Ang huni ng mga ibon ay tila nilamon ng malamig na hangin. Sa gilid ng isang lumang bahay sa baryo, nakatayo si Elara, ang ulilang babae na pinalaki ng kanyang madrasta. Nakatingin siya sa maputik na daan.

Bitbit ang lumang kahon na naglalaman ng ilang dami at larawan ng kanyang yumaong mga magulang. Ngayon, Elara, malamig na sabi ng kanyang madrasta. Oras na para bayaran mo ang lahat ng utang mo sa akin. Tumango lamang siya. Hindi alam kung anong mangyayari. May dumating na karwahe. Ang mga kabayo ay tilapagod.

Ang mga gulong ay lumilikha ng tunog na parang buntong hininga ng isang matandang ala-ala. Doon katitira. Sabi ng madrasta. Itinuro ang karwahe. Ang mapapangasawa mo ay naghihintay. Napasinghap si Elara. Hindi niya inasahan na magpapakasal siya ng walang pahintulo. Ngunit sino siya? Ngumisi ang madrasta, isang lalaking bulag. Mahira, walang pag-asa.

Umikot ang kanyang tiyan sa kaba. Ngunit sa kabila ng takot, pumasok siya sa karwahe. Ang daan ay mahaba, puno ng putik at hamok. Ang bawat pag-alog ng gulong ay parang pag-ugoy ng kapalaran. Pagdating sa dulo, bumungad ang isang lumang bahay sa gitna ng kabundukan. Ang bubong ay kalawangin. Ang mga bintana ay tila nakamasid sa kanya.

Isang lalaki ang nakaupo sa veranda. Puting barong. Simple ngunit malinis. Ang mga mata ay nakapikit. Tila walang buhay. Siya ang asawa mo. Bulong ng tagapagsundo. Lumapit si Elara. Nangingini. Ang hangin ay malamig. Ngunit mas malamig ang titig na madrasta sa kanya bago ito umalis. Alagaan mo siya. Sarkastikong sabi ng madrasta.

Iyan lang ang kaya mong makuha. Pag-alis ng karwahe, naramdaman ni Elara ang katahimikan. Tanging langitngit ng sahig at huni ng kuliglig ang bumubuo ng musika ng gabi. Magandang gabi, mahinang sabi niya sa lalaking bulag. Tumango ito marahang ngumiti. Ang tinig nito ay kalmadong parang ilog. Ngunit may bigat ng sikreto. Hindi ko kailangan ng awa. Wika ng lalaki.

Ang kailangan ko ay katapatan. Nagulat si Elara sa lalim ng tinik. May kakaibang panginginig sa kanyang dibdib. Sa unang gabi nila hindi siya makatulog. Ang ilaw ng lampara ay kumikislap sa kisam. Ang hangin ay may halong amoy ng pabango. Hindi amoy ng kahirapan kundi ng yaman. Kinabukasan, habang naglilinis siya, napansin niyang may gintong singsing sa tabi ng kama.

May nakaukit na pangalan, isang kilalang apelyido sa lungsod. Nabigla siya. Bakit may ganitong bagay sa isang mahirap na bulag? Habang iniisip niya ito, narinig niya ang boses ng lalaki mula sa likod. May nakita ka ba, Elara? Napatigil siya. Ang boses ay malamig ngunit tila alam ang lahat. Wala po, Senor. Sagot niya halos pabulong. Lumapit ang lalaki.

Ang kanyang mga daliri ay marahang dumampi sa kamay ni Elara. Mainit, matatag at may halimuyak na mamahaling pabango. Alam mo ba kung sino ako? tanong niya. Umiling siya. Ngunit bago siya makasagot, isang marahas na hampas ng hangin ang bumukas sa mga bintana. At sa liwanag ng buwan, nakita ni Elara ang kislap ng gintong relo sa pulso ng lalaki.

