Isang batang siyam na taong gulang lang humarang sa kotse ng isang bilyonaryo sa gitna ng ulan. Pero ang dahilan ng kaniyang paghingi ng tulong, isang sikreto nayayanig sa puso ng bawat makakarinig. Ano nga ba ang natuklasan ng bilyonaryo at bakit ang buong bayan ay napaluha matapos malaman ang katotohanan? Sa gitna ng malakas na ulan, isang itim na limusin ang huminto sa gilid ng kalsada.

Ang mga gulong nito ay humahampas sa tubig. Nag-iwan ng malamig na ambon sa paligid. Sa harap ng kotse, nakatayo ang isang batang lalaki. Basa, nanginginig at hawak ang isang lumang bakpak. Siam na taong gulang lamang siya. Ang kanyang mga mata ay puno ng takot ngunit may lakas sa kanyang tini. Sir, tulungan po ninyo ako.

Sabi niya habang nanginginig ang labi. Bumaba ang bintana ng kotse. Lumabas ang isang lalaking nakasuot ng mamahaling suit. May matigas na tingin at malamig na boses. Isa siyang bilyonaryo. Sanay sa mga taong lumalapit para humingi ng pera hindi ng tulong. Ngunit iba ang batang ito. Ang tinig nito ay may panginginig na tila. May dinadala na mas mabigat pa sa ulan.

“Nasaan ang mga magulang mo?” tanong ng lalaki. “Wala na po sila.” sagot ng bata. Halos pabulong. Lumapit ang bata at sa liwanag ng ilaw ng kotse, nakita ng lalaki ang mga galos sa braso ng bata. May mga bakas ng putik parang galing sa isang lugar na marumi, madilim at mapanganip. May nangyari ba sao? Muling tanong ng bilyonaryo.

Huminga ng malalim ang bata at tumingin diretso sa kanya. May mga taong naiwan po sa loob ng lumang bahay sa bundok. Hindi po sila makalabas. Napasinghap ang lalaki. Ang tinig ng bata ay puno ng pighati at tako. Kanina lang po nasusunog na ang bahay. Napatingin ang bilyonaryo sa malayo at sa pagitan ng mga patak ng ulan.

Nakita niya ang kumikislap na liwanag kulay kahel lumalaganap sa ula. Agad niyang binuksan ang pinto ng kotse at hinila ang bata papasoko. Dalhin mo ako doon. Sabi niya habang sumisikip ang kanyang dibdib. Ang bata ay humawak sa kanyang braso. Nangingini. Bilisan po natin baka huli na sila. Habang umaandar ang kotse pataas na madulas na kalsada, ang amoy ng usok ay unti-unting lumalapi.

Ang hangin ay makapal at may halong abo. Sa bawat kanto, ramdam ng lalaki ang tibok ng kanyang puso. Mabilis, magulo at puno ng kaba. Ang mga ilaw ng kotse ay sumasalubong sa kadiliman at sa dulo ng kalsada, nakita nila ang lumang bahay. Nasusunog ito at sa may pinto may aninong kumikilos. Ang bata ay sumigaw. Mama! Napalingon ang bilyonaryo.

At sa sandaling iyon, unti-unting nabasag ang kanyang mukha sa pagkabigla. Ang taong nakikita niya sa loob ng apoy ay isang babae at pamilyar sa kanya ang mukha nito. Napatigil ang bilyonaryo. Ang kanyang mga mata ay nlaki at ang hininga niya ay parang natigil sa gitna ng uso. Ang mukha ng babae sa loob ng apoy hindi yun maaaring totoo. Siya iyon.

Ang babaeng matagal na niyang hinanap. Ang babaeng nawala sung taon na ang nakalilipas sa isang aksidente sa parehong bundok. Hindi,” bulong niya, halos hindi na marini. Ngunit habang pinagmamasdan niya ang babae, naramdaman niya ang bigat sa kanyang dibdib. Hindi ito panagin sir!” sigaw ng bata. Humihila sa kanyang manggas. “Si mama.

Tulungan po natin siya.” Agad siyang bumaba ng kotse. Hindi alintana ang ulan at usok na sumasalubong sa kanya. Mainit ang hangin, mabigat at puno ng abo. Ang lupa ay basa. Ngunit ang init ng apoy ay parang humahaplo sa balat na may kasamang kirot. Bawat hakbang ay mabiga. Ang hangin ay maingay. May tunog ng kahoy na bumabagsak.

