isang buntis na babae hinila at sinipa mismo ng sariling asawa sa gitna ng opisina sa harap ng lahat ng empleyado. Wala siyang nagawa kundi lumuha pero hindi niya alam ang mas makapangyarihan niyang biyenan ang chairman mismo ng kumpanya ay nakamasid at galit na galit. Hindi lang ito basta alitan ng mag-asawa.

Ito’y simula ng isang madilim na paghihiganti at sa pilitang kapalaran. Mainggay ang opisina ng sikat na kumpanya ng devera group ng araw na iyon. Isang malakas na pagtatalo ang umalingawngaw sa loob ng executive floor, partikular sa opisina ng Vice President for Operations. Ang mga empleyado ay nagkakatinginan halatang natataranta pero walang naglalakas loob na makialam.

Ang kapal ng mukha mo, Clarisse. Sigaw ni Marco, ang asawa ni Claris na siyang vice president. Wala kang ibang alam kundi sumabit sa akin at gamitin ang apelyido ko. Tingnan mo ang sarili mo. Buntis ka. Pero nakatunganga ka lang dito sa opisina na parang ikaw ang reyna. Nanlaki ang mga mata ng mga empleyado nang biglang itulak ni Marco ang kanyang buntis na asawa.

Napaupo si Clarise sa malamig na marmol na sahig. Hawak-hawak ang tiyan niya. Nanginginig sa takot at hiya. Hindi pa siya nakabangon nang biglang sinipa siya ni Marco sa harap ng lahat. Wala kang silbi? Dagdag pa ni Marco. Ang mga tauhan. Nangingilid ang luha sa kanilang mga mata. Pero takot silang lumapi. Sino ba naman sila para kontrahin ang anak ng chairman ng kumpanya? Marco, tama na.

Maawa ka naman. Mahina ngunit nanginginig ang tinig ni Claris. Halos hindi na siya makahinga sa sobrang sakit ng pisikal at emosyonal na Sa isip niya, hindi niya akalain na ang lalaking nangakong ingatan siya ay siya ring magpapahiya at mananakit sa kanya sa publiko. Pero hindi alam ni Marco na hindi lang empleyado ang nakasaksi.

Nasa kabilang opisina mismo sa loob ng isang tinted na glass conference room, naroroon ang kanyang ama. Ang mismong chairman ng Diva Group, si Don Ernesto. Tahimik itong nanonood at ang kanyang mga matay nag-aalab sa galit. Anak ng lintik, bulong niya sa kanyang kanang kamay na si Mang Ruben. Pinalaki ko ba si Marco para saktan ang sarili niyang asawa? At buntis pa.

Hindi ko mapapatawad ito. Hindi ko papayagan na ituring niyang basahan ang babaeng nagdadala ng apo ko. Samantala, patuloy ang pagluha ni Claris. Ramdam niya ang lahat ng matang nakatingin sa kanya. Hindi lang bilang asawa ng E kundi bilang isang babae na pinahiya sa harap ng marami. Ang masakit walang lumapit sa kanya.

Wala ni isang kamay ang nagtangkang tumulong sa kanya. Ilang sandali pa, pumasok ang chairman sa opisina ng anak niya. Malakas ang yabag at para bang bumigat ang hangin sa presensya niya. Marco de Vera, sigaw ng chairman. Ano itong ginawa mo? Natigilan si Marco ng lami. Hindi niya inaasahan na ang kanyang ama mismo ang makakakita ng lahat.

Subalit sa halip na magpakumbaba, tumawa siya ng mapanlay. Ama, huwag mong sabihing kakampihan mo pa rin ang babaeng ito. Siya lang naman ay isang simpleng babae na walang ambag dito sa negosyo natin. Ginagamit lang niya ang apelyido ko para maging mataas ang tingin ng tao sa kanya. Sinuly pa ng chairman si Clarise na halos himatayin na sa sakik at pagod.

Dahan-dahan siyang lumapit at inalalayan ang kanyang manugang. Anak, tumayo ka. Hindi ka nag-iisa. Huwag kang matako. Ako ang bahala sao. Doon natuluyang bumigay si Clarise at sa unang pagkakataon, naramdaman niya na may isang taong handang ipaglaban siya. Simula ngayon, Marieng sambit ng chairman habang nakatingin sa kanyang anak, “Ikaw at si Clarise ay hindi na mag-asawa.

Sa pilitang diborsyo ang ipapataw ko. At bilang parusa sa kahihiyang dinulot mo, magbabayad ka. 100 beses na kabayaran para sa sakik at luha ng manugang ko.” Natigilan ang lahat. Ang mga empleyado halos hindi makapaniwala na mismong ama ang nagparusa sa sariling anak. Si Marco na may nanginginig hindi makapaniwala sa narinig.

Ama hindi mo pwedeng gawin ito sa akin. Ako ang susunod na chairman. Sigaw niya. Ngunit malamig ang titig ni Don Ernesto. Hindi ka karapatdapat. At kung hindi mo babayaran ang parusa, hindi lang pangalan mo ang mawawala. Pati lahat ng yaman at kapangyarihan na inaakala mong iyo. Tandaan mo, Marco. Walang sinuman ang nakalalampas sa hustisya ng isang ama para sa kanyang apo at manugang.

Ang opisina ay binalot ng katahimikan. Tanging hikbi ni Clarise ang may rinik at sa araw na iyon nagsimula ang isang laban hindi lang para sa hustisya ng isang babae kundi para sa dignidad ng isang pamilya na wasak dahil sa kasakiman, galit at pagtataksil. Mabigat ang katahimikan matapos ang marihing pahayag ng chairman.

Ang lahat ng empleyado sa opisina ay halos hindi makapaniwala sa kanilang nasaksihan. Ang mga bulungan ay nagsimula sa gilid-gilid parang alon ng tsismis na unti-unting lumalakas. Sa kanilang mga mata. Hindi na si Marco ang makapangyarihan kundi ang kanyang ama na ngayo’y handang ipahiya at parusahan ang sariling dugo.

