Ang tunog ng kutsilyo na humihiwa sa matigas na granite na cutting board ay paulit-ulit at tuyo, tulad ng tibok ng puso ng isang taong clinically dead. Sa isang kusinang binalutan ng purong ginto, ako—ang tunay na may-ari ng bahay na ito—ay abalang naghahanda ng “Seared Foie Gras with Red Wine Sauce” para sa asawa ko at sa kanyang kalaguyo.

“Ate, pakitiyak na lutung-luto, ha? Hindi ako kumakain ng rare, masama sa balat,” pa-inosenteng boses ni Vy ang umalingawngaw mula sa sofa. Suot niya ang sutlang robe na binili ni Nam bilang regalo sa ika-10 taong anibersaryo namin, at ang kanyang mahahabang binti ay nakapatong sa likuran ng silyang pinili ko nang may pagmamahal.

Katabi niya si Nam, hinahaplos ang buhok ni Vy. Ang tingin niya sa akin ay walang emosyon, utos lamang na may lamig: “Bilisan mo. Gutom na si Vy. Pagkatapos mo, kumain ka na sa storage room sa ilalim ng hagdan, huwag kang maglalagalag dito, baka mawalan kami ng gana.”

Tatlong buwan na ang nakalipas, hayagan na dinala ni Nam si Vy. Ayaw niyang makipag-diborsyo dahil ayaw niyang hatiin ang mga ari-arian. Sa halip, ginamit niya ang kanyang kapangyarihan at economic manipulation para gawin akong isang “mataas na uri ng katulong.” Pinalayas ako sa master’s bedroom—ang lugar na puno ng alaala—upang bigyang-daan ang mga malanding tawanan nila gabi-gabi.

Tumahimik ako. Nagtiis ako. Nagluto ako para sa kanila araw-araw. Pero hindi nila alam na ang katahimikan ng isang babaeng nasukol sa isang sulok ay ang katahimikan ng isang time bomb.

Alas-7 ng gabi. Ang mga kandila ay nagniningning sa hapag-kainan. Si Nam at Vy ay magkaharap na nakaupo, masaya na parang isang tunay na mag-asawa. Nakatayo ako sa anino ng pasilyo, pinapanood silang kumakain ng appetizer.

“Ang sarap ng alak ngayon, mahal, ’no?” Kinindatan ni Vy si Nam, at sumipsip ng isang lagok ng matingkad na pulang alak.

Ngumiti si Nam nang may kasiyahan: “Mag-enjoy ka, my love. Simula bukas, ang bahay na ito ay magiging atin na. Inihanda ko na ang deed of transfer, naghihintay na lang na pirmahan ito ng ‘asawa ko’ ngayong gabi.”

Lumabas ako mula sa anino, hawak ang silver tray na naglalaman ng main course. Ang mukha ko ay walang emosyon, ngunit ang labi ko ay bahagyang nakangiti. Kung si Nam ay magiging matalino, mapapansin niya na ang ngiting iyon ay eksaktong ngiti ng kamatayan.

“Ito ang main course. Espesyal na Foie Gras,” bulong ko.

Ang Nakakakilabot na Katotohanan

Nagsimula silang kumain. Isang kagat, pangalawang kagat. Biglang binitawan ni Vy ang tinidor, hinawakan ang kanyang lalamunan, at nagbago ang kulay ng mukha niya: “Nam… bakit parang… nahihirapan akong huminga? Ang init ng katawan ko…”

Sinubukan ni Nam na tumayo para tulungan siya ngunit siya mismo ay napaluhod. Pagkatapos ng limang minuto, sila ay…

Sinubukan ni Nam na tumayo para tulungan si Vy ngunit siya mismo ay napaluhod. Pagkatapos ng limang minuto, sila ay… tuluyang huminto sa paggalaw, nakaupo pa rin sa marangyang upuan. Ang tanging ingay sa kusina ay ang malakas at maligayang tunog ng isang kanta ni Kuh Ledesma na nanggagaling sa Bluetooth speaker sa kabilang kanto.

Lumapit ako, si Eliza (ang tunay na pangalan ng asawa), at dahan-dahang hinila ang silya ni Nam patalikod. Nakita ko ang pira-pirasong piraso ng foie gras na nakakalat sa sahig.

