ANG MILYONARYONG NAGKUNWARI NA NATUTULOG UPANG SUBUKIN ANG KATAPATAN NG MAHIYAIN NIYANG KASAMBAHAY — NGUNIT ANG LIHIM NA GINAWA NITO ANG NAGPAHINTO SA KANYANG PUSO

Sa isang marangyang mansyon na nakatayo sa burol ng Madrid, nakatira ang isang binatang milyonaryo na nagngangalang Alejandro Doval — guwapo, matalino, at tagapagmana ng malalaking negosyo. Halos lahat ng bagay ay kaya niyang bilhin — mamahaling kotse, gintong relo, malalaking kumpanya — ngunit may isang bagay na hindi kayang ibigay ng pera: ang katahimikan ng loob.

Matapos ang isang masakit at publikong hiwalayan sa kanyang fiancée, naging sarado ang puso ni Alejandro. Hindi na siya nagtitiwala sa kabaitan ng tao; sa kanyang paningin, lahat ay may kapalit.

Hanggang sa dumating ang bagong kasambahay — si Lucía Herrera, dalawampu’t dalawang taong gulang, may malambing na tinig at mga matang kulay pulot na tila nakaaamo ng kaluluwa.

Galing si Lucía sa isang tahimik na baryo. Ulila na siya sa magulang at desperadong makahanap ng trabaho. Namangha siya sa mansyon ni Alejandro — sa mga kisame, karpet, at mga pinta — ngunit kahit minsan, hindi niya hinawakan ang anumang hindi niya dapat galawin. Tahimik lang siyang naglilinis at laging umaalis na may magalang na ngiti.

Sa una, halos hindi siya napapansin ni Alejandro. Ngunit isang malamig na gabi, habang nag-iisa ito sa tabi ng fireplace, narinig niya ang mahinang huni ni Lucía — isang lumang lullaby, parang awit ng mga lola sa probinsya.

Hindi niya maipaliwanag, ngunit ang tinig na iyon ay parang yakap sa kanyang kaluluwa. Sa unang pagkakataon matapos ang matagal na panahon, nakatulog siyang payapa.

Makalipas ang ilang araw, tinukso siya ng kanyang kaibigang negosyante.

> “Mag-ingat ka sa bago mong kasambahay,” sabi nito. “Minsan ang mga inosenteng mukha, may lihim na layunin.”

Napangiti si Alejandro ngunit nagtanim ng duda. Sa gabing iyon, nagpasya siyang subukan ang katapatan ni Lucía.

Nagkunwari siyang nakatulog sa sofa ng sala. Sa mesa, inilapag niya ang pinakamamahal niyang gintong relo, ang wallet na bukas, at isang bunton ng pera. Gabi iyon ng paglilinis ni Lucía.

Alas-diyes ng gabi, dahan-dahang bumukas ang pinto. Tahimik na pumasok si Lucía, nakapaa, may hawak na lampara. Maingat siyang kumilos na para bang ayaw gisingin ang katahimikan.

Bahagyang idinilat ni Alejandro ang kanyang mata, handang hulihin ang kahit maliit na senyales ng tukso.

Ngunit ang sumunod na nakita niya ay hindi niya kailanman malilimutan.

Hindi lumapit si Lucía sa mesa. Sa halip, marahan siyang lumapit kay Alejandro, kinuha ang isang kumot, at maingat na itinakip ito sa kanyang balikat. Sa mahina ngunit tapat na tinig, bumulong siya,

> “Sana hindi ako ganito kalungkot…”

Pagkatapos ay kinuha niya ang gintong relo — hindi upang nakawin, kundi upang punasan ito ng panyo, na para bang ingatang-inga niyang ari-arian. Ibinalik niya ito sa dating pwesto, at bago lumabas, nag-iwan siya ng isang tuyong bulaklak at isang maliit na papel.

Nang makaalis si Lucía, agad bumangon si Alejandro. Sa papel ay nakasulat sa mahinang sulat-kamay:

> “Minsan, ang mga taong may lahat sa mundo ay ang pinaka-nangangailangan ng simpleng paniniwala na sila’y mabuti.”

