Where are you? Lumaki si Jenica sa gilid ng Riles ng tren sa isang barong-barong na gawa sa pinagtagping-tagping yero at kahoy. Pito silang magkakapatid at bilang panganay sa murang edad ay natuto na siyang maglaba, [musika] mag-alaga ng kapatid at magbanlaw ng plato gamit lang ang isang batiang tubig ulan.

Pero ang pinakamasakit sa lahat, kahit kailan, hindi siya pinayagang mag-aral. “Sayang lang ang papel at lapis sayo.” Sabi ng kanyang ama habang naglalasing sa labas ng bahay. Bobo ka naman. Hindi mo rin matatapos yan. Sa tuwing makikita niya ang mga batang nakauniporma tuwing umaga, hindi niya mapigilang tumitig. Nakatayo lang  siya sa likod ng kalawangin ni Langke Kik habang dumaraan ang mga estudyante na may mga backpack at masayang kwentuhan.

“Paano kaya h kung ako rin?” Gulong niya sa sarili. Isang araw, nagpumilit siyang sumama sa pinsan niyang papasok sa paaralan. Ngunit hinila siya ng ina. Galit na galit. Anong ginagawa mo? Tigilan mo nga yan Jenica. Maglinis ka na lang dito. Wala kang mararating sa kakaaral. Isinampal sa kanya ang basahan at itinulak siya papasok ng bahay.

Hindi na siya umimik. Napayuko na lamang. Sa gabing iyon. Habang tahimik ang lahat, lumabas siya sa likod ng bahay. Sa kanyang kamay ay isang sirang notebook at punit na pahina ng aklat. Pinulot lang niya iyon mula sa tambak ng basura kaninang umaga. Umupo siya sa tabi ng poste kung saan may konting ilaw at tahimik na nagbasa.

Habang binubuklat ang bawat pahina, hindi niya napansin ang mga luha niyang pumapatak. Hindi dahil nahihirapan siya [musika] sa binabasa kundi dahil ginugusto niya itong gawin. Pero ipinagkakait ito sa kanya. Walang nakakakita sa pagsusumikap [musika] niya. Walang pumapansin sa pananahimik niyang lumalaban. Pero sa puso ni Jenica, isang bagay ang malinaw.

Hindi ako bobo at darating ang araw na makikita rin nila yon. Hindi tumigil si Jenica sa pangangarap niya kahit paulit-ulit siyang pinapaniwala ng pamilya niyang wala siyang mararating. Sa tuwing natatapos ang mga gawaing bahay, malihim siyang umaalis at pumupunta sa tambakan ng basura sa kabilang kanto.

Hindi para maghanap ng pagkain kundi ng kaalaman. Doon sa gitna ng lumang sapatos, sirang payong at basang karton. Minsan siyang nakakita ng isang makapal na libro. Makinis pa ang ilang pahina nito. Kahit ang ilan ay may mantsa ng kupit. Grade 5 English. Nakalagay sa pabala. Hindi man niya alam ang lahat ng nakasulat, agad siyang naintriga.

Para sa kanya, iyon ay parang kayaman ang ibinaon sa basura at siya ang nakahukay. Gabi-gabi dala ang librong iyon at ang sirang notebook na pinagtagpi-tagpilang gamit ang tape. Nauupo siya sa tabi ng ilaw sa poste. Pinag-aaralan niyang mabuti ang bawat salita. Tinutularan ng pagbigkas. Sinusubukang isulat muli.

Hindi siya marunong ng tamang spelling  pero hindi iyun naging hadlang. Para sa kanya, kahit mali-mali ang titik, tama ang direksyon ng puso niya. Isang gabi, habang nagbabasa siya ng isang kwento sa libro, may batang naglalakadang lumapit at sinabing, “Anong ginagawa mo diyan? Para kang teacher?” Napangiti si Jenica  pero hindi siya sumagot.

Ayaw niyang ipakita na nangingilid ang luha sa mga matay niya. Dahil sa unang pagkakataon may nagsabing parang guro siya. Hindi katulong, hindi bobo. Kinabukasan, pinilit niyang muling tanungin ang nanay niya, “Ma, pwede po ba akong pumasok sa school kahit late na? Pero ang sagot ay katulad ng dati. Hindi ka bagay sa eskwela, diyan ka lang. Maglaba ka na lang.

