Hingal na hingal si Aling Nena habang hinihila ang kanyang hand-carry sa loob ng Ninoy Aquino International Airport. Galing siya sa Riyadh. Sampung taon. Sampung taon siyang nagtrabaho bilang Domestic Helper.

Sa loob ng panahong iyon, hindi siya umuwi kahit isang beses.

“Sayang ang pamasahe,” lagi niyang sinasabi sa sarili. “Ipadala ko na lang pang-tuition ni Jay-jay.”

Naalala niya ang anak niyang si Jay-jay. High school pa lang ito nang umalis siya. Ngayon, bente-singko anyos na. Sa video call lang sila nagkikita. Nakita niya kung paano lumaki ang anak sa screen ng cellphone—mula sa pag-graduate ng High School, hanggang sa pagtatapos ng kolehiyo.

Ang pangarap ni Jay-jay: Maging Piloto.

Napakamahal ng Aviation School. Halos lahat ng sahod ni Aling Nena, kulang pa. Nag-overtime siya, naglabada sa ibang amo tuwing day-off, at nagtiis kumain ng noodles para lang maipadala ang pang-tuition.

Ngayon, for good na siya. Uuwi na siya. Matanda na siya, masakit na ang likod, at kulubot na ang balat.

Sumakay siya sa eroplano. Economy Class. Siksikan.

Umupo siya sa Seat 42A, sa may bintana. Pumikit si Aling Nena.

“Salamat Lord,” bulong niya. “Kahit pagod, nakatapos din.”

Biglang tumunog ang PA System ng eroplano.

“Good afternoon, ladies and gentlemen. This is your Captain speaking. Welcome to Flight PR 102 bound for Manila.”

Napadilat si Aling Nena. Pamilyar ang boses. Parang narinig na niya ito dati. Kinabahan siya.

“We expect a smooth flight today. But before we take off, I want to make a special announcement.”

Medyo garalgal ang boses ng Kapitan.

“I have a very special passenger on board today. She is seated at 42A.”

Nanlaki ang mata ni Aling Nena. 42A? Siya ‘yun ah! Nagtinginan sa kanya ang mga katabi niya.

“Ten years ago, she left the Philippines to work as a maid. She scrubbed floors, washed dishes, and took care of other people’s children, just so she could send money for my Aviation School.”

Nagsimulang tumulo ang luha ni Aling Nena. Tinakpan niya ang bibig niya.

“She didn’t come home for a decade because she wanted to save every peso for my dream. Today is the first time she is coming home. And today is also my first flight as a Captain.”

Bumukas ang pinto ng cockpit.

Lumabas ang isang matangkad na lalaki. Naka-uniporme ng piloto. Puting polo, itim na kurbata, at sa balikat niya… apat na guhit na ginto (Captain’s Epaulettes).

Naglakad siya sa aisle papunta sa likod. Lahat ng pasahero ay nakatingin.

Pagdating sa Row 42, huminto ang Kapitan.

Tinanggal niya ang kanyang cap. Yumuko siya at lumuhod sa harap ni Aling Nena.

“Ma…” sabi ng piloto.

“Jay-jay…” hagulgol ni Aling Nena. Nanginginig niyang hinawakan ang mukha ng anak. “Anak ko… Kapitan ka na…”

“Ma, flight mo ‘to,” iyak ni Jay-jay. “Pero flight ko rin ‘to. Ako ang magpapalipad sa’yo pauwi. Hindi ka na maglalaba, Ma. Ako naman. Ako naman ang bahala sa’yo.”

Niyakap nang mahigpit ni Captain Jay-jay ang kanyang ina.

Nagpalakpakan ang buong eroplano. Ang ibang pasahero, napaiyak na rin. Ang mga Flight Attendant, nagpupunas ng luha.

“Ladies and gentlemen,” sabi ni Jay-jay sa mga pasahero habang naka-akbay sa ina. “This is my mom. My hero.”

Sa taas ng lipad ng eroplano, mas mataas ang lipad ng puso ni Aling Nena.

Sulit ang sampung taong pangungulila, sulit ang sakit ng likod, sulit ang bawat patak ng pawis—dahil ang batang iniwan niya noon, ngayon ay siya nang nagdadala sa kanya pabalik sa tahanan, matayog at matagumpay.