Isang buntis na asawa ang nakakita sa sariling asawa na may kasamang ibang babae sa hotel. Sa gitna ng gabi ng ulan, tumakbo siya, umiiyak at nagdesisyon na tapusin ang lahat. Pero sa kanyang pagtalon mula sa mataas na gusali, may isang bilyonaryong lalaki ang biglang naging saksi. Ang pangyayaring ito ang magbabago sa buhay nilang lahat.

Tuno ng pagtataksil, sakit at kapangyarihan. Ang gabi ay malamig at ang ulan ay bumubuhos na parang walang katapusan. Si Clara, walong buwan ng buntis ay nakasuot ng puting bestidang maluwag at sa kabila ng kanyang pagod ay nakaramdam siya ng kakaibang kaba sa dibdib. Hating gabi na ngunit wala pa rin ang kanyang asawa na si Marco.

Ilang beses na siyang tumawag at ilang beses na rin siyang sinagot ng paos na boses nito. Laging may palusot, laging may dahilan. Meeting daw, overtime, traffic. Nguni, sa loob-loob ni Clara, alam niyang may mali. Habang nakahiga sa kama, mahigpit niyang yakap ang una na dapat ay yakap ng kanyang asawa. Ang kanyang mga mata ay unti-unting napuno ng luha. Hindi na siya nakatiis.

Bumangon siya. Kinuha ang kanyang maliit na bag at dahan-dahang bumaba sa kanilang kotse. Ang kanyang mga kamay ay nanginginig habang pinipindot ang GS tracker na lihim niyang inilagay sa sasakyan ni Marco. Noong mga panahong, nagsimula itong lumamig at palaging may dahilan para umiwas. At doon tumutok ang pulang ilaw ng tracker sa isang kilalang hotel sa lungsod.

Isang hotel na kadalasan ay ginagamit ng mga nagtatago. Napakagatlabi si Clara. Ang kanyang puso ay parang mabibiyak. Huwag naman sana, Marco. Sana naman nagkakamali lang ako. Mahina niyang bulong habang pinapaharurot ang sasakyan sa gitna ng ulan. Pagdating niya sa hotel, basang-basa siya. Nanginginig at halos hindi makalakad ng maayos.

Ngunit sa bawat hakbang niya papasok sa lobe, dama niya ang bigat ng katotohanan na baka sumalubong sa kanya. Ang receptionist ay nagulat ng makita siyang basang-basa at buntis. “Maam, kailangan niyo po ba ng tulong?” tanong nito. Ngunit hindi siya sumago. Diretso siyang pumunta sa elevator.

Tinapik-tapik ang pindutan at mabilis na sumara ang pinto. Habang umaakyat, kumakabog ang dibdib niya. Isa-isa niyang pinindot ang mga buton hanggang makarating siya sa floor na nakasaad sa tracker. Nang bumukas ang pinto, halos mawalan siya ng hininga. Nandoon sa dulo ng halway, sa pintong may numero 1,8 at si nakapako ang lahat ng kaba niya.

Dahan-dahan siyang naglakad. Bawat hakbang ay parang tunog ng martilyo sa kanyang puso. At sa mismong sandaling akma niyang kakatukin, bumukas ang pinto mula sa loob. Lumabas si Marco, nakaonbuton ang polo. Pawisan. at halatang galing sa mainit na eksena at sa likod niya isang babaeng nakatapis lang ng kumot humahagikhik napanga si Clara halos mawalan siya ng lakas marco mahina niyang sambit nanginginig ang boses napatigil si marc nanlaki ang mata at biglang sumiklab ang galit sa kanyang mukha hindi dahil nahuli kundi dahil naglakas loob si na sundan siya

anong ginagawa mo rito sigaw niya ikaw ikaw ang tanungin ko Marco. Nanginginig ang kamay ni Clara habang tinuturo ang babaeng nasa likod nito. Habang ako’y nagbubuntis ng anak natin, ito ang ginagawa mo. Sa hotel sa ibang babae. Hindi nakapagsalita ang babae. Bagkos ay pumasok ito pabalik ng kwarto iniwan silang dalawa sa halway.

Si Marco, halatang nahihiya. Ngunit mas nangingibabaw ang gali. Huwag kang gumawa ng eksena dito, Clara. Hindi mo naiintindihan. Anong hindi ko naiintindihan? Sigaw niya habang tumutulo ang luha. Ako ang asawa mo. Ako ang nagdadala ng anak natin. At o ka. Niloloko mo ako. Napailing si Marco at halos pabulong ngunit puno ng lason ang kanyang sinabi.

Hindi ikaw ang kailangan ko, Clara. Hindi ikaw. Hindi rin ang batang iyan. Parang bumagsak ang langit kay Clara. Anong anong ibig mong sabihin? Halos pasigaw niyang tanong. Pagod na ako. Hindi ikaw ang babaeng gusto kong makasama. Pinilit ko lang ang kasal natin. Ang totoo, siya ang mahal ko. Sabay lingon pabalik sa pinto kung saan nandoon ang babae.

At tungkol sa bata. Hindi ko na sigurado kung gusto ko pang panindigan yan. Tumigil ang oras para kay Clara. Ang taong minahal niya, ang lalaking pinakasalan niya, ang ama ng kanyang dinadala. Walang kahit kaunting awa na iniwan siya sa halway ng hotel. Basang-basa, buntis at wasak ang puso.

Mabilis na bumalik si Marco sa loob. Iniwan siyang mag-isa. Bumagsak ang bags sahig at dahan-dahang lumuhod si Clara. Ang kanyang iyak ay sumabay sa hampas ng ulan sa bintana ng halway. Hindi niya alam kung paano siya tatayo pa. Hindi niya alam kung paano pa siya hihinga. Makalipas ang ilang minuto, naglakad siya palabas ng hotel.

Wala sa sariling direksyon. Ang isip niya ay magulo. Ang puso niya ay sugatan. Habang naglalakad sa ilalim ng ulan, sumagi sa isip niya ang pinakamadilim na ideya. Tapusin na ang lahat. Nakarating siya sa row of top ng isang gusali sa tabi ng hotel. Malamig, madulas at mapanganip. Ngunit sa kanyang isip, iyon lamang ang daan upang matapos ang saki.

