Mainit ang sikat ng araw nang muling dumungaw si Alona sa bintana ng kanilang barong-barong sa gilid ng reeles ng tren. Sa labas, maririnig ang tilok ng manok, ang sigaw ng mga kapitbahay na nag-aaway sa tubig at ang tila walang katapusang ingay ng Maynila. Isang simpleng umaga lang iyon para sa kanya. Pero sa puso ni Alona, bawat araw ay isang laban.

Isang laban sa gutom, sa pagod at sa pag-asa na minsan ay tila naupos na parang kandila ling na taong gulang pa lang siya. Ngunit para bang binanas na niya ang hirap ng isang matandang may pamilya. Matapos mamatay ang kanyang ina sa sakit, siya na lang ang naiwan para mag-alaga sa sarili. Wala na ring balita sa ama niyang umalis no siya’y walong taong gulang.

Kaya’t kahit mahirap, pinilit niyang bumangon. Alon na anak, kumain ka muna. Bago ka pumasok sa trabaho, wika ng kapitbahay nilang si Aling Delhi habang iniaabot ang kalahating piraso ng tinapay. “Salamat po, Aling Delhi.” sagot ni Alona na may ngiti pero baka sa mukha ang pagod. Po ako magtatagal baka mahuli ako sa restaurant.

Mag-iingat ka ha. Alam mo namang delikado diyan sa may kanto. Mumiti lang siya. Sanay na siya sa panganib sa araw-araw yang paglalakad papuntang diner. Ilang beses na rin siyang muntik manakawan. Pero sa isip niya, mas mahalaga ang makarating sa trabaho. Dahil kung mawala pa iyon, wala na siyang pagkukunan ng kahit piso para sa upa.

Sa kabila ng hirap, isa lang ang nagbibigay saya sa kanya sa bawat umaga. Ang batang palaboy na si Ellie. Mga walong taong gulang lang si Ellie. Payat, marungis at laging may bitbit na lumang lata ng sardinas na binagamit niyang alkansya. “Manang Alona!” sigaw ni Ellie habang kumakaway sa kanya. “May natira po ba kayong pagkain kagabi?” Napahinto si Alona at ningiian ang bata.

“Meron, Ellie, oh, tinapay saka konting ulam. Huwag mo sanang sabihing hindi ka pa rin natutulog sa ilalim ng tulay. Nandiyan pa rin po ako, manang. Pero ayos lang, may bagong karton na ako. Makapal. Natawa si Alona. Pero sa loob-loob niya’y napabuntong hininga. Ang batang ito sa murang edad ay tila mas matanda pa sa kanya sa kakayahang tumanggap ng realidad.

Madalas niyang isipin paano kung siya rin ay tuluyang mapunta sa ganitong buhay kung hindi siya makakaahon. Pagsapit niya sa restaurant, sinalubong siya ng manager nilang si Madam Lydia, isang mataray na babae na parang laging kulang sa tulog. Alona, bakit late ka na naman? Sigaw nito. Pasensya na po, madam. Naglakad lang po ako kasi walang pamasahe.

Ay naku, lagi mo na lang sinasabi yan. Kung ayaw mong mawalan ng trabaho, magbago ka. Tahimik lang si Alona. Alam niyang kahit anong paliwanag ay walang saysay. Pinilit niyang ngumiti at agad nagpunta sa kusina. Doon siya sanay sa mga kalansing ng pinggan, sa amoy ng mantika at sa init ng kalan.

Kahit nakakapaso, mas mabuti na iyon kaysa maramdaman ng gutom. Habang nagluluto ng sinigang, narinig niya ang mga kasamahan niyang nagkukwentuhan. Uy, nakita niyo na ba yung bagong customer? Grabe ang gwapo. Yung may itim na kotse. Oo, parang artista. Mayaman siguro yon. Napangiti si Alona. Hindi niya pinansin ang usapan. Hanggang sa binglang sumigaw si Madam Lydia.

Alona, maghatid ka nga ng order sa mesa 2. Yan yung sinasabi nilang customer. Bitbit ang tray. Lumapit siya sa mesa. Doon niya unang nasilayan si Marco. Isang lalaking may matalim na mata. makinis na balat at suot na mamahaling relo. May aura itong malakas parang sanay na sinusunod. “Sir, o na po ‘yung inorder niyo.” Mahinahong sabi ni Alona.

Gumiti si Marco at tumingin sa kanya. “Salamat. Ikaw ba ang madalas kong nakikita rito?” “Ah, opo, sir. Ako po ang nakatoka tuwing morning shift. Tawagin mo na lang akong Marco.” Sabi ng lalaki sabay ngiti. “Alona, ‘di ba? Nakasulat sa nameplate niyo.” Nagulat siya. Hindi sanay si Alona na mayamang lalaki na nakikipag-usap sa kaniya ng gano kaormal.

Kadalasan pinapaliwala lang siya ng mga customer ngunit si Marco tila interesado. Maganda ang pangalan mo. Dagdag pa ng lalaki. Bagay sao mukhang masipag ka rin. Salamat po. Sagot ni Alona na halatang kinakabahan. Trabaho lang po talaga, sir. Simula noon, halos araw-araw ng dumadalaw si Marco sa restaurant. Lagi itong nag-o-order ng parehong pagkain, sinigang na baboy, ice tea at enayada.

Lagi rin nitong hinahanap si Alona. Sa una iniwasan niya ito. Ngunit ng kalaunan, napansin niyang unti-unti siyang nasasanay sa presensya ng lalaki. Isang gabi, habang naglalakad pauwi si Alona, may humintong itim na sasakyan sa kanyang tabi. Bumaba si Marco. Alona, gusto kitang ihatid. Delikado rito. Hindi na po kailangan sir.

Malapit lang naman po yung bahay namin. Hindi ako mapapanatag hangga’t hindi kita nakikitang ligtas. Sige na. Sa pagkailang sumakay si Alona. Doon nagsimula ang kakaibang pakiramdam na tila may bagong liwanag sa kanyang mundo. Habang binabaybay nila ang daan, tanong ni Marco, “May pamilya ka pa ba?” “Wala na po eh.

Matagal ng patay ang nanay ko. Yung tatay ko po iniwan kami noon.” Tahimik si Marcos. “Sandali.” “Mahirap ‘yan pero matapang ka. Hindi lahat kayang mabuhay mag-isa.” Pagkababa niya, iniabot ni Marco ang isang card. Kung kailangan mo ng tulong, tawagan mo ako. Mumiti si Alona at nagpasalamat. Hindi niya alam kung bakit.

Pero mula sa gabing iyon, parang may kakaibang pag-asa na siyang naramdaman. Isang pag-asang baka sa wakas, may taong makapapansin sa kanya hindi dahil sa kahirapan kundi dahil sa kung sino siya. Ngunit habang papasok siya sa kanilang barong-barong, nakita niyang nakatayo si Ellie sa labas. Hawak ang lata niyang alkansya.

Manang, kanina pa po kayo sinusundan ng kotse na itim. Wika ng bata. Napahinto si Alona. Ha? Sigurado ka? Pero umalis din po agad nung bumaba kayo. Napangiti na lang siya. Siguro nagkataon lang. Sige Ellie, kain ka muna nitong tinapay. Ngunit habang naglalakad papasok sa bahay, hindi niya maiwasang mapaisip sino nga ba talaga si Marco at bakit tila may kakaibang lamig sa kanyang mga mata sa tuwing titig ito ng matagal.

Ang gabi ay lumalim at si Alona ay nakatulog habang mahigpit na yakap ang unan. Sa panaginip niya, narinig niyang may batang tumatawag sa kanya mula sa dilim. Manang Alona, huwag kang magtiwala agad. Nagising siya sa pawis at kaba. Hindi niya alam kung bakit tila may nakabimbing babala ang hangin. Pero sa ngayon ang tanging malinaw sa kanya, si Alona ay isang babaeng sanay sa hirap.

Ngunit hindi pa alam na sa mga darating na araw, isang pag-ibig ang magdadala sa kanya sa gitna ng panganib. End of copy. Makalipas ang ilang araw, hindi na alam ni Alona kung paano haharapin ang mga titig ni Marco sa tuwing dumadalaw ito sa restaurant. Noon sanay siyang maging invisible sa harap ng mga customer pero ngayon tila siya na ang sentro ng atensyon kahit ang mga kasamahan niyang waitress ay napapansin na rin ito.

“Uy Alona, bulong ni Marites, isa sa mga kasama niya sa shift.” “Yung suki mong gwabo, andito na naman oh. Tingnan mo, ikaw lang talaga ang hinahanap.” Napatawa si Alona at umiling, “Huwag kang ganyan. Baka marinig tayo ni Madam Lydia. Aba, kung ako sayo kukunin ko na ang pagkakataon. Malay mo jackpot ka. Sabay kind ni Marites.

Ngunit hindi yon ganon kadali para kay Alona. Para sa kanya ang mga tulad ni Marco ay parang bitwin sa langit. Magandang pagmasdan ngunit kailan man ay hindi maaabot. Ngunit tila hindi ito nakapigil kay Marco. Patuloy itong bumabalik araw-araw. Lagi pa ring siyang tinatawag. Alona, sabi ni Marco isang gabi matapos niyang ihatid ang order.

May libreng oras ka ba pagkatapos ng shift mo? Bakit po sir? Tanong ni Alona. Halatang kinakabahan. May gusto lang akong pag-usapan at sana makasama ka sa hapunan. Napaisip siya. Hindi pa siya nakakaranas ng imbitasyong gann mula sa kahit sinong lalaki. Lalo na mula sa isang kasing yaman at kasing gwapo ni Marco. Ngunit nanaig sa kanya ang pag-iingat.

Pasensya na po Sir Marco. Hindi po ako sanay sa ganong mga lakad. Hindi mo kailangang matakot. Sabi ni Marco na may malumanay na ngiti. Hindi kita pinipilit pero gusto lang kitang makilala. Mula noon, unti-unting nabasag ang pader sa puso ni Alona. Isang linggo ang lumipas bago siya pumayag sa imbitasyon. Binala siya ni Marco sa isang mamahaling kainan sa rooftop ng hotel.

Noon lang siya nakapasok sa ganoong lugar. Mga mesa na may kandila, mga taong nakasuot ng elegante at tanaw ang mga ilaw ng siyudad. Hindi ako makapaniwala. Mahinang sabi ni Alona habang nakatanaw sa malayo. Ganito pala kaganda sa taas. Ngumiti si Marco. Sa taas madali mong makalimutan ang gulo sa baba. Pero alam mo Alona, minsan mas mahalaga pa ring bumalik sa lupa.

Doon kasi natin mararamdaman kung sino talaga tayo. Ang lalim niyo naman magsalita. Sir, hindi ako sir sa harap mo. Marco lang. Ayoko ng distansya. Napangiti siya. At sa unang pagkakataon, naramdaman niyang may tumitibok muli sa kaniyang puso. Ang mga mata ni Marco ay tila puno ng pang-unawa at ang bawat salita nito ay parang nagbibigay ng seguridad na matagal na niyang hinahanap.

