Isang gabi, biglang naglaho ang lahat ng meron sina Daniel at Mara. Sa loob lang ng isang linggo, nawala ang kanilang mga magulang, bahay at dangal. At ang mga taong dapat silang protektahan, sila pa ang nagtaksil. Pero hindi nila alam, may tinatagong kayamanan ang kanilang ama na magbabago sa lahat.

Ang ulan ay tila hindi tumitigil noong gabing iyon. Ang langit ay madilim at bawat patak ng ulan ay parang luha ng langit na sumasalamin sa kalungkutan na magkapatid na sina Daniel at Mara. Nakaupo silang dalawa sa gilid ng malamig na pasilyo ng ospital habang ang katawan ng kanilang mga magulang ay nasa loob ng silid nakatakip ng puting tela.

“Kuya, aalis na talaga si papa at mama.” bulong ni Mara. Halos hindi lumalabas ang boses. Hindi agad nakasagot si Daniel. Labim na taon pa lang siya. Pero sa sandaling iyon, para bang kailangan niyang tumanda ng bigla, pinisil niya ang kamay ng nakababatang kapatid. Mara, pero hindi ibig sabihin non. Mag-isa na tayo.

Sabi niya kahit sa loob-loob niya, alam niyang hindi niya alam kung anong mangyayari sa kanila. Pagkalipas ng ilang araw, dumating sa burol nila ang kanilang mga tiyuhin. Sina Roman ato Cesar, kapatid ng kanilang ama. Mga taong halos hindi nila nakilala ng lubos. Sa unang tingin mabait at may malasaki. Pero sa likod ng mga ngiti may mga matang nagmamasid.

Mga matang tila may ibang layunin. Mga bata, sabi nioman habang tinatapik ang balikat ni Daniel. Kami muna ang bahala sa inyo. Wala na ang mga magulang ninyo pero pamilya pa rin tayo. Huwag kayong mag-alala. Isasama namin kayo sa amin. Akala ni Daniel iyon na ang simula ng bagong buhay.

Pero hindi niya alam iyon na pala ang simula ng kanilang bangungo. Ilang araw matapos ang libing, dinala sila sa lumang bahay ng kanilang mga tiyuhin sa probinsya. Malaki ito pero malamig at tahimik. Parang may tinatagong lihim. Hindi nila naramdaman ang init ng tahanan doon. Laging abala ang kanilang mga tiyuhin. Palaging may inaasikaso, mga papeles, tawag at kung anu-ano.

Tuwing tatanungin ni Daniel, “Tio, ano po ang mangyayari sa bahay namin sa Maynila?” Ang sagot ni Tio Cesar ay laging pareho. “Huwag ka ng magtanong, bata ka pa. Kami na ang bahala sa mga bagay na yan.” Isang gabi, narinig ni Daniel ang dalawang tiyuhin na nag-uusap sa kabilang kwarto. Dahan-dahan siyang lumapit at nakinig mula sa pinto.

Siguraduhin mo, Roman, na mapirmahan na yung mga dokumento. Habang bata pa yang si Daniel, madali nating mapapaniwala. Bulong ni Cesar. Walang problema. Pag napirmahan natin to, wala ng sagabal. Sa atin na ang lahat ng ari-ari ni Edgardo. Sagot ni Roman. Ang boses nito ay mababa pero puno ng kasakiman.

Nanginginig ang kamay ni Daniel. Hindi niya lubos maisip. Pinagkakatiwalaan pa naman nila ang dalawang ito. Sa atin na ang lahat. Ibig sabihin ba noon? Pati sila ni Mara. Kinabukasan, tinawag siya ng mga tiyuhin sa opisina ng bahay. Daniel, sabi ni Theo Roman, “May mga papeles lang na kailangan mong pirmahan. Para to sa paglipat ng guardianship ninyo.

Legal lang ito. Ngunit bago pa niya mapirmahan, biglang pumasok si Mara at humawak sa braso niya. “Kuya, huwag mo pirmahan.” Sabi ni Mara, may luha sa mata. Napatingin si Daniel sa kanyang kapatid at may kung anong kaba sa dibdib niya. “Bakit, Mara?” “Nanaginip ako kagabi si Papa umiiyak. Sabi niya, “Huwag daw tayong magtiwala sa mga taong may ngiti pero may itinatago.

” Bulong ni Mara. Ngumiti si Tio Cesar pero malamig. Mga bata, panaginip lang yan. Huwag kayong magpaniwala sa ganyan. Pero si Daniel sa pagkakataong iyon, pinili niyang makinig sa kutob ng kapatid. “Pasensya na po, tiyo. Hindi ko muna pipirmahan hangga’t hindi ko naiintindihan. Makita mo sana ang pagkuyom ng kamao ni Tio Roman sa ilalim ng mesa.

Sige sabi nito pilit na kalmado. Pero tandaan mo Daniel kami lang ang natitirang pamilya ninyo. Kung mawawala rin ang tiwala ninyo sa amin, saan pa kayo pupunta? Hindi sumagot si Daniel. Pero sa isip niya, nagsimula na ang pagdududa. Ilang linggo ang lumipas. Unti-unting nagbago ang trato ng mga tiyuhin sa kanila.