Isang relong nakalaan lamang sa mga taong may kayamanan at kapangyarihan. Nanlamig ang kanyang buong katawan. Ang lalaking pinilit niyang pakasalan ay maaaring hindi ang taong sinabi sa kanya. Nanginginig ang mga kamay ni Elara habang nakatitig sa gintong relo. Ang ilaw ng lampara ay tumama sa pulso ng lalaki at ang kinang nito ay parang apoy na unti-unting lumalamon sa kanyang isipan.

Hindi yon pag-aari ng isang mahirap. Hindi yon suot ng isang pulubi. Ang hangin ay tila huminto. Tanging tunog ng orasan sa dingding ang maririnig. Bawat tiktak ay parang boses ng paghihinala sa kanyang isip. Bakit katahimik? Tanong ng lalaki. Marahang nakangiti. Ngunit ang kanyang boses ay may bahid ng kapangyarihan. Wala po, senor. Mahinang sagot ni Elara.

Halos hindi makatingin. Ang dibdib niya ay kumakabog, parang tambol sa gitna ng katahimikan. Lumapit pa ang lalaki. Ang kanyang mga hakbang ay mabagal, maingat, parang sinusukat ang bawat galaw ni Elara. Hindi mo kailangang matakot. Wika nito. Hindi kita sasaktan. Ngunit ang kanyang tinig ay parang may lihim sa likod ng kabaitan.

Ang bawat salita ay may bigat, may tagong mensahe na hindi niya mabasa. Umupo ito sa harapan niya sa mahinang liwanag ng lampara. Bagaman sinabing bulag, tila alam ng lalaki kung nasaan siya. Ang kanyang ulo ay nakatutok mismo sa mga mata ni Elara. Sabihin mo, tanong niya, “Ano ang itinuro ng iyong madrasta sao tungkol sa akin?” Napakuap si Elara.

Naramdaman niya ang panginginig ng kanyang mga labi na kayo po ay isang mahirap na lalaki. Sagot niya, “Halos mahulog ang tinig sa sahih na kayo po ay bulag at walang maibibigay sa akin.” Tahimik sandali ang lalaki. Ang hangin ay tila nagbago ng direksyon. Pagkatapos marahang tumawa ito. Hindi malakas ngunit mababa.

Puno ng misteryo. Ganoon ba? Sabi niya. At naniwala ka? Napalunog si Elara. Wala po akong dahilan para hindi maniwala. Ngunit may dahilan ka para magtanong. Sagot ng lalaki. Naririnig ko ang takot sa iyong tinig. Tumayo ito. Naglakad papunta sa bintana. Sa labas. Ang buwan ay kumikinang sa mga dahon at ang anino ng lalaki ay humaba sa sahik.

Ang mga mata ay maaaring hindi makakita. Wika nito. Ngunit ang puso ay hindi nalilinlang. Sa mga salitang iyon, naramdaman ni Elara ang kakaibang kilabot. Hindi lang ito ordinaryong lalaki. May taglay itong kapangyarihang hindi niya maipaliwanag. Isang tahimik na pwersa na parang alam ang lahat ng lihim niya.

Kinabukasan, habang nag-aayos siya ng mesa, napansin niyang may kasulatan sa drawer. Isang lumang sobre, may tatak ng pangalan na kilala niya mula sa balita. isang mayamang angkan sa Maynila. Agad niyang binuksan ang sobre. Sa loob, isang dokumento ng ari-arian. May pangalan ng lalaki, Senor Adrian Velasco.

Muntik niyang mabitiwan ang papel. Si Adrian Velasco ang nawawalang tagapagmana ng pinakamalaking kumpanya sa bansa. Ang lalaking bulag na pinilit niyang pakasalan ay isang milyonaryo sa pagkakakilanlan. ngunit nagtatago sa anyo ng pulubi. Nang marinig niyang bumukas ang pinto, agad niyang tiniklop ang papel at itinago sa ilalim ng mesa.