Lumipas ang mga linggo at lalong naging madalas ang kanilang pagkikita. Si Marco ay tila laging may dahilan para dumaan sa restaurant. Minsan para lang magkape, minsan para aksidenteng magpaabot sa kanya ng pagkain pauwi. “Hindi ko to matatanggap.” wika ni Alona minsan nang iabot ni Marco ang supot ng grocery. “Baka isipin ang mga tao, inaabuso ko kabaitan mo.” Mumiti lang si Marco.

“Hindi kabaitan to. Gusto ko lang malaman na may kakainin ka.” Unti-unti bumukas ang mundo ni Alona sa mga bagay na dati ay hindi niya maabot. Ipinakilala siya ni Marco sa mga kaibigan nitong mayayaman. Isang gabi, dinala siya sa isang dinner party kung saan puro negosyante at kilalang tao ang naroroon. Alona, huwag kang kabahan.

Bulong ni Marco habang hinahawakan ang kamay niya. Just be yourself. Ununit hindi yun ganon kadali. Ramdam ni Alona ang mga pingin ng mga bisita. Tila sinusukat siya tinatawanan sa isip. Marco, bulong ng isa sa mga babae sa mesa. Ito ba ang bagong project mo? Mukhang bata pa. Nanginig ang kamay ni Alona ngunit pinigilan siyang magsalita ni Marco. Hindi siya project.

Siya ang dahilan kung bakit ako masaya ngayon. Tahimik ang buong mesa. Hindi alam ni Alona kung matutuwa o mahihiya. Ngunit sa gabing iyon, napagtanto niyang mahalaga siya kay Marco o iyun ang akala niya. Habang tumatagal, napapansin niyang may mga sandaling nagbabago ang ugali ng lalaki. Minsan ay sobrang lambing, minsan naman ay malamig at tahimik.

May mga araw na bigla na lang itong nagagalit ng walang dahilan. Isang gabi, tinanong niya ito, “Marco, may problema ba? Parang may bumabagabag sa’yo.” “Wala, pagod lang ako.” Malamig na sagot nito. “Sigurado ka?” “Sinabi ko na wala ‘ ba?” Sabay bitaw nito sa kamay niya. Nanahimik si Alona. Hindi niya alam kung bakit bigla na lang may kirot sa dibdib niya.

Sa mga sumunod na linggo, mas naging tahimik si Marco. Ngunit sa mga sandaling muling bumabalik ang dating lambing nito, napapaisip siya kung talagang totoo ba ang mga nararamdaman niya para dito o dahil lang sa takot na muling maiwan. Isang araw, habang naglalakad pauwi galing trabaho, muli niyang nakita si Ellie sa labas ng restaurant.

Marumi, pawis at may bitbit na sirang laruan. Manang Alona, kanina pa ako dito. Sabi ng bata. May gusto po akong sabihin. Anong meron, Ellie? Yung lalaking madalas mong kasama. Nakita ko siya minsan sa may peer. May kausap na lalaki tapos may sinasaktan silang tao. Napakunot ang doon ni Alona. Sigurado ka bang siya yon? Opo.

Yung relo niya po yung mamahaling kulay ginto. Parehong-pareho. Hindi nakasagot si Alona tila may malamig na dumaloy sa kanyang katawan. Ngunit agad niyang itinaboy sa isip ang ideya. Eli, baka nagkakamali ka lang. Mahinahon niyang sabi. Hindi mo kilala si Marco tulad ko. Pero sa likod ng ngiti niya, nagsimulang bumapang ang alinlangan.

Kinabukasan, habang naghahatid ng kapetay Marco sa opisina nito, napansin niyang may dugo sa manggas ng kanyang polo. “Marco, nasugatan ka ba?” tanong ni Alona. Tuminin si Marco. Bahagyang nainis. Ah hindi maliit lang ‘to. Wala to. Ngunit napansin ni Alona ang panginginig ng kamay nito habang tinatanggal ang mansa. Paglabas niya ng opisina, napahinto siya sa hallway ng marinig ang usapan ng dalawang empleyado.

Alam mo ba yung business partner ni Sir Marco biglang nawala. Sabi nila umalis daw papuntang ibang bansa pero walang flight record. Grabe ang daming misteryo sa opisina ni Sir Marco. Pero huwag mong ipagsabi ha. Baka tayo pa masisante. Tumakbo ang isip ni Alona sa lahat ng mga narinig niya.

Ang babala ni Ellie, ang malamig na ugali ni Marco at ang mga kakaibang pagbabago sa paligid niya. Ngunit kahit takot ang bumalot sa kanya, pinili pa rin niyang manahimik. Sa gabing iyon habang magkasama silang naghapunan, tinanong siya ni Marco, “Alun na, kung sakaling malaman mong may masama sa nakaraan ko, iiwan mo ba ako?” Nabigla siya.

“Anong ibig mong sabihin?” “Wala, taning lang.” “Gusto ko lang malaman kung hanggang saan mo ako maiintindihan.” Tahimik siya. Sa loob-loob niya, gustong-gusto niyang sabihin na, “Oo, maiintindihan niya.” Pero hindi siya nakasagot. Sa halip, ngumiti lang siya at sinabing, “Basta hindi ako umaalis sa mga taong mahalaga sa akin.

” Mumiti si Marco ngunit may kung anong lungkot sa mga mata nito. “Sana totoo yan Alona. Kasi minsan yung pagmamahal nagiging dahilan ng kapahamakan. Hindi alam ni Alona kung bakit tila may doble ang kahulugan ng mga salitang iyon. Ngunit sa gabing iyon, nagsimula na ang kwento ng pag-ibig na hahantong sa isang kasal at sa isang nakakatakot na rebelasyon.

Lumipas ang mga araw at naging mas malinaw kay Alona na seryoso si Marco sa kanya. Hindi lang ito basta binibiro o nilalapitan para sa pansamantalang aliw. Sa bawat araw na magdasama sila, ramdam niyang ginagalang siya ng lalaki. Ngunit sa kabila ng lahat ng iyon, hindi pa rin maalis sa puso niya ang kaba.

Ang pakiramdam na may bagay na hindi niya alam tungkol sa kanya. Isang umaga, dumating si Marco sa restaurant habang may dalang mga bulaklak. Napatingin ang lahat ng empleyado at mga customer para sao sabi ni Marco sabay abot ng mga rosas kay Alola. Marco, bakit mo naman ginawa to? Nakakahiya sa harap ng lahat.

Sabi ni Alona habang pilit tinatago ang pamumula ng pisngi. Wala naman sigurong masama sa pagpapakita ng nararamdaman, ‘di ba? Sagot ng lalaki sabay ngiti. Hindi maitatanggi ni Alona na kinikilig siya. Sa unang pagkakataon, may lalaking humarap sa kanya ng buong tapang. Walang pakialam sa sasabihin ng iba.

Ngunit habang nagbubunyi ang mga kasamahan niya, may iilang bulungan na hindi niya naiwasan marinig. Grabe, baka ginagawang laruan lang siya ng mayamang yan. O baka naman project lang talaga. Sayang mabait pa naman si Alona. Pilit niyang inalis sa isipan ang mga iyon. Ngunit ang masakit minsan pati siya mismo ay napapaisip.

Totoo nga ba ang lahat ng ito? Makalipas ang ilang linggo, sinimulan ni Marco ang panliligaw sa mas personal na paraan. Laging may sulat na naghihintay kay Alona bago siya pumasok sa trabaho. Mamimpleng liham na may mga salitang ingat ka palagi o kumain ka ng tama. Minsan ay may mga regalo pa itong iniwan.

Maliit na stuff toy, simpleng kwintas o minsan ay paborito niyang pagkain. Ngunit sa kabila ng mga ito, napansin niyang may mga pagkakataong tila nagmamasid si Marco sa kanya. Sa bawat kilos, bawat salita, tila sinusuri siya. Bakit parang lagi kang seryoso kapag magkasama tayo? Tanong niya minsan habang naglalakad sila sa park.

Gusto ko lang makilala ka pa, sagot ni Marco. Ngunit bakas sa mga mata nito ang kakaibang titig. Parang may halong takot at kontrol. Isang gabi, nagkayayaan silang kumain sa labas kasama ang ilang kaibigan ni Marco. Ipinakilala siya nito bilang ang babaeng pinakamahalaga sa kanya. Sa una, masaya si Alona. Ngunit habang tumatagal ang gabi, napapansin niyang ibang tingin ng mga kaibigan ng lalaki. Marco, sabi ng isa.

Huwag mong sabihing seryoso ka talaga diyan. Hindi mo ba alam kung saan mo siya nakuha? Umigting ang panga ni Marco. Kung ako sa’yo, tatahimik ka. Hindi mo siya kilala. Tahimik ang mesa. Ngunit sa loob-loob ni Alona, nagsimulang mabuo ang tanong. Bakit parang lahat ng tao sa paligid ni Marco ay may tinatagong pangamba sa kaniya? Sa mga sumunod na araw, naging abala si Alona sa trabaho.

Sinubukan niyang itutok ang sarili sa kanyang pangarap, makapag-ipon, makahanap ng mas maayos na tirahan at balang araw ay makatapos ng pag-aaral. Ngunit hindi niya rin maiwasang mapansin na ila gusto ni Marco kontrolin ang bawat aspeto ng kaniyang buhay. Alona, bakit mo pa kailangan magtrabaho sa restaurant? Kaya naman kitang suportahan.

Wika ni Marco isang gabi habang naghahatid ng pagkain sa kanya. Hindi mo kailangang gawin yon Marco. Gusto kong maramdaman na kaya kong tumayo sa sarili kong paa. Pero mahal kita Alona. Gusto mo lang na alagaan ka. Hindi ko sinasabing ayaw kong alagaan mo ako. Pero sana hayaan mo rin akong magdesisyon para sa sarili ko. Tahimik si Marco.

Ngunit bakas sa mukha nito ang hindi pagsangayon. Hindi mo kailangang pagurin ang sarili mo. Sabi nito sa malamig na tinig. Kung may mangyari sa’yo, hindi ko mapapatawad ang sarili ko.” Kinabukasan, napansin ni Alona na may mga lalaking nakamasid sa kanya habang papasok sa trabaho. Sa una, inisip niyang guni-guni lang yon. Pero ilang beses na niyang nakikitang pareho ang mga mukha ng mga lalaking yon sa paligid.

Isa sa labas ng restaurant, isa malapit sa jeep ni stop. Kinagabihan, tinanong niya si Marco tungkol dito. Marco, may mga lalaking sumusunod sa akin. Nakakatakot. Huwag kang mag-alala. Mga tao ko yun. Sinisiguro ko lang naligtas ka. Sagot nito. Ligtas. Pero bakit kailangan mo akong bantayan? Dahil may mga taong gusto akong saktan Alona at ayokong madamay ka.

Tumango si Alona ngunit hindi maalis ang bigat sa dibdib niya. Ang pag-iingat ba ni Marco ay dahil sa pagmamahal o dahil gusto nitong puntin siya? Dumating ang panahon na napilitan si Alona lumayo muna. Marco, sabi niya sa telepono, “Gusto ko lang magpahinga. Gusto kong makasama si Ellie. Nami-miss ko na yung bata. Hindi mo kailangan pumunta doon.

