Masangsang. Nakakasulasok.

Ang amoy ng zonrox at lumang ihi ay kumapit na sa ilong ni Ana. Nakaluhod siya sa malamig at basang tiles ng banyo. Nanginginig ang kanyang mga kamay. Basahan. Sabon. Mantsa. Paulit-ulit.

“Mas mabilis!” sigaw ng isang tinig mula sa pinto.

Napapikit si Ana. Alam niya ang boses na iyon. Si Miss Vina. Ang teror na manager ng marketing department. Ang babaeng may suot na mamahaling takong, pero may ugaling mas mabaho pa sa kubeta na nililinis ni Ana ngayon.

“Tumingin ka sa akin kapag kinakausap kita, hampaslupa!”

Dahan-dahang lumingon si Ana. Ang kanyang lumang uniporme ay basang-basa ng maruming tubig. Ang kanyang buhok, magulo. Ang kanyang mukha, walang bahid ng make-up, tanging pawis at dumi.

“Sorry po, Ma’am Vina,” mahinang sagot ni Ana. Ang boses niya ay nanginginig, parang basag na salamin.

“Sorry? Anong magagawa ng sorry mo sa dumi ng sapatos ko?”

Humakbang palapit si Vina. Clack. Clack. Clack. Ang tunog ng kanyang stilettos ay parang martilyo sa dibdib ni Ana. Itinuro ni Vina ang maliit na talsik ng tubig sa kanyang designer shoes.

“Galing ka sa probinsya, ‘di ba?” ngisi ni Vina. Mapang-mata. Mapanakit. “Sanay kayo sa dumi. Sanay kayo sa putik. Kaya bagay ka dito. Hindi ka bagay sa opisina ko. Dito ka nababagay. Sa tabi ng inidoro.”

Tumawa ang dalawang alipores ni Vina na nasa likuran niya. Nakatingin sila kay Ana na parang isang insekto.

Masakit. Tagos sa buto.

Gusto ni Ana na sumigaw. Gusto niyang tumayo at sabihin ang totoo. Pero hindi pwede. May pangako siya.

“Linisin mo ‘yan,” utos ni Vina. Inihulog niya ang isang tissue na may lipstick sa sahig. “Gamit ang kamay mo.”

Nanlaki ang mata ni Ana. “Ma’am?”

“Bingi ka ba? Sabi ko, gamitin mo ang kamay mo! Walang gloves! Gusto kong maramdaman mo kung gaano ka kahina at kabaon sa lupa kumpara sa akin.”

Katahimikan.

Tanging ang patak ng tubig mula sa gripo ang naririnig. Plok. Plok. Plok.

Dahan-dahang ibinaba ni Ana ang brush. Ang kanyang mga daliri, na pino at hindi sanay sa gawaing bahay, ay dahan-dahang dumampi sa maruming sahig. Nanginginig siya sa pandidiri. Nanginginig siya sa galit.

Pero ginawa niya.

Kinuha niya ang maruming tissue. Piniga ang basahan gamit ang hubad na kamay.

Nakangisi si Vina. Kontento. “Good dog. Diyan ka lang hanggang sa kumintab ang tiles na ‘to. Kapag may nakita pa akong mantsa, tanggal ka.”

Tumalikod si Vina at naglakad palabas, ang tunog ng kanyang takong ay nag-iwan ng echoes sa pasilyo.

Naiwan si Ana. Mag-isa.

Tumulo ang luha. Isa. Dalawa. Sunod-sunod.

Pero sa likod ng mga luha, nag-iba ang kanyang mga mata. Nawala ang takot. Napalitan ng lamig. Napalitan ng apoy.

Hindi alam ni Vina ang totoo. Hindi si Ana isang simpleng probinsyana na naghahanap ng swerte sa Maynila.