Nilingon ni Marco ang mga empleyado at kitang-kita ang kanyang pagngangali. Ano pang hinihintay ninyo? Bumalik kayo sa trabaho. Wala kayong nakita,” sigaw niya. Subalit wala ng nakinig. Lahat ng atensyon ay nakatuon sa pagitan nilang tatlo. Kay Marco, kay Clarise at sa makapangyarihang chairman na naglalagablab ang mga mata sa gali.

Lumapit si Don Ernesto kay Clarise at mahigpit na hinawakan ang kanyang braso upang tulungan siyang makabangon. Mahina at nanginginig ang boses ng babae. Pa! Pasensya na po chairman. Hindi ko ginusto na maging dahilan ng gulo ninyong mag-ama. Napapiki si Don Ernesto. Parang pinipigilan ang pagbuhos ng damdamin. Huwag mong alalahanin yon.

Hiya. Ang pagkakamali ay hindi nasa iyo. Ikaw ang inapi at ang nagasala ay ang anak ko. Muling sumiklab ang galit kay Marco. Ama ako ang tunay na tagapagmana ng devera group. Ako ang nagtrabaho ng dugo at pawis para itaas ang pangalan ng kumpanyang ito. Tapos isang babae lang ang kakampihan mo laban sa akin.

Hindi babae lang. Mariin ang sagot ng chairman. Siya ang asawa mo at higit sa lahat siya ang nagdadala ng dugo ng ating pamilya. Kung hindi mo kaya respetuhin ang kanyang pagkatao, paano mo igagalang ang apelido at karangalang dala niya? Ngayon sa harap ng lahat, pinapawalang bisa ko ang inyong pagsasama.

Magsisimula ka ng sapilitang diborsyo at tandaan mo 100 daang beses ang kabayaran. Nagpantig ang tainga ni Marco. Ano bang ibig mong sabihin na 100 daang beses na kabayaran? 100 daang beses ng lahat ng nawala sa kanya. Luha, sakit, kahihiyan at pangungutya. Kung pinahiya mo siya sa harap ng ilan, magbabayad ka ng kahihiyan sa harap ng buong lipunan.

Kung sinaktan mo siya ng isang beses, magbabayad ka ng 100 daang ulit na sakit sa bawat ari-arian. yaman at reputasyon na pinapahalagahan mo at sisiguraduhin kung hindi ka makakatakas. Napailing si Marco at mapait na ngumiti. Kung ganoon, wala na akong ama. Mabilis niyang hinablot ang kanyang coot at naglakad palabas ng opisina.

Iniwan ang lahat ng empleyado na nakamasid at tulala. Naiwan si Claris na tilalang tanggulay. Kinarga siya ng chairman at dinala sa kanyang pribadong silid sa executive floor. Doon agad niyang ipinatawag ang family doctor. Habang inaasikaso si Clarise, mahigpit ang hawak ni Don Ernesto sa kanyang kamay. Huwag kang matakot, Hiya.

Ako ang magiging ama mo mula ngayon. Hindi ko hahayaang madungisan ang pangalan ng aking apo. Habang pinapahinga si Clarise, pumasok si Mang Ruben. Ang matagal ng kanang kamay ng chairman. Don Ernesto, Paano po natin sisimulan ang diborsyo? Alam ninyong maraming koneksyon si Marco sa mga abogado at hindi siya basta papayag.

Huwag mong alalahanin yon. Sagot ng chairman na malamig ang tono. Ako ang may hawak ng lahat ng dokumento at kapangyarihan. Kung hindi siya papayag, ipilitin ko. Ang parusa ay hindi lamang sa papel kundi sa bawat aspeto ng buhay niya. Hindi naglaon. Kumalat ang balita. Sa buong kumpanya lahat ay nakarinig ng pangyayari.

May mga empleyadong nakaramdam ng awa kay Clarise at may ilan din na natakot kay Marco. Lalo nagkilala siya bilang mapusok at marahas. Ngunit higa sa lahat, mas lalong tumaas ang respeto ng marami kay Don Ernesto. Isang pinuno na kayang ipagtanggol ang mahina kahit palaban sa sariling dugo. Kinabukasan, sa loob ng bahay nila Clarise, dumating ang kanyang ina na si Aling Teresa.

Agad siyang yumakap sa anak. Anak, bakit hindi ka nagsabi ng lahat ng dinaranas mo? Bakit tiniis mo ang pananakit niya? Humagulgol si Claris. Ayokong ikahiya ako ng pamilya natin, Inay. Akala ko, akala ko magbabago siya. Mahal ko pa rin si Marco kahit lahat ng ginawa niya. Pero Inay, natatakot ako.

Natatakot ako para sa anak ko. Nag-init ang ulo ni Aling Teresa. Kung hindi lang ako iginagalang ang chairman, baka ako na mismo ang pumatay sa anak niyang walang hiya. Pero anak, magtiwala ka. Hindi ka pababayaan ng Diyos at hindi ka rin pababayaan ng chairman. Samantala, sa kabilang dako ng siyudad, nagpipigil ng galit si Marco habang nag-inom sa isang mamahaling bar.

Kasama niya ang ilan sa kanyang mga kaibigan na mga anak din ng mayayamang negosyante. Pare, totoo bang sinipa ka ng tatay mo mismo palabas ng kumpanya? Biro ng isa. Peste, singhal ni Marco. Hindi niya ako sisirain ng ganun ganun lang. Wala siyang karapatang ipagtabuyan ako. Ako ang tunay na tagapagmana.