” Mariing sagot ng lalaki. Baka may makakita sa’yo at mapahamak ka. Hindi naman ako pupunta kung delikado. Marco, kailangan ko lang magpahinga kahit sandali ngunit hindi siya tinigilan ni Marco. Ilang oras pa lang ang lumipas, narinig niya ang kotse nito sa labas ng bahay. “Sumama ka sa akin.

” Sabi nito, “Hindi mo alam kung anong maaaring mangyari sayo rito, Marco. Hindi ako bata. Kaya kong alagaan nag sarili ko.” Ngunit sa halip na umalis, tinignan siya nito ng matalim. Alona, kapag may nangyaring masama sa’yo, hindi ko mapapatawad ang sarili ko at ayokong mawala ka. Sa gabing iyon, natulog si Alona na puno ng kaba. Alam niyang mahal siya ni Marco, ngunit hindi niya alam kung hanggang saan ang kaya nitong gawin sa ngalan ng pag-ibig.

Kinabukasan, bumisita sa kanya si Ellie, marumi at gutom. “Manang!” sabi ng bata. Yung lalaking kasama mo nakita ko ulit sa may peer. May mga lalaking nakatali roon tapos parang galit siya na tahimik si Alona. Ellie, baka ibang tao lang yun. Huwag mong isipin si Marco. Pero totoo yun, manang. Nakita ko.

Hindi na siya nakasagot. Sa halip, pinakain niya ang bata at sinabing huwag n magpakita muna. Ngunit ng gabing iyon, habang nakatiting siya sa kisame, paulit-ulit na umuukit sa isipan niya ang mga salita ni Ellie. At ang malamig na titig ni Marco sa tuwing siya’y nagsasabing mahal kita. Sa mga araw na sumunod, pila lalo pang naging maingat si Alona sa mga kilos niya.

Minsan pakiramdam niya ay sinusundan pa rin siya ng mga tao ni Marco. Sa trabaho, nagugulat siya kapan alam nito kung anong oras siya lalabas o kung sino ang mga kasama niya. At nang minsang dumating si Marco sa restaurant na may dala-dalang singsing, lahat ng takot at pagdududa ni Alona ay natabunan ng gulak. “Alona,” sabi nito habang nakaluhod sa gitna ng mga tao.

“Mahal kita. Gusto kong makasama ka habang buhay. Papayag ka bang maging asawa ko?” Napatigil si Alona. Naramdaman niya ang tibok ng puso niya. mabilis at magulo. Lahat ng mga empleyado at customer ay nakatingin sa kanya. Marco, mahina niyang wika. Hindi ko alam kung handa na ako. Ngunit sa mga mata ni Marco, nakita niya ang isang anyo ng pagmamakaawa.

Hindi ko kaya ang wala ka Alona. Ikaw lang ang munto ko. At sa harap ng lahat, bagaman may kaba sa puso, dahan-dahan siyang tumango. Numiti si Marco at niyakap siya. Ngunit sa likod ng yakap na iyon, hindi niya alam kung ang kasunod ba ay pag-ibig o kapahamakan. Tatlong buwan matapos ang surpresang pag-aalok ni Marco sa restaurant.

Halos hindi pa rin makapaniwala si Alona sa bilis ng mga pangyayari. Parang kahapon lang ay isa siyang simpleng waitress na nagtitipid ng pamasahe. Ngunit ngayon siya na ang fianse ng isang lalaking pinapangarap ng marami. Lahat ng kasamahan niya sa trabaho ay nagulat. Ang ilan ay tuwang-tuwa ngunit may ilan ding may halong inggit at pangamba.

Alona, sigurado ka ba sa desisyon mo? Tanong ni Marites habang nag-aayos sila ng mesa sa restaurant. Bakit mo naman natanong? Hindi ko lang kasi lobos maintindihan. Biglaan ang lahat. At si Marco, ewan ko, parang ang lalim niyang tao. Hindi mo alam kung ano ang iniisip. Napangiti si Alona at pilit na inalis sa isip ang alinlangan.

Alam ko naman ang sinasabi mo, Marites, pero minsan kailangan mong sumugal sa mga taong nagpaparamdam sao ng tunay na halaga. Siguro nga sagot ni Marites. Pero sana hindi ka masaktan. Habang naglalavad pauwi, initigan ni Alona ang simpleng singsing na ibinigay ni Marco. Hindi ito kasing mahal na mga nakikita niya sa mga pelikula.

Pero ramdam niya ang sinseridad. Gayunman, may mga sandaling parang may bumabagabag sa kanya. Parang may mga matang nakamasid sa kanya kahit wala namang tao sa paligid. Kinabukasan, dumating si Marco sa kanilang barong-barong na bahay sa tabi ng Villes. Laking gulat ni Alona nang makita ito sa pinto. Hindi siya sanay na makita ang isang lalaki sa ganoong kalinis at mamahaling kasuotan na bumababa sa isang maruming lugar.

“Marco, bakit ka nandito?” tanong niya habang nagmamadaling nag-aayos ng kurtina. Gusto kong makilala ang lugar mo, ang buhay mo.” sagot nito sabay ngiti. “Baka naman puro ako na lang ang nakakwento sayo. Wala naman masyadong makikita rito.” “Thos, salamat!” Naglibot si Marco sa loob. Piningnan niya ang mga lumang larawan ng ina ni Alona sa dingding, ang sirang ventilador at ang basyong florera sa mesa.

“Dito ka lumaki?” “Oo, mahirap pero masaya.” Sabi ni mama, “Basta marunong kang magmahal at magpatawad. Kahit gaano kahirap, magaan pa rin ang buhay. Napangiti si Marco ngunit sandaling lumabo ang kaniyang mga mata. Ang nanay mo mabait sigurong tao. Oo, sobra. Pero maagang kinuha ni Lord. Baka gusto siyang gawing anghel. Tahimik silang dalawa.

Ngunit sa mga sandaling iyon, may bahagyang lungkot na hindi maipaliwanag si Alona. Parang may bigat sa mga mata ni Marco. Marco, mahinahoon niyang tanong. May mga pagkakataon bang hindi mo ring mapatawad ang sarili mo? Napatigil si Marco. Bakit mo natanong? Ewan ko. Minsan lang kasi parang may mga sandaling malayo ang isip mo. Parang may dala kang mabigat.

Lahat ng tao may tinatagong nakaraan alona. Pero ang mahalaga, kasama kita sa ngayon. Mula roon, tuluyang nagsimula ang kanilang paghahanda para sa kasal. Si Marco na mismo ang nag-organisa ng lahat mula sa lugar hanggang sa damit. Hindi na pinayagan ni Marco si Alona na magtrabaho pa. Pahinga na. Ipagpatayo kita ng sarili mong negosyo pagkatapos ng tasal. Panako nito.

Pero Marco, hindi ako sanay na wala akong ginagawa. Hindi ako sanay umasa lang. Hindi mo na kailangang magsikap mag-isa. Hayaan mong ako naman ang bumawi sayo. Dumating ang araw ng pagpili ng gown. Isinama ni Marcos si Alona sa isang mamahaling butik. Alona, sabi ng designer. Napakaganda mo parang diwata. Nahiya siya at ngumiti.

Salamat pero parang masyadong magarbuto. Bagay sao singit ni Marco. Gusto kong lahat ng tao makita kung gaano kita kamahal. Sa paglabas nila ng butik, may isang matandang babae na lumapit kay Marco at nagmano. Marco, anak. Lumingon si Alona ngunit halatang nagulat si Marco. Hindi kita kilala. Malamig nitong sabi, “Anak, ako ‘yung kasambahay sa bahay niyo non, anak ng dating boss ng papa mo.

” Ngunit bago pa makapagsalita ulit ang matanda, pinigilan na ito ni Marco. “Umalis ka na!” Matigas itong sabi. “May ibang panahon para diyan.” Nagtako si Alona sa inasal ni Marco. “Marco, kilala mo ba yung babae?” “Wala ‘yun. Matanda na kasi. Baka napagkamalan lang ako sa iba.” Ngunit sa puso ni Alona, naramdaman niya ang lamig sa tinig ni Marco.

Kinagabihan, habang nasa apartment niya, nakatanggap siya ng tawag mula sa hindi kilalang numero. “Misalona,” wika ng matandang boses. Pasensya na kung istorbo ako. Pero kailangan mong malaman. Mag-ingat ka kay Marco. Maraming babae na ang nawala pagkatapos makasama siya. Natigilan si Alona. “Sino po kayo?” “Wala akong oras magpaliwanag.

Basta tandaan mo, huwag kang magtitiwala ng lubos. Pagkatapos niyon, naputol ang tawag. Halos hindi makatulog si Alona sa buong magdamag. Pinilit niyang hindi isipin ang narinig. Baka prank ko lang iyon o baka may gustong manira kay Marco. Ngunit sa susunod na araw habang binibisita niya ang opisina ni Marco, napansin niyang may isang babaeng retrato sa mesa.

Parehong lugar, parehong post, ngunit ibang babae. “Marco, sino to?” tanong niya. Mumiti ito ngunit halatang nagulat, “Ah, dating business partner ko patay na siya.” Patay naaksidente. Matagal na yun. Hindi na siya nagsalita pa. Ngunit sa mga sumunod na araw, naging paulit-ulit ang mga kakaibang pangyayari.

Mga tawag sa gabi, mga lihim na mensaheng naiwan sa pintuan ng bahay. Isang beses, nakatanggap siya ng sulat. Kung magpakasal ka sa kanya, hindi mo na makikita ang bukas. Ngunit imbes na umatras, lalong tumibay ang loob ni Alona. Hindi ako basta susuko. Bulong niya sa sarili. Kung may katotohanan man, ako mismo ang makakaalam. Isang linggo bago ang kasal ni Marco si Alona sa isang resort sa Tagaytay kung saan gaganapin ang seremonya.

Ang paligid ay maganda, mga bulaklak sa paligid, hangin na malamig at tanaw ang lawa. Para sa’yo ang lahat ng to. Sabi ni Marco habang nakatingin sa kanya. Salamat Marco. Pero sana kahit gaano kaganda to, maging simple lang tayo pagkatapos. Gusto kong tahimik lang ang buhay natin. Mumiti si Marco, ngunit halatang hindi kumbinsido. Simple.

Hindi kita pinakasalan para maging ordinaryo Alona. Gusto kong ipakita sa lahat na ikaw ang pinakamahalagang babae sa buhay ko. Sa gabing iyon habang nakaupo si Alona sa may veranda, may batang palaboy na dumaan sa harap ng Resort Gate. Marumi ito at bitbit ang lumang lata ng sardinas. Si Ellie, tawag ni Alona, gulat na gulat. Ngumiti ang bata.

Manang, akala ko hindi mo na ako makikita. Ang ganda-ganda mo. Anong ginagawa mo rito? May gusto po akong sabihin pero bukas na lang po. Huwag ka po munang matulog ng mahimbing ngayong gabi. Ha? Bakit naman, Ellie? Ngumiti lang ang bata at tumakbo palayo. Iniwan siyang nakapulala. Sa pagkakahawak niya sa railings ng veranda, naramdaman niyang lumalamig ang simoy ng hangin.