“Wala na! Wala ng silbi, wala ng saysay ang buhay ko.” Bulong niya habang hawak ang kanyang tiyan. At sa mismong sandaling iaangat na niya ang kanyang paa para tumalon. Isang malalim at malakas na tinig ang pumigil sa kanya. Huwag! Napalingon siya. Isang lalaki ang nakatayo ilang metro mula sa kanya. Basang-basa rin ng ulan.

Ngunit ang kanyang presensya ay kakaiba, matangkad, matikas at halatanggaling sa mayang pamilya. Ang kanyang mga mata ay puno ng pag-aalala. Hindi iyan ang solusyon. Akinggan mo muna ako, sabi ng lalaki. Humagulhol si Clara. Hindi mo naiintindihan. Niloko niya ako. Iniwan niya ako at may bata pa ako sa tiyan na ayaw niyang panindigan.

Dahan-dahang lumapit ang lalaki. Naiintindihan ko ang sakit mo. Pero kung gagawin mo yan, hindi lang sarili mo ang mawawala. Pati ang batang hawak-hawak mo ngayon, bigyan mo pa siya ng pagkakataon. Bigyan mo ng pagkakataon ang sarili mo. Napatingin si Clara sa kanya. Hindi niya kilala ang lalaking ito.

Ngunit ang boses nito, ang mga mata nito ay tila puno ng katotohanan. Sino ka ba? Mahina niyang tanong. Huminga ng malalim ang lalaki. Ako si Adrian. At simula ngayong gabi, hindi kita pababayaan. Basang-basa si Clara habang nakatayo sa gilid ng Ro of Top. Nanginginig hindi lamang dahil sa lamig kundi dahil sa bigat ng sakit na kanyang dinadala.

Sa likod niya, naroon si Adrian. Ang estrangherong huminto sa kanya mula sa pagtalon. Ang boses nito ay mabigat. Ngunit puno ng malasaki. Clara, bumaba ka na. Huwag mong hayaang tapusin ng isang trador ang buhay mo. Hindi siya karapat-dapat. Sabi ni Adrian habang dahan-dahang lumalapi. Pero si Clara, hawak-hawak pa rin ang tian ay halos hindi makapaniwala.

Hindi mo alam ang pakiamdam. Yung lahat ng pinangarap ko binuo ko kasama niya. Tapos isang iglap nawasa. At ang masakit, sinabi niyang hindi niya gusto ang batang ito. Ano ako tatayo pa? Napapiki si Adrian at sa kanyang mga mata ay may bakas ng sariling suga. Mas alam ko kaysa sa inaakala mo. Dahil minsan ako rin ay iniwan ng babaeng akala ko ay para sa akin.

Sa gitna ng lahat ng kayaman ang hawak ko, wala akong nagawa para pigilan siyang piliin ang iba. Nagulat si Clara. Kayamanan. Sino ka ba talaga? Ngumiti ng mapaikit si Adrian. Ako ang anak ng pinakamayamang tao sa lungsod, si Don Victor Montenegro. Pero ano ang halaga ng pera kung lahat ng taong mahal mo ay kayang ipagpalit ka sa sandaling hindi ka na nila kailangan.

Napatitig si Clara sa kanya. Kahit estranghero, dama niya ang bigat ng kanyang mga salita. Sa loob ng ilang minuto, parehong naghilamos ng luha ang ulan sa kanilang mga mukha. Sa huli, bumitiw si Clara sa gilid at pinahintulutan si Adrian na hawakan siya at ilayo mula sa panganip. Nang makababa sila, naglakad sila sa madilim na parking law.

Doon inabot ni Adrian ang kanyang coat at ipinatong sa balikat ni Clara. Sumama ka sa akin. Hindi ko kayang iwan kang mag-isa ngayong gabi. Hindi mo rin dapat hayaang makita ng anak mo ang unang gabi niya sa mundo na walang lakas ang kanyang ina. Hindi na nakapagsalita si Clara. Sumama siya sa sasakyan ni Adrian, isang mamahaling itim na kotse, halatang galing sa mayang pamilya.

Habang tumatakbo ang sasakyan, nakatanaw lamang si Clara sa labas ng bintana. Pinagmamasdan ang patak ng ulan na kumakaskas sa salamin. Pagdating nila sa isang marang condominium unit, hindi maalis ni Clara ang pagkabigla. Lahat ng sulok ay moderno, malinis at puno na mamahaling kagamitan. Ngunit hindi iyon ang nakapukaw ng kanyang damdamin kundi ang katahimikan ng lugar.

Tila isang pugad kung saan pansamantalang makakatakas mula sa impyerno ng kanyang gabi. Dito ka muna. Sabi ni Adrian. Wala kang kailangang bayaran. Ligtas ka dito at kung kailangan mo ng kasama. Narian ako. Naguguluhan si Clara. Bakit mo ginagawa ito? Hindi mo naman ako kilala. Bakit ka nag-aaksaya ng oras sa isang kagaya ko? Umupo si Adrian sa tapat niya at seryosong tumitig sa kanyang mga mata.

Dahil minsan kailangan ng isang tao ng tulay para makatawid mula sa sakit papunta sa panibagong simula. At baka baka iyon ang papel ko ngayong gabi sa buhay mo. Hindi napigilan ni Clara ang muling pagluha. Para siyang batang nauhaw sa yakap ng pagkalinga. Ngunit sa pagkakataong ito, hindi niya naramdaman ang panghuhusga kundi ang pag-unawa.

Kinabukasan, nagising si Clara sa silid na hindi kanya. Malinis, mabango at may liwanag ng araw na sumisilip sa kurtina. Sa tabi ng kama may try ng almusal, lugaw, prutas at isang tasa ng mainit na gatas. May maliit na note. Kumain ka. Malakas ka dapat para sa inyong dalawa. I-adri. Doon siya muling napaluha.