Isa pang kaibigan ang ngumiti ng palihim. Eh paano yung asawa mo? Buntis pa raw. Baka naman ginagamit lang niya ang bata para makuha ang lahat ng kayamanan ng pamilya ninyo. Napais si Marco at unti-unting kumislap ang mapanlinang niyang mga mata. Tama ka. Gagamitin ko siya. Kung gusto ng tatay ko na ipaglaban siya.

Mas lalo kong dudungisan ang pangalan niya. Hindi niya alam kung hanggang saan ang kaya kong gawin. Mula noon, nagsimula ang mas madilim na kabanata. Inakalat ni Marco sa media ang mga maling balita laban kay Clarise na umanoy palamunin na babaeng walang silbi na ginagamit lang ang apelido ng Divera para umanga.

Umikot ang sismis sa mga tabloid at online articles at kahit buntis kinailangan ni Claris harapin ang masasakit na salita mula sa publiko. Ngunit hindi siya nag-iisa. Sa bawat paninira. Lalong tumitindig si Don Ernesto. Sa isang malaking press conference, humarap siya sa media kasama si Claris. Lilinawin ko ang lahat.

Matigas na sambit ng chairman. Si Claris ay hindi palamunin. Siya ay asawa ng aking anak at higit sa lahat, siya ang ina ng aking apo. Anumang paninira laban sa kanya ay paninira rin sa akin at sa aking pamilya. At para sa mga nagtatangkang ipakalat ang kasinungalingan, maghanda kayo. Hindi ako papayag na yurakan ang pangalan ng aking manugang.

Tumindig si Claris sa tabi ng chairman. Kahit nanginginik, sa unang pagkakataon, inakita niya sa publiko ang kanyang katatagan. Hindi ko hiniling ang marangyang buhay. Ang tanging hiling ko lamang ay respeto at pagmamahal mula sa asawa kong si Marco. Pero kung ang kapalit ng katahimikan ko ay sakik at kahihian, handa akong lumaban.

Hindi para sa sarili ko lang kundi para sa anak ko. Umalingawngaw ang palakpakan ng mga reporter. Ang mga larawan at video nila ay agad kumalat sa social media. Sa halip na si Marco ang makuha ang simpatiya. Si Claris at ang chairman ang naging sentro ng respeto at paghanga ng publiko. Ngunit lalo itong nagpasiklab ng galit kay Marco.

Habang nakaupo sa kanyang condo, pinapanood niya ang balita at halos baliin ang baso sa kanyang kamay. Hindi pwed. Hindi ako papayag na maging bayani siya. at maging kontrabida ako. Hindi patapos ang laban. Kung gusto nilang diborsyo at kabayaran, ibibigay ko sa kanila. Pero sa paraang sila ang luluhod sa akin.

At sa dilim ng kanyang plano, nagsimula siyang kumalap ng mga tao, mga tauhan na handang gawin ang lahat kapalit ng pera. Ang laban na ito ayon kay Marco, ay hindi matatapos sa diborsyo lamang. Lumipas ang ilang linggo matapos ang press conference, ang kumpanya ay tila nahati sa dalawa. May mga taong buo ang suporta kay Don Ernesto at kay Clarise at mayroon ding nananatiling tapat kay Marco.

Kahit tahimik lang, ang tensyon ay dumadaloy sa bawat hallway ng Divera Group. Ang dating prestihiyosong kumpanya ay ngayo’y nagiging entablado ng isang trahedya at laban ng pamilya. Sa bahay ng chairman. Nagiging mas mapayapa ang buhay ni Claris. Sa kabila ng mga paninira, ramdam niya ang proteksyon ng biyenan.

Palagi siyang may kasama, si Mang Ruben at ilang tauhan ng chairman na personal na nagbabantay sa kanya. Ngunit kahit may proteksyon, hindi may kakaila ang bigat ng kanyang dibdib. Madalas ay ginigising siya ng bangungot, mga sigaw, mga sapak at mga sipa ni Marco. Isang gabi habang naglalakad siya sa hardin ng manson, dahan-dahan siyang nilapitan ni Don Ernesto.

Hiya, alam kong mabigat pa rin ang lahat ng nangyari, pero kailangan mong maging matatag. Hindi lang para sa sarili mo kundi para sa anak mo. Hindi magtatagal. Isisilang mo na ang apo ko. Napaiyak si Claris. Chairman, kong balikan ako ni Marco? Ano kong kunin niya ang anak ko? Mahigpit ang tinig ni Don Ernesto. Hindi ko hahayaang mangyari iyon.

Ang bata ay nararapat lamang mapunta sa kamay ng isang ina na marangal at may malasaki. Huwag mong hayaan na takutin ka ng mga anino niya. Mula ngayon, ako na ang magiging sandata mo. Nguni, sa kabilang panig ng siyudad, nakaplano na ang galaw ni Marco. Hindi siya tumigil sa paninira. Ngayon ay may mas mabigat na balak siya.

Sa loob ng kanyang condo, nakatambak ang mga bote ng alak at mga papeles. Kasama niya ang ilang tauhan na bayad na bayad. Gusto ko makuha ang lahat ng dokumentong hawak ng tatay ko tungkol sa kumpanya. Gusto kong ako pa rin ang makita ng board bilang tunay na tagapagmana. Utos niya. Isang maton ang ngumiti. Madali lang ‘yan, boss.

Pero paano ‘yung asawa mo? Yung buntis. Sumingkit ang mga mata ni Marco. Si Claris. Hindi siya asawa ko. Hindi na siya tao para sa akin. Isa siyang sagabal. Kung hindi siya aalis sa landas ko, alisin ko siya mismo. Tumawa ang mga tauhan. Ngunit sa likod ng tawa may kaba. Alam nilang kayang gawin ni Marco ang lahat ng sinasabi niya.

Samantala, hindi nagtagal. Dumating ang araw ng hiyaring para sa diborsyo. Buong gulat ng publiko, si Don Ernesto mismo ang nagsampa ng kaso laban sa kanyang sariling anak upang ipagtanggol si Claris. Ang korte ay puno ng tao, mga empleyado, media at mga kaibigan ng pamilya. Sa harap ng hukom, kitang-kita ang kasamaan ng mga titig ni Marco.