Tila may bagyong parating hindi lang sa panahon kundi sa buhay niya. Pagpatak ng gabi, nakatulog si Alona habang yakap ang kanyang wedding gown. Ngunit sa panaginip niya, muli ng narinig ang tinig ng bata. Manang Alona, huwag kang magtiwala kay Marco. Huwag kang papasok sa simbahan.

Nagising siya na pawis na pawis. Sa labas ng bintana, nakasilip ang buwan. At sa di kalayuan may lalaking napatayo sa lilim ng mga bono. Tahimik na nakamasid sa kanya. Ang anyo nito ay pamilyar. Ang hubog ng katawan, ang tikas ng tindig. Si Marco, ngunit bakit siya nandoon sa labas kung tanina lang ay nasa kabilang silid, ang malamig na hangin ay biglang tumama sa kanyang balat.

Sa ilalim ng liwanag ng buwan, isang tanong ang unti-unting umusbong sa kanyang isipan. Ang lalaking minahal ko ba? Siya ring lalaking papatay sa akin. Dumating na ang araw na pinakahihintay ni Alona, ang araw ng kanyang kasal kay Marco. Maaga pa lang ay gising na siya. Nakatanaw sa bintana ng kwarto ng resort habang dahan-dahang sumisikat ang araw sa ibabaw ng lawan ng Tagaytay.

Mula roon, tanaw niya ang puting tolda, ang mga bulaklak na kulay ginto at puti, at ang mga staff na abalang nag-aayos ng mga silya. Lahat ay perpekto. Lahat ay parang eksena sa isang pelikula. Pero sa ilalim ng lahat ng ganda may kung anong bigat na nakadagan sa kanyang dibdib. Isang pakiramdam na hindi niya maipaliwanag habang inaayusan siya ng mga stylist na katingin lang siya sa salamin.

“Ang ganda mo, ma’am Alona.” Sabi ng makeup artist parang diwata. Ngumiti siya ngunit pilit. Salamat baka kabado lang ako. Normal lang po yan. Sagot ng stylist. Lahat ng bride kinakabahan. Pero mamaya pag nakita mo na si Sir Marco sa altar, mawawala rin yan. Ngunit sa loob-loob niya, ang kaba ay hindi lang dahil sa kasal.

Mula kagabi, paulit-ulit pa rin sa isip niya ang panaginip na boses ni Ellie. Ang babala ng batang iyon na tila may nalalaman na hindi niya alam. Huwag kang magtiwala kay Marco. Huwag kang papasok sa simbahan. Kumatok ang wedding planner sa pinto. Ma’am Alona, ready na po lahat. Magpe-prelude na ang choir. Tumango siya. Sige, salamat.

Paglabas niya ng kwarto, sinalubong siya ng malamig na simoy ng hangin at ng bango ng mga bulaklak. Suot ang kanyang puting gown na may mahabang belo. Naglakad siya sa hallway. patungo sa simbahan na itinayo malapit sa resort. Sa bawat hakbang niya, ramdam niya ang tibok ng puso niyang tila ayaw tumigil. “Ang ganda mo anak!” sabi ni Madam Lydia ang dati niyang manager na inimbitahan din ni Marco.

“Sabi ko na nga ba, may magandang kapalaran kang naghihintay?” Mumiti si Alona at nagpasalamat. “Salamat po, madam. Hindi ko po akalaing darating ang araw na ganito. Deserve mo ‘to mula noon hanggang ngayon mabait kang bata. Sana maging masaya ka talaga. Ngunit bago pa siya tuluyang makapasok sa simbahan, may munting kamay na humawak sa laylayan ng kanyang gown.

Paglingon niya, halos mapaigil siya sa paghinga. Si Ellie, marumi, pawisan at nakayapak. Ngunit determinadong-determinadong tumingin sa kanya. Manang Alona. Mahinang bulong ng bata. Huwag kang pumasok, Ellie. Gulat niyang sabi. Anong ginagawa mo rito? Nasa labas ka dapat. Hinawakan ni Iya ang kamay niya at tiningnan siya sa mata.

Manang papatayin ka ng gro mamaya. Para siyang binuhusan ng malamig na tubig. Nanigas ang buong katawan niya. Ang mga brides made sa paligid ay nagtatawanan. Iniisip na nagbibiro lang ang bata. Alona, tara na. Sigaw na coordinator. Processional na. Ngunit si Alona ay tila na tigilan. Hindi makakilos.

Ellie, anong sinasabi mo? Hindi po ako nagsisinungaling manang. May narinig po ako kagabi. Mausap siya sa cellphone. Sabi niya, “Pagkatapos ng kasal, tapos na lahat. Manang, huwag ka pong tutuloy.” Nanginginig ang kamay ni Alona habang pilit niyang pinapakalma ang sarili. “Ellie, baka naman nagkamali ka lang ng narinig. Sige na, umalis ka muna.

Babalikan kita pagkatapos ng seremonya.” pangako. Hindi po manang. Ngunit hinila na siya ng mga abay at itinulak palapit sa pintuan ng simbahan. Nang bumukas ang pinto, tumambad sa kanya ang napakagandang tanawin. Ang buong simbahan ay puno ng bulaklak at sa dulo ng altar nakatayo si Marco. Nakangiti suot ang puting toksido.

Lahat ng bisita ay napapalingon. Namamangha sa kanyang kagandahan. Ngunit sa kabila ng lahat, tila bumagal ang oras para kay Alona. Ang mga hakbang niya ay mabigat. Ang mga tunog ng violin ay tila nagiging malungkot na himig sa bawat hakbang patungo sa altar. Nakikita niyang nakatingin sa kanya si Marco. Ngunit ang mga mata nito sa halip na pagmamahal ay tila may ibang sinasabi.

Isang malamig na lihim. Nang maalapit siya sa altar, kinuha ni Marco ang kaniyang kamay at hinawakan nito ng mahigpit. “Handa ka na ba?” tanong ng lalaki ngunit may kakaibang tono sa boses. “Oo, sagot niya. Halos pabulong nagsimula ang misa. Tahimik ang lahat habang nagsasalita ang pari. Ngunit si Alona hindi mapakali. Paulit-ulit niyang naririnig sa isip ang tinig ni Ellie.

Papatayin ka ng groom mo mamaya. Pinilit niyang ibaling ang atensyon sa harapan ngunit napansin niyang paulit-ulit na sinusulya pa ni Marco ang isang lalaki sa gilid. Isang matangkad na lalaking nakaitim na Amerikana na tila may dinudot sa bulsa. Napatigil siya at napatingin sa kanila ngunit agad siyang hinawakan ni Marco sa kamay. “Okay lang!” tanong nito.

Malamig ang boses. Ah oo! Sagot niya. Kahit nanginginig ang labik. Lumipas ang ilang sandali at dumating na ang bahagi ng seremonya kung saan kailangang magpalitan ng panata. Habang nagbabasa ng panata si Alona, halos hindi na niya marinig ang sarili sa kaba. Nang oras na ni Marco ang magsalita, humarap ito sa kanya at numiti, “Alona, pangako, ikaw lang. Ikaw lang ang mamahalin ko.

Kahit sa kamatayan, lahat ay napasigaw ng o at palakpakan. Ngunit sa salitang kamatayan, tila may tumusok sa puso ni Alona. Pagkatapos ng seremonya, lumabas sila sa simbahan habang nagtatapon ng bulaklak ang mga bisita. Pero bago pa sila makarating sa sasakyan, biglang sumigaw ang isang waiter mula sa reception area.

Nasusunog po yung kusina. Nagkagulo ang mga tao. Ang mga bisita ay nagtakbuhan at si Alona ay agad na hinila ni Marco papasok sa kotse. Marco, may nasusunog. Kailangan nating tumulong. Huwag ka ng bumaba. Delikado roon. Sagot ni Marco habang inaapakan ng gas. Ngunit sa likod ng sasakyan, may nakita siyang maliit na papel na nakatusok sa upuan.

Nilabas niya ito ng palihim at doon nakasulat ang mga salitang si Leid 304. Huwag kang sasama sa kanya. Nanlamig siya. Marco, saan mo ako dadalhin? Sa reception. Doon ka muna magpahinga. Sagot nito. Pero bakit sa hotel? Bakit hindi na lang tayo sa garden? May inayos lang ako. Habang tumatakbo ang sasakyan, naramdaman ni Alona na hindi sila papunta sa direksyon ng reception.

Dumaan sila sa madilim na daan papunta sa gusaling katabi ng resort. Marco, mali ang daan. Ngumiti lang si Marco. Hindi ito mali, Alona. Dito tayo magsisimula ng bagong yugto ng buhay natin. Sa pag-ikot ng kotse, tumama ang liwanag ng buwan sa mukha ng lalaki. Sa unang pagkakataon, nakita ni Alona ang mga mata nitong puno ng lungkot at galit.

Marco, bakit ganito ang tingin mo? Alona? Mahinang sabi nito, mahal kita. Pero minsan ang mga taong mahal natin, sila rin ang dahilan kung bakit nasisira tayo. Bago pa siya makasagot, biglang huminto ang kotse sa tapat ng lumang building. Ang lumang wing ng resort na matagal ng sarado. Bumaba ka, utos ni Marco. Marco, natakot ako.

Wala kang dapat katakutan basta’t magtiwala ka sa akin. Sa paglabas niya ng sasakyan, naramdaman niyang may malamig na hangin na humaplos sa kanyang batok. Sa malayo, nakita niya si Ellie. Nakatago sa lilim ng poste. Tahimik na nagmamasid. At sa sandaling iyon, alam ni Alona, nagsisimula na ang gabi nababago sa buong takbo ng kanyang buhay.

Madilim na ang paligid ng tuluyang ibinaba ni Marco ang sasakyan sa tapat ng lumang gusaling bahagi ng resort. Ang liwanag ng buwan ay tanging ilaw na nagbibigay ng anino sa paligid. Napatitig si Alona sa matandang estruktura. May mga basag na bintana, mga kalawangin na rehas at lumot sa pader. Parang iniwanan ng panahon ng lugar na iyon.

Marco, mahina niyang sabi. Halos pabulong. Bakit tayo nandito? May kailangan lang akong ipakita sao. Sagot ng lalaki habang bumababa ng sasakyan. Pero hindi ba dapat nasa reception tayo ngayon? Naghihintay yung mga bisita. Mumiti si Marco ng malamig halos pilit. Hindi mahalaga ang mga bisita. Ang mahalaga ay tayo sa bawat habang papasok ng gusali.

Ramdam ni Alona ang kabog ng kanyang dibdib. Ang simoy ng hangin ay malamig at ang mga sahig ay kumakalansing sa bawat tapak ng kanyang tapong. Marco, baka pwede na nating ituloy to bukas. Baka may ibang lugar na mas. Ngunit hindi pa siya natatapos, hinawakan na ni Marco ang kanyang kamay ng mahigpit. Alona, sandali lang.

Pagkatapos nito, matatapos na lahat. Natigilan siya sa mga salitang iyon. Matatapos na lahat. Tanong niya. Bukas sa boses ang kaba. Ngunit hindi siya sinagot ni Marco. Sa halip, binupsan nito ang lumang pinto sa dulo ng pasilyo. Ang tunog ng bisagra ay umalingawngaw sa katahimikan. Pagpasok nila sa loob, isang malawak na silid ang bumungad.