Dati may pagkain sa hapag. Gayon madalas sardinas na lang at kanin. Si Mara pinagtatrabaho sa bakuran habang si Daniel ay pinapapunta sa bayan para mamalengke kahit malakas ang ulan. Hindi ba kayo naaawa sa amin? Tanong ni Daniel minsan. Ang sagot niyo cesar, “Bakit kami maawa? Libre na nga kayong kumakain dito.

” At isang gabi nang bumalik si Daniel mula sa bayan, nakita niyang nag-impake na nanggamit si Mara. At ang kanilang mga gamit ay nakasalansan na sa labas ng pinto. “Tio, ano ‘to?” sigaw niya. “Simula ngayon, wala na kayong lugar dito. Hindi kami ampunan.” Malamig na sabi ni Roman. Pero saan kami pupunta? Wala kaming pera. Problema niyo yan.

Hindi namin obligasyon alagaan ang mga anak ng kapatid naming hindi marunong mag-ipon. Tinulak siya ni Roman palabas habang umuulan ng malakas. Ang mga patak ng ulan ay humahalo sa luha ni Daniel. Si Mara umiiyak sa gilid ng daan. Kuya, bakit nila ginawa to? Hindi ko alam, Mara. Pero mangako ako sa’yo. Hahanapin ko ang dahilan. Hindi matatapos to ng ganito.

Habang naglalakad sila sa dilim, nakita ni Daniel sa malayong gilid ng kalye ang isang lalaking matanda na nakasilong sa poste. Nakatitig ito sa kanila. Na magtagpo ang kanilang mga mata, ngumiti ang matanda at mahina nitong sinabi, “Anak ka ba ni Edgardo?” Napatigil si Daniel. Opo. Kilala niyo po ba si Papa? Ngumiti ang matanda at sa gitna ng ulan ay bumulong.

Ang yaman ng ama mo ay hindi kailan man napunta sa mga taksil. Hanapin mo ang lihim sa lumang bahay. Anong ibig niyong sabihin? Ngunit paglingon ni Daniel, wala na ang matanda. Naiwan siya. Hawak ang kamay ng kapatid at ang puso niya ay tumitibok sa takot at pag-asa. Lihim sa lumang bahay, bulong niya sa sarili, “Papa, ano to?” At doon nagsimula ang paghahanap ni Daniel hindi lang para mabawi ang nawalang yaman kundi para hanapin ang katotohanan sa likod ng pagkamatay ng kanilang mga magulang at ang tunay na mukha ng mga taong nagtaksil sa kanila.

Ang hangin ay malamig at basa pa rin mula sa ulan kagabi. Sa gilid ng kalsada, nagising sina Daniel at Mara sa ilalim ng lumang whiting shed. Nilamig si Mara. Kaya tinakpan ni Daniel ng kanyang basang jacket ang balikat ng kapatid. “Kuya, babalik pa ba tayo sa bahay nila Tio?” mahina niyang tanong habang nanginginig. Umiling si Daniel.

“Hindi na, Mara. Wala na tayong babalikan doon. Pero saan tayo pupunta? Doon sa lumang bahay ni papa sa bayan. Yun ang tinutukoy na matandang nakita ko kagabi. Tahimik si Mara. Pero ramdam ni Daniel ang takot at pagod ng kapatid. Kuya, naniniwala ka ba talaga sa sinabi ng matanda? Hindi ko alam.

Pero kung may kahit maliit na sansa na totoo yon, kailangan nating subukan. Pagdating nila sa lumang bahay ni Edgardo, ama nila ay halos hindi na iyon makilala. Ang pintura ay kupas, ang bintana ay siang sira at ang paligid ay punong-puno ng mga tuyong dahon. May karatulang nakapako sa harapan. Fosel. Napalunog si Daniel. Ito nga yun.

Lumapit siya at itinulak ang pinto. Mainggay ang bisagra. Parang nagrereklamo sa bawat galaw. Sa loob puro alikabok at amoy ng lumang kahoy. Si Mara ay dahan-dahang naglakad sa paligid habang ang mga matay nagmamasid sa mga lumang larawan sa dingding. Kuya, tingnan mo to. Lumapit si Daniel. Lalawan iyon ng kanilang ama. May hawak na maliit na kahon habang nakangiti sa tabi ng kanilang ina.

Alam mo, Mara, bulong ni Daniel. Hindi basta-basta nagsasalita si Papa ng walang dahilan. Baka may iniwan talaga siyang palatandaan. Nagsimula silang maghahanap sa mga aparador sa ilalim ng kama sa mga dingding. Pero wala silang makita. Hanggang sa si Mara ay napaupo sa sahig. Pagod na pagod, “Kuya, wala naman tayong makita.

” Baka guni-guni lang yung sinabi ng matanda. Ngunit napansin ni Daniel na may kakaibang tunog tuwing tinatapakan niya ang isang bahagi ng sahih tok. Tok tok. Parang may hungkag na parte sa ilalim. Lumuhod siya at tinanggal ang ilang tabla. Doon may nakita silang maliit na kahon na kahoy. Luma na at may kalawang naandado.