Huwag mong problemahin ang hindi mo kayang abutin. Tila muling binalikan ng ulap ang araw na papalapit na kay Jenica.  Pero hindi na siya tulad ng dati. Sa halip na mawasak ang loob  niya, mas tumindi ang paninindigan. Sa kanyang isip, isa lang ang tumatak. Kung wala akong pwedeng pasukan, ako na mismo ang gagawa ng paraan para matuto.

” Sa bawat araw na lumilipas, lalong umiigting ang pakiramdam ni Jenica na parang bilanggo siya sa sarili niyang tahanan hindi lang sa kahirapan kundi sa mismong paniniwala ng mga magulang niya na wala siyang karapatang mangarap. Sa tuwing sinusubukan niyang ipakita ang sipag at talido niya, mas lalo siyang sinasaktan hindi lang ng  salita.

kundi maging ng kamay. Isang gabi, bumuhos ang ulan. Sa labas ng kanilang bahay, nag-iinuman ang ama niya habang ang ina naman ay natutulog kasama ang mga kapatid. Sa ilalim ng dilim, pinatong ni Jenica ang maliit niyang bag na gawa sa lumang tela. Nandoon ang punit na notebook ang librong nakuha niya sa tambakan, isang basang t-shirt at ilang bariana inipon niya mula sa panlilimos ng bote.

Tahimik siyang lumabas, walang paalam, walang iyakan. Tanging ang tunog lang ng ulan sa yero ang saksi sa kanyang pag-alis. Sa unang gabi ng pagtakas, wala siyang matulugan. Naglakad siya ng malayo hanggang sa makarating sa palengke. Doon sa likod ng isang kariton ng gulay, natulog siya sa ilalim ng trapal.

Niyakap niya ang bag na parang yaman habang iniisip kung tama ba ang ginawa niya. Pero kahit malamig at gutom, mas magaan ang dibdib niya. Sa wakas, wala ng tatawag sa kanyang bobo. Kinabukasan, isang matandang babae ang nakakita sa kanya habang nag-aayos ng mga pinagbentahang gulay. “Iha, bakit ka nandiyan? Wala ka bang pamilya?” tanong  nito. Tahimik lang si Jenica.

Ngunit nang makita ng matanda ang hawak niyang libro tila [musika] naintindihan nito ang lahat. Hali ka sa bahay. Wala akong  anak pero baka pwede kitang tulungan. Hindi makapaniwala si Jenica. [musika] Doon siya dinala ng babae sa maliit ngunit malinis na tahanan. Pinakain siya, pinatulog at kinausap ng maayos sa unang pagkakataon sa buong buhay niya.

Ilang linggo pa lang ang lumipas na pag-alaman ng matanda na si nanay Flor na matalino si Jenica. Kaya isinama  niya ito sa simbahan kung saan may libreng alternative learning system o als nag-enroll si Jenica. Doon nagsimula ang bagong yugto ng buhay niya. At sa unang araw ng klase habang hawak ang lapis at papel, isang bagay ang tumibok sa puso niya.

Sa wakas estudyante na ako at walang makakapigil sa akin mula ng mapasok si Jenica sa alternative learning system. Parang unti-unting nabuksan ang mundong matagal na niyang pinapangarap.  Hindi man siya nakaupo sa silid aralan na may aircon at blackboard, sapat na sa kanya ang mga lumang upuan.

 Puting pisara at tinig ng gurong nagtuturo dahil alam niyang andito na siya sa lugar kung saan siya dapat naroroon. Si Ma’am Elsey, isang volunteer teacher, ang unang nakapansin sa kanya. Hindi makapaniwala ang guro sa dedikasyon ni Jenica. Lagi siyang maaga, laging may tanong at kahit hindi pa bihasa sa pagbabasa at pagsusulat, mabilis ang pagkatuto niyang.

Sa bawat pagsagot niya sa klase, palaging may kaba pero mas malakas ang kagustuhan niyang matuto kaysa sa takot niyang mapahiya. Pag-uwi, hindi nagpapahinga si Jenica. Pagkatapos tumulong kay Nanay Flor sa paglalabao, pagtitinda ng kakanin, mag-isa siya ang nag-aaral. Gabi-gabi sa ilalim ng mahina at dilaw na ilaw, [musika] sinusulat niya ang mga bagong salitang natutunan niya.

