Tumanggi ang 8-taong-gulang na batang babae na buksan ang kanyang wardrobe, natuklasan ni nanay ang nakakasakit na katotohanan
Sa loob ng tatlong linggo, tumanggi si Angela, ang 8-taong-gulang na anak na babae ni Maria Dela Cruz, na buksan ng sinuman ang wardrobe sa kanyang silid.
Noong una, inakala ni Maria na ang kanyang anak ay gumagawa lamang ng gulo at natatakot na mapagalitan ng kanyang ina, ngunit habang tumatagal ay lalong nagiging kakaiba ang kanyang pag-uugali: gabi-gabi, tahimik siya sa harap ng aparador nang ilang minuto, ikukulong ito nang mabuti, at nagtatakip pa ng kumot na parang may itinatagong sikreto.

Isang gabi, nang tulog si Angela, nagpasiya si Maria na suriin.
At ang nakita niya sa wardrobe… napatigil siya, tumutulo ang mga luha sa kanyang mukha.

Nakatira ang pamilya ni Maria sa isang tahimik na lugar sa Quezon City.
Ang kanyang asawa ay nagtatrabaho bilang isang construction worker na malayo sa bahay, at siya ay nananatili sa bahay at nagpapatakbo ng isang maliit na grocery store.
Si Angela ang nag-iisang anak na babae – masunurin, tahimik, ngunit napaka-maunawain.

Mula pagkabata, gustung-gusto ni Angela na manatili sa kanyang silid, gumuhit, magsulat ng mga talaarawan, at mag-ayos ng mga bagay.

Ngunit pagkatapos ni Tet, nakita ni Maria ang pagbabago ng kanyang anak.

Ang batang babae ay hindi gaanong nagsasalita, madalas na tahimik sa kanyang silid nang maraming oras, at lalo na – ang wardrobe.

Isang araw, nakita ni Maria ang kanyang anak na ni-lock ang aparador, tinanong niya:

“Ano ang tinatago mo diyan at ni-lock mo ito ng mahigpit, Angela?”
Napailing na lang si Angela:
“Nothing, Mom. Don’t open my wardrobe.”

Naisip ni Maria na kung minsan ay gusto ng mga bata ng privacy, kaya hindi niya pinapansin.
Pero sa tuwing papasok siya sa kwarto, tatakbo si Angela para tumayo sa harap ng wardrobe na parang isang maliit na bodyguard.

Isang hapon, nang umuwi siya ng maaga mula sa trabaho, nakarinig si Maria ng kalampag mula sa silid ng kanyang anak.
Pagsilip sa siwang ng pinto, nakita niyang binuksan ni Angela ang wardrobe, maingat na naglagay ng maliit na tinapay sa loob, bumubulong:

“Ito lang ang maari kong hilingin ngayon. Aalis pa ako bukas…”

Lumakas ang tibok ng puso ni Maria.

Sino ang kausap ng kanyang anak sa aparador?

Isang hayop? Isang “imaginary friend”? O… iba pa?

Nang gabing iyon, habang natutulog ang kanyang anak, binuksan ni Maria ang aparador na may ekstrang susi.

Walang daga, walang ahas. Ngunit ang nagpaiyak sa kanya ay ang nakakasakit ng pusong pagiging simple ng lahat.

Sa loob ng aparador ay isang karton na kahon, na may linya ng manipis na tuwalya, ilang tinapay, isang plastik na bote ng tubig, at isang manika na nawawala ang isang mata.

Sa tabi nito ay isang maliit na kuwaderno, na may malinis na parang bata na sulat-kamay:

“Ako si Angela. Alam kong wala kang tirahan.
Hahayaan kitang manatili sa aking aparador.
Pangako papakainin kita araw-araw.
Hindi ko sinabi kay Mama, dahil natatakot akong itaboy ka niya…”

Nanginginig si Maria habang binuklat niya ang mga susunod na pahina at nakakita ng ilang scribble:
isang batang babae na magulo ang buhok at marumi ang mukha, nakasiksik sa ilalim ng puno.

Sa ibaba ng drawing ay ang teksto:

“Nena ang pangalan niya, nakilala ko siya malapit sa tambakan ng basura sa likod ng palengke.
Wala siyang magulang.”

Kinaumagahan, nang magising si Angela at nakita ang kanyang ina na nakaupo sa tabi ng bukas na aparador, napaluha siya:

“Huwag kang magalit sa akin, Nay. Mahal na mahal ko si Nena, hindi ko alam ang gagawin ko…”

Niyakap ni Maria ang kanyang anak, nasasakal:

“Nay, hindi ako galit mahal ka ni Nanay dahil maganda ang puso mo.
Pero ngayon, tutulungan natin siya sa mas mabuting paraan, okay?”