Kuya, baka yan yung nasa litrato. Sigaw ni Mara. Halos hindi mapigilan ang tuwa. Ngunit hindi nila mabuksan. Naghahanas sila ng paraan hanggang sa may napansin si Daniel. Sa gilid ng kahon may nakaukit na mga letra. Sa tamang oras, malalaman ng dugo ko ang katotohanan. Kinabukasan, dinala nila ang kahon sa isang matandang locksmith sa bayan.

Aba, matagal na to ah. Sabi ng matanda habang tinitingnan. Mukhang hindi basta kahon ito. Pero Segge, subukan ko. Matapos ang ilang minuto, isang mahinang click ang narinig nila. Dahan-dahan niyang binuksan. Sa loob may ilang lumang papeles, isang sulat at isang maliit na USB drive. Binasa agad ni Daniel ang sula.

Ang sulat ay galing mismo sa kanilang ama kay Edgardo. Anak, kung nababasa mo ito, ibig sabihin wala na ako. Hindi ko inasahang mangyari ito ng ganito. Pero gusto kong malaman ninyo hindi aksidente ang lahat. May mga taong pinagkakatiwalaan ko noon na ngayon ay nagbabalakunin ang lahat ng pinaghirapan ko.

May iniwan akong kayamanan hindi sa anyong ginto o pera kundi sa mga dokumentong nasa USB na ito. Yan ang magpapatunay na kayo ang tunay na tagapagmana ng lahat ng ari-arian ko. Higit milyongo ang halaga. Pero mag-ingat kayo. Ang mga taong sakim ay hindi titigil hangga’t hindi nila nakukuha ang gusto nila. Magtago muna kayo at hanapin si Mang Leo sa bayan ng San Kristobal.

Siya ang pinagkakatiwalaan kong kaibigan natutulong sa inyo. Mahal ko kayong dalawa, Daniel at Mara. Tandaan ninyo, ang kabutihan ay hindi kailan man mawawala kahit sa gitna ng kasamaan. Pagkatapos basahin ni Daniel, tumulo ang luha niya. Si Mara ay yakap na yakap siya. Umiiyak din. Kuya, si Papa, alam na niya lahat. Hikbi ni Mara.

Mara! Bulong ni Daniel. At ngayon kailangan nating sundin ang iniwan niyang hiling. Habang naglalakad sila pauwi galing sa bayan, napansin nilang may sumusunod sa kanila. Isang itim na sasakyan. Lilingon si Daniel pero kapag lumilingon siya, biglang humihinto ito. Mara, bilisan mo. Kuya, sino yan? Hindi ko alam.

Pero huwag kang lilingon. Tumakbo sila papasok sa masukal na daan. hanggang sa mawala ang sasakyan sa likod nila. Huminga sila ng malalim. Nanginginig sa tako. Kuya, baka sinati yun. Sigurado ako. Sagot ni Daniel. Gali at takot na magkasabay sa tinig niya. Alam na nila na may hawak tayong ebidensya. Kinagabihan sa maliit na kubong pinagtataguan nila, binuksan ni Daniel ang USB gamit ang lumang laptop na iniwan ng kanilang ama at doon nila nakita ang mga file, inheritance documents, I property titles, company shares at video message me apat.

Binuksan nila ang video. Lumitaw sa screen ang mukha ng kanilang ama. Medyo mahina ang boses. Parang kuha bago siya namatay. Kung pinapanood ninyo to, ibig sabihin nalaman na ninyo ang totoo. Daniel, Mara, gusto kong malaman ninyo na hindi aksidente ang pagkamatay namin ng mama ninyo. May mga taong gustong kunin ang kumpanya at ang mga ari-arian.

Lahat ng dokumento ay naka-encrept sa USB na to. Kapag dumating ang oras, dalhin ninyo to kay ate Salvador. Siya lang ang pinagkakatiwalaan kong abogado. Sasabihin niyong kayo ang anak ni Edgardo Villarial at siya na ang bahala sa inyo. Natigilan si Daniel. Hindi aksidente. Ibig sabihin pinlano nila yun.

Sabi niya mahigpit ang pagkakakuyom ng kamaw. Kuya ibig sabihin sina Tio. Tahimik si Daniel. Mara, hindi lang nila tayo itinaboy. Sila rin ang dahilan kung bakit nawala sina mama at papa. Kinabukasan, nagpasya silang hanapin si ate Salvador. Pero sa pagpunta nila sa lungsod, nakita nilang may mga lalaki na tila nagmamasid sa kanila sa labas ng terminal.

May isa pang lalaking nagpakilala. Daniel Vayal. Ako si Mang Leo, kaibigan ng tatay mo. Si Mang Leo, halos sabay nilang nasabi, “Ako nga bilis sumama kayo sa akin. Hindi ligtas dito.” Dinala sila ni Mang Leo sa isang tagong bahay sa bundok malayo sa bayan. Doon ipinaliwanag niya ang lahat. Matagal ng alam ng tatay niyo na gusto siyang agawan ng mga kapatid niya.

