“Kung kaya mong paandarin ang kotse kong ‘yan bago tumigil ang ulan, pakakasalan kita.”
Iyon ang matapang—at mapanuksong—hamon na binitawan ni Alexa, isang kilalang manager ng kompanya ng sasakyan, sa harap ng isang basang-basa at pawisang Noel, isang ordinaryong mekaniko na nadaanan lang ang kanyang sirang kotse sa gilid ng kalsada.

Hapon iyon, malakas ang ulan, at halos walang dumadaan sa daan. Nakatirik sa gitna ng kalsada ang itim na sedan ni Alexa. Nagloko ang makina, patay ang baterya, at walang signal ang cellphone. Inis na inis siya habang nakasilong sa payong, suot ang mamahaling high heels na ngayon ay nababalutan na ng putik.

Biglang lumapit si Noel—may dalang lumang toolbox at suot ang basang t-shirt na may tatak ng isang maliit na talyer.
“Ma’am, mukhang namatay ang system. Gusto n’yo pong tingnan ko?” tanong niya, magalang.

Ngumisi si Alexa, may halong pangmamaliit.
“Alam mo ba kung anong klaseng kotse ‘to? Hindi ito ordinaryong tricycle engine, ha.”

Tahimik lang si Noel. Tumingin siya sa makina, tapos kay Alexa.
“Subukan ko po. Wala namang mawawala.”

Tumikhim si Alexa, sabay kindat sa mga kasamahan niyang nasa kabilang kotse.
“Fine. Kung kaya mong paandarin ‘yan bago tumigil ang ulan, pakakasalan kita.”

Tumawa sila. Pero si Noel, hindi. Tahimik lang siyang yumuko at nagsimulang magtrabaho.

Bawat patak ng ulan ay parang sumasabog sa kanyang balikat. Walang bubong, walang guwantes, walang mamahaling gamit—puro tiyaga lang. Binuksan niya ang hood, tinanggal ang ilang wire, at sinuri ang starter.

“Baka masira mo lang ‘yan,” sabi ni Alexa, nakataas ang kilay.

Ngunit hindi siya sumagot. Dumaan ang kalahating oras, tapos isang oras. Nagsimulang humina ang ulan. Sa huling pagkakataon, inikot ni Noel ang susi.

Vrrrmmm! — Umarangkada ang makina.

Tahimik ang paligid. Ang mga taong nakasilong sa tabi ay napapalakpak, at si Alexa… napako sa kinatatayuan.

Hindi niya alam kung matutuwa siya o maiinis. Sa dulo, ngumiti siya ng mapait.
“Okay, fine. You win. Pero joke lang ‘yung sinabi ko. Don’t take it seriously.”

Ngumiti lang si Noel, bitbit ang kanyang lumang kahon ng gamit.
“Wala naman akong inaasahan, Ma’am. Masaya na akong nakatulong.”

At umalis siyang walang lingon.

Lumipas ang tatlong buwan. Sa trabaho, halos hindi makatulog si Alexa. Paulit-ulit na bumabalik sa isip niya ang mukha ng mekaniko sa ulan—ang mga matang hindi nagalit, kahit inalipusta.

Hanggang isang gabi, muling nasira ang kotse niya. At muling umulan.
Habang nakatigil sa daan, hindi niya maiwasang mapangiti. “Parang sinasadya ng tadhana.”

Sa pagkakataong iyon, siya na mismo ang tumawag sa talyer ni Noel. Pagdating niya, basang-basa ito, gaya noong una.

“Ma’am, kayo ulit?” tanong ni Noel, nagulat.

Ngumiti siya, mahina pero totoo. “Oo. Pero ngayon… wala akong hamon. Pakiayos lang, please.”

Habang nag-aayos si Noel, pinanood siya ni Alexa. Ngayon, hindi na siya nakakaramdam ng kayabangan—kundi respeto. Ang lalaking akala niya’y walang pinag-aralan, mas marunong pala sa buhay kaysa sa kanya.

Pagkatapos maayos ang kotse, hindi agad siya umalis.
“Noel,” sabi niya, “naaalala mo ‘yung biro ko noon?”

Tumango siya, medyo nahihiya.
“Oo, Ma’am. Pero biro lang naman ‘yon.”

“Hindi na ngayon,” sagot ni Alexa, sabay abot ng payong. “Kung papayag ka, gusto kong ayusin natin pareho ang buhay natin. Hindi bilang manager at mekaniko… kundi bilang magkapantay.”

Pagkalipas ng ilang buwan, madalas na silang makitang magkasama—hindi sa opisina, kundi sa simpleng kainan sa tabi ng kalsada. Unti-unting bumaba ang kayabangan ni Alexa, at unti-unting tumaas ang kumpiyansa ni Noel sa sarili.

Hanggang isang araw, sa gitna ng ulan na tulad ng unang pagkikita nila, si Alexa naman ang nagbiro:
“Noel, kung maaayos mo pa rin ang kotse kong ito kahit kasal na tayo, baka mas lalo pa kitang mahalin.”

Tumawa si Noel. “Hindi ko na kailangang ayusin ‘yan. Ang puso mo, Ma’am—iyon na ang tunay kong natutunan kong pahalagahan.”

🌧️ Minsan, ang kayabangan ay nalulusaw ng ulan.
At ang biro, kapag tinamaan ng tadhana, nagiging pangako.

Ang mayamang babae na dating tumatawa sa mahirap, natutong tumawa dahil sa kanya—hindi sa panlait, kundi sa pag-ibig.
Dahil ang tunay na halaga ng tao, hindi nasusukat sa suot o sa sasakyan, kundi sa kung gaano siya marunong magmahal kahit basang-basa sa ulan.