Mausok. Maingay. Nakasusulasok ang init sa gitna ng Avenida Paulista.

Sa gitna ng dagat ng mga bumubusinang sasakyan, nakatigil ang isang makintab na itim na Rolls-Royce Phantom. Isang halimaw ng bakal at luho na ngayo’y tila isang baldado at walang silbing basura.

Sa loob, halos sumabog ang ugat sa leeg ni Rogelio Mendoza.

Siya ang hari ng luxury cars sa Brazil. Ang pangalan niya ay kasingkahulugan ng kapangyarihan. Pero ngayon? Siya ang biro ng kalsada.

Blag!

Hinampas niya ang manibela.

“Walang kwenta!” sigaw niya, habang nakikita sa rearview mirror ang mga taong naglalabasan ng cellphone. Naka-live stream na ang kanyang kahihiyan. Ang Milyonaryo, Talo ng Makina.

Biglang may kumatok sa bintana. Mahina. Alanganin.

Ibinaba ni Rogelio ang salamin, handa nang magbuga ng apoy. Pero natigilan siya.

Isang bata.

Labindalawang taong gulang. Punit ang damit. Ang mukha at kamay, naliligo sa itim na grasa. Ang amoy niya ay pinaghalong pawis at lumang langis ng makina.

“Sir, kailangan niyo po ng tulong?” tanong ng bata. Seryoso ang kanyang mga mata. Masyadong matanda ang tingin para sa mura niyang edad.

Tumawa si Rogelio. Isang tawang puno ng pait at panghahamak.

“Tulong? Mula sa’yo?” Tinignan niya ang bata mula ulo hanggang paa. “Bata, Rolls-Royce ito. Hindi ito laruan. Umalis ka sa harap ko bago kita ipahuli sa gwardya.”

Hindi gumalaw ang bata. Hindi man lang kumurap.

“Overheat po ‘yan. Water pump ang sira. Narinig ko po ang tunog bago namatay.”

Natigil ang tawa ni Rogelio.

Sa likod, bumaba na rin ang mga kasosyo ni Rogelio — sina Ricardo at Gustavo. Mga lalaking naka-amerikana na amoy alak at mamahaling pabango.

“Ano ‘to, Rogelio? Charity case?” kantiyaw ni Ricardo, habang nakatutok ang cellphone sa bata. “Hayaan mo na. Malay mo, mekaniko pala ang pulubi.”

Nagtawanan sila. Ang sakit ng halakhak nila ay parang latigo.

Pero tinitigan lang sila ng bata. “Kaya ko pong ayusin. Bigyan niyo lang ako ng tool box.”

Naningkit ang mata ni Rogelio. Ang init ng ulo niya ay humalo sa isang mapaglarong ideya. Gusto niyang ipahiya ang batang ito. Gusto niyang ipakita sa mundo na walang alam ang mga katulad nito.

“Sige,” hamon ni Rogelio. “Kung maayos mo ‘to, bibigyan kita ng 7,000 reais. Pero kapag hindi… lilinisin mo ang gulong ng kotse ko gamit ang toothbrush. Deal?”

Ngumiti ang bata. Walang takot.

“Deal.”

Tumakbo ang bata pabalik sa isang maliit at bulok na talyer sa gilid ng kalsada. Pagbalik niya, dala niya ang isang toolbox na halos kasinglaki niya.

Nagsimula na ang palabas.

Lumuhod ang bata sa harap ng milyon-milyong halaga ng sasakyan. Ang maliliit niyang kamay, na sanay sa hirap, ay gumalaw ng mabilis. Parang sumasayaw.

Kling. Klang. Shhh.

Binuksan niya ang hood. Walang pagaalinlangan. Alam niya ang bawat turnilyo. Bawat wire. Bawat pulso ng makina.

Si Ricardo, na kanina ay tumatawa, ay unti-unting nanahimik. Ang camera ng mga usisero ay nakatutok na ngayon sa bata, hindi kay Rogelio.

Labinlimang minuto.

Tumayo ang bata. Pinunasan ang grasa sa noo gamit ang likod ng palad.

“Subukan niyo na po, Sir.”

Umupo si Rogelio sa driver’s seat. Mabigat ang dibdib. Imposible.

Pinihit niya ang susi.

Vroom.

Umungol ang makina. Malambot. Pino. Buhay na buhay.

Katahimikan sa buong Avenida.