Inuulit ulit ang mga leksyon sa notebook at binabasa ng malakas para masanay ang dila at isipan. Hindi mabilang [musika] ang gabing halos hindi siya nakakatulog. Kapag hindi dahil sa ingay ng kalye. Dahil ito sa kaba. Takot na baka hindi siya umabot sa exam. Baka hindi siya makapasa. Pero sa bawat pagod at pag-aalinlangan, lagi niyang naaalala ang sinabi ni Ma’am Elsey sa kanya isang araw.

Hindi sukatan ng nakaraan. Ang mahalaga ay kung gaano kakatapang harapin ang kinabukasan.  Isang buwan bago ang pagsusulit para sa equivalency exact, mas lalo siyang nagsikap. Naglakad siya ng ilang kilometro papunta sa public library para makapagbasa ng  dagdag na materyal. Gumawa siya ng sariling flash cards at hiniling pa kay nanay Flor na tanungin siya tuwing gabi habang naghuhugas ng pinggan.

At dumating ang araw ng pagsusulit sa loob ng [musika] classroom habang nakaupo at hawak ang lapis. Namig ang mga kamay ni Jenica. Ngunit sa puso niya may bulong. Ginawa mo ang lahat Jenica. Ngayon panindigan mo. Lumipas ang ilang linggo matapos ang pagsusulit. Hawak-hawak ni Jenica ang liha mula sa Al Center.

Nanginig ang kamay niya habang dahan-dahan itong binubuksan. Napaluhod siya sa semento nang mabasa ang laman. Pasado. Hindi niya napigilan ang luha. Isa na siyang high school graduate. Isang bagay na itinuturing ng  iba na imposible para sa isang katulad niya. Pero hindi pa tapos ang laban. Gusto niyang  mag-college at alam niyang hindi si nanay Flor ang may kakayahang tustusan iyon.

Kaya’t naghanap siya ng trabaho. Sa una, nahirapan siya.  Walang experience, walang diploma. Hanggang isang araw, natanggap siya bilang service crew sa isang fast food shape. Naging working student siya. Sa umaga, nag-aaral siya sa isang community college na may scholarship para sa mga under  free privilege.

Sa hapon hanggang gabi, nagtatrabaho siya sa counter  at minsan sa kusina. Nagkakasa ng burger, nag-aayos ng tray, naglilinis ng lamesa. Pag-uwi,  halos wala na siyang lakas. Pero sa halip na matulog, nagbabasa pa rin siya ng libro. Naranasan niyang makatulog sa ibabaw  ng notebook habang nagsusulat ng assignment.

Naranasan niyang pumasok ng hindi kumakain para lang may pamasahe. May mga gabi ring naiiyak siya habang naghuhugas ng tray sa CR dahil sa sobrang pagod. Pero kahit kailan hindi siya sumuko. Ang mga guro niya ay humanga sa kanya. Hindi siya pinakamatalino sa klase pero siya ang pinakamasipag. Kahit inaantok,  palaging present.

Kahit wala sa porma ang uniporme, laging nakangiti. Isang gabi habang pauwi siya galing trabaho, nadaanan niya ang isang batang babae sa kanto nagtitinda  ng sampagita. Napahinto siya parang nakita niya ang sarili niya noon. Nilapitan niya ito. Ngumiti at bumili. “Anong gusto mong maging paglaki mo?” tanong niya.

“Gusto ko pong maging teacher.” Sagot ng bata. Tumango si Jenica. Kaya mo yan kahit anong sabihin nila. Habang naglalakad pauwi, napatingala siya sa langit.Walang bituwin, puro ulap. Pero alam niya ang tunay na liwanag ay nasa loob ng mga taong hindi sumusuko. Tatlong taon ang lumipas dumaan lang ang  isang mata ang lahat ng paghihirap, puyat at  luha.

At sa araw ng kanyang pagtatapos sa kolehiyo, suot ni Jenica ang itim na toga at simpleng makeup na ini-sponsor pa ng isang guro. Hindi siya makapaniwalang nakarating siya doon sa gitna ng entablado habang hawak ang diploma. Hindi niya maiwasang umiyak. Lahat ng nagsabi sa aking bobo ako.