Nang mamatay ang mama niyo sa aksidente, nagsimula na siyang magtago ng mga ebidensya. Pero bago pa niya maisuko sa abogado, naaksidente rin siya. “Hindi aksidente yon, sabi ni Daniel.” Tumango si Mang Leo. “Tama ka. Nauna pa akong pagbantaan. Pero mabuti na lang naiwan niya sa akin ang mensahe na may dalawang batang kailangang protektahan.

Kaya simula ngayon ako ang mag-aalaga sa inyo. Napahinga ng malalim si Daniel. Mang Leo, tutulungan niyo po ba kaming makuha ang hustisya para kina mama at papa? Tumitig ang matanda sa kanila. Seryoso anak. Pero bago ang hustisya, kailangan muna nating mabuhay. Lumipas ang mga araw. Tinuruan ni Mang Leo sina Daniel at Mara kung paano magtago, magplano at maghanda.

Habang si Daniel ay natutong magtiwala uli sa sarili, si Mara naman ay unti-unting bumabalik ang tapang. Isang gabi habang nakatingin sa langit si Daniel, bumulong siya, “Papa, mama pa nga ako. Babawiin namin ang lahat ng kinuha nila at ipaglalaban namin ang pangalan natin.” At sa dilim ng gabi, may kumislap na liwanag mula sa malayo, ilaw ng sasakyang papalapi.

Si Mang Leo seryosong tumingin sa kanila. “Handa na kayo kasi simula bukas, babalik tayo sa Maynila.” At doon magsisimula ang laban. Madilim pa ng umalis sina Daniel, Mara at Mang Leo mula sa kanilang pinagtataguan. Ang liwanag ng buwan lang ang nagsilbing ilaw sa daan. Tahimik si Daniel sa likod ng sasakyan habang pinagmamasdan ang mga bundok na unti-unting naglalaho sa likod nila. Kuya, kinakabahan ako.

Bulong ni Mara. Normal lang yan, Mara. Pero huwag kang matako. Wala na tayong atrasan. Ngumiti si Mang Leo mula sa manibela. Tama ang kuya mo. Kung gusto niyong mabawi ang lahat, kailangan niyong harapin ang takot. Pagdating nila sa Maynila, agad silang nagtungo sa opisina ni ate Salvador. Malaki ang gusali at halatang dekalidad.

Pagpasok nila, sinalubong sila ng secretarya. Good morning, sir. May appointment po ba kayo? Tawagin mo si ate Salvador. Sabihin mong dumating na ang mga anak ni Edgardo Villarial. Sabi ni Mang Leo, matatag ang boses. Hindi nagtagal. Bumukas ang pinto ng opisina at lumabas ang isang matandang lalaki na naka-sweet.

Nang makita si Daniel at Mara, agad itong natigilan. Mga anak ni Edgardo, “Diyos ko, sabi ni ate. Salvador at agad silang nyaka. Akala ko wala na kayo. Buhay pa kami, Atony,” sagot ni Daniel. At dala namin ang USB na iniwan ni papa. agad nilang binuksan sa harap ni ate Salvador ang mga dokumento. Lahat ng titulo, sheres at testamento ay malinaw na nakapangalan kay Edgardo Villarial.

At ang mga tagapagmana ay sina Daniel at Mara. Tumango ang abogado. Ito na nga yon. Pero delikado to. Kapag nalaman ng mga tiyuhin niyo, gagawa yan ng paraan para patahimikin kayo. Hinding-hindi na kami matatakot. Atony, sagot ni Daniel. Matigas ang tono. Panahon na para malaman ng lahat ang totoo. Kinabukasan, dumiretso sila sa bahay ng mga tiyuhin sa isang malaking subdivision.

Hindi sila inaasahan. Kaya nang makita ni Theo Roman ang dalawang batang akala niyang hindi nababalik, halos hindi ito makapaniwala. Daniel, Mara. Ngumiti si Daniel ng mapay. Tio, binalikan namin kayo. Lumapit si Tio Cesar. May ngiting pili. Anong ginagawa niyo rito? Akala namin nasa probinsya pa kayo. Bakit tiyo? Ayaw niyo ba kaming makita? Tanong ni Mara. Diretso ang tingin.

Tahimik si Roman. Pero baka sa mukha nito ang kaba. Anong kailangan niyo? Ito sagot ni Daniel. Inilapag ang folder ng mga dokumento sa mesa. Ito ang mga papeles na magpapatunay na kami ang tunay na tagapagmana ng lahat ng ari-arian ni Papa. Nagkatinginan ang dalawang tiyuhin. Si Cesar ang unang nagsalita. Malamig at mabagal ang boses.

Mga peppeles, saan niyo nakuha yan? Hindi mahalaga kung saan. Sagot ni Daniel. Ang mahalaga, alam na namin ang totoo at alam din naming hindi aksidente ang pagkamatay nila papa at mama. Biglang sumeryoso ang mukha ni Roman. Daniel, bata ka pa. Huwag kang basta-basta nagsasalita ng walang ebidensya. Ngumiti si Daniel.

May video si Papa sa loob ng USB. Siya mismo ang nagsabi na may mga taong gustong agawin sa amin ang lahat. Natigilan si Cesar. Halata ang pag-igting ng panga niya. Hindi mo alam ang sinasabi mo. Alam ko. Sagot ni Daniel. Kayo ang dahilan kung bakit nawala ang mga magulang namin. Tahimik. Tila huminto ang oras sa pagitan nila. Si Mara ay nakatingin lang.