May mga lumang kagamitan, sirang kama at isang malaking salamin sa dingding. Ngunit ang mas nakapukaw ng pansin ni Alona ay ang amoy. Amoy kalawang, amoy lumang dugo. Marco, anong lugar to? Mahina niyang tanong. Tahimik si Marco. Nakatingin lang sa salamin. Dito natapos ang lahat, Alona. Dito ko inilagay ang mga bagay na gusto kong kalimutan. Hindi ko maintindihan.

Humakbang siya palapit ngunit napahinto ng mapansin niyang may mga marka sa sahig. Mga linyang parang bakas ng paghatak ng mabigat na bagay. May pulang patse sa dulo. Biglang kumabog ng mabilis ang kanyang dibdib. Marco, may dugo to. Mumiti si Marco tila nawawala sa sarili. Oo, dugo nga. Pero hindi mo kailangang matakot dahil lahat ng ito ginawa ko para sa pag-ibig.

Pag-ibig? Halos pabulong niyang sagot. Alam mo bang lahat ng babaeng minahal ko niloko lang ako. Binigay ko sa kanila ang lahat pero iniwan nila ako kaya ako na ang nagtapos ng sakit. Dito na kumislap ang luha sa mata ni Alona. Marco, hindi ako sila. Hindi kita niloloko. Ngunit tila hindi siya naririnig ng lalaki. Lahat sila nagsimula sa kasal.

Kaya akala ko baka kung ipagpatuloy ko mawawala na yung sumpa. Anong sumpa? Nanginginig na tanong ni Alona na lahat ng babaeng mamahalin ko kailangang mawala bago ako maging payapa. Napasigaw si Alona. Hindi mo kailangan gawin to. Hindi mo kailangan manakit. Lumapit si Marco at marahang hinawakan ang kanyang pisngi. Alona, tahimik ka lang.

Mahal kita. Hindi ko naman sasaktan ang isang bagay na minahal ko ng ganito. Ngunit habang nagsasalita ito, napansin niyang may hawak itong maliit na bote. Isang vial ng malinaw na likido. Ano yan, Marco? Gamot para hindi ka na masasaktan. Biglang umatras si Alona. Hindi Marco. Tama na. Tumakbo siya palabas ng silid.

Nanginginig ang katawan. Naririnig niya ang mga yabag ni Marco sa likod niya. Alona. Bumalik ka rito, hindi mo alam ang ginagawa mo. Ngunit mas mabilis siya, tumakbo siya pababa ng hagdan hanggang sa makalabas sa harap ng gusali. Sa dilim ng paligid, nakita niya ang ilaw ng resort sa malayo. “Tulungan niyo ako,” sigaw niya.

Ngunit walang nakarinig. Habang tumatakbo siya, bigla niyang narinig ang pamilyar na tinig mula sa gilid ng mga halaman. Manang! Lumingon siya. Si Ellie nakatago sa likod ng puno. May hawak na maliit na flashlight. Ellie! Halos mangiyak-ngiyak na sigaw ni Alona. Tulungan mo ako. Nandito si Marco. May mali sa kanya. Huwag kang maingay, manang.

Bulong ng bata. May alam ako. Sumunod ka sa akin. Pinasok nilang isang makitid na daan papunta sa likod ng resort. Ellie, paano mo ako nahanap? Sinundan ko po kayo. Alam kong gagawin niya yung ginawa niya sa mga nauna. Mga nauna? Yung mga babae po. Nakita ko silang pumapasok sa lumang gusali dati pero hindi na po sila lumabas. Nang marinig iyon.

Lalong nanlamig si Alona. Ellie, kailangan nating humingi ng tulong sa pulis. May gardo po sa kabilang gate pero kailangan muna nating makalayo sa kanya. Sa di kalayuan, narinig nila ang boses ni Marco. Alona, hindi pa huli ang lahat. Alam kong naririnig mo ako. Kumakabog ang dubdib ni Alona habang pinipigilan ng sarili na huminga ng malakas.

Nakaluhod siya sa tabi ng mga damo habang si Ellie ay nakatingin sa kanya. Seryoso ang mukha. Manangkil kilala ko po si Marco. Siya po ang lalaking pumatay sa nanay ko. Nanlaki ang mga mata ni Alona. Anong sinabi mo? Opo. Bata pa ako noon. Akala ko nagkahiwalay lang sila. Pero nakita ko siya noong gabing kinuha ang buhay ng mama ko.

Simula noon, sinundan ko na siya. Ellie, hindi na niya mapigilan ang pagluha. Ibig sabihin, ikaw lang ang nakakaalam ng katotohanan. Opo. At ngayon, kailangan po nating lumaban. Habang patuloy silang nagtatago, biglang bumukas ang mga ilaw ng isang sasakyan. Papalapit ito. Nakilala ni Alona ang kotse ni Marco. Ellie, takbo.

Sigaw niya. Ngunit bago sila makalayo, sumigaw si Marco. Alona, huwag kang tatakbo. May hindi ka pa alam. Wala akong gustong marinig mula sayo. Sigaw ni Alona habang hinila ang bata. Ngunit bigla siyang natigilan. Nang marinig niya ang tunog ng putok. Isang bala ang tumama sa poste sa tabi nila. “Tumakbo tayo.

” sigaw ni Ellie. Hinila siya patungo sa likod ng resort. Doon nila nakita ang isang service door na bahagyang nakabukas. Pumasok sila at nagtago sa likod ng mga kahon. Manang kailangan nating makahanap ng tao. Maghintay tayo baka may makakita. Tahimik silang pareho. Sa labas naririnig pa rin nila ang tinig ni Marco. Alona, alam kong nandiyan ka.

Hindi kita kayang saktan kung lalabas ka na. Kung gunit sa bawat salita, lalo lang naramdaman ni Alona ang malamig na puot na nakatago sa likod ng boses na iyon. Ilang minuto pa ang lumipas bago nila marinig ang mga yabag ng mga garda na papalapit. Sir Marco, anong nangyayari rito? May mga magnanakaw nakapasok sa lumang gusali. Hanapin niyo.

Sigaw ni Marco sabay lingon sa paligid. Nagtago ng mas mahigpit si Alona. Halos pigilan ng hininga. Nang tuluyan ng lumayo si Marco, bumulong si Ellie. May alam akong daan palabas pero kailangan nating magmadali bago siya makabalik. Tahimik silang lumabas. Naglakad sa likod ng mga bodega hanggang makarating sa labas ng resort.

Sa wakas, huminga ng maluwag si Alona ngunit alam niyang hindi pa tapos ang lahat. Ellie mahina niyang sabi. Kailangan nating bumalik bukas kailangan nating patunayan ang mga ginawa niya. Opo, manang. Pero huwag muna ngayon. Delikado pa. Habang naglalakad silang palayo sa resort, naramdaman ni Alona ang bigat ng bawat hakbang. Sa likod nila ang mga ilaw ng kasal ay patuloy na kumikislap. Tila walang nangyari.

Tila isang gabi lang ng kasiyahan. Ngunit alam niya sa gabing iyon may lihim na nagising. At habang pinapanood niya ang buwan na unti-unting natatabingan ng ulap, bumulong si Alona sa sarili. Hindi ako titigil, Marco. Hindi mo na ako kayang itago sa dilim. Sa gitna ng dulim ng resort, dahan-dahan ng bumabalik ang ingay at liwanag sa paligid.

Matapos ang kaguluhan sa simbahan, nagsimulang bumalik ang mga bisita sa lugar ng resepsyon. Ang engranding ballroom ng hotel na puno ng kristal na chandeler, gintong kurtina at mga bulaklak na putit asul. Sa gitna ng bulwagan, makikita ang mahabang mesa ng mga bagong kasal at sa likod nito ang malaking banner na may nakasulat na to Forever Marco and Alona.

Ngunit para kay Alona, wala na sa kanya ang lahat ng yon. Habang ibinababa siya ni Marco mula sa sasakyan, halos hindi niya maramdaman ang mga palakpak at hiyawan ng mga bisitang nag-aabang sa kanila. Tahimik siyang nakatingin sa malayo sa mga ilaw na kumikislap habang paulit-ulit na tumutugtog sa isip niya ang babala ni Ellie at ang kakaibang mga salita ni Marco.

Alona! Bulong ni Marco habang hawak ang kanyang kamay. Ngumiti ka naman. Lahat ng tao nakatingin. Ngumiti siya ng bahagya unit sa likod ng ngiti. Ramdam niya ang panginginig ng sariling labi. Habang naglalakad sila papasok sa ballroom, isang malamig na hangin ang tila dumaan sa paligid. Naramdaman ni Alona na parang biglang bumigat ang paligid.

Maging ang mga ilaw ng Chandelir ay tilak kumurapt ng ilang beses bago tuluyang bumalik sa liwanag. Ang ganda talaga ng kasal ninyo,” wika ng isa sa mga bisitang babae. Parang sa pelikula, ngumiti si Marco at nagpasalamat habang patuloy na pinipilit ni Alona na maging kalmado. Ngunit sa bawat yapak niya, may pakiramdam siyang parang may nagmamasid mula sa dilim.

Pag-upo nila sa mesa, tinanong siya ni Marco, “Gusto mo bang magpahinga muna? Mukhang pagod ka na?” “Hindi.” “Ayos lang ako.” Mahina niyang sagot. Ngunit sa totoo lang, pakiramdam niya ay pinapanood siya ng libo-libong mata, mga matang hindi kabilang sa mga bisita. Nang magsimula na ang kainan, nagsalita ang MC sa mikropono.

Ngayon naman, hihilingin natin sa ating mga bagong kasal na magbigay ng mensahe para sa isa’t isa. Tumayo si Marco at humawak sa mikropono. Sa lahat ng narito, sabi niya, “Gusto kong ipakita kung gaano ko kamahal ang babaeng ito. Siya ang nagbalik ng kulay sa mundo ko. Ang dahilan kung bakit ako muling natutong magmahal. Palakpakan ng mga tao.

Mimiti si Alona kahit pilit at tumayo rin para sagutin ang mensahe. Salamat sa lahat ng dumalo at salamat kay Marco. Sa kabila ng lahat ng pinagdaanan ko, binigyan mo ako ng dahilan para maniwala muli sa pag-ibig. Ngunit bago pa niya matapos ang kanyang sasabihin, biglang umalingawngaw ang isang malakas na kalabog mula sa kisame.

Ang mga bisita ay napaigtad at napatingala. Ilang sandali pa, pumutok ang ilaw ng chandelier, mga bubog na nagbagsakan mula sa itaas. “Alona,” sigaw ni Marco habang hinila siya palayo. “Nagkagulo ang lahat. Ang mga bisita ay nagsitakbuhan palabas ng ballroom. May mga sumisigaw, may mga umiiyak. Ang tunog ng mga plato at basong nagbabasagan ay umalingawngaw sa buong silid.