Humarap siya sa mikropono at mariing nagsalita. Your honor, ang babaeng ito ay hindi karapat-dapat tawagin na asawa ko. Wala siyang ibang ginawa kundi ipahiya ako gamitin ang pangalan ko at gawing drama ang lahat. Hindi ko kailan man sinaktan siya. Lahat ng akusasyon ay gawa-gawa lamang. Halos mabingi ang korte sa bulungan ng mga tao ngunit agad na tumayo si Don Ernesto.

Your honor, huwag mong hayaang linlangin ka ng anak ko. Narito ang mga CCT footage mula mismo sa opisina ng kumpanya na nagpapakita kung paano niya sinaktan at pinahiya si Clariss sa harap ng lahat. Isa-isang ipinakita sa malaking screen ang mga video. Doon walang pagtanggi ang makikita. Si Marco tinutulak at sinisipa ang buntis na si Claris.

Ang mga sigaw at mura niya ay malinaw na naririnig at ang mga empleyado ay tumestigo laban sa kanya. Nanginginig ang mukha ni Marco pero pinilit niyang ngumiti. Editated, lahat ‘yan ay gawa ng tatay ko para sirain ako. Ngunit mariin ang sagot ng hukom. Ang ebidensya ay malinaw. Ang kasal ninyo ay pinalnawin na walang bisa at ikaw Marco de Vera, ay inaatasang magbigay ng kabayaran ayon sa batas at ayon sa kahilingan ng iyong ama.

Isang daang beses ng pinsala at kahihiyan na iyong idinulot. Bumagsak ang balikat ni Clarise. Nangingilid ang luha. Sa wakas nakamit niya ang katarungan. Ngunit sa puso niya may kaba pa rin. Alam niyang hindi basta-basta tatanggap si Marco ng pagkatalo. Paglabas nila ng korte sumalubong ang media.

Sa gitna ng mga flash ng camera. Mahigpit ang hawak ni Don Ernesto kay Claris. Sa lahat ng nakakarinig, Anya, simula ngayon, si Clarise ay hindi naasawa ng anak ko. Siya ay opisyal na bahagi ng aking pamilya hindi bilang manugang lang, kundi bilang anak na ipagtatanggol ko. Hanggang huling hininga, tumindig ang respeto ng publiko.

Ngunit sa isang sulok, nakatayo si Marco. Nakatingin na parang mabangis na hayop na sugatan. Sa isip niya, hindi patapos ang lahat. Hindi siya papayag na maagawan ng kapangyarihan, yaman at dignidad. Kinagabihan habang mahimbing ang tulog ni Clarise, nakatanggap si Don Ernesto ng isang liham na lihim na ipinadala sa pamamagitan ng isang driver.

Sa loob ng sobre ay may isang larawan si Clarisse. Habang naglalakad palabas ng korte. Sa likod ng larawan may nakasulat, “Hindi pa ako tapos.” Sa susunod, “Hindi lang siya ang mawawala.” Nagngitngit ang chairman at agad na tumawag ng dagdag na seguridad. Nguni sa kalooban niya, naramdaman niyang malapit ng sumiklab ang mas malaking unos.

Ilang araw ang lumipas. Dumating ang panahon na nanganak si Clarise. Mahabang oras ng panganganak at sa bawat sigaw niya sa delivery room, hawak-hawak ni Don Ernesto ang kanyang kamay. Sa wakas, lumabas ang isang malusog na batang lalaki. Ang unang apo ng chairman. “Salamat, anak!” bulong ni Don Ernesto habang umiyak.

Dumating na ang liwanag ng pamilya natin. Ngunit kahit sa masayang pagkakataong iyon, isang anino ang nakadungaw. Sa labas ng ospital, nakaparada ang isang itim na kotse. Sa loob, nakaupo si Marco. Nakamasid sa bintana ng delivery room. Hindi siya umiyak. Hindi siya ngumiti. Ang tanging namutawi sa kanyang mga labi ay anak ko rin yan.

At kahit anong mangyari, kukunin ko siya sa ayaw at sa gusto nila. At doon nagsimula ang mas mapanganib na yugto ng laban. Hindi na lamang tungkol sa kasal, hindi na lamang tungkol sa negosyo, kundi para na mismo sa buhay ng bata at sa kinabukasan ng buong pamilya. Pagkatapos ng panganganak ni Clarise, pansamantalang nagbalik ang katahimikan sa mansyon ng mga devera.

Araw-araw ay kasama niya si Don Ernesto at ang kanyang ina si Aling Teresa. Ang batang sanggol na pinangalanan nilang Miguel Ernesto ay naging liwanag ng lahat. Kahit sa gitna ng bagyo ng intriga, bawat ng bata ay tila nagpapawi ng takot sa puso ni Claris. Ngunit ang kasiahang iyon ay may kasamang anino. Sapagkat sa kabilang panig ng siyudad, hindi tumitigil si Marco sa pag-isip ng paraan upang makuha ang anak.

Sa isip niya, kahit iniwan siya ng lahat, may isa pang natitira ang batang iyon. Anak ko si Miguel, bulong ni Marco sa sarili habang nakatingin sa mga litrato ng bagong silang nasanggol na lumabas sa mga pahayagan. Hindi nila pwedeng agawin siya sa akin. Kung hindi nila ako bibigyan ng karapatan bilang ama. Kukunin ko siya sa paraang alam ko.

Lumapit ang isa sa kanyang tauhan. Boss, handa na ang lahat. May mga tao tayong nakapasok bilang utility workers sa mansyon. Isang senyas mo lang. Kukunin namin ang bata. Nangingislap ang mata ni Marco. Gawin niyo pero siguraduhin niyo walang makakaalam na ako ang nasa likod nito.

