Ako si Joy. Bukas na sana ang kasal namin ni Marco. Nakaayos na ang lahat, ang simbahan, ang gown ko, pati ang singsing na buong yabang niyang isinukat sa daliri ko ilang buwan na ang nakalipas.
Isang araw bago ang kasal, ngumiti pa siya sa akin.
“Magmo-mall lang ako saglit,” sabi niya. “Bibili lang ako ng kulang.”
Tumango ako. Wala akong hinala.
Pero lumipas ang umaga. Tanghali at hapon, hindi na siya umuwi.
Paulit-ulit kong tinatawagan ang cellphone niya, walang sagot. Ang kaba sa dibdib ko ay unti-unting napalitan ng takot. Pumunta ako sa mall. Wala siya roon, tinawagan ko ang mga kaibigan niya. Wala ring nakakita. Kinagabihan, nag-umpisa na ang bulungan.
“Baka umatras?” “Baka may iba?” “Baka may nangyaring masama?”
Araw ng kasal namin, wala si Marco. Ako ang babaeng naka-gown pero walang lalaking hihintayin sa altar. Nag-file kami ng missing person report. Sinuyod ang ospital, presinto, at mga lugar na madalas niyang puntahan. Walang bakas at parang nilamon siya ng lupa.
Sa bawat gabing lumilipas, ako ang umiiyak. Ako ang naaawa sa sarili. Ako ang kawawang iniwan sa araw ng kasal. Hanggang sa dumating ang pulis isang gabi.
May nakita raw silang CCTV footage sa likod ng bahay namin, isang camera na nakalimutang sirain. Doon nagsimulang mabasag ang katahimikan. At ako biglang hindi mapakali, pinagpawisan habang nauutal. Sa video, kitang-kita si Marco at ako.
Isang gabi bago ang kasal, nahuli ko siyang may kasamang ibang babae sa loob ng bahay namin. Hinintay ko lang na umalis ang babae. Narinig ang sigawan at ang iyak ko. Ang pagtanggi niya. At sa gitna ng galit at sakit, natulak ko siya. Bumagsak siya mula sa ikatlong palapag.
Tahimik ang sumunod na eksena. Walang sigaw at walang galaw.
Sa takot, hindi ako humingi ng tulong. Sa halip, hinila ko ang katawan niya papunta sa likod ng bahay. Inilibing ko siya roon, sa lupang dati naming tinataniman ng halaman.
Sinira ko ang lahat ng CCTV sa loob at harap ng bahay. Sinigurado kong walang makakakita.
Pero nakalimutan ko ang isa. Ang CCTV mismo sa likod-bahay. Ngayon, hindi na ako ang babaeng iniwan sa altar. Ako na ang babaeng nagkubli sa likod ng lungkot para takasan ang kasalanan.
At sa araw na dapat sana’y nagsimula ang habang-buhay namin, Doon pala nagsimula ang kulungan ko.
News
SAKIM NA MANAGER, PINALUHOD SA MAPANGHING BANYO ANG ‘PROBINSYANANG’ INTERN… HINDI NIYA ALAM, ITO PALA ANG TAGAPAGMANA NG BUONG KOMPANYA!/th
Masangsang. Nakakasulasok. Ang amoy ng zonrox at lumang ihi ay kumapit na sa ilong ni Ana. Nakaluhod siya sa malamig…
“KAYA KO ITONG AYUSIN” — TUMAWA ANG MILYONARYO… PERO GINAWA NG BATA ANG HINDI INAASAHAN/th
Mausok. Maingay. Nakasusulasok ang init sa gitna ng Avenida Paulista. Sa gitna ng dagat ng mga bumubusinang sasakyan, nakatigil ang…
PINAGTAWANAN DAHIL NAKASAKAY SA KALABAW, PERO NANG MAGPAKILALA ANG BINATA, LUMUHOD ANG PAMILYA NG NOBYA NIYA SA GULAT!/th
Tumahimik ang buong bulwagan nang basagin ng malakas na halakhak ni Donya Cecilia ang katahimikan. “Isang magsasaka? At hindi lang…
“Nanay, huwag mo akong iwan… isama mo ako, please…”/th
Nakatayo ako sa harap ng salamin, nakatingin sa babaeng nakasuot ng marangyang bestida ng nobya—ngunit pakiramdam ko’y isa siyang ganap…
SINABIHAN NIYA ANG ANAK KO NA ISA ITONG PASANIN — KAYA SA GABI RING ‘YON, UMALIS AKO AT DINALA ANG ANAK KO PAPALAYO SA TAONG PINAKA-DAPAT MAGMAHAL SA AMIN./th
Ako si Mira, 27 anyos, at limang taon akong nagtiis sa relasyon na akala ko’y magiging tahanan ko habang-buhay.Ang asawa…
TH-Tuwing umaga, hinihila ako ng asawa ko palabas ng bakuran at binubugbog dahil lang sa isang dahilan: hindi raw ako marunong magluwal ng anak na lalaki.
Hanggang isang araw, nawalan ako ng malay sa gitna ng bakuran dahil sa sobrang sakit. Dinala niya ako sa ospital…
End of content
No more pages to load