Ngunit sa gitna ng kaguluhan, napansin ni Alona ang isang kakaibang bagay. Isang papel na lumilipad pababa mula sa chandelir. Nahulog iyon sa harapan niya tila sinadya. Dahan-dahan niya itong pinulot at binasa. Nakalagay doon sa sulat kamay, “Buksan mo ang silid 304.” Napatigil siya. ang parehong numero na nakita niya kanina sa loob ng kotse. Marco, nanginginig ‘yong sabi.

Ano ‘tong silid 304? Ngunit hindi siya pinakinggan ni Marco. Abala ito sa pagsigaw sa mga staff at pagbibigay ng utos. Tumawag ng maintenance, siguraduhing walang masasaktan. Habang nakatalikod si Marco, dahan-dahang umatras si Alona. Sinamantala niya ang kaguluhan para makaalis sa ballroom. Tahimik siyang dumaan sa likod ng mga waiter at naglakad papunta sa elevator.

Habang tumatakbo, sumasalubong sa kanya ang mga bisitang nagtatakbuhan palabas. May mga umiiyak. May mga nag-aakalang aksidente lang ang lahat. Pero para kay Alona, hindi iyon basta aksidente. Masyadong eksakto. Parang may gustong magpawiwatig. Panarating niya sa elevator. Pinindot niya ang third floor. Habang umaakyat, naramdaman niya ang malamig na hangin sa loob.

Ang elevator ay tila bumagal. At sa bawat tunog ng ding, bumibilis ang tibok ng puso niya. Pagbukas ng pinto, tahimik ang buong palapag. Wala ni isang tao. Ang ilaw sa hallway ay mahina. At sa dulo, nakita niya ang pintuang may numerong 304. Lumapit siya ng dahan-dahan. Sa bawat hakbang, parang mas bumibigat ang kanyang paghinga.

Nang marating niya ang pinto, napansin niyang bukas ito ng bahagya. Itinulak niya iyon at sa sandaling bumukas, tumambad sa kanya ang isang tanawin na nagpahinto sa kanyang paghinga. May amoy na parang pinaghalong pabango at dugo. Sa loob, nakalatag ang isang puting wedding gown. Parehong-pareho sa suot niya. Sa tabi nito, maularawan ng isang babae.

Maganda, nakangiti at napayakap kay Marco. “Jyos ko!” bulong ni Alona habang nangingig. “Sino siya?” Sa gilid ng kama? May nakapatong na envelope na may sulat para sa susunod. Nabuksan niya ito at ang laman ay isang polaroid. Larawan ng babaeng nasa retrato ngunit duguan at nakahandusay sa sahig ng parehong silid.

Napasigaw si Alona. At napaatras. Bigla niyang narinig ang boses sa likod niya. Maganda siya ‘ ba? Paglingon niya si Marco. Nakangiti ngunit may malamig na titig sa mga mata. Marpo, sino siya? Nangingigid niyang tanong. Ang dati kong asawa, sagot nito. Pero niloko niya ako kaya tinapos ko na.

Marco, hindi na niya mapigilang umiyak. Bakit mo ginagawa to sa akin? Dahil pareho kayong nagsimula sa kasinungalingan. Pero baka baka kaya mo akong baguhin. Dahan-dahan itong lumapit sa kanya. Hindi kita sasaktan, Alona. Pero kailangan kong siguraduhin na hindi mo ako iiwan. Marco, please tulungan mo ako. Hindi ito tama.

Ngunit sa halip na makinig, hinawakan nito ang mukha niya at hinalikan ang noon niya. Tahimik ka lang. Sandali na lang. Matatapos na lahat. Sa labas ng silid, narinig nilang may paparating na mga yapak. Marco, sigaw na isang guard. Ligtas na po lahat ng bisita. Napatingin si Alona sa pinto. Isang pagkakataon para makatakas. Sinubukan niyang itulak si Marco ng munit masyadong malakas ang lalaki.

“Hindi mo ako iiwan, Alona!” galit nitong sigaw. Sa gitna ng pagtulak at sigawan, biglang bumukas ang pinto. Si Ellie, hawak ang isang bakal na tubo. “Layuan mo siya!” sigaw ng bata. Ellie, umalis ka ngunit huli na. Tumakbo si Ellie at tinamaan sa braso si Marco. Nabitawan ni Marco si Alona at mabilis silang tumakbo palabas ng silid.

Habang tumatakbo sila sa hallway, naririnig nila ang sigaw ni Marco sa likod nila. Hindi pa tapos to, Alona. Hinding-hindi ka makakataka sa akin. Sa sandaling iyon, huminto si Alona at tiningnan si Ellie. Salamat anak. Kung wala ka baka kung hindi pa po tayo ligtas. Sagot ni Ellie. May mga kasama siya.

Mula sa dulo ng pasilyo, may dalawang lalaking nakaitim na tumakbo papalapit. Manang, dito po sigaw ni Ellie. Habang tinuturo ang emergency exit. Tumakbo silang dalawa. Ngunit habang pababa sa hagdan, naramdaman ni Alona ang bigat ng lahat ng nangyari. Ang lalaking akala niya’y prinsipe. Isa palang halimaw na magtatago sa ilalim ng maskara ng pagmamahal.

At sa likod ng bawat ngiti nito, nakatago ang isang kasaysayan ng dugo at pagkasira. Habang bumababa sila sa huling baytang ng hagdan, bumulong si Alona kay Ellie. Hindi pa ito patapusan. Kailangan nating tapusin ang kasinumalingang to. Kailangang malaman ng lahat kung sino talaga si Marco. Halos hindi maramdaman ni Alona ang kanyang mga paa habang tumatakbo silang dalawa ni Illie sa emergency exit ng hotel.

Ang mga hininga nila ay mabigat at bawat hakbang ay may halong kaba at takot. Sa ibaba ng hagdan, may maliit na pintuan na nagbubukas papunta sa basement. Doon sila pumasok upang makaiwas sa mga lalaking humahabol sa kanila. Pagkapasok nila, sinalubong sila ng amoy ng lumang kahoy at alikabok. Tim light lang ang nagbibigay ng liwanag sa korridor at sa dulong bahagi nito ay may mga lumang kahon at sirang upuan.

Humihingal si Alona habang niyayakap ang dibdib na mabilis ang tibok. “Manang!” bulong ni Ellie habang nakikinig sa mga yabag sa itaas. Dito muna tayo. Hindi sila bababa kung hindi nila alam na nandito tayo. Tumango si Alona. Pilit na pinapakalma ang sarili. Ellie, hindi ko alam kung paano ako magpapasalamat sao kung hindi ka dumating.

Wala po yon, manang. Sagot ng bata. Matagal ko na pong hinihintay to. Matagal ko na pong gustong iligtas ang mga katulad mo. Napatingin si Alona sa kanya. Ellie, sabi mo kanina kilala mo si Marco. Totoo ba talagang siya ang pumatay sa nanay mo? Tahimik si Ellie sandali bago tumango. Opo. Pitong taon na po ang nakalipas. Nakita ko po siyang pumasok sa bahay namin. Nasa labas po ako non naglalaro.

Akala ko magnanakaw. Pero nung umalis siya, nakita ko na lang si mama duguan. Kaya simula non, sinundan ko na po siya. Hindi na napigilan ni Alona ang pagluha. Bata ka pa non. Paano mo nagawa yun? Hindi po ako tumigil, manang. Sa lansangan ako tumira. Sinundan ko yung mga kalsadang dinadaanan ng mga kotse niya.

Hanggang sa isang araw, nakita ko na may kasama siyang babae sa parehong hotel na to. Yung babaeng yon hindi na lumabas. Sa mga salitang iyon, parang tumigil ang oras kay Alona. Alam niyang totoo ang sinasabi ng bata. Ang mga larawan, ang mga lihim na silid, ang dugo sa sahig. Lahat iyon ay konektado sa lalaking minahal niya. Eli mahinahon niyang sabi.

May nakita akong liham sa silid kanina. May nakasulat doon na buksan niyo ang silid 304. Baka may laman pa iyon. Nagkatinginan silang dalawa. Sigurado ka bang babalik tayo roon? Tanong ni kung gusto nating matapos to, kailangan. Tahimik silang lumabas ng basement at dahan-dahang umakyat sa likod na hagdan. Pagdating sa ikatlong palapag, halos hindi sila humihinga habang nagmamasid.

Wala ng tao sa pasilyo. Ngunit ramdam pa rin ni Alona ang bigat ng paligid. Parang may mga matang nakatingin mula sa dilim. Nang maraping nila muli ang silid 304, dahan-dahan niyang pinihit ang siradura. Pumasok silang dalawa. Ang lahat ay tila walang nagbago. Ang wedding gown, ang litrato, ang envelope sa kama. Ngunit ngayon may nadagdag.

Sa ibabaw ng kama ay may bagong liham. Dahan-dahan itong kinuha ni Alona. Nakalagay sa sobre para kay Alona. Nang binuksan niya, nanginginig ang kanyang mga kamay. Sa loob, may sulat na nakasulat sa pamilyar na sulap kamay ni Margo. Alona, kung binabasa mo ‘to, ibig sabihin ay alam mo na. Hindi kita kayang saktan pero hindi rin kita kayang pakawalan.

Ang mga babae bago ka ay niloko ako. Pinahiya ako. Pero ikaw iba ka dahil minahal kita ng totoo. Kaya kung sakaling mawala ako, tandaan mong lahat ng ginawa ko ay dahil gusto kong makasama ka. Kahit sa dulo ng mundo. Napahawak si Alona sa dibdib. Diyos ko, baliw siya sa pagmamahal. Ngunit sa likod ng liham, may nakadikit na maliit na flash drive.

Pinulot ni Ellie, manang, tignan natin to. Baka ito ang ebidensya. Naghanap sila ng laptop sa loob ng silid at nakita nila sa aparador ang isang lumang computer na tila pagmamay-ari ni Marco. Nang isinaksak ni Illie ang flash drive, automatikong nagbukas ang ilang video file. Sa unang video, nakita nila si Marco na kaupo sa isang madilim na silid.

May kausap sa telepono. Walang makakaalam. Kailangan kong gawin to. Hindi ko siya pwedeng iwan. Mahal ko siya pero niloloko niya ako katulad nila. Sumunod na video, nakita nila ang babaeng nasa retrato. Umiiyak, nakatali ang kamay, nagsusumamo ng tulong. Marco, please. Hindi ko sinasadya. Wala akong ibang mahal kundi ikaw.

Ngunit ang sumunod na tunog ay isang malakas na alabog. At pagkatapos katahimikan. Napahiyaw si Alona at tinakpan ng bibig. Si Ellie naman ay napakapit sa kanyang braso. Nanginginig, “Manang, kailangan nating dalhin to sa pulis. Pero paano tayo makakalabas? Sigurado akong hinahanap na tayo ni Marco.” Biglang narinig nila ang tunog ng elevator. “Ding, nagkatinginan sila.

Manang, bulong ni Ellie. Siya ‘yun. Dali-dali nilang kinuha ang flash drive at tumakbo papunta sa kabilang dulo ng hallway. Naririnig nila ang mga yapak ni Marco. Mapagal ngunit mabigat parang sinasadya nitong iparamdam ang kanyang presensya. Alola! Sigaw nito. Malalim ang boses. Hindi mo kailangang magtago.