Nanginginig sa galit. Bakit niyo ginawa ‘to? Pamilya tayo, tiyo. Dapat kami ang inaalagaan niyo. Ngunit tumawa si Cesar. Malamig. Pamilya. Kapag pera na ang usapan, wala ng pamilya. Dahan-dahang lumapit si Daniel. Hindi kayo mananalo. Nasa amin na ang ebidensya. at ipapasa namin to sa abogado.

Kung gann sagot ni Roman umalis na kayo dito bago pa kami mawalan ng pasensya. Ngunit sa halip na umalis, kinuha ni Daniel ang cellphone at inilabas ang video ni Edgardo. Sa harap nila mismo, inatugtog niya ito. Ang boses ng kanilang ama ay lumaganap sa buong sala. Roman, Cesar, kung pinapanood ninyo ‘to, sana alam niyo kung gaano ako nadismaya.

Hindi ko inakalang pati ang dugo ko ay magtataksil sa akin. Pero tandaan niyo ang kasakiman ay may kapali. Ang totoo hindi ninyo kailan man makukuha ang yaman ko. Dahil inilaan ko ito para sa aking mga anak. Pagkatapos ng video, walang makapagsalita. Si Mara ay umiiyak na habang si Daniel ay nakatitig ng diretso sa mga tiyuhin nila.

Tapusin na natin ‘to, tiyo. Sabi niya, “Ibabalik niyo ang lahat.” o ilalantad namin kayo sa korte. Kinagabihan habang pauwi na sila mula sa bahay ng mga tiyuhin, may sumunod na dalawang motor sa kanilang sasakyan. “Kuya, may sumusunod sa atin,” sigaw ni Mara. Si Mang Leo, mabilis ang reflects. Hawak kayong mabuti.

Binilisan niya ang takbo. Pero sunod pa rin ang dalawang motor. May bumaril bang. Tumama sa gilid ng sasakyan. Kuya, hindi ako tatakbo,” sigaw ni Daniel. “Hindi ako urong pero hinila siya ni Mang Leo.” “Hindi pa ngayon ang oras ng laban. Anak, kailangang mabuhay muna kayo.” Pinilit niyang iligaw ang mga humahabol at sa wakas, nakataka sila patungo sa isang lumang bodega.

Pagdating doon, halos hindi makahinga si Mara. “Kuya, gusto ko n matapos to.” Hinawakan ni Daniel ang kamay ng kapatid. Matatapos to Mara pero kailangan nating maging matalino. Bukas lalapit tayo sa media. Ipapaalam natin sa lahat ang ginawa nila. Tumango si Mang Leo. Tama. Pero siguraduhin niyong handa kayo. Kapag lumabas to sa publiko, magiging delikado lalo ang buhay niyo.

Mas okay na yung delikado kaysa sa tahimik na walang hustisya. Sagot ni Daniel. Kinabukasan, lumapit sila sa isang kilalang mamamahayag. Dala nila ang lahat ng dokumento at ang video ni Edgardo. Pagkatapos ng ilang oras na pakikipanayam, pumayag ang istasyon na yire ang kwento nila kinabukasan. Pero ng gabi ring iyon, habang nagpapahinga sila sa inuupahang apartment, nakatanggap ng tawag si Daniel mula sa hindi kilalang numero. Daniel Villerial.

Sino to? Kung gusto mong mabuhay, huwag mong ituloy ang interview bukas. O baka pati ang kapatid mo hindi mo na makita. Click. Napatigil si Daniel. Kuya, sino yun? Tanong ni Mara. Wala, Mara. Huwag kang mag-alala. Pero sa loob-loob niya, alam niyang nagsisimula na ang tunay na laban.

Kinabukasan, dumating sila sa estasyon ng T. Doon sinalubong sila ng reporter. Ready na po kayo? Tanong nito. Ngumiti si Daniel. Handa na para kina mama at papa. Habang sinisimulan na ang live broadcast sa kabilang dako ng lungsod. Nanonood sina Roman at Cesar sa tea. Galit na galit. Ginagawa talaga nila to. Sigaw ni Cesar. Tama na Cesar.

Sagot ni Roman. Malamig. Kung gusto nilang giera, ibibigay natin ‘yon. Sa T. Malinaw na sinabi ni Daniel ang lahat mula sa pagkamatay ng kanilang mga magulang hanggang sa pagtataboy sa kanila hanggang sa pagtuklas ng ebidensya ng kasakiman ng mga tiyuhin nila. Ang buong bansa ay nagulat. Sa loob lang ng ilang oras, kumalat sa social media ang kwento ng magkapatid na itinakwil pero tagapagmana ng isang milyong piso.

Ngunit habang ini-interview sila, biglang may sumabog sa labas ng building. Boom! Yumanig ang sahig at nagsigawan ang mga tao. Kuya, ano yun? Sumabog ang sasakyan. Sigaw ng security. Agad silang pinasok ng mga gwardiya at tinakbo papunta sa emergency exit. Si Daniel ay lumingon sa nagliliyab na sasakyan. Hindi na sila titigil mara hanggang makuha nila lahat.