Siya si Anastasia Mondragon-Lee. Ang nag-iisang anak ng CEO ng Mondragon Empire. Ang may-ari ng building na ito. At narito siya para sa isang misyon: Linisin ang kumpanya. Hindi ng dumi sa banyo. Kundi ng mga basurang empleyado na katulad ni Vina.

Lumipas ang dalawang oras.

Bumukas muli ang pinto ng banyo. Akala ni Ana ay si Vina na naman. Pero iba ang pumasok. Isang matandang lalaki na may suot na simpleng polo shirt, pero ang tindig ay puno ng awtoridad. May kasama itong mga bodyguard sa labas.

Si Don Roberto. Ang kanyang ama. Ang Chairman.

Nagkatinginan sila.

Nanlaki ang mata ng ama nang makita ang kalagayan ng anak. Ang prinsesa ng Mondragon, nakaluhod sa banyo, amoy zonrox, at namumula ang mga kamay sa kaka-kuskos.

“Anastasia…” bulong ng ama. May halong gulat at poot sa boses nito.

Tumayo si Ana. Pinunasan niya ang kanyang kamay sa kanyang apron. Wala nang luha sa kanyang mukha.

“Dad,” simpleng sagot niya.

“Sino ang gumawa nito sa’yo?” Dumagundong ang boses ni Don Roberto. Nayanig ang pader ng banyo.

“Ang manager ng Marketing. Si Vina,” sagot ni Ana. Walang emosyon. “Isa siyang halimbawa ng kanser sa kumpanyang ito, Dad. Minamaltrato niya ang mga intern. Ninanakawan niya ng ideya ang mga junior staff. At ngayon… ito.”

Umigting ang panga ni Don Roberto. “Magpalit ka. Ngayon din. Ipapatawag ko ang board meeting.”

“Hindi, Dad,” pigil ni Ana. May kislap sa kanyang mga mata. Isang ngiti ang sumilay sa kanyang labi—ngiting hindi umabot sa mata. Nakakatakot. “Hayaan mong ako ang tumapos nito. Gusto kong makita niya kung sino talaga ang pinaluhod niya.”

Conference Room A. 3:00 PM.

Nakatipon ang lahat ng executives. Nasa sentro si Miss Vina, nakaupo nang pakavogue, suot ang bago niyang blazer. Confident. Kampante. Siya ang star ng department.

“Good afternoon, everyone,” bati ni Vina. “Sigurado akong matutuwa kayo sa report ko ngayon. Tumaas ang sales natin dahil sa brilliant strategy ko.”

Nagtanguan ang mga executives.

Bumukas ang malaking pinto. Pumasok si Don Roberto. Tahimik ang lahat. Ang bigat ng presensya ng Chairman ay sapat na para mapigil ang paghinga ng lahat.

Pero hindi siya nag-iisa.

Sa likod niya, pumasok ang isang babae.

Naka-suot ito ng puting power suit na gawa sa Italy. Ang buhok, naka-sleek bun. Ang sapatos, mas mahal pa sa taunang sweldo ni Vina. Malinis. Mabango. Elegante.

Pero pamilyar ang mukha.

Napahinto si Vina sa pagsasalita. Nalaglag ang ballpen na hawak niya. Nanlaki ang kanyang mga mata na parang sasabog.

Ang babaeng nasa tabi ng Chairman… ay ang intern na nasa banyo kanina.

Ang intern na ininsulto niya. Ang intern na pinaluhod niya.

Naglakad si Ana patungo sa kabisera ng mesa. Ang bawat hakbang niya ay puno ng kapangyarihan. Thud. Thud. Thud. Mas mabigat pa sa takong ni Vina.

Umupo si Ana sa upuan ng CEO.

Katahimikan. Nakakabinging katahimikan.

“M-Mr. Chairman…” nauutal na sabi ni Vina, namumutla ang mukha. “Sino… sino siya? Bakit siya nandiyan?”

Tumingin si Don Roberto kay Vina nang may pandidiri. “Hindi mo ba kilala ang anak ko, Vina? Siya si Anastasia Mondragon-Lee. Ang bagong COO ng kumpanyang ito.”