Isang estranghero pa ang nakakaalala ng kanyang kalagayan. Samantalang ang asawa niyang si Marco ay kaya siyang itapon na parang wala. Lumipas ang mga araw. Si Clara ay nanatili sa piling ni Adrian. Pansamantalang nakahanap ng katahimikan. Ngunit hindi niya alam na si Marco ay naghahanap na sa kanya hindi dahil sa pagmamahal kundi dahil sa takot na masira ang kanyang reputasyon.

Isang gabi habang nakahiga si Clara, biglang nag-vibrate ang kanyang cellphone. Isang mensahe mula kay Marco. Clara, bumalik ka na. Huwag kang gumawa ng eskandalo. Iniisip mo lang iyan dahil emosyonal ka. Isipin mo ang kahihiyan kung kumalat na iniwan kita. Galit ang pumuno kay Clara. Kahihiyan.

Ion lang ang iniisip ni Marco. Hindi ang anak nila, hindi ang sakit na dinaranas niya kundi ang pangalan at mukha nito sa lipunan. Napansin ni Adrian ang pagkakakunot ng kanyang no. Siya ba? Tanong nito. Tahimik na tumango si Clara. Iniisip lang niya ang sarili niyang imahe. Hindi niya ako mahal. Hindi niya mahal ang anak namin.

Gusto niya lang kontrolin ang sitwasyon. Humigpit ang panga ni Adrian. Clara, huwag ka ng bumalik sa kanya. Ang taong kayang ipagpalit ka ng ganyan ay kayang ulitin yan kahit ilang beses. Karapat-dapat ka sa taong may respeto sa’yo. At kung hindi niya kayang panindigan, may ibang taong handa. Napatingin si Clara kay Adrian. At sa unang pagkakataon matapos ang gabi ng pagkakanulo, nakaramdam siya ng kakaibang ini sa kanyang dibdib.

Hindi pagmamahal agad kundi pag-asa na hindi patapos ang lahat. Samantala, si Marco ay patuloy na nilalamon ng tako ang babaeng kasama niya sa hotel. ay nagsisimula ng magbanta. Kung hindi mo iiwan ang asawa mo at sasamahan ako, isisiwalat ko ang lahat. Lahat ng litrato natin, lahat ng video ilalabas ko sa social media. Nataranta si Marco.

Kung lalabas iyon, mawawasak ang negosyo niyang pinaghirapan, ang pangalan ng kanilang pamilya at ang imahe niyang mabuting asawa. Kaya naman sa halip na ayusin ang gusot, lalo siyang nalugmok sa kasinungalingan at tako. Makalipas ang isang linggo, dumating ang araw na hinarap ni Clara ang katotohanan. Nakaupo siya sa harap ng isang abogado kasama si Adrian.

“Gusto ko ng diborsyo,” matatag niyang sabi. Nagulat ang abogado. Sigurado ka ba, ma’am? Alam mong magulo ang proseso lalo na’t may anak na sangkot. Mas magulo kung ipagpapatuloy ko pa. Hindi ko hahayaang lumaki ang anak ko na makita ang ina niya na walang halaga sa mata ng ama. Sa tabi niya, tahimik lang si Adrian ngunit dama niya ang suporta nito.

Hindi siya nag-iisa. Samantala, si Marco ay nabalitaan ang hakbang ni Clara. At sa unang pagkakataon, siya ay kinilabutan. Hindi dahil mawawala ang asawa kundi dahil kung tuluyang mangyari ang diborsyo, masisira ang lahat ng itinayong ilusyon ng kanyang perpektong imahe. Sa isang gabi na matinding pagkabalisa, tinawagan niya si Clara.

Clara, huwag mong gawin ‘to. Hindi mo alam ang kahihinatnan. Kung iwan mo ako, hindi lang ikaw ang mapapahamak. Tati anak mo. Nanlamig si Clara. Ian ba ang ibig mong sabihin, Marco, na kaya mong saktan ang sarili mong anak para lang masunod ka? Tahimik si Marco sa kabilang linya.

Ngunit sa katahimikan na iyon, naramdaman ni Clara ang tunay na mukha ng lalaking minahal niya noon. At sa mismong sandaling iyon, tuluyan ng nabura ang natitirang pagmamahal niya. Pinutol niya ang tawag at mahigpit na hinawakan ang kamay ni Adrian na nasa tabi niya. Hindi na ako babali kailan man. At sa dilim ng gabing iyon, isang bagong kabanata ang nagsimula.

Isang laban hindi lang para kay Clara kundi para sa kanyang anak. Laban sa isang lalaking handang gawin ang lahat para manatili sa trono ng kanyang kasinungalingan. Umaga. Ang liwanag ng araw ay sumilip sa malalaking bintana ng condo ni Adrian. Tila isang panibagong simula. Ngunit para kay Clara, ang araw na ito ay hindi simpleng bagong umaga.

Ito ang umpisa ng kanyang pinakamalaking laban. Sa unang pagkakataon, hindi na siya iyak ng iyak. Sa halip, matatag ang kanyang mga mata. Parang bakal na pinanday ng apoy ng pagtataksil. “Clara!” Mahinahungwi ka ni Adrian habang iniaabot ang isang tasa ng mainit na tsaa. “Handa ka na ba talaga? Kapag sinimulan mo ito, wala ng atrasan.

” Si Marco ay hindi titigil hangga’t hindi niya nababawi ang imahe niyang pinoprotektahan. Mahigpit na tinanggap ni Clara ang tasa at bahagyang ngumiti ng mapay. Hindi ako natatako. Hindi ko hahayaang lumaki ang anak ko na makitang pinapabayaan siya ng sarili niyang ama. At higit sa lahat, hindi ko hahayaang sirain ni Marco ang sarili kong pagkatao.

Umiling si Adrian nakangiti sa loob-loob. Hindi ko alam kung saan mo kinukuha ang lakas na iyan. Pero isang bagay ang sigurado. Mas matatag ka kaysa sa iniisip mo. Habang nag-usat sila sa kabilang dako ng lungsod, si Marco ay nasa loob ng isang malaki at marangyang opisina. Ang mga kamay niya ay kumakabog habang pinapakinggan ang kanyang legal advisor.

