Ang prom ang matagal ko nang pinapangarap. Lahat ng kaklase ko abala sa pagpili ng gown, pagpa-parlor, at pagkuha ng mga litrato. Ako? Nakaupo sa gilid ng kama, tinitingnan ang maliit na envelope kung saan dapat nakatago ang ipon kong dalawang taon para sa damit na isusuot ko. Pero wala na.

“Ninakaw ko lang sandali, kailangan ko para sa groceries,” mariing sabi ng stepmom kong si Marissa habang nag-aayos ng kuko.

“Pero Tita… iyon na lang ang pera ko. Para sa gown ko iyon,” halos pabulong kong sagot, nanginginig ang boses ko.

Umiling siya. “Prom lang ’yan. Mas mahalaga ang pagkain. Matuto kang maghintay.”

Doon gumuho ang lahat. Hindi ko kayang humingi sa tatay ko—pagod siya sa trabaho, at madalas ay naniniwala na kay Marissa.


Dumating ang araw ng prom. Nakahiga lang ako, pinipigilan ang mga luha habang naririnig ko ang mga kapitbahay na nagsasalita tungkol sa kanilang mga anak—kung sino raw ang pinakamaganda sa gown, kung sinong susunduin ng limousine.

“Sayang ka, hija,” bulong ng kapitbahay naming si Aling Nena nang makita niya akong nakasilip sa bintana. “Dapat doon ka rin.”

Napangiti lang ako ng pilit. “Okay lang po, Aling Nena. Baka sa ibang pagkakataon.”

Pero bandang alas-diyes ng umaga, may narinig akong ugong ng makina sa labas. Isang pulang SUV ang huminto sa mismong harap ng bahay. Nagtaka ako—wala naman kaming inaasahan.

Bumukas ang pinto, at bumaba si Tita Helen, ang matagal nang bestfriend ng yumao kong nanay. May hawak siyang malaking garment bag at kahon ng sapatos.

“Nakita ko ang post mo kagabi, hija. ’Yung status mo na ‘Maybe some dreams are not meant for me.’ Hindi ko matitiis,” sabi niya, at niyakap ako nang mahigpit.

Halos maiyak ako. “Tita… hindi ko alam ang sasabihin ko.”

Ngumiti siya. “Sabihin mo lang salamat habang sinusuot mo ’to.”

Binuksan niya ang garment bag—isang napakagandang royal blue gown na kumikislap sa bawat sulok. Parang mismong pangarap na nagkatawang-tao.


Pagbalik ko sa loob, halos malaglag ang panga ni Marissa. “Saan galing ’yan?!” singhal niya.

“Hindi ko na kailangan ng pera mo, Tita,” sagot ko, diretso ang tingin. “May taong mas totoo ang malasakit.”

Wala siyang naisagot.

Tinulungan ako ni Tita Helen mag-ayos, inayusan ang buhok ko, nilagyan ng kaunting make-up. Nang tumingin ako sa salamin, hindi ko na halos makilala ang sarili ko. Hindi na ako ’yung batang umiiyak kagabi—ako na ang dalagang handang tuparin ang pangarap niya.

—

Pagdating sa venue, lahat ay napatigil. Maraming napalingon, at may narinig pa akong bulungan:

“Siya ba ’yun? Ang ganda niya!”
“Akala ko hindi siya makakapunta.”

Lumapit si Miguel, kaklase ko na matagal nang kaibigan. Ngumiti siya at inalok ang kamay niya. “Akala ko hindi ka makakarating. Buti na lang… kasi wala akong ibang gustong makasayaw ngayong gabi kundi ikaw.”

Napaiyak ako, pero sa wakas, luha iyon ng kaligayahan.

—

Habang umiikot kami sa dance floor, naramdaman kong totoo pala: hindi lahat ng pangarap nawawala kapag ninakawan. Minsan, may dumadating na mas maganda—isang taong handang ipakita na hindi ka nag-iisa.

At sa ilalim ng mga ilaw ng prom, sa gitna ng musika at tawanan, natutunan ko ang pinakamahalagang aral: kahit may mga taong kukuha ng iyong pag-asa, laging may darating na magbabalik ng higit pa kaysa nawala.

At sa pulang SUV na iyon nagsimula ang gabi na hinding-hindi ko malilimutan

Kinabukasan matapos ang prom, nagising akong may ngiti sa labi. Parang panaginip pa rin lahat — ang mga ilaw, ang gown, at ang sayaw namin ni Miguel. Pero higit sa lahat, ang kabaitan ni Tita Helen na parang milagro.

Habang nagtitimpla ako ng kape, dumating si Papa. Pagod pa rin ang mukha niya, galing sa night shift, pero may kakaibang lamig ang tingin niya.

“Marissa told me you went to the prom wearing some fancy gown,” sabi niya, halos walang emosyon.
“Yes, Papa. Si Tita Helen po ang nagbigay. Gusto lang niyang matulungan ako.”

Hindi siya agad sumagot. Tumingin siya kay Marissa na nakaupo sa sala, nakakunot-noo.