Sa oras na makuha ko ang bata, sila naman ang luluhod sa harap ko. Samantala, sa mansyon, masuyong inaalagaan ni Clarise ang anak. Habang nakaupo siya sa rocking chair, pinagmamasdan niya ang maliit na nilalang na payapa ang tulog. Anak, hindi kita pababayaan. Kahit anong mangyari, ingatan kita. Huwag kang matakot dahil nandito si mama.

Pumasok si Don Ernesto at ngumiti. Napakaganda ng batang ito, Claris. Siya ang magiging tagapagmana ng pangalan natin. Pero higit pa ran, siya ang magiging sagot sa lahat ng sugat na ibinigay ni Marco. Napayo ko si Claris. Chairman, hindi ko hinahangad ang kayamanan o pangalan. Ang tanging hiling ko lang ay lumaki ang anak ko na may pagmamahal at respeto.

Sana hindi na siya madamay sa galit ni Marco. Ngunit habang sinasabi niya iyon, hindi niya alam na sa labas ng Gete may isang delivery truck na pumuwesto. Hindi ito ordinaryong truck kundi sasakyan ng mga tauhan ni Marco. Sa madaling araw, habang mahimbing ang tulog ng lahat, lihim na nakapasok ang dalawang tao na nakadisgis bilang janitor.

Mabilis silang gumalaw. Binuksan ang side get na sira ang lock. Dahil sa ilang araw na hindi pa naayos, tahimik nilang tinungo ang nursery. Sa loob, mahimbing na natutulog si Miguel sa kanyang crep. Walang kamalay-malay ang sanggol na siya’y nasa bingit ng panganip. Isa sa mga lalaki ang marahang nagbukas ng pintuan.

Ngunit bago pa man niya mabuhat ang bata, biglang nagising si Clarise na dumedede sa kabilang silit. Parang may kakaiba siyang naramdaman. Isang malamig na hangin na dumaan sa kanyang bala. Tumayo siya at dahan-dahang tinungo ang Nursey. Pagpasok niya, bumungad ang dalawang lalaking nakatayo sa tabi ng creep.

Anong ginagawa ninyo dito? sigaw niya. Sabay napalakas ang tini. Nagulat ang mga lalaki pero agad silang kumilos. Hinablot nila si Clarise at tinakpan ang kanyang bibig. Pilit niyang ipinaglaban ang anak. Halos magasgas ang lalamunan niya sa pagsigaw. Mga hayop kayo. Ibalik niyo ang anak ko. Narinig ni Don Ernesto ang kaguluhan mula sa kabilang kwarto.

Agad siyang tumakbo kasama si Mang Ruben at mga guardia. Nang makita nilang binubuhat ng mga lalaki si Miguel, biglang bumulalas ng sigaw ang chairman. Mga walang hiya, ibalik niyo ang apo ko. Nagsimula ang komusyon. Nagkahabulan sa halway ng mansyon. Isa sa mga lalaki nakalabas na ng gete pero mabilis na nahabol ng gwardya at nabitawan ang bata. Agad na sinalo ni Clar si Miguel.

Nanginginig sa takot ngunit buo ang kapit. Ang isa namang lalaki ay nahuli ni Mang Ruben at agad na tinanong, “Sino ang nag-utos sa inyo?” Tahimik ang lalaki. Ngunit halata sa kanyang mga mata ang kaba. Pinilit niyang magsinungaling. Hindi ko alam. Pinapagawa lang sa amin. Walang pangalan.

Ngunit matalas ang pakiamdam ni Don Ernesto. Hindi mo kailangang sabihin. Alam ko na kung sino. Walang ibang may motibo kundi ang anak kong walang hiya. Si Marco. Napasandal si Clarise nanginginig pa rin. Chairman, kung kaya niyang kunin ang anak ko ngayon. Paano pa kaya sa mga susunod na araw? Hinawakan ni Don Ernesto ang kanyang balika. Huwag kang matakot.

Hiya. Kung gusto niyang giera, giyera ang ibibigay ko. Hindi ko hahayaang muling madungisan ang pangalan natin. Kinabukasan, tumutok ang balita. Ang tangkang pagdukot sa apo ng chairman ay headline sa lahat ng pahayagan at social media. Mabilis na itinuro ng publiko si Marco bilang utak ng krimen. Bagam’t wala pang matibay na ebidensya.

Sa condo, pinapanood ni Marco ang balita. Halatang galit at hindi makapaniwala, “Mga inutil, ni hindi niyo nagawang kunin ang bata. Isa sa tauhan niya ay nanginginig. Pasensya na boss. Mahigpit ang seguridad. Hindi na namin maituloy. Lahat ng mata nasa atin na ngayon. Binagsak ni Marco ang baso sa sahihik. Kung ganoon, wala ng atrasan.

Kung hindi ko makukuha ang bata ng palihim, dudurugin ko sila sa harap ng lahat. Samantala, nakatanggap si Don Ernesto ng tawag mula sa board of directors ng Diva Group. Chairman, hindi na pwede ang ganitong gulo. Ang imahe ng kumpanya ay tuluyan ng nadadamay. Kailangan nating gumawa ng desisyon. Kung hindi natin mapapahinto si Marco, baka magsibagsak ang mga investors.

Malalim ang buntong hininga ng chairman. Mga Ginoo, isang bagay lang ang malinaw. Hindi na ako magpapatuloy kung kasama pa si Marco sa kumpanyang ito. Siya ang ugat ng lahat ng kaguluhan. At bilang chairman, ako ang magtatanggal sa kanya. Isang tahimik ngunit matinding desisyon ang naganap. Pormal ng tinanggal si Marco sa lahat ng posisyon sa kumpanya.