Sir, kapag itinuloy ni Clara ang diborsyo, malaking porsyento ng mga asset mo ay mapupunta sa kanya lalo na’t may anak na kasangkot. At kung lumabas pa sa media ang dahilan ng hiwalayan, hindi pwede, sigaw ni Marco. Tumayo at binagsak ang kamao sa mesa. Hindi pwedeng masira ang pangalan ko. Hindi ako pwedeng pagtawanan ng mga tao.

Pero sir, gawan mo ng paa? Hindi ako papayag na siya ang magmukhang biktima. Ako ang lalaki rito. Ako ang may karapatan. Habang sumisigaw siya, dumating ang babae na kasama niya sa hotel, si Jessica na kami ni Dress. May mapanuksong ngiti. Ngunit sa likod nito ay may matinding pangil. Marco, bakit parang takot na takot ka? Hindi ba sinabi mo sa akin na kaya mong kontrolin ang lahat? Nilingon siya ni Marco.

Halatang nainis. Jessica, huwag mo akong susubukan. Kung hindi dahil sa’yo, hindi sana lumayo si Clara. Ngumisi si Jessica at nilapit ang kanyang labi sa tenga ni Marco. O baka naman ako ang tunay mong gusto at ginagamit mo lang si Clara para sa imahe mo. Kaya ngayon pili ka. Ako o siya.

Pero tandaan mo, kapag iniwan mo ako, ilalabas ko ang lahat ng sikreto mo. Nanlamig si Marco. Parang bitag na isinara sa lig niya ang bawat salitang binitiwan ni Jessica. Samantala, sa condo ni Adrian, nakatanggap ng tawag si Clara mula sa kanyang abogado. Emmares Ramirez, nais kong ipaalam sao na nagsimula ng mag-file si Marco ng kontrademanda.

Ayon sa kanya, ikaw daw ay mentally unstubble at hindi karapat-dapat mag-alaga ng bata. Sinusuportahan niya ito ng ilang peking medical records at testimonya mula sa mga bayarang tao. Halos mabitawan ni Clara ang cellphone. Ano? Ginagawa niya akong baliw para lang agawin ang anak ko. Hinawakan agad ni Adrian ang kanyang balika. Huwag kang matako.

Taktika lang iyan para sirain ka. Labanan natin. Nguni. Sa loob-loob ni Clara, ramdam niyang nagsisimula ng maging marumi ang laban. Hindi lang ito simpleng hiwalayan. Ito’y digmaan ng kapangyarihan. at reputasyon. Kinabukasan, kumalat ang isang artikulo sa social media asawa ng negosyanteng SI Marco Ramirez.

Nakita essay condo ng isang Montenegro. May lingid na romansang nagagana. Nabalot ng ingay ang lungsod, ang mga kapitbahay, ang mga kakilala at maging ang pamilya ni Clara ay biglang nagtanong. Clara, anong ibig sabihin nito? Totoo ba na may relasyon ka na kay Adrian habang kasal ka pa kay Marco? Napaiyak si Clara. Hindi totoo. Siya lang ang tumulong sa akin nung gabing gusto ko ng tapusin ang lahat.

Wala akong ginagawang masama. Nguni. Sino ang maniniwala kung ang kwento ay binaliktad na ni Marco? Sa media. Siya ang lumalabas na biktima, isang asawang iniwan dahil may ibang lalaki na pala si Clara. Dumating ang araw ng unang hiyaring sa korte. Si Clara nakasuot ng simpleng puti. Mahigpit na hawak ang folder ng kanyang abogado.

Sa kabilang panig, si Marco, naka-black suite. Mayabang ang tindig at kasama si Jessica na nakaupo sa likod niya. Nakangiting tila siya ang nagtatagumpay. Sa harap ng hukom, nagsimula ang laban ng mga salita. “Your honor.” Panimula ng abogado ni Marco. Ang aming kliyente ay isang tapat na asawa. Ngunit si Clara sa kabila ng kanyang pagbubuntis ay nakikitang madalas sa condo ng isang kilalang negosyante si Adrian Montenegro.

May ebidensya kaming magpapatunay ng kanilang relasyon. Napatayo si Clara, Umiya, kasinungalingan iyan. Siya lang ang tumulong sa akin. Kung hindi dahil kay Adrian, baka patay na ako ngayon. Nagbulungan ang lahat ng tao sa loob ng korte. Ngunit hindi nagpakita ng emosyon ang hukom. Pagkatapos ng sesyon, lumabas si Clara na halos mawalan ng lakas.

Doon, mahigpik siyang inalalayan ni Adrian. Hindi ka nag-iisa. Huwag mong hayaang wasakin nila ang katotohanan. Nguni, sa bawat araw na lumilipas, lalong sumisikip ang gapos ng kasinungalingan. Si Marco ay ginamit ang kanyang pera at koneksyon para baligtarin ang mga kwento. May mga pekeng saksi na nagsasabing nakita raw si Clara at Adrian na magkahawak kamay sa publiko.

May mga doctored photos na ipinapakita bilang ebidensya. Hanggang isang gabi, habang magkasama sina Clara at Adrian sa condo, dumating ang isang sulat mula sa korte. Temporary custody granted to Marco Ramez. Halos mabual si Clara. Kinuha niya ang anak ko. Kahit hindi pa siya pinapanganak, mahigpit siyang nyakap ni Adrian.

Hindi pa tapos ang laban. Magtiwala ka. May paraan para mapatunayan ang lahat. At sa mga gabing iyon, habang nakatingin si Clara sa langit mula sa bintana, pinangako niya sa sarili. Hindi ko hahayaang lumaki ang anak ko sa piling ng isang trdor at sinungaling. Lalaban ako hanggang dulo. Ngunit ang hindi niya alam sa kabilang panig ng lungsod si Marco ay nagbabalak ng masmas mas masahol.