Ngunit sa puso niya, nag-aalab na ang isang pangako. Hindi na ako magtatago. Sa pagkakataong to, lalaban ako hanggang sa dulo. At habang nasusunog ang gabi sa likod nila, ang kapalaran ng magkapatid ay tuluyang nagbago. Dahil mula sa pagiging mga ulila, sila na ngayon ang magiging tinig ng hustisya.

Makulimlim ang langit kinabukasan. Sa bawat ulap na dumarating, tila sinasalamin nito ang bigat ng sitwasyon nina Daniel at Mara. Nasa Sefe House sila ni Mang Leo. Matapos ang pagsabog kagabi, tahimik ang paligid. Ang amoy ng usok mula sa nasunog na sasakyan ay parang hindi pa rin umaalis sa isip ni Daniel.

Kuya, mahina ang boses ni Mara habang nakaupo sa gilid ng kama. Hawak-hawak ang luman litrato kasama ang mga magulang. Bakit ganito? Akala ko kapag lumaban tayo, magiging maayos na ang lahat. Lumapit si Daniel at umupo sa tabi niya. Alam ko, Mara, pero minsan bago tayo makamit ang hustisya, kailangan muna nating dumaan sa apoy. Tahimik silang dalawa.

Sa labas naririnig ang patak ng ulan. Lumapit si Mang Leo dala ang cellphone. Daniel. Tumawag si ate Salvador. May good news. Nagsimula na ang imbestigasyon laban kina Roman at Cesar. Pero may masamang balita rin. Anong balita? Mang Leo? May mga tao silang binayaran sa loob ng korte.

Nilalabas nila ang kwentong kayo raw ang pekee. At pinikin niyo lang ang mga dokumento. Napamura si Daniel. Walang hiya talaga sila. Wala na silang takot. Hindi mo sila matatalo kung galit lang ang sandata mo. Sabi ni Mang Leo, kailangan nating lumaban ng matalino. Tumango si Daniel ngunit sa loob-loob niya nagliliyab ang galit.

Kung gann, oras na para lumaban sa paraang alam ko. Kinabukasan, pumunta si Daniel sa kumpanyang dati ay pagmamay-ari ng kanyang ama, Villarial Holdings. Noon, isa itong matagumpay na negosyo. Ngayon, hawak na ng kanyang mga tiyuhin. Sa harap ng gusali, inigilan siya ng guar. “Sir, hindi po kayo pwedeng pumasok. Ito ang kumpanya ng ama ko,” sagot ni Daniel. at karapatan kong pumasok dito.

“Pasensya na po, sir.” utos po ng mga boss. Ngunit bago pa man siya paalisin, dumating si ate. Salvador, bitbit ang dokumento. “Nasa akin ang utos ng korte.” Pansamantalang ibinabalik kay Daniel Villarial ang karapatan sa pagpasok sa loob at pagsusuri ng mga financial records. “Napalunok ang guard. Ay opo sir pasok po kayo.

Pagpasok nila ramdam ni Daniel ang kilabot. Sa bawat sulok ng opisina naroon ang ala-ala ng ama niya, ang kabaitan, ang disiplina at ang mga pangarap nito para sa kanilang pamilya. “Kuya, dito tayo dati dinala ni papa noong bata pa tayo.” Sabi ni Mara. Sabay haploos sa dingding. Sabi niya, isang araw tayo raw ang magpapatuloy ng negosyo niya.

Ngumiti si Daniel, malungkot at ngayon tutuparin natin yun. Habang sinusuri nila ang mga dokumento, may nakita silang mga illegal transfers. Milyon-milyong piso ang nailipat mula sa mga account ng kumpanya papunta sa personal account nina Roman at Cesar. “Tingnan mo to, attorney, sigaw ni Daniel. Ito na yung ebidensya.

Ngumiti si ate Salvador. Ito na ang hinihintay natin. Kapag naisumite to sa korte, tapos na sila. Ngunit hindi pa sila nakakalabas ng gusali, biglang tumunog ang alarma. Lockdown, lockdown. Sigaw ng guard sa radyo. Kuya ano to? Lakad. Mara bilis. Biglang lumitaw ang ilang lalaking nakaitim. May baril. Ibigay niyo sa amin yung mga papeles.

Huwag niyo silang lapitan. Sigaw ni Mang Leo sabay tutok ng baril. Nagkaroon ng putukan sa loob ng gusali. Nagkagulo ang mga tao. Si Daniel ay tumakbo papunta sa fire exit. Hawak-hawak ang folder ng ebidensya. Kuya, dito! sigaw ni Mara habang humihingal. Ngunit sa likod nila, isa sa mga lalaki ang tumutok ng baril kay Daniel.

Bang! Tumama ang bala sa braso niya. Kuya, sigaw ni Mara, takbo. Maa, huwag kang titigil. Si Mang Leo ay lumingon at bumaril pabalik. Tinamaan ang isa sa mga lalaki. Daniel, tumakbo na kayo pero tumama rin sa kanya ang bala. Leo, sigaw ni Daniel. Nangingini. Ngumiti si Mang Leo habang bumabagsak sa sahih tatakbo kayo para sa hustisya.