Hindi kita sasaktan kung lalabas ka. Hinila ni Alona si Ellie papunta sa fire exit. Bilisan mo. Pero bago sila makarating, biglang bumukas ang pinto sa gilid. Isa sa mga lalaking tauhan ni Marco ang lumabas. Hoy, saan kayo pupunta? Sigaw nito sabay hablot kay Alona. Manang, sigaw ni Ellie sabay hampas ng silya sa lalaki.

Nagkaroon ng kaguluhan. Sinamantala ni Alona ang pagkakataon at sinipa ang lalaki sa binti. Pareho silang tumakbo pababa ng hagdan. Pagdating nila sa unang palapag, agad nilang narinig ang sirena ng mga pulis sa labas. “Ellie! May pulis!” sigaw niya. Opo, manang. Kanina pa po ako nag-text sa guard. Sinabi ko po lahat.

Mabilis silang lumabas sa side door ng hotel at sa wakas nakita nila ang dalawang pulis na may kasamang security. Ma’am, hali ka rito. Sigaw ng isa. Anong nangyari? Si Marco pinatay siya. Nasa taas siya. Halos hindi na makahinga si Alona sa pag-iyak. Ngunit bago pa makalapit ang mga pulis sa kanila, biglang may putik ng baril mula sa itaas.

Tumigil ang lahat. Marco, sigaw ng isa sa mga tauhan. Sir, hwag niyo pong sumunod ang sunod-sunod na putok. Tumakbo ang mga pulis papasok. Ilang minuto ang lumipas bago lumabas ang isa sa mga pulis. Nakita namin siya. Nakabaril siya ng isa sa tauhan niya tapos nagtangkang tumatas. Pero sugatan, hinahanap pa namin sa likod ng gusali.

Si Alona ay halos hindi makapagsalita. Yumakap siya kay Eli halos manghina sa lahat ng nangyari. Manang, tapos na po ba? mahina nitong tanong. Hindi pa, sagot niya habang pinipisil ang kamay ng bata. Kailangan kong harapin siya. Kailangan kong marinig mula mismo sa kanya kung bakit niya nagawa lahat ng to. Sa di kalayuan, sumisilip ang unang sinag ng umaga.

Ngunit sa puso ni Alona, alam niyang hindi pa tapos ang bangungot. Ang mga lihim na laman ng flash drive ay simula pa lamang ng katotohanang kailangang mabunyag ang katotohanang maglalantad ng tunay na pagkatao ni Marco at ng mga buhay na winasap ng kanyang pagkabaliw. Sa pagdampi ng liwanag sa kanilang mga mukha, bumulong si Alon na halos hindi marinig.

Hindi na ako takot, Marco. Sa pagkakataong to ako naman ang hahabol sa katotohanan. Mga oras matapos ang pamamaril ay tila lumipas ng mabagal para kay Alona. Nasa gilid siya ng ambulansyang nagliliparan sa paligid ng hotel at sa tabi niya ay si Ellie. Tahimik munit alerto. Pinagmamasdan ang bawat kilos ng mga pulis.

Ang dating marangyang lugar ng kanilang kasal ay ngayo’y puno ng mga sirena, ilaw at kaguluhan. Imbitadong bisita ay umiiyak. Mga media ay nag-uumpukan at ang pangalan ni Marco ay paulit-ulit na binabanggit ng mga taong nakarinig ng mga putok. “Ma’am,” sabi ng isang pulis na lumapit kay Alona. Sugatan si Mr. Marco pero buhay. Naabutan namin siyang nakatago sa likod ng lumang wing ng gusali.

May sugat sa braso at tabiliran. Nanigas si Alona. Nasaan siya ngayon? Dinala sa police station para i-proseso. Nasa kustodiya na namin pero kailangan namin ang pahayag mo, ma’am. Lahat ng detalye ng nangyari. Nilingon niya si Ellie na nakatingin lang sa kanya. Manang wika ng bata. Ito na po yung pagkakataon. Sabihin niyo na lahat. Tumango si Alona.

Oo, Ellie. Wala na tayong dapat itago. Ilang oras ang lumipas bago siya payagang makaharap si Marco sa estasyon ng pulis. Sa loob ng interrogation room, malamig ang hangin. Nakaupo si Marco. Napaposas suot pa rin ang duguang damit na ginamit sa kasal. Sa kabila ng sugat at pagod, nandoon pa rin ang mapanlinlang na tikas nito.

Ang mukha ng lalaking minsang minahal ni Alona. Pagpasok niya, tumingin agad si Marco sa kanya. Alona, mahina nitong sabi. Salamat at buhay ka. Tahimik siya sandali bago sumagot. Buhay nga ako pero dahil hindi mo ako napatay. Mumiti si Marco, mapait. Hindi kita kayang patayin, Alona. Hindi kita katulad nila. Lumapit si Alona sa mesa.

Lahat sila niloko ka ‘di ba? Lahat ng babae sa buhay mo kaya ako naman ang pinili mong pagbayaran nila. Hindi mo naiintindihan. Sagot ni Marco. Mahal ko sila pero tinalikuran nila ako. Pinahiya nila ako sa mga taong pinangakuan kong hindi nila ako iiwan. Alam mo ba kung ano ang pakiramdam ng pagmamahal na nilapastangan? Tumulo ang luha ni Alona.

Hindi dahil sa awa kundi sa bigat ng katotohanan. Marco, pagmamahal yan kung marunong kang bumitaw. Pero kung pinapatay mo ang taong minahal mo, hindi ‘yan pag-ibig. Kabaliwan yan. Tahimik si Marco. Matagal bago ito muling nagsalita. Akala ko iba ka. Hindi mo ako iiwan. Hindi ko naman ginawaiwan ka.

Pero paano ko mananatili sa isang taong tinatago ang katotohanan? Marco, kung sana sinabi mo lang lahat baka may pagkakataon pa. Napahinga ng malalim si Marco. Masyado kang mabait, Alona. Alam kong magpapatawad ka kahit anong gawin ko. Ngunit sa pagkakataong iyon, hindi siya sumagot. Ang babae sa harap ng salamin ng pagsisisi ay hindi na ang dating talona na takot at sunod-sunuran.

Isa na siyang babae na nakakita sa impyerno na tumakas mula rito ng buhay. Sa kabilang silid, pinapanood ng mga pulis ang eksena. Ang isa sa kanila ay lumapit kay Ellie na nakaupo sa bench sa labas. Ikaw ba yung batang nagsabi ng totoo tungkol kay Marco? Tanong ng pulis. Opo, sir. Nakita ko na po siya dati. Siya po yung pumatay sa nanay ko.

Nagulat ang pulis. Kaya pala kilalang-kilala mo siya. Tumango si Ellie. Matagal ko na pong hinihintay to pero hindi ko akalain na si manang Alona pa ang magiging dahilan para mahuli siya. Paglabas ni Alona mula sa silid, sinalubong siya ni Ellie. Manang, tapos na po? Hindi pa, Ellie. Pero unti-unti na tayong lumalapit sa katotohanan.

Makukulong na po ba siya? Oo. Pero bago siya makulong, gusto kong marinig pa ang lahat ng totoo. Hindi lang para sa akin kundi para sa lahat ng babae na niloko niya. Kinabukasan, bumalik si Alona sa istasyon para sa huling pahayag. Sa mga dokumento ng pulisya, nalaman nilang matagal ng pinaghihinalaan si Marco sa pagkawala ng tatlong babae.

Lahat ay may parehong kwento. Ngunit nawala bago matapos ang kasal. Ma’am Alona, wika ngepe ngulisya. Salamat sa flash drive na ibinigay ninyo. Dahil dito, may ebidensya kami ng mga ginawang krimen ni Marco. Bukod pa roon, may mga ebidensyang tumutukoy sa mga katawan ng mga babae sa paligid ng property ng kanyang resort. Napaluhak si Alona.

Lahat sila nilibing niya roon. Oo. Pero may isa pang nakaligtas. Isang dating kasambahay na nagtago ng maraming taon. Siya raw ang tumulong kay Marco non pero kalaunan ay nagtago sa takot. Ngayon handa na siyang magpatotoo. Isang matandang babae ang pumasok sa opisina. Nanginginig nakayuko. Alona. Mahinang sabi nito.

Siya po yung nakasabay natin sa butik. Mahinang wika ni Alona. Nan laki ang mga mata. O sagot ng matanda. Sinuban king balaan ganon anak. Pero huli na. Wala na akong nagawa kundi tumakas. Niyakap ni Alona ang matanda habang ang pulis ay patuloy na nagtala ng mamasalaysay. Sa wakas, may mga piraso ng katotohanang nagsimulang magdikit-dikit.

Ang mga babaeng nawala, ang lihim na silid, ang mga video at ang malamig na titig ni Marco. Pag-uwi nila ni Ellie sa bahay ng isang kakilala, halos hindi pa rin makapaniwala si Alona na buhay pa siya. Manang! Sabi ni Ellie habang pinupunasan ang sugat sa kanyang braso. Bakit po parang hindi pa rin kayo masaya kahit tapos na? Ngumiti si Alona mapait.

Kasi Ellie, kahit tapos na yung panganib hindi ganon kadaling kalimutan yung sakit. Parang sugat yan. Kahit gumaling, may peklat pa rin. Tahimik si Illie. Pero hindi na po kayo mag-isa. May mga taong naniwala sa inyo. Salamat anak. Mama ko po sigurado masaya na ngayon kasi natapos na yung simula niya. Niyakap ni Alona ang bata.

Kung nasaan man siya, gusto kong malaman niyang ligtas ka na rin. Lumipas ang ilang araw at nagpasya si Alona na dumalo sa unang pagdinig ni Marco sa korte. Nakawelcher Jerry ito. Mahina ngunit nakangiti pa rin ng makita siya. Ang ganda mo pa rin Alona. Mahinang sabi ni Marco. Kahit nasaan ako, ikaw pa rin ang huling imahe na gusto kong makita.

Hindi mo kailangang sabihin yan. Sagot ni Alona. Ang kailangan mo lang gawin ngayon ay harapin ang ginawa mo. Hindi ako nandito para magalit. Nandito ako para ipakita sao na kahit sinira mo ako, hindi mo ako kayang wasakin. Tumingin si Marco sa kanya at sa unang pagkakataon tila may bakas ng pagsisisi sa mga mata nito.

Siguro nga ikaw lang talaga ang minahal ko ng totoo. Mumiti si Alona. Ngunit sa likod ng ngiti ay may pighati. At ako naman, ikaw ang unang lalaking nagturo sa akin kung gaano kalalim ang sugat ng maling pag-ibig. Paglabas niya ng korte, sinalubong siya ni Ellie na may dalang candy. Manang, tapos na po ba talaga? Ngayon, oo.

Pero sa puso ko alam kong mahaba pa yung laban. Hindi lang para sa akin kundi para sa mga babaeng hindi na nakapagsalita. Habang naglalakad sila palabas ng gusali, dumampi sa mukha ni Alona ang malamig na simoy ng hangin. Sa kauna-unahang pagkakataon, naramdaman niyang malaya siya. Hindi dahil nakalaya si Marco mula sa tanikala ng pagkabaliw, kundi dahil siya mismo ay nakawala sa tanikala ng takot.