“Alam mo, anak,” simula niya, “hindi mo kailangang umasa sa ibang tao. Dapat matuto kang magtiis.”

Tumigil ako. May kirot sa dibdib ko — dahil alam kong iba na ang Papa ko. Hindi niya ako pinagtanggol kahit minsan.
Tumingin ako sa kanya at mahina kong sagot:

“Hindi po ako umasa, Pa. Tinupad ko lang ’yung pangarap ko — kahit isang gabi lang.”

At saka ako umalis papunta sa kusina, pilit pinipigilang umiyak.

Kinahapunan, bumalik si Tita Helen. Bitbit niya ang isang lumang sobre.

“Anak, ito ay para sa’yo. Iniwan ng nanay mo bago siya pumanaw.”

Nanginginig ang kamay ko habang binubuksan iyon. Nasa loob ang sulat ng mama ko — manipis na papel na halos kupas na.

“Anak,” sulat ni Mama,
“Balang-araw, darating ang panahon na mararamdaman mong mag-isa ka. Pero tandaan mo, hindi kailanman mawawala ang kabutihan ng mundo. Minsan, darating ito sa anyo ng isang tao na magpapaalala sa’yo kung sino ka talaga. Huwag kang susuko sa mga pangarap mo, dahil iyon ang tanging paraan para manatiling buhay ang puso mo.”

Pagkatapos kong basahin, napahigpit ang yakap ko sa papel. Para bang naroon si Mama sa tabi ko.
Si Tita Helen naman ay tahimik lang, hawak ang balikat ko.

“Sabi ng mama mo, ikaw raw ay tulad ng kanya — matatag at mapagmahal. At ’yan ang nakita ko kagabi,” sabi niya, nakangiti.

Ilang araw matapos iyon, dumating ang panibagong gulo.
Nakita kong nag-iimpake si Marissa ng mga gamit. Tinawag ko si Papa.

“Ano ’to, Marissa?” tanong niya.
“Pagod na akong dito! Hindi ko kaya ang batang ’yan na palaging ginagawang biktima!” sigaw niya, sabay turo sa akin.

Tahimik lang akong nakatingin. Noon ko lang nakita si Papa na hindi nagsalita. Wala siyang pinili, pero sa unang pagkakataon, hindi niya rin ako pinigilan.
Umalis si Marissa, dala ang mga bag. At nang tuluyang nagsara ang pinto, para akong nakahinga nang maluwag matapos ang ilang taon.

Lumipas ang mga buwan. Nakapagtapos ako ng high school, at sa tulong ni Tita Helen, nakapasok ako sa kolehiyo sa kursong Fashion Design — pareho ng inspirasyon ko nang una kong hawakan ’yung royal blue gown na binigay niya.

Habang nag-aaral ako, madalas akong bumisita sa shop ni Tita Helen. Tinuruan niya akong magtahi, magdisenyo, at higit sa lahat, magbigay ng halaga sa mga taong totoo.

Si Miguel, ang kaklase kong nakasayaw ko noong prom, madalas ding dumalaw.
Hindi ko alam kung anong eksaktong meron sa pagitan namin, pero bawat tawanan at kuwentuhan ay nagiging paalala: minsan, ang mga taong nakakasalubong mo sa pinakamadilim na sandali, sila rin ang magiging liwanag mo balang-araw.

Sa mismong araw ng graduation ko, isang pulang SUV ang muling huminto sa harap ng bahay namin — pero ngayon, hindi na ako ’yung batang umiiyak sa kama.
Ako na ang babaeng nakasuot ng damit na ako mismo ang tumahi.

Pagbukas ng pinto, bumaba si Papa, hawak ang bouquet ng bulaklak.
Tahimik niyang sinabi:

“Anak, proud ako sa’yo. Pasensya na kung hindi kita nasamahan noon.”

Niyakap ko siya, at sa unang pagkakataon matapos ang matagal na panahon, naramdaman kong buo ulit ang pamilya ko — kahit wala na si Mama, kahit wala na si Marissa.

Pag-uwi ko, lumapit si Tita Helen, nakatingin sa SUV na nasa labas.

“Naalala mo pa ba, hija? Dito nagsimula lahat.”

Ngumiti ako.

“Oo, Tita. Sa SUV na ’yan ko natutunan na hindi lahat ng nawala ay dapat ipaglaban — kasi may mga dumarating na mas karapat-dapat.”

Habang nakatingin kami sa pulang SUV na kumikintab sa ilalim ng araw, alam ko na — hindi lang iyon sasakyan. Isa iyong simbolo ng pag-asa, kabutihan, at pangarap na muling nabuo.Ang mga ninakaw sa atin—pera, pagkakataon, o pangarap—hindi kailanman ang wakas.
Dahil may mga taong darating, tahimik man o hindi mo inaasahan, na ibabalik ang lahat nang higit pa sa nawala.
At minsan, isang pulang SUV lang ang kailangan para maalala mong may magagandang simula pagkatapos ng bawat pagdurusa.