Hinila ni Mara ang kuya niya palabas ng gusali. Si Daniel ay sugatan. Nanginginig sa dugo pero hawak pa rin ang folder. Kuya, kailangan nating tumakbo sa abogado. Hindi, Mara. May isa pa tayong kailangang puntahan. Dinala ni Daniel ang kapatid sa isang simbahan sa ermita kung saan dati silang nagsisimba kasama ang mga magulang.

Dito tayo magtatago sandali, sabi niya. Habang nagpapahinga sila. Humawak si Mara sa kamay ng kuya niya. Kuya, ayoko ng may masaktan. Si Mang Leo, si Papa at Mama lahat sila nawala na. Baka pati ikaw. Hinawakan ni Daniel ang mukha ng kapatid. Mara makinig ka. Hindi ako mawawala. Pero kailangan nating tapusin to para sa kanila.

Pero paano kung walang paano kung maniniwala ka sa akin? Tumango si Mara. Umiya. Kuya, kinabukasan dinala nila ang ebidensya sa korte. Nasa labas ng building ang media. Naghihintay ng update. Pagpasok nila, naroon sina Roman at Cesar. Mayabang at nakangiti. Akala namin natatakot na kayo. Sabi ni Cesar. Hindi kami kailan man matatakot sa mga kasinungalingan.

Sagot ni Daniel. Sa harap ng judge, iprinisinta ni ate Salvador ang mga dokumentong nakuha nila. ang mga illegal transfers, ang video ni Edgardo at ang mga testamento. Habang pinapanood ang video, nakita ng lahat ang mensahe ni Edgardo. Tahimik ngunit matindi. Ang kayamanan ay hindi dapat pag-aari ng kasakiman.

Ibinibigay ko ito sa mga anak kong may puso at dangal. Napatulala ang lahat. Si Judge ay tumango. Sapat ang ebidensya. I’m ordering an immediate freeze on all assets under Roman and Cesa Villarial’s name spending full investigation. Nagulat ang dalawang tiyuhin. Hindi ito matatapos dito, sigaw ni Roman. Wala kayong karapatan. Ngunit lumapit si Daniel, diretso ang tingin.

Ang karapatan namin ang tinanggal niyo noon. Pero ngayon babawiin namin ‘yon hindi sa galit kundi sa katotohanan. Paglabas nila ng korte, sinalubong sila ng mga mamamahayak. Daniel, Mara, ano ang pakiramdam niyo na mababawi niyo na ang kayamanan ng pamilya niyo? Ngumiti si Daniel kahit sugatan. Hindi ito tungkol sa kayamanan.

Tungkol ito sa hustisya, sa mga batang gaya namin na nawalan ng lahat dahil sa kasakiman ng matatanda. Ngunit bago sila tuluyang makasakay ng sasakyan, may sumigaw mula sa di kalayuan. Daniel, tumakbo ka bang. Isang bala ang tumama sa balikat ni Daniel. Bumagsak siya sa semento. Kuya! sigaw ni Mara habang lumuhod sa tabi niya.

Ang mga tao ay nagsigawan. Ang mga kamayaman ay nagtakbuhan. Habang dumadaloy ang dugo ni Daniel, hinawakan niya ang kamay ng kapatid. Mara, huwag kang bibitaw. Tapusin mo ‘to. Kuya, huwag kang magsalita ng ganyan. Attawag ako ng tulong. Ngumiti siya. Mahina. Sabihin mo kay Papa. Nagawa ko. Niyakap siya ni Mara. Humahagulgol.

Kuya, huwag mo akong iwan. Habang dumidilim ang paningin ni Daniel, narinig niya ang sirena ng ambulansya. Sa isip niya, ang boses ni Papa, “Anak, kahit anong mangyari, ang kabutihan mo ang magtatagumpay.” At sa gitna ng kaguluhan, dahan-dahang pumikit si Daniel habang ang ulan ay muling bumuhos. Tahimik ang buong ospital.

Tanging tunog ng monitor ang maririnig sa kwarto. Nakahiga si Daniel. Puting-puti ang mukha. Mahina pa ang paghinga. Sa gilid ng kama nakaupo si Mara. Hindi na halos umalis mula kagabi. Namamaga ang mga mata niya sa kayiya. Kuya, bulong niya. Hawak ang kamay nito. Gising ka na, please. Hindi ko kakayanin mag-isa. Pumasok si ate. Salvador.

May dala-dalang mga papel. Mara, may magandang balita. Tumingin si Mara. Nanginginig pa rin. Ano po ‘yon, attorney? Lumabas na ang desisyon ng korte. Si Judge mismo ang naglabas ng final ruling. Ang lahat ng ari-arian, kumpanya at lupain na pagmamay-ari ng pamilya Villarial ay ibinabalik na sa inyo. Natulala si Mara.

Talaga po? Ngumiti si ate Salvador. Hindi na rin makakatakas sina Roman at Cesa. Naaresto sila kaninang umaga. Lahat ng kayamanan nilang ninakaw. Babawiin ng gobyerno. Lumuhod si Mara na pahawak sa dibdib. Salamat po, Diyos ko. Ngunit sabay niyang nilingon ang kapatid. Kuya, narinig mo ‘yon? Panalo na tayo.