“Ang ganong kabilis?” bulong ko, hindi ko maintindihan. “Dapat ay mas matagal pa bago magkabisa.”

Ikinabit ko ang camera sa aking lapel at hinarap ang dalawang katawan. Ito ang aking pruweba. Hindi lang pruweba ng kanilang pagtataksil at pang-aapi, kundi pruweba ng aking huling depensa.

Inilapit ko ang aking mukha kay Nam, na ngayon ay tahimik na at walang kabuluhan.

“Natatandaan mo ba, Nam?” ang boses ko ay halos bulong ngunit matalim. “Ang sabi mo sa akin ay ‘Huwag kang maglalagalag dito, baka mawalan kami ng gana’. Ngayon, tingnan mo ang sarili mo. Hindi ka na makakakain kailanman.”

Hinalikan ko siya sa noo—isang huling paalam.

Biglang, isang pamilyar na tunog ang umalingawngaw mula sa bulsa ni Vy. Ring. Ring.

Kinuha ko ang kanyang cellphone. Isang pangalan ang nagliliwanag sa screen: “Kuya, Ang Aking Life Coach.”

Kuya? Life Coach?

Sinagot ko ang tawag at inilagay sa speaker.

“Uy, Vy! Kumusta ang special dinner?” Ang boses ay malalim at pamilyar, ngunit hindi ko matukoy. “Sana ay matuwa si Nam sa pagkain.”

“Kuya, patay na sila,” kalmado kong sabi.

Nag-pause ang kabilang linya. “Eliza? Ang tagal nating hindi nag-usap, Tita.”

Nagulat ako. “T-Tita? Sino ka?”

“Ako si Leo, Tita. Ang anak mo.”

Nahulog ang cellphone ni Vy sa sahig, ngunit narinig ko pa rin ang boses ni Leo mula sa speaker.

“Wala akong intensyon na patayin si Nam at Vy, Tita! Ang plano ko ay mild na lason lamang, sapat na para magkasakit sila nang matindi at mahospital, para ma-delay ang pagpirma mo sa mga papeles. Iyon ang deal namin ni Vy, ang magpanggap siya bilang mistress ni Nam at maghanap ng loopholes para hindi kayo maghiwalay at manatili ang bahay sa iyo! Bakit ka nagdagdag ng deadly dosage?!”

Ang mga salita ay tumama sa akin na parang mga bala. Si Vy, ang kinasusuklaman kong kalaguyo, ay isang secret agent ng sarili kong anak, si Leo, na nag-aaral sa ibang bansa! Ginawa niya ang lahat para protektahan ang ari-arian na alam niyang karapat-dapat ako!

“Anak…” Ang aking lalamunan ay masikip.

“Tita, ang ginamit mo ay Cyanide!” sigaw ni Leo. “Dapat ay ‘Diarrhea-inducing’ na lason lang ang hihingin mo sa akin! Akala ko, sapat na ang humiliation para kay Nam. Bakit mo sila pinatay?”

Napahawak ako sa aking ulo. Ang aking kamay ay nanginginig.

“Ang gamit ko ay Belladonna at Nightshade, Leo, hindi Cyanide!” Depensa ko. “Mga lason na nagdudulot ng paralisis at mabagal na paghinto ng puso—parang atake sa puso! Ginamit ko ang mga ito para sa alibi ko! Ang foie gras ay puno ng fat para ma-absorb ang lason. Hindi dapat ganito kabilis!”

Lumingon ako sa dalawang katawan. May mali.

Muling kinuha ko ang cellphone at sumagot sa anak ko, “Leo, may mali! Mukhang fast-acting ang epekto!”

Mula sa likuran, isang tinig ang bumulong: “Dahil hindi Belladonna ang ginamit ni Vy, Tita.”

Napalingon ako. Isang tao ang nakatayo sa anino ng dining room, malapit sa basurahan. Ito si… Manang Sol, ang cook namin na matagal nang nagretiro.

“M-Manang Sol?” tanong ko. “Anong ginagawa mo dito?”

Lumabas siya, may hawak na maliit na itim na vial.

