“Excuse me, may batang pulubi ba kayong nakita dito? Mga 10 or 11 years old, payat, ang pangalan Liam?”

Tumango ang pulis. “Yes, mate. Kinuha ng foster care. May nakitang report about neglect and possible abuse. Dinala namin sa temporary shelter.”

Parang gumuho ang loob ko.

“Pwede ko ba siyang makita? Kaibigan niya ako… kahit kaunti lang.”

May mga proseso, papeles, at tanong, pero sa huli’y pumayag sila. Dinala nila ako sa maliit na foster home kung saan naroon si Liam.

Nang makita ko siya, naka-upo siya sa sahig, nagdo-drawing gamit ang lumang crayons. Pagpasok ko, napatingin siya—at unti-unting lumaki ang mga mata niya.

“Kuya…” mahina niyang sabi, pero halatang pilit niyang pinipigilan ang sarili na tumakbo palapit.

Ngumiti ako. “Kumusta ka, buddy?”

Lumapit siya nang dahan-dahan, parang natatakot pa rin. “Akala ko po… hindi niyo na ako hahanapin.”

“Hinahanap kita araw-araw,” sagot ko. “Hindi ako papayag na mawala ka.”

Tumulo ang luha sa pisngi niya, mabilis niyang pinunasan. “Pasensya na po kung nawala ako. Kinuha nila ako dito. Akala ko po masama ’to… pero mabait naman sila. Pero… iba pa rin kapag may kakilala ka.”

Nagtagal ang pag-uusap namin ng ilang buwan—hanggang sa sinabi ng foster coordinator isang araw:

“Jerick, palagi kang hinahanap ni Liam. Alam namin na malaki ang connection niyo. If you’re willing… you can apply to be his permanent guardian.”

Parang huminto ang mundo ko.

Ako? Magiging tagapag-alaga? Hindi ko ito inisip kahit minsan. Pero habang nakatingin ako sa batang minsang humingi lang ng tinapay—na ngayon ay marunong nang ngumiti, natutong magtiwala, natutong umasa—may naramdaman akong hindi ko maipaliwanag.

Isang “oo” na hindi ko na pinigilan.

Ang proseso ay mahaba, puno ng interview, assessment, at dokumento. Pero bawat araw na kasama ko si Liam ay patunay na tama ang desisyon ko.

Isang gabi, habang kumakain kami ng dinner, bigla siyang tumingin sa akin.

“Kuya… este… Dad… pwede ko na po bang tawagin kayong ‘Dad’?”

Natigilan ako. Tumigil ang mundo. At sa unang pagkakataon, hindi ko napigilang mapaluha.

“Siyempre naman, anak.”

Tumayo siya mula sa upuan niya at niyakap ako nang mahigpit, parang ayaw nang bitawan.

At noon ko lang lubusang naintindihan:

Hindi ako ang nagligtas sa kanya. Siya ang nagligtas sa akin.

Ang munting batang minsang humingi lang ng pambili ng tinapay—siya pala ang magpapakita sa akin kung ano ang tunay na kahulugan ng pamilya, pagmamahal, at pagkakaroon ng dahilan para gumising araw-araw.

At mula noon, hindi na kami naghiwalay.

Sa huli, ang akala kong simpleng pagtulong… naging pinakamagandang regalong dumating sa buhay ko.