Hindi makatulog si Alejandro nang gabing iyon. Ang bawat salita ni Lucía ay tumatama sa kanya na parang musika at hiwa sa parehong oras.

Kinabukasan, pinanood niya si Lucía mula sa kanyang opisina habang ito’y nagbabalat ng gulay sa kusina. Noon niya napagtanto — hindi kalungkutan ang katahimikan ni Lucía. Ito ay kapayapaan.

Lumipas ang mga araw, muli niyang inulit ang “pagsubok.” Nagkunwari siyang natutulog, at gaya ng dati, tinakpan siya ni Lucía ng kumot, nag-iwan ng bulaklak, at lumabas nang marahan.

Hanggang sa isang gabi, hindi na niya kayang magpanggap. Binuksan niya ang kanyang mga mata.

> “Bakit mo ginagawa ito?” mahinahon niyang tanong.

Nagulat si Lucía, halos mabitawan ang basahang hawak.

> “Ginoong Doval! Akala ko po natutulog kayo…”
“Nagpanggap lang ako,” sagot niya. “Gusto kong makita kung sino ka talaga.”

Namula ang pisngi ni Lucía.

> “Sinubukan n’yo po ako?”
“Oo,” mahina niyang sagot. “Akala ko lahat ng tao ay may gustong makuha sa akin. Pero ikaw… bulaklak lang at kabaitan ang iniiwan mo. Bakit?”

Sandaling natahimik si Lucía bago marahang nagsalita,

> “Dahil sabi ng lola ko, kapag ang isang tao’y nagtatago sa likod ng yaman, napapaligiran siya ng mga bagay — pero wala siyang mga tao. At kayo, Ginoo… mukhang napakalungkot.”

Hindi nakasagot si Alejandro. Noon lang may nagsabi sa kanya ng ganoon.

Simula noon, madalas silang mag-usap. Tungkol sa mga tinapay sa baryo, sa musika, sa mga alaala. Sa bawat pag-uusap, tila nabubura ang lamig ng mansyon. Si Alejandro ay natutong ngumiti muli.

Hanggang isang araw, napansin niyang may mga tuyong daisy na nakabilad sa hardin.

> “Bakit daisies?” tanong niya.
Ngumiti si Lucía.
“Dahil kahit ang pinakasimpleng bulaklak, kayang pasayahin ang isang taong may lahat.”

Ngunit dumating ang mga paninira. Isang inggit na kasosyo ni Alejandro ang nagkalat ng tsismis — na ginagamit lamang daw siya ni Lucía para sa pera.

Muling kinain ng duda ang puso ni Alejandro. At dahil sa sandaling iyon ng kahinaan, nawasak ang tiwala.

Kinabukasan, wala na si Lucía. Naiwan lang ang isang liham sa mesa:

> “Huwag po kayong mag-alala sa akin, Ginoong Doval. Salamat sa lahat ng ating pag-uusap. Pero mas pipiliin kong umalis bago ako maging isa pang anino sa buhay ninyo. — L.”

Hinahanap siya ni Alejandro, ngunit parang naglaho ito sa hangin.

Lumipas ang ilang buwan. Habang naglalakbay siya sa isang baybaying bayan, napansin niya ang isang maliit na panaderya na may karatulang ‘Lucía’s Daisies.’

Pumasok siya. Doon, sa likod ng counter, naroon si Lucía — nakatali ang buhok, mga matang kumikislap sa liwanag ng araw. Nang makita siya, natigilan ito, at nahulog ang rolling pin sa sahig.

> “Akala ko hindi na tayo magkikita,” mahina niyang sabi.
“Ako rin,” tugon ni Lucía.

Lumapit si Alejandro, inilabas mula sa bulsa ang isang tuyong daisy — ang unang iniwan sa kanya ni Lucía — at marahang inilapag sa mesa.

> “Hindi mo kinuha ang kahit ano sa akin, Lucía,” sabi niya. “Ngunit kinuha mo ang takot kong magmahal muli.”

Namuo ang luha sa mga mata ni Lucía. At sa unang pagkakataon, hindi na kailangang magpanggap ni Alejandro na natutulog.

Dahil sa harap ng babaeng ito — ang tanging taong nagpakita ng kabutihan nang walang hinihingi — siya ay gising na. Buhay na muli