabukasan, nasa veranda sila.
Umihip ang hangin.

Lumipad ang buhok ni Lira.
At nakita ni Donovan.

“You’re beautiful,” sabi niya.
“Tigil-tigilan mo ako, sir—este—Donovan…”

“Hindi ko kaya,” ngumiti siya. “Ganda mo talaga.”
Tumabi ito.

Dahan-dahang hinawakan ang kamay niya.
Hindi minadali.

Hindi pinilit.

“Lira?”

“Hmm?”

“Pwede ba kitang halikan?”
At doon…

napatigil si Lira.
Hindi dahil ayaw niya.

Pero dahil hindi niya alam kung paano magsisimula.
Pero sa gitna ng kaba…

ng hiya…
ng kilig…

Napatango siya.
Oo. Tulad noong kasal nila.

At sa unang pagkakataon…
nagtagpo ang labi nila.

Hindi barubal.
Hindi bastos.

Hindi minadali.
Isang halik na may respeto…

may pangako…
may pag-asa.
________________________________________

ONE MONTH AFTER

“Lira, ready ka na?”
“Para saan?”

“For our real wedding.”

“Ha?!”

“Yung may gown na pinili mo. Yung may invitation. Yung may consent. Yung hindi biglaan.”

“Donovan…”

“Para sa atin. Para mahawakan na kita sa altar nang hindi ka nanginginig.”
At doon, naiyak na naman si Lira.

Pero this time…

Hindi dahil sa takot.

Hindi dahil sa hiya.
Kundi dahil…

mahal na niya ang asawa niya.
Sobra.

Hindi sinasadya.
Pero totoo.
________________________________________
Habang naglalakad sila papunta sa car, hinawakan ni Donovan ang beywang niya.
“What are you thinking?” tanong niya.

Ngumiti si Lira.

“Iniisip ko lang…”
“Hmm?”

“‘Yung araw na hinatak mo ako sa altar…”
“Yes?”

“Salamat.”

Nagulat si Donovan.
“Salamat saan?”

“Sa pagpili sa akin.”
“Lira…”

“At salamat sa paghulma sa buhay ko… nang hindi ko inaasahan.”
At hinila siya ni Donovan papalapit.

“I’ll always choose you.”
At doon…

Sa wakas…

nagsimula ang tunay na kwento ng isang kasambaháy na naging esposa ng isang milyonaryo—

hindi dahil sa pera,
hindi dahil sa tsamba,

kundi dahil sa…
Tamang tao. Tamang oras. Totoong puso.

—END OF SERIES—