Ngunit huli na, “Narinig ng lalaki ang kaluskos.” “May nakita ka, Elara?” tanong nito. “Ang tinig ay mababa ngunit may diin.” “Wala po.” Mabilis niyang sagot. Ngunit ang kanyang boses ay nanginginig at iyon ay sapat na para magduda ang lalaki. Lumapit si Adrian at ang kanyang mga daliri ay marahang humawak sa baba ni Elara. Itinaas ang kanyang mukha.

Ang kanilang mga mata ay nagtagpo ang kanya ay nakapikit. Ngunit tila nakikita siya ng buo. Hindi mo kailangang magsinungaling. Wika niya. Ang mga taong nasa paligid ko noon ay puro kasinungalingan. Ayokong marinig muli iyon dito. Napatigil si Elara. Ang tinig niya ay puno ng sakit ng bigat ng nakaan. Sa likod ng bawat salita ay may sugat na hindi pa naghihilom. Gusto niyang magtanong.

Gusto niyang malaman kung bakit siya nagtatago, kung bakit siya nagpanggap na mahirap, ngunit natakot siya. “Hindi ko alam kung bakit mo ako pinakasalan.” bulong ni Elara. Halos pabulong. Ngunit hindi ko hahayaang saktan kanila. Tila nagulat si Adrian. Kanila. Tanong niya. Ang mga mata ni Elara ay napuno ng luha.

Ang aking madrasta may binabalak siya. Hindi ito tungkol sa akin kundi sao. Tahimik. Isang mahabang katahimikan ang bumalot sa pagitan nila. Pagkatapos sa unang pagkakataon, bahagyang bumukas ang mga mata ni Adrian. At sa liwanag ng umaga, nakita ni Elara ang isang bagay na nagpahinto sa kanyang paghinga.

Ang mga mata ni Adrian hindi lubos na bulag. May liwanag pa at ang liwanag na iyon ay tumago sa kanya. Parang apoy na nagbubunyag ng katotohanan. Ngayon ay malinaw na. Ang lalaking akala ng lahat ay bulag at mahira isa palang matalinong tagapagmana na nagtatago sa dilim para tuklasin kung sino ang tunay na tapat sa kanya.

At si Elara, ang ulilang babae na ginamit ng kasakiman ng kanyang madrasta ay nasa gitna ng isang lihim na mas malalim kaysa sa kanyang inaasahan. Sa labas narinig niya ang kaluskos ng karwahe. Isang tinig na pamilyar. Ang madrasta niya ay paparating. Ang tunog ng mga kabayo ay unti-unting lumalapit. Bawat tapak ng kanilang mga paa sa lupa ay parang tibok ng puso ni Elara.

Mabilis, mabigat at puno ng pangamba. Lumapit siya sa bintana, marahang sumili. Sa ilalim ng anino ng mga punon, nakita niya ang karwahe ng kanyang madrasta. Kumikinang ang bakal nito sa sikat ng araw at ang tabing ay kulay pula. Kulay ng kapangyarihan. Ngunit para kay Elara, kulay ng panganit. Adrian! Mahina niyang bulong.

Paparating siya. Tahimik si Adrian. Nguni sa likod ng kanyang katahimikan, tila may gumagalaw na plano. Ang kanyang mga kamay ay marahang bumukas at sa loob ng palad ay may hawak siyang maliit na kwintas, ginto, may nakaukit na inisyal na e. Ito ang tanda ng aking pamilya, sabi niya sa mababang tinik. Ang kwintas na ito ay nawawala na sa loob ng limang taon.

At ngayon gusto kong malaman kung bakit nasa kanila ito. Napalunog si Elara. Anong ibig mong sabihin? Ang iyong madrasta, marahang sagot ni Adrian ay dating kasambahay sa mansyon ng aking ama. Nawalan kami ng tiwala nang biglang nawala ang ilang kayamanan ng pamilya. At kasama noon ang kwintas na ito. Napatakip si Elara sa bibig. Ibig sabihin ang madrasta niya ay dating magnanakaw.