Habang nakaupo siya sa tabi ni Jessica, hawak ang baso ng alak. Malamig ang kanyang mga mata. Kung hindi siya babalik sa akin, sisiguraduhin kong mawawasak siya. At kung kailangang mawala siya, wala na akong pakialam. Mabigat ang hangin sa loob ng condo ni Adrian. Si Clara ay nakaupo sa sofa. Yakap-yakap ang kanyang tiyan na halos sumapit na sa ika siyam na buwan.

Ang mga mata niya ay namumugto sa kakaiyak matapos matanggap ang utos ng korte. Pansamantalang ibibigay kay Marco ang kustodiya ng bata kapag siya’y nanganak. Hindi ako papayag. Bulong niya. Nanginginig ang boses. Hindi ko hahayaang agawin niya ang anak ko. Lumapit si Adrian. Maingat na inalalayan ang kanyang kamay. Makinig ka Clara. Hindi pa ito ang katapusan.

Ang laban na ito ay hindi lang sa korte. Ito’y laban ng katotohanan laban sa kasinungalingan. At sa bawag kasinungalingan ni Marco, may paraan para masira iyon. Ngunit bago pa man makasagot si Clara, biglang bumukas ang te sa balita. Breaking news, Adrian Montenegro. Diumanoy sangkot sa relasyon ng isang buntis na asawa ng kilalang negosyante, Marco Ramez.

Ayon sa source, ginagamit daw ni Adrian ang yaman ng kanyang pamilya upang takpan ang eskandalo. Namutla si Clara. Adrian, ginugulo na rin nila ang pangalan mo. Umiling si Adrian. Bahagyang ngumiti ngunit halatang pinipilit ang sarili. Matagal na akong sanay sa intriga pero ngayong ikaw na ang sangkot, hindi ko hahayaan.

Kahit buong mundo pa ang kalabanin natin, hindi ka nag-iisa. Ngunit sa labas ng condo, nagsisimula ng magtipon ang mga reporter. Kinukunan ng litrato si Clara. Kinakalampag ang pintuan at pilit siyang pinapahiya. Clara, totoo bang iniwan mo ang asawa mo para sa isang Montenegro? Hindi mo ba inisip ang kahihiyan ng anak mo? Naiyak si Clara. Halos gusto ng sumigaw.

Pero hinawakan ni Adrian ang kanyang balikat. Huwag kang magpapaapekto. Anda mo, mas gusto ng media ang kwento kaysa katotohanan. Samantala, sa kabilang panig, si Marco ay nakaupo sa isang pribadong bar kasama ang ilang business associates. Nakangisi siya habang iniinom ang alak. Tingnan niyo, isang linggo pa lang.

Halos buong lungsod na ang naniniwalang ako ang biktima. Sa susunod na buwan, sa akin na ang bata at si Clara, magiging baliw sa paningin ng lahat. Ngunit isang matandang lalaki ang dumating sa mesa nila. Si Don Victor Montenegro, ama ni Adrian. Matikas, seryoso at may dalang bigat ng kapangyarihan. Tumitig siya kay Marco na halos hindi makahinga.

Huwag mong isipin na kaya mong wasakin ang pangalan ng anak ko at makakalusot ka. Kilala kita, Marco, at kilala ko ang lahat ng sikreto mong tinatago. Nanlamig si Marco, ngunit pinilit niyang ngumiti. Don Victor, wala akong masamang intensyon kay Adrian. Ang totoo, asawa ko pa rin si Clara. Baka siya ang gumagamit sa anak niyo para makaligtas sa kahihiyan.

” Ngumisi si Don Victor ngit ang mga mata niya ay parang apoy. “Kung totoo iyan, bakit may hawak akong kopya ng mga video mo sa hotel kasama ang kalaguyo mong si Jessica?” Napatigil si Marco, halos mabila sa alak. “Paano?” “Huwag mong isipin na hindi ko kayang bayaran ang mga taong bayaran mo. Lahat ng basura mo nasa kamay ko na ngayon.

” Kaya bago mo subukan pang sirain si Clara, isipin mo kung sino talaga ang maunang masisira. Nang umalis si Don Victor, naiwan si Marco na nanginginig sa takot at g. Ngunit imbes na umatras, lalo siyang nagngitngi. Kung akala na matandang iyon ay matatakot ako. Nagkakamali siya. Walang makakapigil sa akin kahit siya pa.

Samantala, sa condo, dumating ang nanay ni Clara, si Aling Teresa. Nakasuot ng lumang bestida, nangingilid ang luha habangap ang anak. Anak, bakit mo tiniis na mag-isa? Bakit hindi ka agad lumapit sa amin? Niyakap ni Clara ang ina. Ayokong madamay kayo, Nay. Ayokong marinig niyo ang lahat ng kasinungalingan ni Marco. Pero ngayon, wala na akong choice. Laban na ito.

Umiyak si Aling Teresa. Anak, kaya mo ‘yan. Ang anak mo ang magiging dahilan para lumaban ka. Huwag mong hayaang maagaw siya ng taong walang puso. Habang nakikinig si Adrian, napangiti siya ng bahagya. Tama ang nanay mo. Kaya nga andito ako para hindi mo kailan man maramdaman na mag-isa ka. Ngunit sa gitna ng lahat ng ito, si Jessica ay nagsimulang magduda kay Marco.

Habang nakahiga sila sa isang hotel room, nakapikit si Marco, lasing sa ala. Biglang bumaling si Jessica sa kanyang cellphone. Pinapanood ang mga video at litrato nila. Kung kaya niyang itapon ang asawa niyang buntis, baka kaya niya rin akong itapon kapag ayaw na niya sa akin. Hindi ako papayag. Ako dapat ang asawa. Ako dapat ang may pangalan.

At sa sandaling iyon, nagsimula siyang gumawa ng plano. Makalipas ang ilang linggo, dumating ang araw na nanganak si Clara. Sa ospital, habang hawak niya ang maliit na sanggol na babae, umagos ang luha ng kaligayahan sa kanyang mga mata. Anak, ikaw ang dahilan kung bakit ako lalaban. Pangako, hindi ka mapupunta sa kamay ng trador na yon.

