HINAGISAN NIYA NG BARYA ANG JANITOR NA NAGLILINIS NG SALAMIN DAHIL “NAKAKA-ISTORBO,” PERO GUSTO NIYANG LUMUBOG SA LUPA NANG MAKITA NIYANG ITO ANG NASA “PORTRAIT” NG MAY-ARI SA LOBBY

Feeling “big time” si Kevin habang naglalakad papasok sa Empire Towers. Suot niya ang kanyang Italian suit, makintab na sapatos, at naka-AirPods habang kausap ang kanyang kliyente.

“Yes, bro. I’m here na sa building ni Don Rafael. Pipirmahan na namin ang kontrata. You know naman, I’m the best architect in town. Hindi nila ako pwedeng tanggihan,” pagmamayabang ni Kevin sa telepono.

Pagpasok niya sa revolving door, tumigil muna siya sa gilid ng lobby para tapusin ang tawag.

Habang nagtatawanan sila ng kausap niya, may narinig siyang nakakairitang tunog.

Wiiiik… Wiiiik… Wiiiik…

Tunog ito ng squeegee o panglinis ng salamin.

Sa tabi ni Kevin, may isang matandang lalaki. Naka-suot ito ng kupas na gray jumpsuit, may nakasabit na bimpo sa balikat, at matiyagang nililinis ang fingerprints sa salamin ng lobby.

“Bro, wait lang ha. Ang ingay dito,” iritang sabi ni Kevin.

Hinarap niya ang matanda. “Manong! Pwede ba?! Kita mong may kausap ako sa telepono eh! Doon ka nga sa kabila maglinis! Ang ingay-ingay mo!”

Hindi sumagot ang matanda. Ngumiti lang ito nang tipid at nagpatuloy sa pagpupunas.

Lalong naasud si Kevin. Sa tingin niya, binabastos siya ng isang “hamak na janitor” lang.

Dumukot si Kevin sa bulsa niya. Kumuha siya ng ilang pirasong barya—limang piso at sampung piso.

KLING! KLING!

Hinagis niya ang mga barya sa paanan ng matanda.

“Oh ayan!” sigaw ni Kevin. “Magkano ba kailangan mo para tumigil ka? Kulang pa ba sahod mo? Pulutin mo ’yan at lumayas ka sa harap ko! Nakaka-distract ka sa business ko!”

Pinagtitinginan sila ng mga tao sa lobby. Ang ibang staff ng hotel ay napahinto.

Dahan-dahang yumuko ang matanda. Pinulot niya ang mga barya isa-isa.

“Salamat, iho,” mahinahong sabi ng matanda. “Pandagdag din ito sa pambili ng cleaning materials.”

Tumalikod ang matanda at naglakad palayo, bitbit ang timba at mop.

“Buti nga sa’yo. Poor,” bulong ni Kevin bago inayos ang kanyang kurbata.

Lumapit si Kevin sa reception desk.

“Miss, I have a meeting with Don Rafael Empire. Tell him Kevin, the architect, is here,” utos niya sa receptionist.

“Ah, Sir Kevin,” sagot ng receptionist na medyo namumutla. “Sandali lang po, tatawagin ko lang po ang Chairman. Upo po muna kayo.”

Habang naghihintay, nag-ikot-ikot si Kevin sa lobby. Humanga siya sa ganda ng interior design. Marmol ang sahig, ginto ang chandelier.

Napadako ang tingin niya sa gitna ng lobby. May isang napakalaking oil painting o portrait na nakasabit doon.

Ito ang litrato ng may-ari ng Empire Towers—si Don Rafael.

Sa painting, nakasuot ang Don ng Barong Tagalog, may hawak na tungkod, at nakangiti nang may dignidad.

Tinitigan ni Kevin ang mukha sa painting. Ang mga mata. Ang ilong. Ang nunal sa pisngi. At ang maputi at manipis na buhok.

Nanlaki ang mga mata ni Kevin.

Tumigil ang tibok ng puso niya.

Nanlamig ang kanyang sikmura.

Ang mukha sa painting… ay kamukhang-kamukha ng janitor na hinagisan niya ng barya kanina.

“H-hindi… hindi pwede…” bulong ni Kevin. “Imposible…”

Biglang bumukas ang executive elevator sa likod niya.

Lumabas ang “janitor” kanina. Pero ngayon, may mga bodyguard na nakapaligid sa kanya. Suot pa rin niya ang jumpsuit, pero inaabutan na siya ng blazer ng kanyang secretary.

“Good morning, Chairman!” sabay-sabay na bati at yuko ng lahat ng empleyado sa lobby—kasama ang mga guard at receptionist.

Lumapit ang matanda kay Kevin. Hawak nito ang mga barya sa palad niya.

“Mr. Kevin?” tanong ng matanda. Ang boses nito ay may awtoridad na hindi narinig ni Kevin kanina.

Gusto nang lumubog ni Kevin sa kinatatayuan niya. Nanginginig ang tuhod niya. Hindi siya makapagsalita.

“Sir… Don Rafael… I… I didn’t know…” utal ni Kevin.

Ngumiti si Don Rafael.

“Alam mo iho, kaya ako naglilinis dito tuwing umaga? Para hindi ko makalimutan kung saan ako nagsimula. Dati akong janitor bago ko naipatayo ang building na ito.”

Inabot ni Don Rafael ang kamay ni Kevin at ibinalik ang mga barya.

“Ito ang barya mo. Itabi mo. Mukhang mas kailangan mo ito kaysa sa akin.”

“S-Sir, sorry po! Please, yung meeting po natin…” pagmamakaawa ni Kevin.

“Meeting?” tumawa nang mahina si Don Rafael. “Kanselado na. Hindi ko kailangan ng architect na maganda lang ang design sa papel, pero pangit ang ugali sa tao.”

Tinalikuran siya ni Don Rafael.

“Guards, please escort him out. Masyadong maingay ang barya niya, nakaka-istorbo sa business ko.”

Kinaladkad palabas si Kevin ng mga guard habang pinapanood siya ng lahat.

Umuwi siyang luhaan, dala ang leksyon na ang tunay na estado ng tao ay hindi nasusukat sa suot na suit, kundi sa kung paano niya tratuhin ang mga taong walang suot na suit.