At ang mga sigaw ng hangin ay parang iyak ng mga nawawalang kaluluwa. Nasaan siya? Sigaw ng lalaki. Itinuro ng bata ang isang bintana na halos gumuho na. Doon niya muling nakita ang babae. Yakap ang isang batang babae. Tila sinusubukang protektahan ito mula sa apoy. Tumalon ang bilyonaryo sa loob. Binaliwala ang init na parang kumakain sa kanyang bala.

Ang amoy ng nasusunog na kahoy at tela ay halos sumakal sa kanya. Ngunit patuloy siyang naglakad. Anna, sigaw niya. Tinatawag ang pangalan ng babaeng iyon. Isang pangalang hindi na lumabas sa kanyang bibig sa loob ng maraming taon. Lumingon ang babae at sa kabila ng apoy, nakita niya ang mga matang iyon.

Ang parehong mga mata na minahal niya noon. Arthur mahinang sabi ng babae. Bakit ka nandito? Ngunit hindi siya nakasago. Hinila niya ang babae at ang batang babae palabas habang gumuguho ang bubong sa likuran nila. Paglabas nila sa ulan, halos hindi na makilala ang kanilang mga mukha sa putik at abo. Ang bata ay umiiyak, yakap ang ina.

Ang babae ay mahina, nanginginig. Ngunit buhay. “Salamat!” bulong niya kay Arthur bago siya nawalan ng malay. Napatingin ang bilyonaryo sa dalawang bata. Ang batang babae at ang batang lalaki na lumapit sa kanya sa daan. Parehong may magkapareehong mukha, parehong pares ng mga mata, parehong hugis ng labi at sa isang iglap tila huminto ang mundo.

Ang ulan ay patuloy na bumubuhos. Ngunit wala na siyang naririnig kundi ang tibok ng kanyang puso. Ang kanyang kamay ay nanginig habang tinitingnan ang dalawang bata. Hindi bulong niya. Halos walang tinik. Hindi ito maaari. Lumapit ang batang lalaki. Inahid ang luha sa mukha. Sir, kayo po ba si Arthur Del Monte? Tanong nito. Mahinahon.

Napalingon siya at tumango ng marahan. Ang bata ay ngumiti ng mapait. Parang may dalang bigat na hindi kayang buhatin ng murang balika. Sabi ni mama, “Babalik ka. Ang hangin ay lumami. Ang bilyonaryo ay napaluhod sa putik habang ang ulan ay patuloy na bumabagsak sa kanyang mukha. Habang tinitingnan niya ang dalawang bata, unti-unting sumisikip ang kanyang dibdib sa katotohanan.

Ang batang babae at batang lalaki ay kambal at sila ay kanya.” Sa loob ng s taon, iniwan niya ang pamilya na akala niya ay patay na. Ngayon, narito sila. buhay, sugatan at nagdurusa sa mundong iniwan niya noon. At sa tabi ng nasusunog na bahay sa ilalim na madilim na langit, narinig niya ang unang sigaw ng batang lalaki. Isang sigaw na matagal na pinigil na saki.

Isang sigaw na nagdala ng katotohanan na hindi niya kayang tanggapin. Bakit ka hindi bumalik? Ang mga salitang iyon ay parang punyal sa kanyang puso. Walang nagawa si Arthur kundi ang tumingin sa lupa habang ang ulan ay patuloy na naghuhugas ng kasalanang matagal niyang tinakasan. Tahimik ang paligid, tanging ang patak ng ulan at ang mahinang hikbi ng mga bata ang maririnig sa gitna ng uso.

Ang apoy ay halos tuluyang mamatay. Ngunit ang init nito ay nanatiling nakapaso sa kanilang mga puso. Si Arthur ay nakaluhod pa rin sa putik. Hawak ang kamay ng batang lalaki na kanina lamang ay humingi ng tulong. Ngayon alam na niya kung bakit may ganoong tapang at pighati sa mga mata nito. Anak, mahina niyang sabi. Halos pabulong.

Ngunit napaatras ang bata. Umiiling. Ang luha ay bumubuhos sa pisngi. Hindi po sagot nito. Wala kaming ama. Matagal na po kaming iniwan. Ang bawat salita ay parang suntok sa dibdib ni Arthur. Parang may malamig na bakal na tumusok sa kanyang puso at hindi niya malaman kung paano huminga. Lumapit ang batang babae, marupok, payat, nanginginig sa lami.