Ngunit hindi pa man siya nakaka-recover, pumasok ang abogado ni Marco. Dala ang order ng korte. Emar Ramez is granted temporary custody of the child effective immediately. Napahiyaw si Clara halos mawala sa sarili. Hindi. Hindi niyo siya pwedeng dalhin. Ako ang ina niya. Nguni. Sa gitna ng kanyang pagmamakaawa, kinuha ng mga tauhan ni Marco ang sanggol.

Umalingawngaw ang sigaw ni Clara sa buong ospital. Isauli niyo ang anak ko. Pinigilan siya ng mga nurse at doctor. Habang hawak ni Adrian ang kanyang kamay, pilis siyang pinapakalma. Ngunit sa loob-loob ni Adrian, nag-aapoy ang kanyang galit. Marco, nilampasan mo na ang lahat. Hindi kita patatawarin. Sa mansyon ng mga Mires, hawak-hawak ni Marco ang sanggol habang nakatingin sa mga kamera ng press.

Mga kababayan, bilang isang ama, gagawin ko ang lahat para sa kapakanan ng anak ko. Hindi ko hahayaan na lumaki siya sa maling impluwensya. Ngumiti siya tila perpektong ama sa harap ng publiko. Ngunit sa likod ng mga kamera iniabot niya ang bata kay Jessica. Hawakan mo muna. Balang araw siya ang magiging dahilan para tuluyang mapasakin ang lahat.

Ngumiti si Jessica ngunit sa kanyang isipan, iba ang plano. Marco, sa ngayon susunod ako. Pero balang araw, ako at ang batang ito ang magiging dahilan ng pagbagsak mo. Samantala, sa ospital, si Clara ay nakahiga, nanginginig at halos mawalan ng pag-asa. Adrian, kinuha nila ang anak ko. Paano ko pa siya mababawi? Hinawakan ni Adrian ang kanyang mukha. Inunasan ang luha.

Clara, makinig ka. Hindi pa ito ang katapusan. Hindi lang ito laban mo, laban na rin natin. At sa oras na bumagsak si Marco, sisiguraduhin kong hawak mo na ang anak mo at wala ng makakaagaw pa sa inyo. At sa gabing iyon, sa kabila ng sakit, isang bagong apoy ang sumiklab sa puso ni Clara. Hindi na siya basta biktima.

Siya ngayon ay isang ina na handang makipaglaban hanggang sa huling hininga. Ngunit ang hindi niya alam, sa darating na mga araw, mas madilim at mas mabangis ang mga hakbang ni Marco. At sa gitna ng lahat ng iyon, mabubunyag ang isang lihim na magpapabago sa lahat. Isang lihim tungkol sa anak at tungkol kay Adrian.

Madilim ang gabi sa mansyon ng mga Ramirez, umiiyak ang sanggol habang hawak ni Jessica. Napatingin siya kay Marco na abala sa pag-inom ng ala. Marco, dapat kasama ng ina ang batang ito. Hindi mo ba nakikita? Halos gabi-gabi umiiyak. Hinahanap ang gatas at init ng ina niya. Ngumisi si Marco. Malami. Hindi siya kailangan ni Clara. Ako ang ama. Ako ang may pangalan.

Sa akin siya lalaki. Ngunit sa loob-loob ni Jessica may halong takot at paggasuya. Kung kaya niyang agawin ang anak sa ina nito, kaya niya ring agawin lahat mula sa akin. Bulong niya sa sarili. Samantala, sa condo ni Adrian, si Clara ay halos mawalan ng ganang mabuhay. Isang linggo ng wala sa kanya ang sanggol.

Ang gatas sa kanyang dibdib ay umaapaw ngunit walang batang sususo. Halos araw-araw ay umiyak siya sa balikat ni Adrian. Hindi ko na kaya, Adrian. Bawat gabi, naririnig ko ang iyak niya sa isip ko. Para bang tinatawag niya ako. Mahigpit siyang nyakap ni Adrian. Clara, maniwala ka. Mababalik din siya sa’yo. At may hawak akong plano para bumagsak si Marco.

Napatingin si Clara. May pag-asa sa kanyang mga mata. Anong plano? Ngumiti si Adrian. Ngunit seryoso ang tinik. Yen a test. Kapag napatunayan nating hindi si Marco ang ama ng bata, mawawala ang lahat ng karapatan niya. Nanlaki ang mata ni Clara. Pero paano mangyayari yon? Marco ang asawa ko. Siya lang. Tumigil si Adrian.

Tila nagdadalawang isip kung sasabihin ba niya. Ngunit sa huli, nagsalita siya ng mabiga. Clara, may posibilidad na ang anak mo ay hindi kay Marco. Napatulala si Clara. Anong ibig mong sabihin? Paano? Huminga ng malalim si Adrian. Alam ko masaki. Pero noong mga panahong nagsimula ng lumamig si Marco sa’yo, may mga report akong nakuha na matagal na siyang gumagamit ng gamot para sa kanyang kalalakihan.

Ayon sa doktor na nakasama niya noon, halos imposibleng mag-aanak siya. Nanginginig si Clara. Ibig mong sabihin, hindi siya ang ama. Pero kung hindi siya, sino? Tahimik si Adrian. Tinitigan niya ang mga mata ni Clara na puno ng luha. May isang kusibilidad na ako ang ama. Parang umikot ang buong mundo ni Clara.

Ikaw pero paano? Hindi, Adrian. Hindi tayo nagkaroon ng Naputol siya. Sa isip ni Adrian, bumalik ang gabing iyon dalawang taon na ang nakalipas. Isang corporate party. Paihong lasing si Marco at Clara. At sa kalituhan ng gabi, may nangyaring hindi inaasahan hindi kay Marco kundi kay Adrian.

Ngunit hindi pa niya kayang sabihin ang buong detalye. Sa halip, hinawakan niya ang kamay ni Clara. Hayaan mong ang Yene ang sumago. Hindi ko sinasabi ito para agawin ka kay Marco kundi para iligtas ka. Kapag lumabas ang katotohanan, wala ng laban si Marco. Ngunit bago pa man makapagsalita si Clara, biglang tumunog ang cellphone ni Adrian. Isang anonymous message.

