PUMUNTA ANG ISANG INA SA BAHAY NG ANAK PARA HUMINGI NG TULONG PANGPA-OPERA–BINIGYAN SYA NITO NG MALIIT NA KAHON, PAG-UWI NYA DI SYA MAKAPANIWALA SA NAKITA NYA

Si Aling Amor, 58 anyos, ay isang masipag na tindera ng kakanin sa palengke. Limampung taon na ang katawan niya pero pakiramdam niya’y mas matanda pa dahil sa iniindang sakit sa matris. Kailangan na niyang maoperahan sa lalong madaling panahon, pero wala siyang sapat na pera. Sa mga anak niya, si Carlo ang pinakanakakatanda at pinaka-stable sa buhay. Siya ang naisipan niyang lapitan.

Habang naglalakad papunta sa bahay ni Carlo, paulit-ulit siyang nagdarasal.
“Panginoon, sana po matulungan ako ng anak ko. Hindi ko na kaya ang sakit.”

Pagdating niya sa bahay, sinalubong siya ng manugang niyang si Liza.

Liza: “Ma, napadalaw po kayo? Ayos lang po ba kayo?”

Amor: “Anak, andyan ba si Carlo? May mahalaga akong kailangan sabihin sa kanya.”

Ilang minuto lang, lumabas si Carlo mula sa maliit nilang home office.

Carlo: “Ma? Anong nangyari?”

Amor: huminga nang malalim “Anak… kailangan ko na pong maoperahan. Matagal ko nang tinitiis pero lumalala na. Nag-iipon ako pero kulang pa rin… baka puwede mo akong matulungan kahit hulugan ko na lang.”

Tahimik si Carlo sandali. Nagkatinginan sila ni Liza, parang may alam na silang dalawa na hindi alam ni Amor.

Carlo: “Ma, bakit di niyo agad sinabi? Pero… sandali lang. Huwag kayong mag-alala.”

Pumasok siya sa kwarto, iniwan si Amor sa sala kasama si Liza na halatang naiiyak.

Liza: “Ma, pasensya na kung di namin kayo natutulungan noon. Pero sana magtiwala kayo ngayon.”

Pagbalik ni Carlo, may dala siyang maliit na kahon na kulay kahoy. May laso ito at may bigat nang bahagya.

Carlo: “Ma, hindi namin kayo kayang pabayaan. Ito muna po. Pero… pakitago niyo muna ha? Huwag niyo bubuksan dito.”

Amor: “Ano ba ‘to? Carlo, di ko naman hinihingi—”

Carlo: “Ma, pakiuwi na lang po.”

Medyo nagtataka man, tinanggap ni Amor ang kahon. Nagpaalam siya at naglakad pauwi. Habang naglalakad, iniisip niya kung relo ba iyon, o alahas ni Liza, o dokumento.

Pagdating sa bahay, naupo siya sa kama at dahan-dahang binuksan ang kahon.

Pag-angat niya ng takip, napasinghap siya.

Makapal na bungkos ng pera—hindi lang isa, hindi lang dalawa, kundi halos punô ang loob. May mga envelope pa sa ilalim at isang maliit na sulat.

Nanginginig ang kamay niya habang binuksan ang papel.

“Ma, matagal niyo kaming inalagaan kahit wala kayo. Ngayon kami naman ang bahala sa inyo. Huwag niyo nang isipin ang gastos. May nakausap na kaming doktor. Bukas po ipapa-schedule na namin ang operation ninyo. — Carlo at Liza”

Napaluha si Amor, hawak-hawak ang pera at ang sulat.

“Diyos ko… akala ko ako pa rin ang magpapasan sa kanila. Hindi ko alam na… matagal na pala nila akong iniintindi.”

Kinabukasan, hindi na siya nagtinda. Tumawag si Carlo at sinundo siya kasama si Liza at ang apo niyang si Mico. Pagdating nila sa ospital, handa na ang mga papeles.

Habang inaasikaso ang schedule, lumapit si Carlo sa ina at hinawakan ang balikat nito.

Carlo: “Ma, alam naming ginive-up niyo lahat para sa amin. ‘Di man kayo humihingi ng kapalit, oras na para magbalik kami.”

Amor: umiiyak habang nakangiti “Akala ko hanggang kahuli-hulihan, ako pa rin ang tatayo para sa inyo. Hindi ko akalaing ganito niyo ako mamahalin pabalik.”

Tinawag siyang “Nanay” ng nurse at pinapirma ng consent form. Si Liza ang kumakapit sa kanya, si Carlo naman ang nag-aasikaso ng bayad.

Bago siya pumasok sa examination room, niyakap niya ang anak nang mahigpit—parang yakap ng pasasalamat, pagmamahal, at kapayapaan.

Sa kauna-unahang pagkakataon, hindi siya takot. Sapagkat alam niyang hindi na siya mag-isa.

At ang maliit na kahong iyon, naging simbolo ng pagbabalik ng pagmamahal na buong buhay niyang inalay.