BINIGYAN NG VLOGGER NG BARYA ANG PULUBI PARA SA “CONTENT,” PERO PINAHIYA SIYA NANG ILABAS NITO ANG BUNDLE-BUNDLE NA PERA AT SABIHING: “IYO NA ‘YAN, MUKHANG MAS KAILANGAN MO”

“WHAT’S UP, MGA KA-LODI! WELCOME BACK SA AKING CHANNEL!”

Sigaw ni JERIC TV sa kanyang camera habang naglalakad sa mataong bangketa ng QUIAPO. Isa siyang vlogger na sumikat sa mga prank videos at tinatawag na poverty porn—yung mga video na kunwari tumutulong sa mahihirap, pero kailangang naka-video, may dramatic music, at siguradong may thumbnail na may iyakan.

“FOR TODAY’S VIDEO, GAGAWIN NATIN ANG 100-PESO CHALLENGE! MAMIMIGAY TAYO NG BARYA SA MGA RANDOM NA PULUBI PARA PASAYAHIN SILA!”

Sa totoo lang, hindi naman bukal sa loob ni Jeric ang pagtulong.

Gusto lang niya ng views, likes, at engagement.

Napansin niya ang isang matandang lalaki sa gilid ng simbahan.

Si MANG GUSTING.

Nakaupo ito sa bangketa, naka-sando na puti ngunit naninilaw na sa katagalan. May kaunting dumi sa mukha, at tahimik na kumakain ng skyflakes na isinasawsaw sa softdrinks. Sa tabi niya ay isang lumang bayong na halatang punit-punit na.

“AYAN GUYS! PERFECT TARGET!” bulong ni Jeric habang tinututok ang camera.

Lumapit siya kay Mang Gusting at halos idikit ang lente ng camera sa mukha ng matanda.

“TATAY! HELLO PO!” sigaw niya.

Nagulat si Mang Gusting.

Muntik niyang mabitawan ang pagkain niya.

“B-bakit iho? Ano ‘yan?”

“TATAY, NAPANSIN KO PO NA MUKHANG GUTOM NA GUTOM KAYO,” sabi ni Jeric sa kunwaring maamong boses.

“NAAAWA PO AKO SA INYO. KAYA HETO PO…”

Dumukot si Jeric sa bulsa.

Naglabas siya ng DALAWAMPUNG PISONG PURO BARYA.

TING! TING! TING!

Malinaw na rinig ang tunog habang inilalaglag niya ito sa palad ng matanda.

“AYAN TAY! PAMBILI NG ULAM! MAG-THANK YOU NAMAN PO KAYO SA CAMERA PARA SA MGA SUBSCRIBERS KO!”

Tahimik na tinitigan ni Mang Gusting ang barya.

Pagkatapos, dahan-dahan niyang itinaas ang tingin kay Jeric.

“Iho, kumakain ako,” mahinahon niyang sabi.

“Pwede bang alisin mo muna ‘yang camera?”

Ngumisi si Jeric.

“GRABE NAMAN SI TATAY! TINULUNGAN NA NGA, SUPLADO PA!”

Humarap siya sa camera.

“GUYS, KITA NIYO ‘YAN? MINSAN TALAGA ANG MGA TINUTULUNGAN NATIN, HINDI MARUNONG TUMANAW NG UTANG NA LOOB. PERO DAHIL MABAIT TAYO, DADAGDAGAN NATIN!”

Naglabas ulit siya ng LIMANG PISO at inihulog sa kamay ng matanda.

“OH AYAN! MASAYA KA NA? SAY ‘THANK YOU JERIC TV’!”

May ilang taong huminto sa paglalakad.

Naririnig na ang bulungan.

Halata ang yabang sa boses ni Jeric.

Bumuntong-hininga si Mang Gusting.

Ibinaba niya ang skyflakes.

“Iho,” seryoso niyang sabi,

“ang pagtulong, hindi binibideo.

Ginagawa ‘yan nang kusa.”

Tumawa si Jeric.

“WOW! MAY LECTURE PA!”

Nilapit pa niya ang camera.

“EH KUNG WALA KANG PERA, WALA KANG KARAPATANG MAG-INARTE! TANGGAPIN MO NA LANG!”

Tahimik na kinuha ni Mang Gusting ang kanyang lumang bayong.

“Akala mo ba kaya ako nandito ay dahil wala akong pera?” tanong niya.

“Nandito ako kasi hinihintay ko ang driver ko.

Nasiraan kami sa kanto, kaya nagpapahinga ako rito habang inaayos niya.”

“DRIVER?” tawa ni Jeric.

“HAHAHA! LAKAS MANAGINIP NI TATAY!”

Dahan-dahang binuksan ni Mang Gusting ang bayong.

Biglang tumahimik ang paligid.

Sa loob ng maruming bayong, bumungad ang MAKAKAPAL NA BUNDLE NG BLUE BILLS — MGA ₱1,000 NA PERA.

Maayos.

Nakaayos.

Marami.

Napakarami.

Halos KALAHATING MILYON ang laman.

Kakatapos lang ni Mang Gusting magbenta ng lupa sa probinsya.

Galing siya sa bangko.

Pambili ng traktora at farm equipment.

Sadyang simple lang ang suot niya para hindi maging target ng masasamang loob.

Pero maling tao ang napagtripan ng vlogger.

Nanlaki ang mata ni Jeric.

Napatigil ang kanyang hininga.

Naka-on pa rin ang camera.

Kumuha si Mang Gusting ng isang bundle.

₱100,000.

Ipinakita niya ito kay Jeric.

“Iho,” sabi niya,

“barya lang sa akin ang ipinapamukha mo.”

Pinulot ni Mang Gusting ang dalawampung pisong barya.

Pagkatapos, kumuha siya ng ₱2,000 mula sa sarili niyang pera.

Inabot niya ito kay Jeric.

“OH,” sabi niya.

“IYO NA ‘YAN.

Kasama na ‘yang barya mo.”

Namutla si Jeric.

“P-po? B-bakit po?”

Ngumiti si Mang Gusting.

May halong awa.

“Kasi mukhang mas kailangan mo,” sabi niya.

“Kulang pa yata ‘yan pambili ng data para maka-upload ka ng video.

Mukhang VIEWS LANG ANG LAMAN NG SIKMURA MO, HINDI DIGNIDAD.”

Biglang nagpalakpakan ang mga tao.

“BOOOOM! SUNOG!” sigaw ng isang tambay.

Hiyang-hiya si Jeric.

Pinatay niya ang camera.

Tumakbo siya palayo.

Iniwan pati ang pera.

Ilang sandali pa, huminto ang isang MAGANDANG SUV sa tapat ng simbahan.

Bumaba ang driver.

“DON GUSTING! AYOS NA PO ANG SASAKYAN!

TARA NA PO SA FARM!”

Tumayo si Mang Gusting.

Pinagpag ang kanyang sando.

Kinuha ang bayong na puno ng pera.

At sumakay sa aircon na sasakyan.

Ang video ng insidente—kuhang-kuha ng isang bystander—ay nag-viral.

Pero hindi si Jeric ang sumikat.

Kundi ang LEKSYON NI MANG GUSTING:

NA ANG TUNAY NA YAMAN AY HINDI NASUSUKAT SA PINAPAKITA SA SOCIAL MEDIA,

KUNDI SA KUNG SINO KA

KAPAG NAKAPATAY NA ANG CAMERA.