Éramos solo dos hermanos.
Mi hermano mayor — Marco — siempre fue el orgullo de toda la familia. Inteligente, trabajador, callado y humilde. Se graduó de la Universidad de Santo Tomás y pronto consiguió un buen trabajo en Manila, con un salario de alrededor de ₱60,000 al mes.
Desde que comenzó a trabajar, nunca permitió que nuestra madre pasara necesidad.
Cada mes le enviaba ₱50,000, quedándose solo con ₱10,000 para pagar su habitación alquilada, comida y transporte.

Mi madre estaba muy orgullosa. Siempre contaba a los vecinos:
“Mi hijo es tan bueno y responsable. Solo gasta ₱10,000 al mes, ¡todo lo demás me lo manda a mí!”
Así pasaron cinco años.
Marco nunca se quejaba, nunca decía que estaba cansado.
Pero cuando se casó, todo cambió.
El dinero que enviaba a mamá se redujo a ₱40,000 al mes.
Mi madre supo que su esposa, Lani, había dejado de trabajar para quedarse en casa y cuidarlo.
Ella se enfureció. Llamó a mi hermano, reclamando:
“Ahora que tienes esposa, ¿ya te has olvidado de tu madre? ¿Tu mujer es la que maneja el dinero? Hijo, si dejas que una mujer controle tu billetera, estás perdido.”
Marco solo respondió con calma:
“’Nay, todavía le envío dinero todos los meses. No se preocupe por mí, estoy bien.”
Pero mi madre, de carácter fuerte, no podía calmarse.
“Mira eso, seguro la esposa le dice que me mande menos. Mañana iré a Manila a ver con mis propios ojos cómo viven y en qué gastan tanto dinero.”
Al día siguiente, tomó un autobús hacia Manila, sin escuchar mis súplicas de que se quedara.
“Quiero ver con mis propios ojos cómo viven,” —dijo.
Cuando llegó al pequeño apartamento en Caloocan, llamó varias veces, pero nadie contestó.
Esperó más de media hora frente a la puerta.
Estaba por irse cuando escuchó una tos débil desde adentro.
Empujó la puerta lentamente — no estaba cerrada con llave.
Y entonces… se quedó paralizada.
El cuarto era pequeño, oscuro y caluroso.
Sobre una cama plegable yacía mi hermano Marco, demacrado, pálido, casi irreconocible.
Sus ojos estaban hundidos, la cabeza casi sin cabello.
A su lado había botellas de medicina, tubos de suero, y un pequeño cuaderno.
Cuando la vio, sonrió débilmente.
“’Nay… viniste.”
Mi madre cayó de rodillas, con las lágrimas cayendo sin control.
“Hijo… ¿qué te pasó? ¿Por qué no me lo dijiste? ¿Por qué vives así?”
Él le tomó la mano, la voz temblorosa:
“No quería que te preocuparas. Tengo insuficiencia renal terminal… desde hace más de un año.”
Mi madre casi se desmayó.
Él le explicó que durante dos años había estado haciéndose diálisis dos veces por semana, trabajando y ocultando su enfermedad.
Todo su sueldo se iba en medicinas, hospitales y tratamientos.
Su esposa, Lani, había dejado el trabajo para cuidarlo.
“’Nay, he seguido mandándole ₱40,000 todos los meses. El resto, Lani lo usa para mis medicinas y el hospital. No quería que te angustiaras, por eso dije que aún eran ₱50,000.”
Mi madre temblaba, sosteniendo su mano entre sollozos.
“Hijo, ¿por qué no me lo dijiste antes? ¿Por qué lo ocultaste?”
Marco sonrió débilmente.
“No quería que te culparas, ’Nay. Quería recuperarme y regresar fuerte, para verte sonreír otra vez.”
Justo entonces, Lani llegó del trabajo en un restaurante.
Al ver a su suegra, se arrodilló y lloró.
“’Nay, lo siento. No pude decirle. Vendí todas mis joyas para pagar el tratamiento de Marco, pero el hospital dijo… que solo un trasplante puede salvarlo.”