Lagi po naming hinihintay na babalik kayo. Sabi nito. Mahinahon. Sabi ni mama, baka naligaw lang kayo. Napahawak si Arthur sa kanyang ulo. Pilit pinipigilan ang luha. Ang kanyang mga kamay ay nanginginig habang pinagmamasdan ang dalawang batang may dugo niya sa uga. Hindi ko alam. Mahinang bulong niya. Akala ko patay na kayong lahat. Nasunog ang sasakyan.

Hindi ko alam na nakaligtas kayo. Napatitig ang batang babae sa kanya. At sa gitna ng ulan, nagsalita ito ng malamig na tinik. Pero alam po ninyong may mga taong naghihintay. Ang mga salitang iyon ay tumagos sa kaluluwa ni Arthur. Sa loob ng maraming taon, iniwasan niyang bumalik sa lugar na ito, sa bundok na ito, sa ala-ala ng apoy at sa mga sigaw ng nakaan.

Ngayon, ang lahat ng tinakasan niya ay narito sa kanyang harapan. Nakatayo sa gitna ng abo at ulan. Ang ambulansya ay dumating. May mga bumberong nagsimulang magpatay ng apoy at ang mga ilaw ng pulis ay kumikislap sa paligid. Ngunit tila wala sa mga iyon ang mahalaga kay Arthur. Ang tanging nasa isip niya ay ang mga matang iyon.

Dalawang pares ng mga mata na puno ng luha at g. Anak, muli niyang sabi. Halos pakiusap. Patawarin ninyo ako. Ngunit wala ni isa sa mga bata ang sumago. Sa halip pareho silang tumalikod. Dahan-dahan hawak ang kamay ng kanilang ina na ngayo’y ginigising ng mga paramedic. Si Arthur ay nanatiling nakaluhod. Walang magawa kundi pagmasdan ang tanawing unti-unting lumalayo sa kanya.

Sa likod ng inggay ng ulan, naririnig pa rin niya ang mga salitang iyon. Bakit ka hindi bumalik? At sa bawat paghinga niya, tila bumibigat ang mundo. Ang ulan ay patuloy na bumabagsak. Ngunit hindi nito kayang hugasan ang bigat ng katotohanan. Habang pinapanood niya ang pag-aalis ng ambulansya, bumalik sa isip niya ang bawat ala-ala.

Ang huling yakap ng kanyang asawa bago siya umalis para sa negosyo. Ang tawanan ng kambal habang tumatakbo sa Hardin. At ang gabi ng aksidente, ang apoy, ang sigaw, ang tako, lahat ay bumalik. Parang multong bumabalik para maningil. Napatayo si Arthur. Nanginginig at tinignan ang nasirang bahay. Sa gitna ng abo, may nakita siyang maliit na larawan na natabunan ng puti. Pinulot niya ito.

Lumanglitrato, siya, ang babae, at ang dalawang bata. Masaya. Buo. Ang mga ngiti nila ay tila kumikisla pa rin sa kabila ng dumi at abo. Pinunasan niya ito dahan-dahan parang isang bagay na banal. Patawarin ninyo ako! Muli niyang bulong habang pumapatak ang luha sa larawan. Nguni. Sa ilalim ng ulan at usok, walang sagot.

Tanging ang malamig na hangin at ang amoy ng nasunog na kahoy ang nagsilbing tugon. At doon sa gitna ng bundok na minsang naging saksi sa kanyang tagumpay, ngayon ay saksi na rin sa kanyang pagkawasa. Ngunit sa kabila ng lahat, may narinig siyang mahinang tinig mula sa loob ng nasirang bahay. Mahina, basag, parang tawag mula sa dilim. Arthur, napalingon siya.

Ang boses ay pamilyar at hindi mula sa mga bata. Ang kanyang mukha ay namutla at ang puso niya ay muling bumilis. Anna, ang tinig ay muli niyang narinig. Mas malinaw ngayon. Parang galing sa ilalim ng mga gumuhong tabla. Hindi siya nagdalawang isip. Muling tumakbo si Arthur papasok sa guho ng nasunog na bahay habang sumisigaw ang mga bumbero sa likod niya.

Ngunit hindi niya pinansin ang pangalan ng kanyang asawa ay muling lumalabas sa kanyang bibig. Paulit-ulit, puno ng takot at pag-asa. Anna, saan ka? At sa gitna ng abo, init at dilim, may bagay siyang nakita. Isang bagay na hindi niya inasahan kailan man makita. Ang liwanag mula sa sirang kisam ay bahagyang tumatama sa loob ng nasunog na bahay.