At ngayon gusto nitong magpakasal siya kay Adrian upang makuha muli ang yaman ng Velasco. Hindi niya alam kung ano ang mararamdaman. Galit, takot. o awa sa sarili dahil muli siyang ginamit ng taong itinuring niyang pamilya. Ang mga tunog sa labas ay lalo pang lumakas. Bumukas ang pintuan at sa unang hakbang pa lang ng madrasta papasok.

Ramdam na agad ni Elara ang malamig na presensya ng kasinungalingan. Elara anak. Bungad nito. May pilit na ngiti. Napakaganda ng bahay ninyo. Kumusta ang asawa mo? Ngumiti si Elara. Ngunit ang kanyang mga kamay ay nanginginig. Maayos po siya, ina talaga. Umikot ang madrasta sa paligid. Tinitingnan ang bawat sulo. Hindi ko inaasahan na ganito kaganda ang bahay ng isang mahirap.

Tahimik si Adrian sa gilid nakaupo sa upuan. Ang kanyang mga mata ay nakapikit pa rin. Ngunit ang mga daliri niya ay gumagalaw sa sandalan ng upuan. Parang naghahanda sa isang bagay. Ah Senor sabi na madrasta. Siguro ay hindi mo alam. Ngunit si Elara ay napakabay. Wala siyang ibang gusto kundi alagaan ka.

Sana ay suklian mo siya ng kabutihan. Ngumiti si Adrian. Banayad. Halos hindi gumagalaw ang labi. Bakit mo siya pinakasalan? Tanong ng madrasta. Kunwari nagtataka. Hindi mo ba alam na mahirap siya? Alam ko. Sagot ni Adrian. Ngunit alam ko rin na mayaman ang kanyang puso. Napatigil ang madrasta. Sandaling katahimikan ang bumalo at sa katahimikan na iyon narinig ni Elara ang mabilis na pagtibok ng sariling puso.

Ngumiti uli si Adrian at marahang itinukod ang kamay sa mesa. Ngunit ikaw, Senora, itinaas niya ang ulo at sa unang pagkakataon, bumukas ng buo ang kanyang mga mata. Nang makita iyon ng madrasta, tila nawalan ito ng kulay. “Hindi ka, hindi ka bulag?” “Hindi.” sagot ni Adrian. Malamig ang tinik. Ngunit salamat sa iyong pagtatago ng katotohanan.

Dahil sa iyong mga kasinungalingan, nakita ko kung sino ang tunay na tapat. Ang mukha ng madrasta ay namutla. Hindi mo alam ang sinasabi mo, sabi nito. Pilit na nagtatago ng tako ngunit lumapit si Elara. At sa unang pagkakataon hindi na siya tako. Tama siya. Mariin niyang sabi. Alam ko na ang lahat.

Alam ko kung bakit mo ako pinilit magpakasal para makuha mo muli ang kayamanan ng pamilyang Velasco. Sinampal siya ng madrasta ngunit hindi na siya umatras. Hindi mo na ako kayang kontrolin. Matatag niyang sabi. Tumayo si Adrian. Ang presensya niya ay parang bagyo. Tahimik ngunit nakakatindig balahibo. Mula ngayon wika ang bawat kasalanan mo ay babalik sao.

Ang bawat kasinungalingang sinabi mo ay haharapin mo. Ngunit sa halip na lumuhod o umamin, biglang tumakbo ang madrasta patungo sa pinto. “Hindi ninyo ako mahuhuli,” sigaw niya. Wala kayong ebidensya. Ngunit bago pa siya makalabas, bumukas ang pinto. At doon nakatayo ang dalawang lalaki, mga gwardiang nakaitim.

