Sa isang umagang balot ng makapal na niyebe, papasok na ang mga empleyado sa main entrance ng isang malaking kompanya. Karaniwan ay katahimikan at mabilis na hakbang ang makikita roon, pero nang araw na iyon, may isang maliit na aninong hindi nakisabay sa daloy—isang batang babae, naka-jacket na manipis, nanginginig, at tila desperado habang hawak-hawak ang strap ng kanyang maliit na backpack.

Sa harap mismo ng gusali ng kumpanya nakatayo si Mia, pito anyos, may pulang ilong sa lamig at mga matang punô ng pag-aalala.

“Sir… kailangan ko po ng tulong ninyo,” mahinang sabi niya sa guard. Pero hindi alam ng guard kung sino ang hahanapin niya. Hanggang sa mismong CEO—si Damian Cruz—ay dumating, kasama ang kanyang personal assistant. Sanay si Damian sa pagiging seryoso, mabilis kumilos, at hindi nagpapadala sa emosyon. Pero nang marinig niya ang boses ng bata, tumigil siya.

“Anong kailangan mo?” tanong niya habang nakayuko upang kausapin ito nang maayos.

Tumingala si Mia, nanginginig ang labi. “Sir… si Mama. Hindi po siya umuwi kagabi. Nagtrabaho po siya dito. Hindi ko po alam kung nasaan siya.”

Napakunot ang noo ni Damian. “Ano ang pangalan ng mama mo?”

“Maria… Maria Santos po. Cleaner dito.”

Sumagi agad sa isip ni Damian ang babaeng tahimik, masipag, at laging nakayuko kapag napapadaan siya. Hindi niya ito lubusang kilala, pero natatandaan niyang isa ito sa mga empleyadong bihirang umabsent kahit pagod.

At ngayong hindi ito umuwi?

Hindi iyon magandang senyales.

“Ipinadala ka ba ng tatay mo?” tanong ng CEO.

Umiling ang bata, mahigpit na hawak ang strap ng backpack. “Wala na po akong tatay. Ako lang po at si Mama. Nagulat na lang po ako… hindi na siya dumating. At malamig po sa bahay. Wala na pong pagkain.”

Hindi alam ni Damian kung bakit, pero sa sandaling iyon, natamaan siya ng isang responsibilidad na hindi niya pa naramdaman noon. “Halika. Susubukan nating hanapin ang mama mo.”

Nagulat maging ang mga empleyado—ang CEO mismo ang yumuko, kinuha ang coat niya, at ibinalot ito sa balikat ng bata.

“Hindi ko po kailangan—” pilit na sabi ni Mia.

Pero marahan niyang tinapik ang ulo nito. “Kailangan mo. Malamig.”

At doon nagsimula ang hindi makalilimutang paghahanap.

Ang Trail sa Niyebe

Sinamahan ni Damian si Mia sa security office. Nagpa-review siya ng CCTV footage sa huling gabi. Makikita doon ang paglabas ni Maria mula sa side entrance. Nakayuko, bitbit ang maliit na bag, at tila nagmamadali sa gitna ng lumalakas na snowstorm.

Ngunit ang hindi maipaliwanag: dalawang minuto bago siya lumabas, may isang lalaking naka-hood ang lumapit sa likod niya sa hallway—at sumunod sa kanya palabas.

Wala nga lang malinaw na footage kung ano ang sumunod.

Maging si Damian ay napalalim ang paghinga. “Mia… nakita mo ba dati ang lalaking ito?”

Umiling ang bata. “Hindi po.”

Hindi siya nag-aksaya ng oras. Tinawagan niya ang rescue team, pero hindi siya kontento roon. Alam niyang bawat minuto ay mahalaga, lalo na’t may snowstorm kagabi.

“Kailangan nating sundan ang trail,” sabi niya.

Nakita niya ang gulat sa mga staff—ang CEO mismo, lalabas upang maghanap? Pero wala siyang pakialam.

