At bigla siyang tumahol nang malakas, may halong iyak.

Dahan-dahang napaupo si Arvin sa sofa. Pinisil ang dibdib niya. “Love… parang… hindi ako makahinga…”

“Arvin?! Love!”

At doon ko naintindihan.

Hindi ako ang pinoprotektahan ni Mila mula kay Arvin.
Pinoprotektahan niya ako para kay Arvin.

Naaamoy pala niya ang chemicals ng papalapit na heart attack.

Tinawagan ko agad ang ambulansya. Si Mila nakadikit kay Arvin, inilalagay ang ulo niya sa dibdib nito, pinapahiga. Hindi na siya nag-growl—umiiyak na siya.

Dumating ang paramedics. Tama si Mila—early myocardial event. Kung na-late pa kami, delikado na.

Habang nasa hospital si Arvin, hinawakan niya ang kamay ko.
“Love… si Mila… she saved me.”

Tumulo ang luha ko. Si Mila nasa sahig, nakatingin sa amin.

Pag-uwi namin, iba na ang aura sa bahay. Tuwing hahawakan ako ni Arvin, titignan pa rin siya ni Mila—pero ngayon, masaya ang wag ng buntot.

Lumapit si Arvin sa kanya.
“Thank you, Mila… You saved our family.”

Hinawakan niya ang ulo ni Mila, at sa unang pagkakataon—hinayaan niya.

At habang hinihiga ko ang kamay ko sa tiyan ko, naroon si Mila, nakadikit pa rin, pero hindi na nag-aalala. Tahimik. Mapayapa.

Dahil alam niyang ligtas na kami—ako, ang baby, at si Arvin.

At mula noon, napatunayan ko:

Hindi basta aso si Mila.
Siya ang unang nakaramdam ng panganib—at ang unang nagligtas ng buhay.

Isang anghel na may buntot at balahibo.