Tila may marahang pagalaw ang kamay ni Daniel. Dahan-dahan siyang iminulat ang mga mata. “Kuya, sigaw ni Mara sabay yakap. Mahina pero malinaw ang boses ni Daniel.” Narinig ko. Sabi ko na nga ba, hindi tayo pababayaan ni papa at mama. Lumipas ang ilang linggo, nakalabas na si Daniel sa ospital. Mahina pa siya pero unti-unti ng nakababalik sa lakas.

Balot ng liwanag ang umaga habang naglalakad sila ni Mara papunta sa bahay na dati nilang tinitirhan. Ngayon ay muling binuksan matapos ang maraming taon. Ang tagal nating hindi nakabalik dito. Sabi ni Mara habang pinagmamasdan ang bakuran. Parang kahapon lang ng itinapon tayo sa daan. Tugo ni Daniel. Pero tingnan mo tayo ngayon.

Binuksan ni Daniel ang pinto at sumalubong ang amoy ng lumang kahoy. Amoy ng mga ala-ala. Sa mesa, naroon pa rin ang lumang larawan ng kanilang pamilya. Sina Papa, Mama, siya at si Mara. Sabay tawa sa ilalim ng araw. Lumapit si Mara sa larawan at napai. Naalala mo nung sinabi ni mama, “Huwag kayong gaganti mga anak. Ipagdasal niyo ang mga nananakit sa inyo.” Tumango si Daniel.

Pero minsan ang pinakamagandang paghihiganti ay ang ipakita sa kanila na kaya nating bumangon ng marangal. Ilang araw matapos nito, naglabas ng balita ang mga pahayagan, mga vilal brothers, hinatulan ng habang buhay na pagkakakulong. Orpend siblings nabawi ang isang million inheritance.

Hustisya nakuha ng mga naulila. Habang pinapanood ni Daniel ang balita sa telebisyon, hindi niya maipaliwanag ang halo ng tuwa at lungkot sa puso niya. “Kuya, sabi ni Mara, anong balak mo ngayon?” Ngumiti siya. Ibabalik ko ang kumpanya pero sa ibang paraan, gagawin kong Villarial Foundation para sa mga batang katulad natin noon.

‘Yung mga ulilang pinabayaan ng mundo. Lumapit si Mara, may luha sa mata. Kung nandito lang si Papa, siguradong proud siya sa’yo. Hindi lang ako, sagot ni Daniel. Sa ating dalawa, lumipas ang ilang buwan. Sa unang araw ng pagbubukas ng Villarial Foundation, dumagsa ang mga bata. May mga uliang natutulog sa kalsada.

May mga batang iniwan ng pamilya. Ngumiti si Mara habang pinapanood silang tumatawa. Kuya, tingnan mo sila. Parang tayo noon. Tumango si Daniel. At ngayon tayo naman ang magbibigay ng tahanan sa kanila. Habang nagsasalita siya sa harap ng mga bata, marahang dumampi ang hangin. At sa sandaling yon, tila narinig nila ang boses ni papa sa kanilang isipan.

Ang tunay na kayamanan ay hindi pera. Ito ay puso at ang kakayahan mong magmahal sa kabila ng lahat. Isang gabi habang nakaupo silang magkapatid sa veranda ng lumang bahay, sabay nilang tinitingnan ang mga bituin. Tahimik, payapa. “Kuya, sabi ni Mara, naalala mo noong una tayong itinapon sa ulan. Akala ko doon na matatapos ang buhay natin.

” Ngumiti si Daniel, Marahan. Pero doon pala magsisimula ang tunay nating kwento. Ngayon kuya masaya na ako. Hindi dahil mayaman tayo ulit kundi dahil bumalik ang pamilya natin. Kahit sa ala-ala lang. Tumayo si Daniel at ngumiti. Mara, hindi na natin kailangang balikan ang saki pero kailangan nating tandaan kung saan tayo galing.

Para kapag may batang kumatok sa pintuan natin, alam natin kung anong pakiramdam ng mawalan ng tahanan. Ngumiti si Mara sabay tingin sa langit. Salamat papa. Salamat mama. Nasa mabuting kamay na po kami. At sa malamig na simoy ng hangin, tila may dalawang paru-paro ang dumaan sa harap nila. Kulay puti. Kumikislap sa ilalim ng buwan. Ngumiti si Daniel.

Sila yon Mara, sina Papa at Mama. Nandito lang sila. Ngumiti rin ang kapatid. Nga kuya at sa wakas payapa na sila. Habang nagsasara ang eksena maririnig ang tinig ni Daniel sa voiceover. Sa dulo ng bawat paghihirap may liwanag na naghihintay. Huwag mawalan ng pag-asa dahil minsan ang mga luha mo ang mismong magbubukas ng pintuan tungo sa hustisya.

At sa ilalim ng malamlam na buwan, nagyakapan silang magkapatid. Dalawang uli lang minsang itinapon ng mundo ngayon ay nagtagumpay sa pangalan ng kabutihan at katotohanan.