Ang Lumang Kalsada sa Likod ng Gusali

Magkakatabi silang naglakad sa makapal na niyebe—si Damian, dalawang security personnel, at si Mia na hawak niya sa kamay para hindi madulas.

Ilang metro mula sa gusali, may nakita si Damian na marka sa niyebe: yapak ng dalawang tao, isa katawan ang mas malalim—tila hirap maglakad.

“Dito,” sabi niya.

Habang papalalim sila, napansin ng security ang isang payong na nakahandusay sa lupa. “Pag-aari ni Maria Santos ito,” sabi ng isa. “Nakikita kong lagi niya itong dala.”

Humigpit ang hawak ni Mia sa kamay ng CEO.

Pinaikot ng hangin ang niyebe at halos wala nang makita. Pero hindi tumigil si Damian.

Hanggang sa may natanaw silang maliit na kubo sa dulo ng trail—lumang guard shed na hindi ginagamit ng kumpanya.

At doon nila narinig ang mahina, nanghihina, halos hindi marinig na pag-ungol.

Si Damian ang naunang tumakbo.

Binuksan niya ang pinto.

At tumambad ang eksena na nagpabago sa takbo ng buong paghahanap.

Si Maria—puno ng pasa, nanginginig sa lamig, nakasandal sa dingding habang pilit pinoprotektahan ang sarili gamit ang jacket na hindi sapat. May mga kahoy na nakabara sa pinto na halatang sinarado sa labas.

At nang makita niya si Mia, napahagulgol ang bata. “Mama!”

Lumuhod si Damian para buhatin ang babae. “We need a medic now!” sigaw niya sa security.

Narinig nila ang mahinang boses ni Maria, halos hindi maunawaan. “May… may tumulak po sa akin. Sinubukan kong sumigaw pero tinangay ng hangin…”

Nagtagpo ang tingin ni Damian at Maria—at sa unang pagkakataon, nakita ng babae ang CEO hindi bilang boss, kundi bilang taong tunay na nag-aalala.

“Huwag po kayong magsalita,” sabi niya. “Ligtas na kayo.”

Ang Katotohanang Bumungad

Sa ospital, habang ginagamot si Maria, nalaman nila ang dahilan ng insidente.

Ang lalaking naka-hood ay dating empleyado na tinanggal dahil sa paulit-ulit na pagnanakaw. Matagal na niyang sinisisi si Maria dahil siya ang nag-report ng huling insidente. At kagabi, sinundan niya ito saka ikinulong sa lumang shed nang hindi namamalayan ng iba.

Kung hindi dahil sa bata… at sa CEO na siya mismo ang sumama sa paghahanap…

Wala nang makakaalam kung ano ang maaaring nangyari.

Ang Desisyong Hindi Inaasahan

Kinabukasan, habang nagpapagaling si Maria, lumapit si Damian kina mag-ina.

“Simula ngayon,” sabi niya, “hindi ka na cleaner dito, Maria.”

Namilog ang mata ng dalawa. “Sir… pasensya na kung—”

Ngumiti siyang banayad. “Hindi ka matatanggal. Iaangat kita. Ikaw ang magiging head ng housekeeping team. Mas mataas ang sahod, mas maayos ang schedule.”

Naluha si Maria. “Sir… hindi ko po alam kung paano magpapasalamat.”

“Tumulong ka noon. Panahon na para ibalik namin.”

At lumuhod siya sa harap ni Mia.

“At ikaw naman… mula ngayon, anumang problema, tawagan mo ako agad. Hindi ka nag-iisa.”

Sa unang pagkakataon, nakita ng mga empleyado ang CEO hindi lang bilang lider—kundi bilang taong may puso.

At ang batang naglakas-loob humingi ng tulong sa gitna ng niyebe… siya ang naging dahilan kung bakit may isang buhay na nailigtas.