Nang malaman ito ni Marco, halos mabaliw siya sa gali. Tinanggal nila ako. Ako ang dapat na magmana ng lahat. Hindi ako papayag. Hindi ako mawawala ng ganun ganun lang. Kapag nawala sa akin ang kumpanya, mawawala rin sa kanila ang lahat ng mahalaga. Habang lumalala ang galit ni Marco, lalong lumalapit ang panganip. Ang kanyang plano ay hindi na lamang pagkuha ng bata.

Ngayon, iniisip na niya ang mas matinding paghihiganti. Isang paghihiganting magpapabagsak hindi lang kay Clarise kundi pati na rin kay Don Ernesto at buong pamilya. Samantala, sa mansyon, habang hawak ni Clarise ang kanyang anak, tahimik siyang nagdasal. Diyos ko, bigyan mo ako ng lakas. Huwag mong hayaang madamay ang anak ko sa gulong ito.

Naway mapatahimik na ang lahat. Ngunit ang hangin sa paligid ay tila malamig at mabiga. Sa bawat katahimikan ng gabi, ramdam niyang may matang na kamasit. Hindi pa tapos si Marco. Sa katunayan, magsisimula pa lamang ang pinakamadilim na yugto ng kanilang laban. Ang gabi sa mansyon ng mga devera ay hindi natahimik. Kahit gaano karaming gwardiya ang nakapaligid, hindi maalis ang kaba sa dibdib ni Claris.

Sa bawat tunog ng sanga na napuputol o aso na biglang tumatahol, napapitlag siya habang mahigpit na yakap si Miguel. Hindi niya masabi pero ramdam niya may paparating naunos mas malalapas sa nakaraang tangkang pagdukot. Isang gabi habang nakaupo si Don Ernesto sa kaniang opisina, may natanggap siyang tawag mula sa isang hindi kilalang numero.

Dahan-dahan niyang sinago, “Chairman, malamig na tinig ang narinig niya. Wala na kayong anak, pero huwag kayong mag-alala. May kapalit kayo. Kapalit ng lahat ng pag-aalis ninyo ng karapatan sa akin. Buhay ninyo ang isusunod ko.” Marco, mariin ang tinig ni Don Ernesto. Kahit nanginginig ang kamay niya. Anak, bakit mo ginagawa ito? Dumating ka sa puntong nilalapastangan mo.

Hindi lang ang asawa mo kundi pati ang sarili mong dugo. Bumalik ka sa matinong daan habang may pagkakataon pa. Tumawa si Marco sa kabilang linya. Matinong daan. Hindi na yon para sa akin. Tinanggal mo ako sa kumpanya. Kinuha mo ang asawa ko, pati anak ko. Ano pa ang natira sa akin? Kung hindi ko makukuha ang lahat, mas gugustuhin kong mawala rin ito sa inyo.

Biglang naputol ang tawag. Napatayo si Don Ernesto, halatang nabalisa. Agad niyang ipinatawag si Mang Ruben at ang lahat ng gwardya. Palakasin ang seguridad. Huwag hayaang may makalapit sa mansyon. Siguraduhin niyo. Bantayan niyo si Clarise at ang bata kahit buhay niyo pa ang kapalit. Ngunit kahit anong higpit ng bantay.

Hindi kayang patigilin ang isang taong desperado. Si Marco ay nagsimulang kumalap ng mga tauhan mula sa sindikato, mga taong walang puso, na handa sa kahit anong karahasan, kapalit ng malaking pera. Samantala, si Claris ay patuloy na sinusubukan maging matatag. Sa kabila ng lahat, patuloy niyang inaalagaan si Miguel. Ngunit may mga gabing hindi niya mapigilang humagulhol.

Minsan ay lumapit siya kay Don Ernesto habang yakap ang sanggol. Chairman, ayokong manatili rito at maging dahilan ng panganib para sa inyo. Kung kailangan aalis ako, kahit saan basta ligtas si Miguel. Mahigpit na tinig ni Don Ernesto ang sumagot. Hiya, huwag mong isipin yan. Ang mansyon na ito ay hindi bilangguan kundi kanlungan. Hindi ikaw ang nagdadala ng panganib.

Si Marco ang siyang uga. At bilang ama, tungkulin kong ituwid ang pagkakamali ng anak ko. Kahit pa maging kapalit nito ang buhay ko, nagpatuloy ang mga araw na puno ng tensyon. Hanggang isang gabi, isang malakas na pagsabog ang yumanig sa likuran ng mansyon. Nagtakbuhan ang mga guwardiya. Nagkagulo ang lahat.

Sunog, may sumabog sa gahe. Sigaw ng isa. Agad na binuhat ni Claris si Miguel. Nanginginig sa tako. Tumakbo si Mang Ruben papunta sa kanila. Ma’am, kailangan nating ilabas kayo dito. Hindi ito ordinaryong aksidente. Habang dinadala sila palabas, sumulpot mula sa dilim ang isang grupo ng armadong lalaki.

Nakatutok ang mga baril, nakasuot ng itim na maskara. Tumigil si Clarise, halos mabitawan ang sanggol. Isang boses ang nagsalita mula sa gitna ng mga lalaki. Handa ka na ba, Clarise? Nang alisin ng lalaki ang kanyang maskara, tumambad ang mukha ni Marco. Mapula ang kanyang mga mata. Punong-puno ng gali at pagkabaliw.

Handa ka na bang isuko sa akin ang lahat? Ang bata, ang pangalan at ang buhay mo. Marco, sigaw ni Clarisse. Nanginginig at lumuluha. Maawa ka na. Anak mo si Miguel. Hindi siya kasangkapan ng galit mo. Huwag mong idamay ang inosente. Ngumisi si Marco, malamig at nakakatako. Anak ko nga siya. At dahil anak ko siya, ako ang may karapatan.