“Dinala mo ako dito para tulungan ka sa lason, hindi ba, Eliza?” Ngumiti si Manang Sol, isang ngiti na walang anumang init. “Pero alam mo ba, si Vy ang pumunta sa akin noon, hindi ikaw?”

“Nung umalis ka sa bahay na ito noong una, Eliza?” patuloy ni Manang Sol. “Dahil ‘yan kay Nam. Pinili ko si Nam kaysa sa iyo. Siya ang love ko! Kaya nang bumalik ka at inangkin ang lahat, naghintay ako ng pagkakataon. Nang umalis si Leo at umasa ka sa lason, ako ang kumuha ng Cyanide sa imburnal at inilagay ko sa foie gras niyo.”

Huminga siya nang malalim, nagpapakita ng isang malaking ngiti na walang ngipin.

“Ang akala mo ba, si Vy ang tunay na kalaban mo? Ang tunay na kalaban mo ay ang babaeng nagluto para sa pamilya mo sa loob ng 20 taon.”

Bigla, narinig ko ang mahinang tunog ng mga sirena na papalapit. Tiyak na si Leo ang tumawag sa pulis.

Tiningnan ako ni Manang Sol, ang kanyang mga mata ay parang apoy. “Hindi mo na kailangan ang matalino na kuwento ni Vy. Iyon ay para sa mga bata. Ang kailangan mo ay isang simpleng kuwento: Dalawang taksil ang nalason sa hapag-kainan, at ang asawang babae ay ang pangunahing suspek!”

“Hindi!” sigaw ko.

Ang Pagwawakas (The Ending)

Tumakbo si Manang Sol palabas ng bahay, at ang mga sirena ay tumitigil na ngayon sa labas ng gate. Ang pinto ay biglang binuksan ng mga pulis.

Hindi ako nakita ni Manang Sol. Dahil sa flash ng mga ilaw ng pulis, lumitaw ang isang anino na tumama sa matandang babae. Si Vy!

Hindi pa siya patay!

Si Vy ay humawak sa vial ni Manang Sol, at nagtulak sa kanya palabas ng bintana.

“Eliza!” sigaw ni Vy, nanghihina. “Ang lason na ibinigay ko sa iyo ay Vitamin C at Caffeine lang! Para mapabilis ang tibok ng puso ni Nam at maging parang heart attack! Pero nakita ko si Manang Sol na naglalagay ng tunay na lason! Inilipat ko ang foie gras ni Nam at Vy sa plato ni Manang Sol kanina!”

Bumaling ako sa lamesa. Sa tabi ni Manang Sol ay may plato na may labi ng foie gras.

Lumingon ako sa dalawang katawan sa upuan. Sila ay nagigising!

“P-Parang… masakit ang ulo ko…” Sabi ni Nam, hawak ang kanyang ulo.

“Sobrang sakit ng tiyan ko, Nam!” ungol ni Vy.

“Wala silang lason!” sigaw ni Vy. “Sila ay nagkasakit lamang!”

Si Nam ay nagising at nakita ang mga pulis, si Manang Sol na nakahiga sa labas, at si Vy na duguan.

“Anong nangyayari dito?!” sigaw ni Nam.

Ang Aral (The Lesson)

Ang kuwento ay nagtapos sa trial ni Manang Sol at ng mga pulis na nag-iimbestiga kay Nam para sa economic abuse. Si Nam ay napatunayang nagkasala at nawalan ng lahat. Si Vy ay lumabas bilang bayani, ang secret agent ni Leo, at binigyan ako ng lahat ng evidence laban kay Nam.

Si Eliza (ako) at Vy ay naging magkaibigan. Sila ay nag-asikaso ng isang non-profit organization na tumutulong sa mga kababaihan na victim ng pang-aabuso. Si Leo ay bumalik at naging tagapamahala ng legal department ng organisasyon.

Ang Aral: Hindi mo kailangan ng lason para manalo sa laro. Minsan, ang pinakamahusay na sandata ay ang pagkilos ng matalino, pag-iwas, at ang pagmamahal ng iyong anak (at ng kanyang “kalaguyo”) na handang magsakripisyo para sa iyo. Ang kaligayahan ay hindi matatagpuan sa paghihiganti, kundi sa pagkakaibigan at pagkakaisa (at pagpapatawad sa kalaguyo na nagpanggap).