Huwag kang makialam. Kapag itinuloy mo ang Ianay test, may mamamatay. Nanlamig si Adrian. Pinakita niya ang mensahe kay Clara. Nakikita mo ganito kalakas ang takot ni Marco pero mas lalo tayong hindi pwedeng umatras. Kinabukasan, lihim na nagsagawa si Adrian ng plano. Gumamit siya ng koneksyon ng kanyang pamilya upang makakuha ng sample ng dugo ng sanggol mula sa ospital kung saan ito ipinanganak.

Kasabay nito, nagbigay rin si Clara ng kanyang sample. Habang hinihintay nila ang resulta, lalo pang sumisidhi ang galit ni Marco. Nakakuha siya ng balita na kumikilos si Adrian para sa Yenay Tes. Galit na galit niyang hinarap si Jessica. Ikaw, ikaw ang nag-leak ng impormasyon. Ikaw ang dahilan kaya alam nila. Umiyak si Jessica.

Wala akong sinasabi pero Marco, baka oras na para itigil mo na ito. Kung totoo ngang hindi mo anak ang bata, bakit pa natin ipipili? Tinulak ni Marco si Jessica. Halos mabuwal ito. Wala kang karapatan magsalita. Akin ang lahat ng ito, ang negosyo, ang pangalan at pati batang iyon. Hindi ko hahayaang kunin nila. Ngunit sa isip ni Jessica, nagpasya siya.

Kung ayaw mong bitawan si Clara, ako ang sisira sa’yo. Makalipas ang tatlong araw, dumating ang resulta ng Yene. Nakaupo si Clara at Adrian sa opisina ng doktor. Nang ilapag ng doktor ang papel, nanginginig ang mga kamay ni Clara. binasa ni Adrian ang nilalaman. Result 0% to probability of paternity Marco Ramez. Probability of paternity.

Adrian Montenegro. Namutla si Clara halos mahulog sa upuan. Adrian, ikaw ikaw ang ama. Tumulo ang luha ni Adrian. Hindi alam kung matutuwa ba o matatako. Clara, hindi ko ginusto na mangyari ito sa ganitong paraan. Pero ngayon malinaw na si Marco ay walang karapatan sa anak mo. Sa anak natin. Nanginginig si Clara. Iniisip ang lahat ng mangyayari.

Paano na, Adrian? Kapag nalaman ni Marco, siguradong magiging mas mabangis siya. Tumango si Adrian. Kaya dapat mas maging matatag tayo. Simula ngayon, hindi na ako basta kakampi lang. Ako ang ama ng batang Ian. At lalaban ako hanggang dulo. Ngunit bago sila makaalis sa ospital, biglang may mga lalaking nakaitim na sumulpot at tinangkang agawin ang folder na may hawak na resulta.

Nagkagulo at muntik ng masaktan si Clara. Mabuti na lang at dumating ang mga bodyguard na ipinadala ni Don Victor at nailigtas sila. Pagbalik sa condo, nagpasya si Adrian na oras na para ilabas ang katotohanan. Ngunit bago pa man siya makapagdesisyon, dumating si Don Victor mismo. Adrian, anak, mabigat ang tinig ng matanda.

Alam kong matagal mo ng tinatago ito pero hindi na pwedeng ilihim. Ang batang iyan, dugo ng Montenegro. At kapag nalaman ng buong mundo, hindi lang si Marco ang mababagsaka, pati tayo. Nagulat si Clara. Anong ibig ninyong sabihin? Huminga ng malalim si Don Victor. Clara, mahalaga kang babae pero dapat mong malaman.

Ang pamilya namin ay hindi basta-basta. Kapag lumabas na anak ni Adrian ang sanggol, may mga kalaban kaming gagamitin ang bata para sirain kami. Handa ka ba sa ganung laban? Tahimik si Clara, hawak ang kanyang dibdib. Sa isip niya, isa lang ang sigaw para sa anak ko. Kahit anong laban haharapin ko. Nguni, sa dilim ng gabi, sa kabilang panig na mansyon ni Marco, isang sigaw ang umalingawngaw.

Si Jessica nakatayo sa harap ng mga tao. Hawak ang isang USB. Kung hindi mo ako pakakasalan, Marco, ilalabas ko ang lahat ng video natin. At hindi lang ‘yun, may kopya rin ng resulta ng yene na nakuha ko. Hindi mo anak ang bata. At kapag nalaman ng mundo, tapos ka na. Ngumiti si Marco ngunit malami. Lumapit siya kay Jessica at bulong na parang kamandag ang lumabas sa kanyang bibig.

Kung gann, wala ka na ring silbi. At sa gabing iyon, isang sigaw ang muling umalingawngaw. Ngunit hindi na mula sa batang umiiyak kundi mula kay Jessica na biglang nawala. Umaga. Maingay ang siyudad dahil sa isang balitang kumakalat. Jessica Cruz kinakasama ng negosyanteng si Marco Ramirez natagpo ang wala ng buhay sa loob ng mansyon ng mga Ramirez.

Iniimbestigahan kung aksidente o fall play. Nanginginig ang mga kamay ni Clara habang pinapanood ang balita sa telebisyon. Hindi niya inaasahan ang biglang pagkawala ng babaeng halos sumira sa kanyang buhay. Diyos ko Adrian. Ibig bang sabihin si Marco ang may gawa nito? Humigpit ang panga ni Adrian. Malaki ang posibilidad.

At kung nagawa niya iyon kay Jessica, mas lalo kang delikado. Clara, kailangan nating kumilos bago pa mahuli ang lahat. Sa kabilang dako, si Marco ay nakaupo sa kanyang opisina. Malamig ang mga mata. Parang walang nangyari. Ang mga tao sa paligid ay natatakot magsalita. Para bang siya ay isang hari na walang batas na sinusunot. Nguni, sa ilalim ng kanyang ngiti, unti-unting lumilitaw ang pagkawasa.