Hindi ikaw, hindi ang tatay ko kundi ako. Kaya ibigay mo siya ngayon din kung ayaw mong may mangyaring masama. Pumagit na si Don Ernesto. Dala ang kanyang baril. Marco, kung gusto mong patayin ako, gawin mo. Pero huwag mong gagalawin ang manugang at apo ko. Wala kang karapatan sa kanila matapos ang lahat ng ginawa mo. Nagning ang galit sa mga mata ni Marco.

Wala akong karapatan. Ako ang tunay na ama ng bata. At ikaw na tinawag kong ama ay itinapon ako na parang aso. Huwag kang magtangkang diktahan ako kung sino ang may karapatan. Umigting ang tensyon. Hawak ni Claris si Miguel. Mahigpit na niayakap ang anak. Parang sinasala ang bawat pintig ng oras. Ramdam niyang anumang segundo.

Maaaring bumagsak ang bala, maaaring mawalan ng buhay. Ngunit bago pa makaputok ng baril si Marco, biglang dumating ang mga pulis. Freeze, ibaba ang mga armas. Sigaw ng hipe, sabay tutok ng baril sa grupo ni Marco. Nagulat ang mga tauhan ni Marco at nagsimulang umatras. Pero malakas ang boses ni Marco. Walang gagalaw. Ako ang masusunot.

Kung hindi ninyo ibibigay sa akin ang bata, lahat tayo’y magkakamatayan, ngayon din. Nagkatinginan ang mga pulis at mga guwardiya. Si Don Ernestoy nanatiling nakatayo. Matatag na nakatutok ang baril sa anak. Marco, huwag mong ituloy. Alam kong may natitira pang konsensya sa’yo. Tingnan mo ang anak mo. Wala siyang kasalanan.

Kung tunay mo siyang mahal, huwag mo siyang gawing kasangkapan ng kasakiman. Sa ilang segundo tila may pag-aalinlangan sa mukha ni Marco. Nanginginig ang kanyang mga kamay habang nakatingin kay Miguel. Ngunit mabilis itong napalitan ng masidhingali. Mahal ko siya pero mas mahal ko ang hustisya para sa sarili ko. Kung ayaw niyong ibigay sa akin ang lahat, mawawala rin ito sa inyo.

Itinaas ni Marco ang baril bago siya makaputok. Isang malakas na putok ang umalingawngaw. Bumagsak si Marco sa sahig. Hawak ang balikat na duguan. Isa sa mga pulis ang nakatama ng bala. Boss! Sigaw ng kanyang tauhan. Nagkagulo, nagtakbuhan ang ilan. Habang mabilis na inaresto ng mga pulis ang iba. Napasigaw si Claris. Marco. Halos hindi niya maintindihan ang sarili kung bakit.

Pero may kirot pa rin sa puso niya. Kahit paano minsan niya ring minahal ang taong iyon. Lumapit si Don Ernesto sa kanyang anak na nakahandusay sa lupa. Anak, bakit umabot tayo rito? Bakit hinayaan mong lamunin ka ng galit? Dumura ng dugo si Marco pero napangisi. Ama hindi pa tapos ito. Kahit mawalan ako ng lahat, hindi ninyo makukuha ang kapayapaan.

Nabitawan ni Don Ernesto ang kanyang baril at napaluhot. Umiiyak na inilingkis ang kanyang mukha sa mga palat. Hindi dahil sa awa kay Marco kundi sa bigat ng katotohanang siya mismo bilang ama ay hindi nakapigil sa pagbagsak ng sariling anak sa impyerno ng kanyang kasakiman at g. Si Claris naman ay patuloy na lumuluha habang yakap ang kanyang anak.

Sa isip niya, nagsisimula pa lang ang mas mabigat na laban, ang pagising sa sugat ng nakaraan at ang pagharap sa mga sugat na iniwan ni Marco sa kanilang lahat. Ang mga ilaw ng ospital ay malamlam ng dumating si Marco. Sugatan at halos wala ng malay. Agad siyang dinala sa emergency room. Habang sina Claris at Don Ernesto ay naiwan sa pasilyo.

Mabigat ang bawat segundo ng paghihintay. Tahimik na umupo si Clarise. Mahigpit na yakap si Miguel. Ramdam niya ang mabilis na tibok ng puso ng sanggol. Tila nadadala rin ng tensyon ang inosenteng bata. Si Don Ernesto na may nakatayo nakatanaw sa malamig na pintuan ng opet room nakayuko parang binabagsakan ng langit at lupa.

Maya-maya lumabas ang doktor. Stable na siya pero critical pa rin. Kailangan niyang manatili dito ng matagal para maghilom ang suga at kailangan din niyang humarap sa kaso. Hindi na namin saklaw yon. Tumango si Don Ernesto. Walang salitang lumabas sa kanyang bibig pero bakas ang bigat ng sakit sa kanyang mga mata.

Sa kabila ng lahat, anak pa rin si Marco. Anak na naligaw, bumagsak pero dugo pa rin niya. Lumapit si Claris sa kanya. Chairman, handa na ba kayo sa susunod na mangyayari? Hindi na natin hawak ang desisyon ngayon. Hustisya na ng batas ang gagalaw. Mabigat ang buntong hininga ni Don Ernesto. Hiya, panahon na.

Ang ginawa niya ay hindi na lang laban sa iyo kundi laban sa lahat. Kung ito ang tanging paraan para matigil ang kasamaan kahit ama niya ako, kailangan kong hayaang panagutan niya ang lahat. Kinabukasan, sumabog sa media ang balita. Anak ng kilalang chairman. Arestado matapos ang tangkang pagpatay at pagdukot.

Sa bawat pahayagan, bawat istasyon ng telebisyon, mukha ni Marco ang nakabalandra, duguan at nakaposas. Isang malaking eskandalo para sa pamilyang Di Vera. Ngunit sa halip na itago, bong tapang na humarap si Don Ernesto sa press conference. Sa harap ng maraming mamamahayag, malinaw ang kanyang boses. Bilang ama, masakit sa akin ang makita ang anak ko sa ganitong kalagayan.

