ISANG MAYAMAN ANG NAGPAKASAL SA MATABANG BABAE DAHIL SA PUSTAHAN — PERO SA ARAW NG KASAL, MAY GINAWA SIYA NA NAGPATINDIG-NG-BUHOK NG LAHAT…

Sa loob ng isang marangyang bulwagan, masaya at magaan ang hangin habang nagkukwentuhan ang mga bisita. Pero unti-unti itong naging mabigat, tila may nalalapit na unos. Si Dima, isang batang negosyante na kilala sa kayabangan, ay nakatayo sa harap ng altar na nakangiti. Pero hindi iyon ngiting masaya—ngiti iyon ng isang taong alam niyang panalo na siya sa pustahan.

Sapagkat ang kasal na iyon… ay hindi dahil sa pag-ibig.

Nagsimula ang lahat nang hamunin siya ng kanyang mga kaibigan. “Bro, kung pakakasalan mo ‘yung matabang babae, bibigyan ka namin ng brand-new sports car,” sabi ng barkada niya, sabay tawa. Si Dima, na hindi tumatanggi sa hamon at gustong patunayan lagi ang sarili, ay pumayag. Kaya niya nakilala si Mara.

Si Mara—isang babaeng may bilog na mukha, mabait na mata, at matamis na ngiti. Oo, mataba siya, at madalas siyang iniisnob ng iba. Pero mabait siya, may malambot na puso, at sa hindi malamang dahilan… minahal niya si Dima. Buong puso. Buong totoo.

Sa araw ng kasal, mas tahimik si Mara kaysa dati. Hindi siya kinakabahan—tila ba meron siyang matagal nang desisyong pinanghahawakan. Bitbit niya ang bouquet ng puting rosas habang nakatitig sa altar. Si Dima naman ay nakatayo roon, praning sa kung anong sorpresa ang maaaring dala niya. Pero kampante pa rin ang kayabangan sa mukha nito.

Nang magsimula na ang seremonya, at bago pa man itanong ng pastor ang mga panata, biglang tumayo si Mara. Tahimik ang buong bulwagan. Lahat ng mata ay tumingin sa kanya.

“Pasensya na po,” sabi niya, malumanay pero matatag ang boses. “May kailangan po akong sabihin bago ako magsabing ‘I do.’”

Nagkatinginan ang mga bisita. Nainis si Dima. “Mara, ano na naman ‘to? Um—”

Tinaasan siya ni Mara ng kamay. “Sandali lang, Dima.”

Huminga siya nang malalim. “Alam kong nagtataka kayong lahat kung bakit ako ang pinili niya. Pero huwag po kayong mag-alala… alam ko po ang totoo.”

Nakangiti siyang mapait. “Alam kong pustahan lang ako.”

Huminto ang mundo. Napabitaw ng baso ang isang bisita. Marunong mang magtago si Dima ng emosyon, hindi niya nagawa ngayon—namutla siya.

“Mara, hindi—”

“It’s okay,” sagot niya. “Hindi ko ito sinasabi para ipahiya ka.” Hinugot niya ang lumang piraso ng papel mula sa bulsa ng gown. “Ito ang sinulat ko nung unang araw na kinausap mo ako. Nung akala ko totoo ang lahat.”

Binasa niya ang sulat, nanginginig ang boses:
‘Sana makita mo ang tunay kong halaga. Sana may taong pipili sa akin hindi dahil sa itsura ko, kundi dahil mahal niya ako.’

May mga bisitang napaluha. May mga nahihiyang napayuko.

“Pero may bagay pong kailangan n’yong makita,” sabi niya.

Hinugot niya ang maliit na remote. Pinindot iyon.

At sa likod nila, biglang umilaw ang malaking LED screen. Lumabas ang video.

Video ng mga kaibigan ni Dima, nagtatawanan habang pinaplano ang pustahan.

“Papakasalan niya ‘yung mataba dahil sa bet! Hahaha!”
“Bro, easy win! Para sa kotse, gagawin niya lahat!”

Parang pumutok ang hangin sa bigat ng kahihiyan. Napatakip ng bibig ang mga tao. Maraming nagulat, may ibang napaiyak sa awa kay Mara.

Si Mara? Tahimik lang. Hindi galit. Hindi dramatiko. Pero matatag, parang may sandatang hindi kayang sirain ng kahit sinong tao.

“Hindi ko ginawa ito para gumanti,” sabi niya, tumingin kay Dima. “Ginawa ko ‘to para tapusin ang kwento kung saan palagi akong talo. Ayoko na.”

Lumakad siya papunta sa aisle. Hindi siya nagmamadali. Hindi tumatakbo. Isa siyang babaeng natutong mahalin ang sarili.

“Mara! Please, hintayin mo ako!” sigaw ni Dima, hinahabol siya.

Huminto si Mara at lumingon. Umiiyak siya nang kaunti, pero may ngiti, may katahimikan.

“Dima… bago ka manghamon sa iba, mahalin mo muna sarili mo. Dahil ang taong hindi marunong magmahal sa sarili, hindi makakakita ng tunay na pagmamahal sa iba.”

At tuluyan siyang lumabas, iniwan ang bulwagan na numingning ang lakas niya.

Lumipas ang isang taon.

Isang fundraising event ang ginanap para sa mga babaeng may body image struggles. Maraming dumalo, at ang keynote speaker: si Mara Santos.

Nakatayo siya sa entablado, hindi payat, pero mas masaya. Mas maganda, hindi dahil nagbago ang katawan, kundi dahil nagbago ang puso.

Sa dulo ng event, dahan-dahang lumapit si Dima. Hindi arogante. Hindi mayabang. Tahimik. Mapakumbaba.

“Mara… salamat,” aniya. “Hindi sa pag-alis mo… kundi sa itinuro mo. Natuto akong magmahal nang totoo. Natuto akong maging mas mabuting tao.”

Ngumiti si Mara at inabot ang kamay niya. “Mabuti naman. Gusto ko lang maging masaya tayo pareho. Kahit magkaiba na ang landas natin.”

Nagkamayan sila. Walang galit. Walang hinanakit.

Isang kwentong nagsimula sa kahihiyan—na nauwi sa kalayaan.

Isang babaeng minamaliit—na natutong maging pinakamalakas.

At isang puso—na sa wakas, natutong mahalin ang sarili.