Ang hangin ay mabigat, puno ng abo, at ang bawat hinga ni Arthur ay may kasamang pait ng usok at alikabo. Nanginginig ang kanyang kamay habang itinutulak ang mga gumuhong kahoy at bakal. Anna, sigaw niya muli. Mas malakas ngayon. Halos punit ang kanyang boses. Walang sumasagot ngunit naroon pa rin ang mahinang tinig. Halos parang bulong na humahalo sa hangin. Arthur.

Lalong bumilis ang tibok ng puso niya. Lumapit siya sa isang bahagi ng sahig na tila gumalaw. Doon sa ilalim ng mga nasunog na tabla, may nakita siyang kamay, paya, mahina, takip ng abo at suga. Agad niya itong hinawakan at naramdaman niya ang mahinang pintig ng buhay. Anna, nandito ako. Sabi niya habol ang hininga habang pilit inaalis ang mga debres sa paligid.

Sa wakas, lumitaw ang mukha ng babae. Mahina, maputla, ngunit buhay. Ang kaniyang mga mata ay nagmulat ng dahan-dahan. At sa unang pagkakataon matapos ang isang dekada, muling nagtama ang kanilang mga paningin. “Arthur!” Mahina niyang sabi. Akala ko hindi mo na ako babalikan. Napahawak si Arthur sa kanyang pisngi. Inahid ang abo at luha.

“Patawarin mo ako.” Sabi niya. Nanginginig ang tinik. “Hindi ko alam na buhay ka. Akala ko wala na kayo. Ngumiti si Anna. Mahina halos walang lakas. Hindi lahat ng bagay ay nasusunog sa apoy. Bulong niya. May mga ala-ala na nananatiling buhay kahit masakit. Nang marinig iyon, tila may sumabog sa dibdib ni Arthur. Isang damdaming matagal niyang pinigilan.

Ngayon ay lumalabas sa gitna ng abo at ulan. Bumuhos muli ang luha niya habang inaalalayan ang asawa palabas. Ngunit nang itaas niya ang ulo, napansin niyang may isang bahagi ng bubong na tila na kalaylay sa ibabaw nila. Narinig niya ang kaluskos. At bago pa siya makagalaw, bumagsak ito.

Isang malakas na tunog ang kumawala at ang paligid ay biglang natabunan ng usok at alikabo. Niyakap ni Arthur si Anna. Tinakpan ng katawan ang ulo nito. Mabiga, mainit, madilim. Naririnig niya ang pag-iyak ng mga bata sa labas. Ang mga sigaw ng mga bumbero. Ngunit ang tunog na pinakamalapit sa kanya ay ang mahinang paghinga ni Anna sa kanyang dibdib.

“Arthur!” bulong nito. “Masakit! Esse, “Tahan ka lang.” sagot niya. Halos hindi makapagsalita sa sakik at bigat ng debres sa likod niya. Ramdam niya ang apoy na muling bumabalik sa paligid nila. Ang amoy ng nasusunog na kahoy ay nagsimulang maging mas matindi. Sa isip niya, naririnig niya ang boses ng mga anak nila.

Papa, mama, lumabas po kayo. Nanginig ang kanyang mga kamay. Desperadong hinahanap ang daan palabas. Ngunit ang paligid ay halos sarado. Tanging ang maliit na siwang sa bubong ang nagbibigay ng liwanag. Mahina, ngunit sapat para magbigay ng pag-asa. Anna, makinig ka sa akin. Sabi ni Arthur halos bulong. Kailangan nating lumabas.

Hawakan mo ako. Huwag kang bibitaw. Tumango ang babae mahina habang inaabot ang kanyang kamay. Ngunit nang tangkain niyang bumangon, naramdaman niya ang sakit sa kanyang binti, duguan, sugatan at halos hindi na gumagalaw. Hindi ko kaya mahinang sabi ni Anna. Tiningnan siya ni Arthur, ang mga matay puno ng luha at tako, “Kaya mo. Gagawin natin ito.

” Pinilit niyang buhatin si Anna. Kahit masakit, kahit mabiga, ang mga apoy ay lumalapit. Parang mga kamay ng nakaan na gustong hilahin sila pabalik sa dilim. Bawat hakbang niya ay may kirot. Bawat hinga ay may kasamang abo at luha. Ngunit hindi siya tumigil. Hindi na siya papayag na muli niyang iwan ang pamilya niya.