Pagkatapos, palakpakan.

Bumaba si Rogelio. Tulala. Inabot niya ang 7,000 reais sa bata na nanginginig ang kamay.

“Anong pangalan mo?” tanong niya, ang boses ay garalgal.

“Roberto po. Roberto Santos.”

Tinanggap ni Roberto ang pera, yumuko ng bahagya, at tahimik na bumalik sa dilim ng talyer. Naiwan si Rogelio sa liwanag, pero pakiramdam niya, siya ang nasa dilim.

Gabi.

Sa kanyang penthouse, nakaupo si Rogelio sa dilim. Paulit-ulit niyang pinapanood ang video sa kanyang tablet.

Isang milyong views.

Pero hindi ang views ang tinitignan niya. Kundi ang mata ni Roberto.

Ang determinasyon. Ang galing. Ang passion.

Biglang bumalik ang alaala. Isang masakit na kurot sa puso.

Si Manuel. Ang anak niyang namatay limang taon na ang nakalilipas. Mahilig din si Manuel sa kotse. Pangarap din nitong maging engineer.

“Tay, paglaki ko, aayusin ko lahat ng sira sa mundo,” sabi noon ni Manuel bago ang aksidente.

Tumulo ang luha ni Rogelio. Ang luhang matagal na niyang pinigilan. Ang puso niyang naging bato dahil sa sakit ay biglang nabiyak.

Kinabukasan, nalaman niya ang totoo.

Si Roberto ay anak ni Carlos Santos, isang biyudong mekaniko na baon sa utang. Ang talyer nila ay malapit nang isara. Ang 7,000 reais na ibinigay niya? Pambayad iyon sa renta para hindi sila palayasin.

Hindi na nagdalawang-isip si Rogelio.

Sumugod siya sa talyer. Hindi dala ang kayabangan, kundi isang alok.

“Carlos,” sabi ni Rogelio sa amang nagulat sa kanyang pagbisita. “Gusto kong mag-invest. Hindi lang sa talyer mo. Kundi sa anak mo.”

Renovasyon. Scholarship sa pinakamagandang eskwelahan. Bagong kagamitan.

Naging Santos & Son – Mendoza Partners.

Sa unang pagkakataon, nakita ni Rogelio na ngumiti ang anak niyang babae na si Mariana.

“Proud ako sa’yo, Dad,” sabi ni Mariana habang tinutulungan si Roberto na mag-aral ng math.

Bumalik ang buhay sa mata ni Rogelio. Para siyang nabunutan ng tinik. Akala niya, okay na ang lahat.

Pero ang liwanag ay laging umaakit ng anino.

Si Ricardo Fernandez. Ang kasosyo ni Rogelio. Ang lalaking napahiya noong araw na iyon.

Hindi niya matanggap na ang isang “batang grasa” at isang laos na mekaniko ay kasosyo na ngayon ng Mendoza Empire. Ang inggit ay lason na kumalat sa kanyang utak.

Isang umaga, dumating ang mga pulis at inspector.

“Pasensya na,” sabi ng opisyal, habang nilalagyan ng PADLOCK ang bagong renovate na talyer. “Anonymous tip. May violations daw sa safety code. Ipinasasara ang Santos & Son.”

“Hindi totoo ‘yan!” sigaw ni Carlos, habang pilit na pinipigil ang mga pulis.

Nakatayo si Roberto sa gilid, nanginginig. Ang pangarap niya, na abot-kamay na, ay biglang gumuho.

Sa di kalayuan, nakaparada ang itim na Mercedes ni Ricardo. Nakangisi siya.

“Sabi ko sa’yo Rogelio,” bulong ni Ricardo sa sarili. “Ang basura, mananatiling basura.”

Bumagsak ang balikat ni Carlos. Umiyak si Mariana.

Pero si Roberto?

Pinuyod ni Roberto ang kanyang kamao. Tumingin siya kay Rogelio.

“Mr. Rogelio… akala ko po ba, ang talento ang mananalo?”

Natahimik si Rogelio. Tinitigan niya ang batang parang anak na ang turing niya. Nakita niya ulit si Manuel. At sa pagkakataong ito, hindi niya hahayaang mamatay ang pangarap.

“Hindi pa tapos ang laban, Roberto,” madiing sabi ni Rogelio.

Ang araw ng pagdinig.

Puno ang korte. Hindi ng mga abogado, kundi ng mga tao.