Mi madre no pudo hablar. Solo lloró.
Esa noche, no soltó la mano de su hijo.
Al amanecer, Marco me llamó.
“Bunso, en el cuaderno al lado de mi cama hay diez libretas de ahorro a nombre de ’Nay. Cada una tiene ₱100,000. He estado guardando dinero cada mes… para que, si algo me pasa, no le falte nada a nuestra madre.”
Dos semanas después, Kuya Marco falleció.
En su diario, junto a la almohada, había una última nota escrita con letra temblorosa:
“’Nay, perdón porque no viví lo suficiente para cuidarla. Pero no se enoje con Lani — ella será quien la cuide por mí.”
Desde entonces, mi madre se mudó a Manila y vive con Lani, su nuera — la misma mujer a la que antes despreciaba.
Y cada vez que los vecinos le preguntan, mi madre responde con lágrimas en los ojos:
“Solo tuve un hijo, y ya se fue. Pero me dejó a una nuera más amorosa que un verdadero hijo.”
News
ITINABOY NIYA ANG ISANG LALAKI SA OSPITAL DAHIL SA “DUMI” NITO, PERO LUMUHOD SIYA SA IYAK NANG MALAMANG ANG DUGO NG LALAKING IYON ANG NAGDUGTONG SA BUHAY NG NAGHIHINGALO NIYANG ANAK
“Type AB Negative. Kailangan natin ng Type AB Negative blood ngayon din!” Nagkakagulo sa Emergency Room ng isang eksklusibong ospital….
BINIGYAN NG VLOGGER NG BARYA ANG PULUBI PARA SA “CONTENT,” PERO PINAHIYA SIYA NANG ILABAS NITO ANG BUNDLE-BUNDLE NA PERA AT SABIHING: “IYO NA ‘YAN, MUKHANG MAS KAILANGAN MO” “WHAT’S UP, MGA KA-LODI! WELCOME BACK SA AKING CHANNEL!”
Sigaw ni JERIC TV sa kanyang camera habang naglalakad sa mataong bangketa ng QUIAPO. Isa siyang vlogger na sumikat sa…
SINAPAK AT MINURA NG LALAKING NAKA-SPORTS CAR ANG MATANDANG NAKA-BIKE, PERO NAMUTLA SIYA NANG DUMATING ANG MGA PULIS AT NAG-SALUTE SA MATANDA
Linggo ng umaga. Payapa ang kalsada sa Marikina Heights. Masayang nagpe-pedal si Lolo Delfin gamit ang kanyang lumang mountain bike….
ISINUKO NG KUYA ANG PANGARAP NIYANG MAG-ARAL PARA MAKATAPOS ANG KANYANG MGA KAPATID, AT NGAYONG MATAGUMPAY NA SILA, SABAY-SABAY SILANG BUMALIK PARA PAG-ARALIN NAMAN SIYA
Mahigpit ang hawak ni Lito sa sulat na galing sa State University. Tanggap siya sa kursong Architecture. Pangarap niyang ito…
IBINENTA NG AMA ANG KANYANG TRICYCLE PARA PANUSTOS SA REVIEW NG ANAK, AT NAPALUHOD SILA SA IYAK NANG MAKITA ANG PANGALAN NITO SA RESULTA NG BOARD EXAM
Kilala sa buong Barangay San Roque si Mang Temyong at ang kanyang tricycle na si Luntian. Labinlimang taon niya itong…
NAG-CHECK IN SA HOTEL ANG MISTER KASAMA ANG KABIT, PERO GUSTO NIYANG TUMALON SA BINTANA NANG ANG KUMATOK PARA SA “ROOM SERVICE” AY ANG SARILI NIYANG BIYENAN
Kampante si Gary. Ang paalam niya sa asawa niyang si Sheila ay may “Seminar” siya sa Tagaytay ng tatlong araw….
End of content
No more pages to load