Nang sa wakas ay maabot nila ang siwang sa padder. Narinig niya ang mga boses sa labas. Dito, dito sila. Isang malakas na putok ng kahoy ang sumunod. At ang liwanag mula sa flashlight ng mga rescue ay tumama sa mukha nila. May tao rito! Sigaw ng isa. Sa wakas may mga kamay na humila sa kanila palabas. Paglabas nila, bumagsak sa lupa si Arthur.

Hawak pa rin si Anna sa kanyang bisik. Ang ulan ay bumuhos ng mas malakas. Para bang ang langit mismo ay lumuluha. Ang mga bata ay lumapit, umiiyak at niyakap ang ina. Ma, sigaw ng batang babae. Nandito po kami. Ngumiti si Anna. Mahina ngunit totoo. Ngunit bago pa siya makapagsalita bumagsak ang kanyang ulo sa balikat ni Arthur. Anna, sigaw niya. Nanginginig ang tinik.

Walang tugon. Ang mga paramedic ay agad lumapit. Sinimulan ang CR habang si Arthur ay nananatiling nakaluhod, nakahawak sa kamay ng asawa. Anna, huwag mong akong iwan ulit. Huwag ngayon. Ngunit sa mga mata ng mga bata, may halong takot at pag-asa. Ang ulan ay patuloy na bumabagsak. Hinuhugasan ang abo habang ang mga ilaw ng ambulansya ay kumikislap sa madilim na gabi.

At sa gitna ng kaguluhan, isang mahinang tinig ang lumabas mula sa labi ni Anna. Arthur. Napalingon siya at ang kaniyang mga mata ay muling napuno ng luha. Hindi pa huli ang lahat. At bago siya tuluyang pumikit, ngumiti siya. Ang ngiting hindi niya nakita sa loob ng 10 taon. Ngunit sa likod ngiting iyon, may kakaibang takot sa mukha ni Arthur.

Sapagkat sa malayo, sa mga abo ng nasunog na bahay, may isang bagay na kumikilos. Isang aninong hindi tao nakamasid sa kanila sa dilim. Habang patuloy ang ulan sa pagpatak, tila hinuhugasan nito ang lahat ng sakit, galit at apoy na kumain sa kanilang mga buhay. Ang mga ilaw ng ambulansya ay kumikislap sa basang kalsada habang si Arthur ay nakatayo sa tabi ng stretcher kung saan nakahiga si Anna.

Ang mga bata ay mahigpit na yakap sa isa’t isa. Pagod ngunit ligtas. Ang gabi ay tahimik na ngayon. Walang apoy, walang sigaw. Tanging ang tunog ng ulan at tibok ng puso ni Arthur ang natitira. Pinagmasdan niya ang kanyang asawa. Mahinangunik humihinga at sa wakas ay lumuwag ang bigat sa kanyang dibdib. Ang kanyang mga kamay ay dumulas patungo sa buhok ni Anna.

Pinunasan ang luha sa kanyang pisngi. Salamat. Mahina niyang sabi. Binigyan mo ako ng isa pang pagkakataon. Ngumiti si Anna. Mahina ngunit totoo. Ang mahalaga, buo na ulit tayo. Ang mga bata ay lumapit at yumakap sa kanilang mga magulang. At sa unang pagkakataon matapos ang sung taon, naramdaman ni Arthur ang bagay na matagal niyang hinanap.

Hindi pera, hindi kapangyarihan kundi tahanan. Habang umaalis ang ambulansya, tumingin siya sa abo ng lumang bahay. Doon nakalibing ang kanyang mga pagkukulang, ang mga kasalanan ng nakaan at ang apoy na minsan ay sumunog sa lahat ng mahalaga sa kanya. Ngunit mula sa abo, may bagong simula. Sa sumisikat na liwanag ng umaga, nakita niya ang mga ibong lumilipad sa ulap.

tanda ng pag-asa. Huminga siya ng malalim, pinikit ang mga mata at bumulong. Ngayon, hindi ko na sila iiwan. At sa ilalim ng ulan na unti-unting humihina, ang pamilya na minsang nawasak ay muling nabuo, basang-basa, sugatan, ngunit buhay. Sa mundong puno ng apoy at luha, minsan ang pag-ibig ang tanging bagay na kayang magligtas. M.