Si Aling Teresa na inayos ni Roberto ang lumang jeep nang libre. Ang panurong laging nasisiraan. Ang daan-daang tao na natulungan ng mag-amang Santos.

“Hustisya!” sigaw nila sa labas.

Sa loob, kampante si Ricardo. Hawak niya ang mga huwes, hawak niya ang sistema.

“Mr. Mendoza,” nakangising sabi ni Ricardo. “Itigil mo na ‘to. Masisira ang pangalan mo.”

Tumayo si Rogelio. Kalmado.

“Ang pangalan, Ricardo, ay wala lang kung walang dangal.”

Inilabas ni Rogelio ang kanyang alas. Hindi pera. Kundi katotohanan.

Isang recording. Boses ni Ricardo na kausap ang chief inspector.

“Gawin mong mahirap para sa kanila. Gusto kong makitang gumapang sa lupa ang mekanikong ‘yan at ang pesteng bata na ‘yan.”

Umugong ang bulungan sa korte. Namutla si Ricardo.

“At hindi lang ‘yan,” dagdag ni Rogelio. Humarap siya sa judge. “Narito ang mga testigo. Ang komunidad na nagpapatunay na ang Santos & Son ay hindi lumalabag sa batas. Sila ang nag-aayos ng batas na sinisira ng mga tulad ni Ricardo.”

Bang!

“Denied ang closure order!” hatol ng judge. “At Mr. Fernandez, asahan mo ang imbestigasyon sa bribery.”

Naghiyawan ang mga tao. Niyakap ni Carlos si Roberto. Umiiyak si Mariana.

Lumapit si Ricardo kay Rogelio, nanggigil. “Pagsisisihan mo ‘to. Mawawalan ka ng kita!”

Tinitigan siya ni Rogelio, mata sa mata.

“Marami akong pera, Ricardo. Pero ngayon lang ako yumaman ng ganito.” Tinuro niya sina Roberto at Carlos. “Dahil sa kanila.”

Limang taon ang lumipas.

Isang malaking entablado. Graduation day.

Umakyat si Roberto Santos. Toga. Medalya. Summa Cum Laude sa Engineering.

Sa first row, nandoon si Carlos, suot ang barong na medyo masikip pero plantsado. Nandoon si Mariana, na ngayon ay isa na ring engineer.

At nandoon si Rogelio. Matanda na, maputi na ang buhok, pero ang ngiti ay abot tenga.

Hawak ni Roberto ang mikropono. Tahimik ang lahat.

“Noong bata ako,” panimula ni Roberto, ang boses ay bumasag sa katahimikan. “May nagsabi sa akin na huwag hawakan ang Rolls-Royce dahil marumi ang kamay ko.”

Tumingin siya kay Rogelio.

“Pero may isang tao na hindi tumingin sa dumi sa kamay ko. Tumingin siya sa kakayahan ko.”

Itinaas ni Roberto ang kanyang diploma.

“Ang tagumpay na ito ay hindi akin. Ito ay para sa aking Ama na nagturo sa akin humawak ng liyabe. At para kay Mr. Mendoza… na nagturo sa akin na ang tunay na yaman ay ang pagbibigay ng pagkakataon.”

Bumuhos ang luha ni Rogelio. Sa tabi niya, parang naramdaman niya ang kamay ni Manuel sa kanyang balikat.

Proud ako sa’yo, Tay.

Pagkatapos ng seremonya, bumalik sila sa talyer. Hindi na ito maliit. Isa na itong malaking Training Center para sa mga batang mahihirap na may talento sa mekanika.

Lumapit si Roberto sa isang lumang Rolls-Royce na nakadisplay sa gitna. Ang kotseng nag-umpisa ng lahat.

Hinawakan niya ang hood.

“Handa na ba ang mga estudyante, Engineer Roberto?” tanong ni Rogelio.

Ngumiti si Roberto. Kinuha niya ang kanyang lumang toolbox.

“Handang-handa na po.”

Sa huli, hindi lang kotse ang naayos ni Roberto.

Naayos niya ang puso ng isang amang nangungulila. Naayos niya ang dangal ng kanyang pamilya. At naayos niya ang kinabukasan ng libo-libong bata na dating akala ay hanggang pangarap na lang.

Dahil minsan, ang kailangan lang ng mundo ay isang batang may grasa sa kamay, at isang taong handang maniwala.