May dalang mga dokumento. Senora Lydia Ramos sabi ng isa. Ikaw ay inaresto sa kasong pandaraya at pagnanakaw ng ari-ari ng pamilya Velasco. Nabigla siya. Hindi. Hindi ako magnanakaw. Ngunit huli na. Kinuha siya ng mga gwardya habang umiyak. Nagmamakaawa. Anak, tulungan mo ako. Sigaw niya kay Elara. Ako lang ang pamilya mo. Nguni.

Sa pagkakataong iyon, nanahimik si Elara. Ang kanyang mga mata ay puno ng luha. Ngunit sa ilalim nito ay matinding lakas. “Hindi mo na ako kayang linlangin,” wika niya. Ang pamilya ay hindi sa dugo na susukat kundi sa kabutihan ng puso. Nang umalis ang karwahe na may dalang madrasta, tahimik si Elara at Adrian. Ang hangin ay tila nag-iba ng timpla, hindi na mabigat kundi malaya.

Ngunit habang papalubog ang araw, may kakaibang tanong sa isip ni Elara. Kung nagawa ni Adrian magpanggap bilang bulag at mahirap, ano pa kaya ang mga lihim na itinatago niya sa likod na mapayapang ngiti na yon? At habang nakatingin siya sa kanya, napansin niyang sa malalim na bahagi ng kanyang mga mata may aninong gumagalaw parang ala-ala ng isang bagay na mas madilim pa kaysa sa kanilang nakaaan.

Ang katahimikan ng gabi ay bumalot sa buong bahay. Ang mga alitaptap ay kumikislap sa paligid. Ngunit para kay Elara, tila naglaho ang lahat ng liwanag. Ang isipan niya ay puno ng mga tanong. Masyadong maraming tanong na walang kasiguruhan kung may sagot pa. Sino ba talaga si Adrian Velasco? Ano ang mga lihim na nagtatago sa likod ng kanyang malamig na ngiti at matatalim na mata? Habang nakaupo siya sa balkonahe, naririnig niya ang mahinang tunog ng dagundong ng alon sa malayong lawa.

Ang hangin ay malamig at may halong amoy ng usok mula sa lumangkalan sa loob ng bahay. Sa likod niya, narinig niya ang mga yapa. Maingat, mabagal at pam tamilyar. Elara mahinang tawag ni Adrian. Paglingon niya, nakita niya itong nakatayo sa ilalim ng ilaw ng lampara. Ang kanyang anyo ay kalmado, ngunit may bigat sa mga mata.

Hindi na ang taong mahirap o bulag kundi isang lalaking may kapangyarihang taglay. Hindi ka pa natutulog, sabi nito. Umiling siya. Hindi po ako mapakali. Lumapit si Adrian. Tahimik. Ang bawat hakbang niya ay parang musikang bumabayo sa dibdib ni Elara. Marami kang gustong malaman,” wika niya. Parang nababasa ang kanyang isip.

At karapatan mong malaman ang lahat. Tumango si Elara, hindi makapagsalita. Huminga ng malalim si Adrian saka tumingin sa dilim ng kagubatan. Noong bata pa ako, panimulan niya, ang pamilya ko ay pinakatanyag sa buong Maynila. Mayaman, makapangyarihan at kinakatakutan. Ngunit sa likod ng lahat ng iyon ay may kasinungaling ang bumagsak sa amin.

Nakatitig si Elara sa kanya. Tahimik na nakikinig. Ang ama ko, patuloy niya ay nagtago ng maraming lihim. Isa roon ay ang pagkakaroon ng anak sa labas. Nang mamatay siya, nagsimula ang gulo. Ang mga tagapagtanggol ng aming pamilya ay nagkasira at ang mga kaaway ay nagsimulang sumulpo. Kaya napilitan akong magtago. Napatigil siya sandali.

Ang kanyang mga kamay ay nakasapo sa railing ng balkonahe. Tila pinipigilan ang damdamin upang malaman kung sino ang tunay na kakampi. Sabi niya, “Pinili kong magpanggap na bulag, mahirap at walang pangalan. Gusto kong makita kung sino ang tatayo sa tabi ko ng walang dahilan.” Doon napagtanto ni Elara.