Pero bilang pinuno ng kumpanya at bilang mamamayan, kailangan kong igalang ang batas. Walang sino man ang nakahihigid dito. Kahit anak ko pa, ang hustisya ay dapat manay. Nagiyakan ang ilan sa pamilya ngunit marami ang pumuri sa kanyang katapatan. Si Claris na may tahimik lang nakatingin mula sa gilid.

Sa puso niya magkahalong awa at galit ang naroon. Awa dahil minsan minahal niya si Marco. Galit dahil halos ipahamak nito ang buhay ng kanyang anak. Lumipas ang mga linggo at dumating ang araw ng paglilitis. Sa loob ng korte nakaupo si Marco. Nakaposas. Payat at namumutla. Hindi na siya ang dating maangas na anak na mayaman. Ang dating makapangyarihan ngayo’y isang kriminal na huhusgahan.

Tumayo ang abogado ng prosekusyon. Kagalang-galang na hukuman. Malinaw po ang mga ebidensya. Si Marco de Vera ay napatunayang nagplano ng tangkang pagpatay, pagdukot at pananakot. Hindi lamang isang beses kundi paulit-ulit niyang nilapastangan ang kanyang sariling asawa. Kaya hinihingi namin ang pinakamabigat na parusa. Tahimik ang lahat.

Si Claris ay nakaupo sa gilid. Tangan si Miguel nang tawagin siya ng hukom upang magbigay ng pahayag. Nanginginig ang kanyang mga kamay. Emmares, Claris Divera, sabi ng hukom. Gusto mo bang magsalita bago kami magpasya? Tumayo si Claris. Tumingin siya kay Marco. Ang dating pagmamahal ay napalitan ng lungkok at pagkawasa.

Mahal ko ang asawa ko noon. Nagsimula siya halos pabulong. Binigay ko ang lahat, ang tiwala, ang puso at ang buhay ko. Pero paulit-ulit niyang sinira ang lahat ng iyon. Sinaktan niya ako, hinamak, tinangkap pa niyang agawin ang anak ko. Huminga siya ng malalim bago tumulo ang luha.

Kung tatanungin ako, gusto kong makulong siya. Hindi para maghiganti kundi para matigil ang kanyang kasamaan. Ngunit kahit anong sakit ang dinulot niya, hindi ko kayang isumpa siya habang buhay. Kaya hinihiling ko sa hukuman bigyan siya ng pinakamabigat na parusa. Ngunit hayaan din siyang magkaroon ng pagkakataong magbago.

Nagkatinginan ang lahat. Ramdam ang bigat ng bawat salita ni Claris. Pagkaraan ng deliberasyon, nagsalita ang hukom. Sa lahat ng ebidensya at testimonya, hinahatulan namin si Marco de Vera ng habang buhay na pagkakabilanggo nang walang posibilidad ng parol. Ito ang kapalit ng kanyang mga ginawa. Bumagsak ang mundo kay Marco. Napayo siya.

Nanginginig ang mga kamay. Ngunit bago siya ilayo ng mga pulis, tumingin siya kay Claris at kay Don Ernesto. Sa unang pagkakataon, tumatak ang luha mula sa kanyang mata. Ama, asawa, anak, garalgal ang kanyang tinik. Patawad. Huli na ba para sa akin? Hindi nakasagot si Clarise pero kumurot sa kanyang puso ang awa.

Si Don Ernesto na may lumapit. Mahigpit ang boses pero puno ng luha. Anak, wala ng huli para magsisi. Pero ang kabayaran ng kasalanan ay dapat mong harapin. Kung tunay kang nagsisisi, atunayan mo sa loob ng piitan. At iyon ang huling pagkakataong nakita nila si Marco. Bago siya tuluyang dinala ng mga pulis, lumipas ang mga taon.

Si Miguel ay lumaking malusog at matalino. Pinalaki ng buong pagmamahal ni Claris at ng lolo niyang si Don Ernesto. Hindi na muling nagparamdam si Marco pero paminsan-minsan may sulat na dumadating mula sa bilangguan. Sulat na puno ng pagsisisi, panghihingi ng tawad at pangakong babaguhin ang sarili. Isang gabi habang natutulog si Miguel sa kanyang silid, lumapit si Claris sa Saveranda. Nakatingin sa mga bituin.

Dumating si Don Ernesto. Dala ang dalawang tasa ng kape. Anak, wika niya, maraming sugat ang iniwan ng nakaan. Pero tandaan mo, hindi lahat ng sugat ay para lang sa saki. May mga sugat na nagbubukas ng lakas, tapang at pagmamahal. Napangiti si Clarise bagam’t may bakas ng luha sa kanyang mga mata. Chairman.

At kahit paano natutunan ko ring magpatawad. Hindi dahil deserve niya kundi dahil deserve kong lumaya mula sa bigat ng galit. At doon nagtapos ang madilim na kabanatan ng kanilang buhay. Si Marco ay nagbayad ng 100 beses sa kanyang kasalanan sa pamamagitan ng habang buhay na pagkakakulong. Si Claram nakatagpo ng lakas at kapatawaran at si Don Ernestoy nanatiling haligi ng katarungan at pamilya.

Ang kwento ay nagtapos hindi sa kasawian kundi sa aral na walang kapangyarihan, kayamanan o galit ang mas hihigit pa sa tunay na hustisya, pag-ibig at kapatawaran. At dito nagtatapos ang ating kwento. Isang istoryang puno ng pag-ibig, sakit, pagtataksil, paghihiganti at sa huli patawad at hustisya. Ipinakita nito na gaano man kalalim ang sugat na dulot ng kasakiman at galit.

Laging may pag-asa para sa pagbabago at kapatawaran. Ngunit kailan man ay hindi maiiwasan ang kabayaran ng kasalanan.