Naririnig niyo ba kung ano ko ngayon? Pulong niya sa sarili habang pinapalakpakan ng mga kaklase at professor. Pero sa puso niya ang pinakamalakas na palakpak ay galing sa batang Jenica. Yung batang nakaupo dati sa tabi ng poste,  nagbabasa sa dilim at nangangarap lang ng papel at lapis.

Pagkatapos ng graduation, hindi naging madali ang paghahanap ng trabaho. Ilang rejection din ang natanggap niya pero hindi siya subuko. Isang araw, tinawagan siya ng isang kilalang kumpanya. Hindi siya makapaniwala, “Miss Jenica,  would like to offer you a position as a junior marketing assistant.” Sa unang araw ng kanyang trabaho, suot niya ang paborito niyang black slock at puting blouse na inabot pa ng ilang beses na plantsa para lang maging presentable.

Pagpasok niya sa opisina, tumigil siya sandali at tumingin sa paligid. Malinis ang mga [musika] mesa, modernong mga computer at mababango ang mga kasamahan. Hindi siya naiilang. Kahit siya’y anak lang ng mahirap, alam niyang pinaghirapan niya ang posisyong iyon. Noong natanggap niya ang unang sahod, dinala niya ito kay Nanay Flor.

Binigyan niya ito ng sobre at sabay silang napaiyak. “Walang bobo sa batang may pangarap.” Sabi ni Nanay Flor habang hinahaplos ang likod ni Jenny. “Kung hindi dahil sa inyo, wala ako rito.” Sagot niya. Lumiti si nanay Flor. Hindi totoo yan. Ikaw ang nagtaguyod sa sarili mo. Ako’y naging tulay lang.

Sa gabi, umuwi si Jenny sa inuupahang maliit pero maayos na kwarto. Humiga siya sa kama. Ang kauna-unahang kama niyang sarili niya. Tahimik, payapa at habang nakatitig sa kisam, pumikit siya at bumulong sa sarili. Ito pa lang ang simula. Sa kabila ng maayos na trabaho at mas mataas na sahod kaysa dati, alam ni Jenica sa kanyang sarili na hindi raw nagtatapos ang pangarap niya.

Habang ang iba’y kuntento na sa sweldo tuwing kinsenas at katapusan, si Jenca ay nagsimulang mangap ng mas malaki, magkaroon ng sariling negosyo. Sa tuwing break sa opisina, nagre-research siya ng business ideas. Nag-aral siya online sa mga libreng webinars tungkol sa e-commerce, marketing at financial literacy. Gabi-gabi binubusisi niya ang mga gastos at kinikita ni imbes na gumastos ng luho, iniipon niya ang halos lahat ng  kanyang kita.

Nagsimula siya sa maliit. Nagbenta ng homemade skincare products gamit ang recipe na natutunan mula sa isang kaopisina. Una niyang customer ay mga kasamahan niya sa trabaho. Nagbento siya sa opisina, sa online marketplace at kahit sa palengke tuwing weekend, ginagawa niya ang lahat sa loob ng maliit niyang kwarto, paghahalo ng produkto, paglalagay sa bote, pagpi-print ng labels.

Maraming beses siyang muntik ng sumuko. May mga customer na nagreklamo. May deliveries na nade-delay. May araw na wala siyang benta pero sa tuwing babalik siya sa puntong iyon, naaalala niya ang mga panahong tinatawag siyang bobo at lalong tumitibay ang loob niya. Ilang taon din ng lumipas, ang maliit niyang online shop ay lumaki.

Nakakuha siya ng mas maraming suki at distributors. Nakipag-collaborate siya sa mga influencer. Nakapagpatayo siya ng maliit na processing hub sa isang  paupahang na espasyo sa Quezon City. pinangalanan niya ang brand ng produkto sa salitang panilindigan dahil iyon ang naging sandigan niya mula pa noon.

At isang araw habang nakaupo siya sa harap ng isang opisyal na dokumento, pinirmahan niya ang papeles ng kanyang sariling kumpanya. Wala siyang hawak na diploma ng Harvard. Wala siyang pondo mula sa pamilya. Pero ang meron siya ay ang tapang ng isang babaengnilabanan ang lahat ng hadlang. Habang pinagmamasdan niya ang signage ng bagong opisina, hindi siya makapaniwala.

“Ako na ba talaga ‘to?” Sumagot ang isip niya. “Oo.” At hindi pa ito ang dulo. Isang umaga habang abala si Jenica sa opisina ng sarili niyang negosyo, napansin niya ang isang puting sobre na iniabot ng kanyang sekretarya. Walang nakasulat sa harapan kundi pangalan niya. Walang address, walang logo.

