Bigla kong napansin na may dumikit sa kamay ko… kulay dark brown, at may kakaibang amoy na malansa.

“Aso Kinagat ang Lalaking Ikakasal sa Gitna ng Kasal – At ang Katotohanan ang Nagpaluha sa Nobya”

Ang kasal namin ni Minh ay ginanap sa isang hardin sa gitna ng lungsod – marangya, maganda, at… perpekto sa bawat detalye.
Punô ng bisita ang lugar. Lahat ay nagsabi na masuwerte ako:
“Si Minh ay mabait, may magandang karera, at minahal pa ang isang babaeng mahirap na gaya mo.”

Ngumiti ako, pilit tinatago ang kaba sa dibdib. Kamakailan, kakaiba siya – madalas magulat, umiiwas ng tingin. Nang tanungin ko, sabi niya:
– Dahil lang sa kaba bago ang kasal.

At naniwala ako. Sino ba namang hindi nai-stress bago ikasal?

Nagsimula ang seremonya sa tugtog, mga bulaklak, at mga ilaw na kumikislap. Nang ipakilala ng MC ang lalaking ikakasal, nagpalakpakan ang lahat.
Hinawakan ni Minh ang kamay ko, mainit ang kanyang tingin. Pero sa mismong sandaling iyon, may tumahol na malakas.

Mula sa kung saan, ang maliit kong aso – si Bơ – biglang sumugod, umangil, at kinagat nang madiin ang binti ng lalaki kong pakakasalan.

Nagsigawan ang mga bisita. Tumigil ang tugtog. Napasigaw ako:
– Bơ! Ano’ng ginagawa mo?!

Hinila siya ng mga staff. Si Minh, nanlilimahid sa dugo, namumutla sa sakit. Galit niyang sigaw:
– Dalhin n’yo ang siraulong asong ‘yan sa malayo!

Nanginginig ako. Si Bơ ay palaging mabait, kailanman ay hindi pa nakakagat ng tao, at kasama ko na mula pa noong estudyante ako. Hindi niya kailanman sinigawan ang mga taong mahal ko.

Ipinahinto ang kasal sa araw na iyon. Nag-aalala si Mama:
– Baka natakot lang sa dami ng tao. Huwag mo nang isipin.

Pero ang mga mata ni Minh… malamig. Hindi na niya ako tiningnan.

Kinagabihan, habang binabandahe ko ang sugat niya, mahinahon kong tanong:
– Pasensiya na, baka natakot lang si Bơ. Galit ka ba sa akin?
Umiling siya:
– Ayos lang, hayop lang naman ‘yun.

Ngunit nakita kong nanginginig ang kamay niya.
Samantala, si Bơ – nakakulong sa bakuran – buong gabing umuungol at tumatahol ng mahaba, parang umiiyak.

Tatlong araw matapos iyon, umuwi ako para kumuha ng gamit. Sabi ni Mama, ayaw kumain ni Bơ, nakahiga lang sa ilalim ng puno, nakatitig sa gate.
Nilapitan ko siya at hinaplos:
– Pinahiya mo ako sa asawa ko, alam mo ba ‘yon?

Mahina siyang umungol, tapos dinilaan ang kamay kong may singsing.
Bigla kong napansin – may dumikit sa kamay ko… kulay dark brown, amoy malansa.

Napatigil ako. Naalala ko – noong kasal, matapos siyang kagatin, si Minh agad pumasok sa kuwarto para magpalit ng sapatos, ayaw ipatingin ang sugat.

May masamang kutob akong naramdaman. Binuksan ko ang aparador niya sa silid namin. Sa loob ng maleta, sa pagitan ng mga barong at coat, may isang maliit na bag na may puting pulbos sa loob, at may tuyong dugo sa labas.

Napatulala ako.

Biglang tumunog ang cellphone ni Minh. Sa screen, lumitaw ang mensahe mula kay “Huy – pinsan”:
“Na-itago mo na ba ang gamit? Mag-ingat, baka maamoy ng aso ng asawa mo, yari ka.”

Parang tinamaan ako ng kidlat. “Gamit”? “Maamoy”?
Napatingin ako kay Bơ – ang asong niligtas ko noon matapos itong iwan malapit sa presinto. Dati siyang sinanay bilang K9 dog pero tinanggal dahil may sakit, at napunta sa akin.

Tumulo ang luha ko. Hindi siya baliw. Pinoprotektahan niya ako.

Kinagabihan, nagkunwari akong walang alam. Bumalik ako sa condo, at nang makatulog si Minh, tumawag ako nang palihim sa pulis.
Sinabihan nila akong manatiling kalmado at buksan ang pinto sa pagdating nila.

Nang biglang bumukas ang pinto at tumama ang liwanag ng flashlight, nagising si Minh, nagulat.
Hawak ng mga pulis ang telang bag – puno ng daan-daang gramo ng droga.
Sumigaw siya:
– Hindi! Ina-set up ako!

Pero sa CCTV ng bahay – na in-on ko mula hapon – malinaw ang video ng pagtatago niya ng pulbos sa ilalim ng kama.

Gumuho ang lahat.
Inaresto siya. Ang kasal na hindi pa umaabot sa honeymoon ay nauwi sa kaso.
Tahimik kong binuhat si Bơ at umalis sa lungsod.

Pagkalipas ng anim na buwan, nakatanggap ako ng liham mula sa abogado:

“Inamin niya na naimpluwensiyahan ng masasamang kaibigan at nasangkot sa drug trafficking. Humihingi siya ng tawad, sinabing kung hindi siya nakagat ng aso noong araw ng kasal, baka natuloy siya sa biyahe sa ibang bansa at hindi na makabalik pa.”

Nang mabasa ko iyon, nanlamig ako.

Ang kagat na iyon – akala ko sumpa – ang siyang nagligtas sa akin sa maling tao, at nagligtas sa isang kaluluwa mula sa pagkasira.

Si Bơ, hanggang ngayon, ay mahilig pa ring humiga sa kandungan ko tuwing hapon. Paminsan-minsan, dinidilaan niya ang peklat sa kamay ko, para bang sinasabi:
“Gusto ko lang na ligtas ka.”

Ngumiti ako habang dumadaloy ang luha.

Sa buhay, may mga bagay na mukhang trahedya, ngunit pala’y biyayang nakatago.
Kung hindi kinagat ni Bơ noong araw na iyon, marahil ngayon ay asawa ako ng isang kriminal.

Tumingala ako sa langit ng dapithapon at mahina kong bulong:
“Salamat sa’yo, aking apat-na-paa na bayani.”