Kaya pala ganoon siya. Kaya pala puno ng misteryo ang bawat galaw niya. Ngunit may isa pang tanong na kumakain sa kanyang puso. At ako tanong niya, mahinang tinik. Ako ba ay bahagi lang ng iyong pagsubok? Tumahimik si Adrian. Tila hindi agad alam ang isasago. Ang hangin ay dumampi sa kanilang mga mukha at sa mga alon ng katahimikan.

Narinig ni Elara ang mahina niyang buntong hininga. Sa simula, wika niya sa wakas. Bahagi ka ng plano. Ngunit nang makilala kita, tumingin siya kay Elara diretso sa kanyang mga mata. Ang plano ay naging totoo. Naramdaman ni Elara ang bigat ng mga salitang iyon. Ngunit bago pa siya makasagot, isang kakaibang tunog ang umalingawngaw sa loob ng bahay.

Isang tunog ng nabasag na salamin. Agad silang nagtinginan. Tumakbo si Adrian papasok. Sinundan ni Elara. Pagdating nila sa sala, tumambad ang isang gulong na lampara sa sahig, basag, nakakalat at may dugo sa gilid ng lamesa. Diyos ko, bulong ni Elara. May tao ba rito? Ngunit bago siya makagalaw, bumukas ang pinto sa likod.

At mula sa dilim aninong pumasok isang lalaki may suot na itim sugat sa mukha at may hawak na baril. Adrian Velasco, malamig na sabi ng lalaki. Matagal kitang hinintay. Itinulak ni Adrian si Elara sa likod niya. Protektado. Wala ka ng lugar dito. Mariin niyang sabi. Lumayas ka bago pa kita pagsisihan. Ngunit ang lalaki ay tumawa. Isang tawa na puno ng galit.

Uno ng putot. Pagsisisihan mo ang ginawa ng pamilya mo,” sigaw nito. Ang buhay ng ama ko ay nawala dahil sa kanila. Napasigaw si Elara. Huwag mo siyang saktan. Ngunit mabilis ang pangyayari. Isang putok ng baril, isang sigaw at isang patak ng dugo sa sahik. Ang amoy ng pulbura ay kumalat sa hangin. Ang mga ilaw ay kumikisla.

At sa gitna ng kaguluhan, nakita ni Elara si Adrian na nakahawak sa kanyang braso. Dumadaloy ang dugo mula sa balikat nito. Adrian, sigaw niya nangingin ng sa halip na bumagsak, tumayo si Adrian. Matatag. Ang kanyang mga mata ay kumikislap sa galit at tapang. Hindi mo maunawaan, sabi niya sa lalaki.

Ang digmaang ito ay dapat ng matapos. Ngunit bago pa man makalapit ang lalaki, isang malakas na hangin ang pumasok sa loob at bumagsak ang kurtina sa apoy ng lampara. Sa ilang segundo, kumalat ang apoy sa dingding. Elara, tumakbo ka. Sigaw ni Adrian. Ngunit imbes na umalis, hinawakan niya ang braso nito. Hindi kita iiwan. At sa gitna ng apoy, usok at takot, nagtagpo ang kanilang mga mata.

Sa sandaling iyon, hindi mahalaga kung mayaman siya o mahirap, bulag o hindi. Ang mahalaga, magkasama silang lalaban. Nguni, sa labas ng bahay, sa lilim ng mga punon, may isang babae na nakatayo, tahimik, nanunood at sa kamay nito, may hawak na larawan ni Adrian at Elara. Isang mapang-uyam na ngiti ang lumitaw sa kanyang labi.