Kinabukasan, pumunta ang mag-ina sa palengke kung saan sinabi ni Angela na nakilala niya si “Nena”.

Nagtanong sila kung saan-saan, mula sa mga tindera ng isda hanggang sa mga jeepney driver, ngunit walang nakakakilala sa ganoong babae.

Hindi sumuko si Angela.

“Nay, naniniwala ako na kung tapat ako, ipapakita sa akin ng Diyos siya.”

At tulad ng sinabi niya, sa ikaapat na araw, nang sila ay aalis na, isang lalaking nagtutulak ng kariton ng scrap metal ang dumaan at huminto upang magtanong:

“Hinahanap ba ninyo ang batang babae na magulo ang buhok?
Noong isang araw nakita ko siyang natutulog sa ilalim ng tulay malapit sa istasyon ng bus. Madalas siyang humingi ng tinapay, ang pangalan niya ay Nena.”

Sa ilalim ng tulay, natagpuan ng mag-ina ang isang payat na batang babae na mga 6-7 taong gulang, na may hawak na punit-punit na lumang teddy bear sa kanyang mga braso.
Nang makita niya ang isang estranghero na papalapit, ang batang babae ay nataranta:

“Wala akong ninakaw. Huwag mo akong kunin.”

Lumapit si Angela at mahinang sinabi:

“Nena, ako na, Angela. Dinadala ko ang nanay ko para tulungan ang kaibigan ko.”

Nanlaki ang mga mata ni Nena, saka siya napaluha, ang kanyang mga hikbi ay nabulunan sa sakit na matagal nang pinipigilan.
Parehong umupo sa tabi niya ang mag-ina, dala ang kanyang tubig at pagkain.

Habang kumakain, paulit-ulit na nagkuwento si Nena:
Ang aking ina ay nagtatrabaho bilang isang tagapaghugas ng pinggan at namatay sa isang aksidente sa motorsiklo.

Pagkatapos noon, ipinadala si Nena sa isang tahanan, ngunit binu-bully ng mga matatandang kaibigan at tumakas.

Mula noon, namuhay siya bilang palaboy, kumakain ng mga tira at natutulog sa ilalim ng tulay.

Nang marinig ito, hindi napigilan ni Maria ang kanyang mga luha.

“Mula ngayon, hindi ko na kailangang matakot.
Makakasama ko ang aking ina at si Angela, kahit papaano hanggang sa pumayag ang aking ina sa langit.”

Makalipas ang ilang linggo, sa suporta ng lokal na pamahalaan at ng foster home, dumaan si Maria sa mga pamamaraan para pansamantalang ampunin si Nena.

Ang maliit na silid ay mayroon na ngayong isang bunk bed, na nagdaragdag sa mga hagikgik tuwing gabi.

Ang wardrobe na dating pinaglalagyan ng mga bagong damit ng magkapatid.

Si Angela at Nena ay pumapasok sa iisang paaralan, sabay na kumakain ng almusal, at sabay na gumagawa ng takdang-aralin.

Sa gabi, nakaupo silang dalawa sa “lumang” wardrobe, gumuhit ng mga larawan at nagkukuwento sa isa’t isa.

Isang araw, narinig ni Maria si Angela na bumulong sa kanya:

“Nena, itong aparador dati ay pinagtataguan ko ng mga kaibigan ko.
Ngayon ay kung saan tayo nagbabahagi. Mas mabuti iyon, tama?”

Ngumiti si Nena, tumango, kumikinang ang mga mata

Nakatayo si Maria sa labas ng pinto, tumutulo ang mga luha.
Wala siyang ideya na ang kanyang 8-taong-gulang na anak na babae ay magtuturo sa kanya ng isang simple ngunit malalim na aral:

“Ang tunay na pag-ibig ay walang kondisyon.
Kapag binuksan natin ang ating mga puso, hindi lamang natin inililigtas ang iba – kundi pati na rin ang ating sariling mga puso.”

Ngayon, sa tuwing titingin si Maria sa aparador sa silid ng kanyang dalawang anak na babae, ngumingiti siya.
Dati itong lugar na nagtataglay ng lihim ng awa,
at ngayon, ito ay isang pinto na nagbubukas sa kabaitan ng dalawang bata.

Minsan, ang mga himala ay hindi nagmumula sa mahika,
ngunit mula sa dalisay na puso ng isang bata –
kung saan ang pag-ibig ay hindi kailanman nalilimitahan ng edad, mga pangyayari o takot