Parang binuhusan ng malamig na tubig si Vina. Umikot ang mundo niya. Ang probinsyana… ang anak ng may-ari?

Tumingin si Ana kay Vina. Walang awa.

“Ms. Vina,” panimula ni Ana. Ang boses niya ay malamig, parang yelo. “Naalala mo ba ang sinabi mo sa akin kanina sa banyo?”

“Ma’am… M-Ma’am Ana… nagkakamali po kayo… hindi ko alam…” nanginginig na si Vina. Tumutulo ang pawis sa kanyang noo.

“Sabi mo…” patuloy ni Ana, hindi pinapansin ang pagmamakaawa nito. “Ang mga tulad ko ay sanay sa dumi. Na bagay ako sa tabi ng inidoro. Na dapat akong lumuhod para sa’yo.”

Tumayo si Ana. Dahan-dahan.

“Ngayon, tatanungin kita. Sino sa atin ang basura?”

Napasinghap ang lahat ng nasa kwarto.

“Ma’am, parang awa niyo na…” lumuhod si Vina. Literal na lumuhod sa carpeted floor ng conference room. “Patawarin niyo ako. May pamilya ako. Kailangan ko ang trabahong ito.”

Lumapit si Ana kay Vina. Tinignan niya ito mula sa taas. Ang dating matapobreng manager, ngayon ay mukhang basang sisiw sa kanyang paanan.

“Nakakatawa,” sabi ni Ana. “Kanina, gusto mong maramdaman ko kung gaano ako kahina. Ngayon… nararamdaman mo na ba?”

“Opo… opo Ma’am…” umiiyak na si Vina.

“Tumayo ka,” utos ni Ana.

Tumayo si Vina, umaasang may kapatawaran.

“You’re fired,” mabilis at matalim na sabi ni Ana. “At sisiguraduhin kong walang kumpanya sa industriyang ito ang tatanggap sa’yo. Dahil ang dumi sa tiles, Vina, natatanggal ng sabon. Pero ang dumi ng ugali mo? Walang gamot diyan.”

“Security!” sigaw ni Don Roberto.

Pumasok ang dalawang malalaking guard. Hinawakan nila si Vina sa magkabilang braso at kinaladkad palabas.

“Huwag! Ma’am Ana! Sir! Parang awa niyo na!” Ang sigaw ni Vina ay umalingawngaw sa hallway hanggang sa tuluyan itong mawala.

Bumalik ang katahimikan sa loob.

Hinarap ni Ana ang iba pang empleyado. Nakayuko ang lahat. Takot.

“Makinig kayo,” sabi ni Ana. Ang boses niya ay mahinahon pero puno ng diin. “Ang kumpanyang ito ay itinayo ng ama ko hindi para mang-api ng maliliit na tao. Ang posisyon niyo ay hindi lisensya para manapak ng iba. Kung kaya niyong gawin iyon sa isang intern, kaya niyo ring gawin iyon sa aming mga kliyente.”

Naglakad siya pabalik sa upuan.

“Mula ngayon, magbabago ang lahat. Respeto. Yan ang bagong currency dito. Sinumang hindi makakasunod… alam niyo na kung saan ang pinto.”

Napatingin si Ana sa bintana. Tanaw niya ang skyline ng Maynila.

Naalala niya ang amoy ng banyo kanina. Ang sakit ng tuhod niya. Ang pambababoy sa kanya.

Hindi niya iyon makakalimutan.

Dahil iyon ang nagpaalala sa kanya kung bakit siya naririto. Hindi para maging boss. Kundi para maging pinuno.

Ang peklat ng kahapon ay lakas ng ngayon.

Sa huli, ang probinsyanang intern na pinaluhod sa dumi ay siya palang reyna na uupo sa trono. At ang mga mapang-api? Sila ang matatapon sa basurahan ng kasaysayan.

Wakas.