Pagkabukas niya, isang pamilyar na sulat ang bumungad sa kanya. Mahal naming kamag-anak. Inaanyayahan ka naming dumalo sa tao ng family reunion sa darating na linggo. Sana’y makasama ka. Napangiti si Jenica. Halos 10 taon na ang lumipas mula noong huli siyang humarap sa mga kamag-anak niya.  Kasama naroon ang sariling mga magulang na itinuturing siyang walang silbi.

Hindi niya alam kung sinadyya bang ipadala ito sa [musika] kanya o kung nadikit lang ang pangalan niya sa listahan ng mga naghihirap noon. Sa kabila ng lahat, hindi siya nagdalawang isip. Hindi dahil gusto niyang magpakitang gilas  kundi dahil may bahagi sa puso niya na gusto lang ipakita.

Nabuhay pa siya at hindi siya natalo. Ilang araw bago ang reunion, simple lang ang paghahanda niya. Hindi siya bumili ng mamahaling gawn o accessories. Ang pinili niyang isuot ay isang business attire na klasiko at maayos. Parang siya, tahimik pero may paninindigan. Tumawag pa siya sa kanyang driver upang ihanda ang kanyang sasakyan.

 Isang SUV na pag-aari ng sariling kumpanya. Pero hindi pinalimutian ang kayabangan. Dumiretso tayo sa  venue. On time tayo. Sabi niya sa loob ng sasakyan, tahimik lang si Jenica. Binabalikan niya sa isip ang mga panahong siya’y nilalait, hinahampas, pinagkakaitang mag-aral. Sa puso niya wala na ang galit.

Pero hindi rin niya kinalibutan. Pagdating niya sa venue, isang resort na inupahan ng pamilya, lahat ay abala, masaya, may kanya grupo. Pagbaba niya, hindi siya agad nakilala. Tiningnan siya mula ulo hanggang paa. Parang tanong ng mga mata ng lahat. Sino yan? Lumapit ang isang tita niya.

Um, sorry I angumiti lang si Jenica. Ako po si Jenica. Biglang natahimik ang paligid. Unti-unti isa-isa silang napatingin. Ang dating batang tinatawag nilang walang mararating. Ang dating inaayawan sa lamesa  ay narito ngayon matikas ang tindig, mahinahon ang pananalita at kita sa bawat kilos ang tagumpay na hindi kailangang ipagmayabang.

Sa gitna ng katahimikan,  narinig niya ang sariling ina nakatayo sa dulo ng mesa. Ikaw na ba talaga yan Jenica? Ngumiti lang siya. Ako po ito nandito po ako hindi para manumbat. Nandito ako para magpasalamat dahil kahit papaano lahat ng sakit ay naging tulay ko para lumaban. Walang banda, walang announcement.

Pero  sa mismong pagdating ni Jenica, tila huminto ang paligid, ang dating babaeng tinatawag na bobo at itinuring nakahihiya ng pamilya ngayon ay bumaba mula sa isang itim na SUV. Simple pero eleganteng bihis. Nakasuot ng blazer, itim na pantalon at may hawak na maliit na clutch bag. Tahimik lang siyang pumasok sa venue.

 Bawat takbang niya ay punong-puno ng dignidad. Hindi siya nagsasalita pero ang presensya niya ay nagsisigaw nang  narito na ako. May ilang kamag-anak ang napaatras sa gulat. Ang iba’y napatingin sa isa’t isa na parang hindi makapaniwala. Si Jenny ba yan? Bulong ng isang pinsan. Hindi pwedeng siya yun. Iba na siya.

At doon sa  mismong gitna ng mga taong minsang nagtaboy sa kanya, siya mismo ang tumayo hindi bilang paniningil kundi bilang patunay. Nagulat ang lahat ng tinawag siya ng host ng programa. May espesyal po tayong bisita [musika] na hindi natin inaakalang makakadalo. Ang anak ni Mang Ernesto at ni Aling Josie si Jenica.

Biglang katahimikan lahat ng mata  ay nakatuon sa kanya. Tumayo siya. Tumingin sa buong paligid. Hindi kayabangan [musika] ang bumalot sa kanya kundi isang maamong lakas. Tumango siya sa mga ninunot kamag-anak na dati hindi man lang siya pinapansin. Lumapit siya sa lamesa ng pamilya. Walang salita.

