Hindi niya alam kung bakit siya sumunod, pero kinabukasan, nagpunta siya sa address na iniwan ng matanda. Pagdating niya, nagulat siya.

Isang maliit pero maayos na workshop. May mga kahoy, tools, at mga nakabitin na design sa pader.

“Dati akong gumagawa ng custom cabinets at furniture,” sabi ni Lolo Herming. “Pero matanda na ako, anak. Wala akong anak. Wala ring tutuloy nito.”
Nagngiti siya. “Gusto mo bang magtrabaho dito?”

“Naku Tay… hindi po ako marunong—”

“Hindi naman ako hinahanap ang marunong. Ang hinahanap ko… ‘yung may tiyaga.”

At doon nagsimula ang pagbabago ng buhay ni Adrian.

Tinanggap niya ang alok. Natutunan niya ang pag-plancha ng kahoy, pag-assemble ng mesa, pag-varnish, lahat ng basic skills. Bukod pa roon, pinatira sila ni Lolo Herming sa maliit na kuwarto sa itaas ng workshop, libre, habang bumabangon sila muli.

Napalitan ang kaba ng tahimik na pag-asa.

Dumami ang customers. Naging viral ang gawa nila dahil maganda ang kalidad. At higit sa lahat, bumalik ang lakas at kumpiyansa ni Adrian.

Isang hapon, habang sabay nilang inaayos ang bagong gawang aparador, biglang nagsalita si Lolo Herming:

“Adrian… tumatanda na ako. Gusto kong ipamana sa’yo ang workshop na ‘to.”

Halos malaglag ang tools sa kamay ni Adrian. “Tay?! Hindi po pwede—hindi po ito sa amin—”

“Nasa’yo ang puso, anak,” sabi ng matanda. “At nasa’yo ang karakter na matagal ko nang hinahanap. Noon may tumulong sa’kin. Panahon na para ipasa ko.”

Niyakap siya ni Adrian, humihikbi.
“Salamat po, Tay… salamat sa pangalawang buhay.”

Mula noon, ang shop ay naging “Herming & Adrian Woodcrafts.” Lalong dumami ang customers. Lalong gumanda ang buhay nila. At ang dating motel room ay napalitan ng maliit pero maayos na apartment na may sariling kusina at sala.

Isang gabi habang kumakain sila ng pinakbet, nagtanong si Jiro:

“Papa, tapos na ba ‘yung adventure natin?”

Hinawakan ni Adrian ang kamay ni Rina. “Oo, anak… tapos na ang mahirap na adventure. Pero magsisimula na ang mas masayang part.”

Sa wakas, natulog silang may katahimikan, may pag-asa, at may tahanang tunay.

At napatunayan nilang kung minsan, ang himala… hindi bumabagsak mula sa langit—kundi naglalakad sa lupa, nakaupo sa park, may tungkod, at handang tumulong sa tamang tao sa tamang oras