Ang madrasta si Lydia ay nakatakas at sa kanyang mga mata kumikislap ang apoy ng paghihiganti. Ang apoy ay patuloy na lumalagablab. Ang liwanag nito ay sumasalamin sa mga luha ni Elara habang pilit niyang hinahatak si Adrian palabas ng nasusunog na bahay. Ang init ay halos sumunog sa kanyang balat. Ngunit hindi niya inalintana sapagkat mas matindi ang takot niyang mawala si Adrian kaysa sa apoy mismo.

Sandali lang, Elara,” mahina niyang sabi habang pinipigilan ang pag-agos ng dugo sa kanyang balikat. “Hindi kita iiwan.” sagot niya, “Mariin habang hinahatak siya patungo sa pinto. Sa wakas, nakalabas sila. Bumagsak si Elara sa damuhan. Humihingal habang si Adrian ay nakasandal sa puno. Pagod ngunit buhay. Ang bahay sa likod nila ay tuluyan ng nilamon ng apoy.

Simbolo ng mga lihim, kasinungalingan at takot na minsang bumalot sa kanilang mga buhay. Tahimik silang paehong nakatingin. Walang salita, tanging paghinga at pighati. Pagdating ng mga tauhan ni Adrian, agad nilang dinala ang lalaki sa ospital. Si Elara naman ay nakatulala. Hawak pa rin ang gintong kwintas na kanina pa niya pinanghahawakan.

Ang simbolo ng lahat ng nangyari. Makalipas ang ilang araw sa isang ospital sa Maynila. Nagising si Adrian. Ang kanyang mga sugat ay gumaling. Ngunit ang mga mata niya ay puno pa rin ng biga. Nasa tabi niya si Elara. Nakaupo. Tahimik na nagdarasal. Akala ko mawawala ka na. Sabi niya mahinang nakangiti habang pinahid ang luha. Hindi ako mawawala.

Sagot ni Adrian. Lalo na kung ikaw ang dahilan para manatili. Sa unang pagkakataon. Ngumiti siya. Isang ngiting totoo. Walang pagtatago, walang pag-aalinlangan. Nguni, sa labas ng ospital, sa lilim ng mga puno, isang pulang kotse ang huminto. Mula rito, bumaba si Lydia. Ang madrasta. May benda sa kanyang braso.

Nguni, ang mga mata ay puno ng galit. Tinitigan niya ang ospital. Ang labi ay kumuyong. Magsisimula pa lang ito, malamig niyang wika. Ngunit paglingon niya, may dalawang pulis na nakatayo sa likod. Senora Lydia Ramos sabi is ikaw ay inaresto muli. May bagong ebidensya laban sa’yo. Napatigil siya at sa wakas tuluyang bumagsak ang kanyang mundo.

Habang isinakay siya sa sasakyan, tanging isang larawan lang ang nahulog mula sa kanyang kamay. Larawan ni Elara noong bata pa, nakangiti inosente. Sa loob ng ospital, nakatanaw si Elara sa bintana. Ang liwanag ng araw ay bumabalot sa kanya parang bagong pag-asa. Lumapit si Adrian. Marahang hinawakan ang kanyang kamay.

Ang mga sugat ng nakaan ay hindi madaling mawala. Sabi niya, “Nguni sa puso natin laging may lugar para sa panibagong simula. Ngumiti si Elara at sa unang pagkakataon, walang takot sa kanyang mga mata. Ang mahalaga sabi niya ay natutunan nating magpatawad hindi para sa kanila kundi para sa ating sarili.” Muling sumilay ang araw sa labas.

Ang mga ibon ay muling kumanta at sa pagitan ng liwanag at hangin nakatayo sina Elara at Adrian. Magkahawak kamay. Handang harapin ang bagong kabanata ng kanilang buhay. Hindi na sila alipin ng nakaaan. Hindi na sila biktima ng kasinungalingan. Sila ngayon ay dalawang kaluluwang muling nakatagpo. Hindi dahil sa kapalaran kundi dahil pinili nilang maniwala sa pag-ibig na totoo. M.