Dumukot  siya ng sobre mula sa bag at iniabot sa kanyang ina. Para sa inyo ma. Para sa pagpapakain kahit papaano. Para sa nakaraan.  Namutla ang kanyang ina. Tumulo ang luha. Wala itong masabi. Pagkatapos, humarap siya sa mga batang pamangkin lalo na sa isang batang babae na tahimik lang sa isang sulok.

Anong pangarap mo? Tanong niya. Gusto ko pong maging arkitekto. Mahina ang tinig ng bata. Kaya mo y sagot ni Jenica. Kung ako nga na kaya ko, mas lalo ikaw na may suporta na ngayon. Sa sandaling iyon, hindi kayamanan ni Jenica ang nagpatahimik sa buong venyue. Hindi rin ang sasakyan o damit niya kundi ang pagbabago.

Ang pag-angat na walang yabang, ang tagumpay na walang panulumbat, walang sermon, walang [musika] galit. Pero lahat ay tila sinampal ng katotohanang dating tinatawag nilang bobo, ngayon ang naging inspirasyon ng buong pamilya. Pagkatapos ng reunion, hindi na muling bumalik si Jenica sa mga lumang sugat. Hindi rin siya nagtanim ng galit.

Hindi niya kailangan ng palakpakan o ng pagpupugay mula sa pamilyang minsang nagbaba sa kanya. Para sa kanya, sapat [musika] na ang alam niya sa sarili na tinupad niya ang pangarap na siya lang ang naniwala. Ilang linggo matapos ang pagtitipon, nakatanggap siya ng mensahe mula sa isang pinsan. Ate Jenica, pwede po ba akong mag-apply sa inyo kahit anong trabaho lang po? Hindi siya nagdalawang isip.

Tinanggap niya ito. Tinuruan.  Pinalakasang loob. Hindi niya binanggit ang mga ala-ala ng panlala. Sa halip,  tinuring niya itong kapantay dahil alam niya hindi lahat ng laban ay kailangang gantihan. Lumipas ang mga  buwan. Ang negosyo ni Jenny ay lumawak. naging kilalang brand sa buong bansa. Nai-feature siya sa isang business magazine.

Tinawag na ang babaeng may lakas mula sa basurahan. Dumangki siya sa interview. “Hayaan  niyo na pong ang produkto ang magsalita.” Sagot niya. Sa isang fundracing event, lihim siyang nagbigay ng malaking donasyon para sa scholarship ng mga batang gustong mag-aral lalo na sa mga batang babae mula sa mga komunidad na mahihirap.

Hindi na siya kailangang makita o makilala ng mga benepisyaro.  Sa isip niya, “Hindi ko kailangan ng mukha sa tarp basta may batang matututo.” Sapat na yon. Minsan bumisita siya sa tambakan kung saan niya unang nahanap ang lumang libro. [musika] Wala na ang mga basurahan doon. Isang maliit na reading center na ang itinayo.

May mga batang nagbabasa sa ilalim ng solar powered lights. Tahimik siyang lumapit sa isang bata at iniabot ang bagong aklat. Para sa’yo. [musika] Sabi niya, “Salamat po, ate.” Sagot ng bata. Kayo po ba ang may-ari ng lugar na ito? Numiti lang si Jenica. Hindi na mahalaga kung sino ako. Basta huwag mong hayaang sabihin ang kahit sino na hindi ka matalino.

Sa gabing [musika] iyon, habang nakaupo sa rooftop ng kanyang building, tanaw ang mga ilaw ng siyudad. Umihip ang hangin sa kanyang mukha. Walang sigawan, walang selebrasyon. Pero sa puso niya alam niyang doon nagsimula ang panibagong [musika] yugto. Tahimik ang tagumpay niya pero ramdam ito ng buong mundo. Hindi hadlang ang kahirapan o panlalait [musika] ng iba para makamit ang tagumpay.

Ang tunay na lakas ay nagsisimula sa paniniwala sa sarili sapagkat sa dulo ang tahimik na tagumpay ay mas makapangyarihan kaysa sa anumang salitang ibinato sa atin dahil ang resulta ang pinakamabisang sagot sa lahat ng pag-aalipusta.