Dumating ang abogado niya. Sir, masama ang sitwasyon. Lumabas na sa media ang kopya ng Yen Tes. Nabalitaang hindi ikaw ang ama ng bata. Bumagsak ang sheres ng kumpanya ng halos 20% overnight. Ang mga investor nagsisimula ng umatras. Nabitawan ni Marco ang baso ng ala. Ano? Hindi pa roon nagtatapos. May mga imbestigador na rin mula sa pulisya tungkol kay Jessica.

Kapag napatunayan nilang may kinalaman ka, sir, tapos na ang lahat. Sa sobrang galit, itinumba ni Marco ang lahat ng nasa mesa. Hindi pwede. Hindi ako pwedeng matalo. Ang lahat ng ito, akin. Akin. Samantala, si Clara at Adrian ay abala sa paghahanda ng kanilang huling laban. May hawak silang video recording, isang second footage mula sa mismong mansyon ni Marco na kinuha ng isang dating kasambahay.

Dito malinaw na naririnig ang boses ni Marco na sinasabing kung ayaw ni Jessica mawawala siya. Walang makakapigil sa akin. Habang pinapanood nila ang video hindi mapigilan ni Clara ang luha. Adrian, ito na ba talaga ang katapusan niya? Sa lahat ng sakit na ibinigay niya sa akin, parang hindi ko pa rin maisip na kaya niyang pumatay.

Hinawakan ni Adrian ang kanyang kamay. Clara, minsan kailangan ng tao ang pinakamadilim na anyo ng iba para tuluyang makalaya. Hindi na ito tungkol kay Marco. Tungkol na ito sa’yo, sa anak mo at sa hinaharap natin. Dumating ang araw ng paglilitis. Punong-puno ang korte, mga media, pamilya at mga taong gustong makakita ng pagbagsak ng isang dating kinikilalang negosyante.

Pumasok si Marco, nakasuot ng mamahaling suit. Pero halata sa kanyang mukha ang puyat at g. Sa kabilang banda, si Clara kasama si Adrian at ang kanilang abogado. Nakasuot ng simpleng puting bestida. May kapayapaan sa kanyang mukha. Ngunit sa loob-loob niya ay parang may bagyo. Nagsimula ang paglilitis. Isa-isang inilatag ng abogado ni Clara ang mga ebidensya. Ang yen test.

Ang mga pekeng testimonya ni Marco na napatunayang binayaran at ang recording na nagdidiin sa kanya sa pagkamatay ni Jessica. Nag-alsa ang korte. Ang mga kamera ay kumislap at ang pangalan ni Marco ay tuluyang bumulusok sa kahihiyan. Hindi totoo iyan. Lahat ng iyan ay gawa-gawa, sigaw ni Marco. Ngunit tumayo si Clara at sa unang pagkakataon, buong tapang siyang nagsalita sa harap ng lahat.

Hindi ako perpekto. Nagkamali ako sa pagpili ng taong pinakasalan ko. Pero hindi ko kailan man niloko si Marco. Ako ang niloko, ako ang iniwan at ako ang sinaktan. Ngayon hindi na ako ang biktima. Ako ang boses ng sarili kong katotohanan. At para sa anak ko, lalaban ako hanggang dulo. Nagpalakpakan ang mga tao sa korte at maging ang hukom ay hindi napigilang itigil ang ingay.

Sa huli, lumabas ang hatol. Si Marco ay napatunayang guilty sa multiple charges, fraud, falsification of documents at obstruction of justice. Habang patuloy pang iniimbestigahan ang pagkamatay ni Jessica, siya ay ikinulong at nawalan ng lahat ng karapatan sa negosyo at kay Clara. Nang ilabas siya ng korte, pinagtataponan siya ng mga tao ng mura at insulto.

Ang dating makapangyarihang bilyonaryo, ngayo’y isang bilanggo na walang pangalan. Samantala, si Clara bitbit ang kanyang anak at kasama si Adrian ay lumabas ng korte na parang bagong simula. Huminga siya ng malalim at ngumiti. Natapos din ang bangungot. Ngumiti si Adrian ngunit may luha sa kanyang mga mata. Hindi lang ito pagtatapos. Clara.

Ito ang simula ng pamilya natin. Lumipas ang mga buwan. Si Clara at Adrian ay unti-unting bumuo ng isang payapang buhay. Hindi na sila ginulo ng mga kamera. At sa wakas, nahanap nila ang katahimikan. Ngunit minsan, sa tahimik na gabi, habang pinapatulog ni Clara ang kaniyang anak, naririnig pa rin niya ang mga salitang binitiwan ni Marco noong huli silang nagkita.

Kung hindi ka babalik sa akin, sisiguraduhin kong mawawasak ka. At doon napais siya, ang mga halimaw. Kahit nakakulong, minsan ay nakakatakas. Ngunit ngayon hindi na siya tako dahil hindi na siya nag-iisa. Sa huli, ang kwento ni Clara ay hindi lang tungkol sa pagtataksil at pagkawasak kundi tungkol sa muling pagbangon, sa pagkakaroon ng lakas na lumaban at sa pagtuklas na minsan.

Mula sa pinakamalalim na sugat, doon tumutubo ang pinakamatibay na pagmamahal. At dito nagtatapos ang kwento ng pagtataksil, pagbagsak at muling pagbangon ni Clara. Minsan ang tao na akala mong magmamahal at magpoprotekta sa’yo habang buhay siya pa palang sisira sa puso mo at maglalagay sa iyo sa bingit ng pagkawasa. Pero tandaan, hindi natatapos ang buhay sa isang pagkakamali o sa isang maling tao.

Tulad ni Clara, natutunan niyang tumayo, lumaban at hanapin ang totoong halaga ng kanyang sarili at ng kanyang anak. Dahil sa huli, ang pag-ibig na totoo at wagas ay hindi kailan man ng iiwan o nananakit. Ito ang nagbibigay ng tapang para mabuhay muli.

Ako si your channel NEM at lagi kong paalala, ang pinakamabigat na sugat ay kayang gamutin ng pinakamalinis na katotohanan. Hanggang sa susunod na kwento.