Tahimik ang buong mansyon nang dumating si Marcus Alvarado, isang kilalang bilyonaryo sa real estate. Sanay siyang makitang maliwanag ang bawat ilaw, masigla ang mga tauhan, at masayang naglalaro ang kambal niyang sina Mikaela at Mason. Pero gabing iyon, ibang-iba ang sumalubong sa kanya.

Pagbukas niya ng pinto, tanging malamlam na ilaw ng hallway ang nakasindi. Wala ang butler. Walang yabag ng mga kasambahay. At higit sa lahat—walang ingay mula sa kambal. Para sa isang ama na alam ang bawat huni at tawa ng mga anak, isang hindi normal na katahimikan iyon.

“Hello? May tao ba?” sigaw niya.

Walang sumagot.

Agad siyang naglakad papunta sa nursery room—pero nasa kalagitnaan siya ng hagdan nang mapansin ang isang aninong gumalaw sa sala. Huminto siya. Tumibok nang malakas ang dibdib niya, hindi dahil sa takot, kundi dahil sa isang kakaibang pakiramdam na may nangyayari sa likod ng katahimikan.

Dahan-dahan siyang bumaba.

At doon niya nakita ang eksena na nagpahinto sa buong mundo niya.

Sa gitna ng sala, nakaupo sa sahig ang yaya ng kambal—si Ella—yakap-yakap ang dalawang bata. Nakapikit ang kambal, pero hindi sila natutulog. Umiiyak sila nang walang tunog, nakadikit ang kanilang mukha sa dibdib ng yaya.

Si Ella naman, nanginginig, hawak ang kumot na tila ba pinoprotektahan ang mga bata mula sa kung anuman.

“Ella? Ano’ng nangyayari?” tanong ni Marcus, halos paos ang boses.

Hindi siya agad sinagot ng dalaga. Kita sa mukha nito ang takot at pag-aalala, pero may isa pang emosyon na hindi maipaliwanag—parang sobrang bigat na pilit niyang nilulunok.

Lumapit si Marcus para kunin ang kambal, pero biglang humigpit ang kapit ng mga bata kay Ella, para bang ayaw nilang pakawalan ang kanilang yaya kahit dumating na ang ama nila.

“Marcus…” bulong ni Ella. “Kailangan niyo pong malaman ang nangyari bago kayo magalit.”

Tumango siya, napaupo sa harap ng mga ito.

At unti-unting isinalaysay ni Ella ang pangyayaring hindi niya inakalang haharapin niya ngayong gabi.

Habang natutulog ang kambal sa kwarto, may narinig daw siyang tunog—isang pinto na marahang bumukas. Wala sana sa isip niya ang masama, ngunit nang puntahan niya ang nursery, nakita niyang may nakatalukbong na anino na nakatayo sa tabi mismo ng kuna.

Nang makita siya ng aninong iyon, mabilis na umatras at tumakbo palabas ng kwarto. Hindi niya namukhaan. Hindi niya alam kung kasambahay ba, bisita, o isang taong nakalusot sa seguridad.

Ang unang instinct ni Ella ay hindi ang sumigaw.

Hindi ang tumakbo.

Kundi ang kunin ang kambal at ilayo sila sa kahit anong panganib.

Hindi niya alam kung babalik ang estranghero, kaya pinili niyang pumunta sa sala—ang lugar na may pinakamalapit na daan palabas kung sakaling kailangan niyang tumakas kasama ang mga bata.

At doon siya inabutan ni Marcus—nakaupo, nangangamba, pero handang ipagtanggol ang kambal kahit sariling buhay ang kapalit.

Habang nagkukuwento si Ella, biglang bumaba ang isa pang kasambahay, hingal at pawis.

“Sir! May nakita kaming bakas ng sapatos sa may likod ng mansyon. Hindi po amin iyon. Mukhang pumasok talaga ang intruder!”

Doon tuluyang natanggal ang tensyon sa mukha ni Marcus at napalitan ng pagkabigla. Napatingin siya kay Ella—sa babaeng tinanggap niya bilang yaya dahil sa kabaitan at sipag nito. Hindi niya akalaing darating ang gabi na buhay ng mga anak niya ang maililigtas nito.

Lumapit siya kay Ella, marahang kinuha ang kamay nito.

“Kung hindi dahil sa iyo,” mahina niyang sabi, “hindi ko alam kung ano ang puwedeng mangyari sa kambal.”

Hindi makatingin si Ella, parang hindi sanay sa papuri.

“Ginawa ko lang po ang dapat,” sagot niya.

Pero alam ni Marcus na higit pa roon ang ginawa niya.

Hindi iyon basta trabaho.

Iyon ay sakripisyo. Puso. Tapang.

Agad niyang kinausap ang security team, nag-utos ng mahigpit na imbestigasyon, at tiniyak na hindi na mauulit ang insidenteng iyon. Ngunit higit sa lahat, may isa siyang desisyong hindi inaasahan ni Ella.

“Simula ngayon,” sabi ni Marcus habang tinitingnan ang yaya na yakap pa rin ng kambal, “hindi ka na basta yaya dito. Isa kang bahagi ng pamilya. At sisiguraduhin kong hindi ka na kailanman matatakot dahil ako mismo ang magtatanggol sa inyo.”

Napaluha si Ella—at sa unang pagkakataon mula nang dumating sa mansyon, nakaramdam siya ng pagk belonging.

At ang kambal? Tulog na sa kanyang dibdib—payapa, ligtas… at tiwala na sa babaeng minsan silang iniligtas sa gabing halos kumitil sa kanilang katahimikan.