TINATAWAG KO ANG ANAK KO PERO HINDI SIYA SUMASAGOT—HANGGANG SA NADISKUBRE KO ANG KANYANG ITINATAGO

Noong nagsimula ang lahat, inakala kong simpleng tampuhan lang. Ilang araw nang hindi sumasagot ang anak kong si Alyssa sa mga tawag at mensahe ko. Una, inisip kong busy lang siya sa trabaho. Pero nang magdalawang linggo na at ni isang “seen” o simpleng thumbs up ay wala akong natanggap, nagsimulang kumabog nang matindi ang dibdib ko.

Isang gabi, habang nakahiga ako sa sala at paulit-ulit na tinititigan ang cellphone ko, nagdesisyon akong tawagan ulit siya.

“Lyssa, anak, please sumagot ka naman kahit sandali,” mahina kong bulong bago ko pindutin ang call button.

Ringing… ringing… hanggang sa tuluyang nag-decline ang tawag.

Napaluha ako sa sobrang kaba. Hindi iyon ugali ng anak ko. Kahit noong nag-away kami noon, hindi siya ganito katahimik. May mali. At kailangan ko siyang makita.

—

Kinabukasan, maaga akong umalis papunta sa inuupahang apartment ni Alyssa sa Mandaluyong. Hawak ko ang isang bag na may mga paborito niyang pagkain—adobo, sopas, at manggang hinog.

Pagdating ko sa tapat ng building, tumawag ulit ako. Wala pa rin.

Sinubukan kong makiusap sa guard. “Kuya, nanay ako ni Alyssa Cruz, nakatira siya sa unit 5B. Hindi ko na siya makontak ng dalawang linggo. Puwede ba akong umakyat? Nag-aalala na po ako.”

Tiningnan ako ng guard mula ulo hanggang paa, halatang nagdadalawang-isip, pero nang makita niya ang nanginginig kong kamay at luha sa mata ko, tumango siya.

—

Pag-akyat ko sa unit, kumatok ako nang marahan.

“Alyssa? Anak, ako ’to… si Mama.”

Tahimik.

Kumatok ako ulit, mas malakas na. “Alyssa, please…”

Ilang segundo ang lumipas bago ko marinig ang mahinang yabag sa loob. Bumukas nang kaunti ang pinto, at sumilip ang anak ko.

Maputla siya, nakahoodie, at kita kong namamaga ang ilalim ng mata niya.

“Ma?” mahina niyang sabi, halatang nagulat.

“Ano’ng nangyayari sa’yo, anak? Bakit hindi ka sumasagot? Bakit parang natatakot ka?”

Hindi siya sumagot. Sa halip, binuksan niya ang pinto nang tuluyan at halos pabulong na sabi, “Pasok ka.”

—

Pagpasok ko, agad kong napansin ang kalat. May mga bote ng gamot sa mesa, ilang papel na parang medical forms, at mga supot ng instant noodles.

Napalunok ako. “Anak…” halos hindi ko masabi.

Umupo siya sa sofa, umiwas ng tingin.

“Ma… hindi ko alam kung paano ko sasabihin sa’yo. Ayoko kitang alalahanin.”

Lumapit ako at hinawakan ang kamay niya. “Sabihin mo.”

Huminga siya nang malalim, nanginginig ang boses.

“Ma… na-diagnose ako na may anxiety disorder at mild depression. May panic attacks ako nitong mga nakaraang linggo. Ayokong maramdaman mong kasalanan mo o pabigat ako. Kaya hindi ako sumasagot.”

Parang may kumurot sa puso ko. Yumakap ako sa kanya nang mahigpit.

“Anak… bakit mag-isa mong pinapasan ’to? Ako nanay mo. Hindi dahilan ang sakit para umiwas ka sa akin.”

Doon siya tuluyang umiyak. Hinayaan ko lang siyang sumandal sa balikat ko, habang nangingilid ang luha ko sa awa at pagmamahal.

“Natakot ako, Ma,” hikbi niya. “Ayokong makita mong mahina ako.”

“Kahit kailan, anak, hindi kahinaan ang humingi ng tulong,” sagot ko habang hinahaplos ang buhok niya.

—

Simula noon, sinamahan ko siya sa mga check-up. Tinulungan ko siyang kumain nang tama, ipinagluto ko siya araw-araw, at nakipag-usap ako sa kanyang doktor. Dahan-dahan, bumalik ang sigla niya.

Isang gabi habang sabay kaming kumakain, nagsalita siya.

“Ma… salamat ha? Akala ko magagalit ka o masasaktan.”

“Hinding-hindi ako magsasawa sa ’yo, Alyssa,” ngiti ko. “Ikaw ang anak ko. Hindi ka kailanman magiging pabigat.”

Napangiti siya—hindi malaki, pero totoo.

—

Makalipas ang ilang buwan, unti-unti siyang bumalik sa trabaho. Nagsimula rin siyang umattend ng therapy sessions at sumali sa support group. Mas nagsasalita na siya ngayon, mas bukas sa pakikipag-usap.

Isang gabi bago ako umuwi, niyakap niya ako nang mahigpit.

“Ma… hindi ko na uulitin na itago sa’yo ang problema ko. Ikaw ang lakas ko.”

Hinaplos ko ang pisngi niya. “At ikaw ang dahilan kung bakit hindi ako sumusuko.”

Habang palabas ako ng apartment, biglang nag-vibrate ang phone ko. Tumatawag siya.

Napangiti ako bago ko sagutin. “O, bakit ka tumatawag agad?”

Narinig ko ang tawa niya sa kabilang linya. “Wala lang. Gusto ko lang ipaalala na huwag kang mag-alala kapag hindi ako sumasagot agad. Pero… lagi na akong sasagot.”

At sa unang pagkakataon matapos ang maraming gabi ng pag-aalala, nakatulog akong may ngiti sa labi—dahil alam kong hindi na niya haharapin ang mundo nang mag-isa