Tumingin siya sa langit at bumulong, “Mama, tapos na! Pero sa totoo lang, ngayon pa lang ako nagsisimula. Madaling araw ng bumalik si Alona sa maliit na apartment na pansamantala nilang tinutuluyan ni Ellie. Halos hindi pa rin niya maalis sa isipan ang mga nangyari sa korte. Nakita niya si Marco na tila payapa kahit nakaposas. Kahit alam nitong haharapin na nito ang habang buhay sa kulungan.

At sa bawat ngiti ng lalaki, nararamdaman niya pa rin ang pangil ng nakaraan, ang malamig na kamay na minsang yumakap sa kanya sa ilalim ng kasinungalingan ng pag-ibig. Ngunit sa halip na bumigay sa takot, mas tumibay ang loob ni Alona. Hindi pa tapos ang laban. Alam niyang may mga taong tinutulungan si Marco noon.

Mga lalaking tauhan nito na hanggang ngayon ay hindi pa rin nahuhuli. Isa sa kanila ang napatakas sa araw ng kasal. Ang lalaking may peklat sa kaliwang mata na siyang unang nagtangkang hadlangan pagtakas nila ni Ellie sa hotel. Ellie! Mahinang tawag ni Alona habang nakaupo sa gilid ng kama. Sigurado ka bang walang sumusunod sa atin? Wala po manang.

Tiningnan ko na kanina sa labas. Pero parang may lalaki pong nakatayo sa kabilang kalsada kanina. Nakaitim tapos nakasumbrero. Nanlamig si Alona. Sigurado ka ba? Opo. Pero nung lumabas po ako para tignan na wala na po siya. Napahawak siya sa dibdib. Alam niyang hindi pa sila ganap na ligtas.

Sa bawat kilos nila parang may mga matang nakamasid. Hindi na siya nagtataka. Matagal ng malawak ang impluwensya ni Marco. May mga oneksyon ito sa negosyo, pulitika at maging sa ilang tiwaling opisyal. Kung hindi siya mag-iingat, maaari pa rin siyang madagit ng mga tauhan nito. Kinaumagahan, habang kumakain sila ng tinapay, lumapit si Ellie at tahimik na nagsalita.

Manang, natatandaan niyo po ‘yung flash drive? Yung laman po n hindi pa po natin napapanood lahat. Akala ko ba lahat na yon ang ibinigay natin sa pulis? Hindi po. Yung ibang video po may kopya ako. Bago ko po ibigay sa kanila, kinopya ko po sa cellphone ko. Nagulat si Alona. Bakit mo ginawa yun? Para po may hawak tayong ebidensya kung sakaling mawala yung sa kanila.

Narinig ko po kasi na may mga pulis na kakilala ni Marco. Baka mawala na naman ang katotohanan. Tahimik si Alona. Tama ang bata. Sa mundong puno ng kasinungalingan o katotohanan ay kailangang bantayan. Panoorin natin,” sabi niya. Binukusan ni Ellie ang cellphone at inilabas ang isang video. Iba ito sa mga naunang napanood nila. Sa pagkakataong ito, nakikita si Marco na may kausap sa isang babae na katalikod ngunit batay sa boses.

Isa ito sa mga dating kasintahan niya. Marco, tama na. Hindi ko kayang gawin to. Ayokong maging bahagi ng mga plano mo. Hindi mo na ako pwedeng talikuran. Malamig na sagot ng lalaki. Alam mo ang mga sikreto ko. Alam mo kung saan ko sila nilibing. Kung ganun, patayin mo na lang din ako. Sigaw ng babae.

At pagkatapos ng ilang segundo, isang putok ng baril ang umalinawnaw. Natulala si Alona. Diyos ko, bulong niya. Manang. Sabi ni Ellie. Kailangan na po nating umalis. Baka hanapin nila yan video na yan. Saan tayo pupunta? May kakilala po akong pulis na mabait. Yung dating tumulong sa akin nung bata pa ako. Sa probinsya po siya sa Batangas.

Pwede tayong magtago muna roon. Hindi na nagdalawang isip si Alona. Ipinasyang umalis sila agad sa Maynila kinabukasan. Habang nag-impake, tiningnan niya ang mga larawan sa cellphone. Ang mga larawan ng kaniyang ina ng lumang bahay ng mga panahong simple lang ang buhay. Sa gitna ng lahat ng kaguluhan, iyun lang ang nagbibigay sa kanya ng lakas.

Kinabukasan, 6:00 ng umaga, sumakay sila ng bus pa Batangas. Sa loob, tahimik lang sila ni Ellie. Nakadungaw sa bintana si Alona. pinagmamasdan ang unti-unting paglayo ng lungsod. Ngunit habang umaandar ang bus, napansin niyang may itim na SUV na sumusunod sa kanila mula pa sa Quezon Avenue.

“Ellie,” mahinang sabi niya, “Tignan mo yung kotse sa likod.” Lumingon si Ellie. Parehong kotse ng mga tao ni Marco Manang. Nanigas si Alona. “Hindi tayo pwedeng bumaba. Dapat hindi nila mahalata.” Habang papalapit ang bus sa expressway, biglang bumagal ang takbo nito dahil sa checkpoint. Sinamantala iyon ni Alona.

Ellie, sa susunod na hintuan bababa tayo. Huwag kang titiin sa likod. Pagdating sa San Jose exit, tumigil ang bus para sa mga pasaherong bumababa. Mabilis silang bumaba at nagtago sa likod ng waiting shed. Dito tayo dadaan, sabi ni Ellie habang itinuturo ang makitid na daan papunta sa palayan. May shortcut dito papunta sa kakilala kong pulis.

Habang naglalakad sa putikan, naririnig pa rin nila ang malayong ugong ng SUV. Dumaan ito sa kalsadang kanilang pinanggalingan pero hindi na sila nakita. Sa wakas, nakahinga sila ng maluwag. Pagdating nila sa bahay ng pulis, isang lalaking nasa edad s ang sumalubong sa kanila. Matipuno, may bigote, at may pagkagalit sa sistema sa kanyang mga mata.

Ellie, ang laki mo na. Sigaw ng lalaki. Sino yang kasama mo? Siya po si Manang Alona Tito Nestor. Siya po yung sinaktan ni Marco. Teka, yung Marco na negosyante? Yung nasa TV. Diyos ko, ikaw pala yon. Pinasok sila ni Nestor sa bahay. Huwag kayong maganana na. Ligtas kayo rito. Pero Alona, kailangan mong mag-ingat.

Kahit nakaulong na si Marco, may mga tauhan pa ‘yun na gumagalaw. Hindi lang ito tungil sa kasal o pag-ibig. May kinalaman to sa mas malalim na sindikato. Nestor, anong ibig mong sabihin? Marami siyang negosyo sa labas. Hindi lang mga kumpanya, mga transaksyon sa black market, illegal na bentahan ng mga antic at art pieces.

Yung mga babaeng nawala, sila yung ginawang tagapagtago ng mga sikreto niya. Nan laki ang mga mata ni Alona. Ibig mong sabihin, hindi lang selos ang dahilan ng mga krimenya. Hindi lang selos, obsession. Lahat ng minahal niya gusto niyang kontrolin. Kapag natakot o nagbago ng isip, tinatanggal niya para walang makapagsalita.

Habang nag-uusap sila, biglang tumunog ang cellphone ni Ellie, isang hindi kilalang numero. Pagbukas niya ng message, napasingap siya. Manang, sabi ng bata. Galing kay Marco. Kinuha ni Alona ang cellphone at binasa ang mensahe. Alona, kahit nasaan ka, alam kong babalik ka. Hindi mo ako kayang talikuran. May utang ka sa akin.

Ang buhay na ibinigay ko sa’yo. Nanlamig ang buong katawan ni Alona. Tumingin siya kay Nestor. Paano niya nalaman ang numero ni Ellie? May koneksyon pa rin siya sa labas. Sagot ni Nestor. Hindi pa siya tuluyang napuputulan ng impluwensya. Kinabukasan, dumating ang balita mula sa istasyon.

Si Marco ay dinala sa ospital matapos umanong atakihin sa puso. Ngunit may kakaiba. Pagdating ng mga pulis sa ospital, wala na ito. Nawala parang bula. “Tumakas siya!” Sabi ni Nestor habang nakatitig sa balita sa radyo at alam kong hindi pa siya tapos sa inyo. Nanginig si Alona. Ngunit sa halip na matakot, tumayo siya at tinitigan ang bintana.

“Kung babalik siya,” sabi niya, “Malamig ang tinig. Hindi na ako yung alonang dati niyang liloko. Ngayon ako na ang haharap sa kanya. At sa labas ng bahay, sa dilim ng gabi, may isang itim na SUV na tahimik na nakahinto. Sa loob nito, isang pares ng mata ang nakamasid, malamig, matalim at uno ng galit. Si Marco ay muling nakatakas at sa pagkakataong ito, dala niya ang apoy ng paghihigante.

Isang linggo na ang lumipas mula ng makatakas si Marco sa ospital. Ngunit bawat gabi ay tila lumalapit muli ang bangungot kay Alona. Sa maliit na bahay ni Nestor sa Batangas, tahimik ang paligid ngunit ang bawat kaluskos ng hangin ay nagdudulot ng kaba. Madalas niyang marinig ang mga aso sa labas na tumatahol tuwing hating gabi.

At sa bawat pagkakataon, napapatingin siya sa bintana. Iniisip kung totoo bang malayo na sila sa kamay ni Marco o kung nasa paligid lang ito, nagmamasid, naghihintay. Manang, hindi pa rin po kayo natutulog.” Tanong ni Ellie ng gabing iyon. Hawak nito ang maliit na flashlight nilalaro sa pagitan ng mga daliri.

“Hindi ako mapakali.” sagot ni Alona habang nakaupo sa gilid ng kama. Tuwing pinipikit ko ang mga mata ko, nakikita ko pa rin ang mukha niya. Yung ngiti niya sa kasal, yung ngiting alam kong puno ng kasinungalingan. Lumapit si Ellie umupo sa tabi niya. Manang hindi na siya makakabalik. May mga pulis na naghahanap sa kanya.

Ellie, kilala ko si Marco. Hindi siya titigil hangga’t hindi niya ako nakikita ulit. Ganyan siya. Pag may gusto, gagawin na lahat kahit mali. Sa mga sumunod na araw, sinubukan ni Alona na bumalik sa normal na buhay. Tumulong siya sa maliit na karenderyang pagmamay-ari ni Nestor upang makalimot kahit paano.

Ngunit sa bawat customera na pumasok sa bawat lalaking may suot na itim, hindi niya mapigilang mapahinto at mapatingin na tarabang inaasahan niyang sa likod ng aninong iyon ay si Marco. Isang hapon habang nagwawalis siya sa labas ng karenderya, napansin niya ang isang kotseng huminto sa kabilang kalsada. Itim, tinted ang bintana.

Napatigil siya sa ginagawa. Ilang minuto lang itong nakatigil roon bago biglang umandar muli. Mabagal at lumayo. Ellie! Sigaw niya. Ellie, hali ka rito. Lumabas si Ellie. Bitbit ang plastic ng paninda. Bakit po? May kotse kanina pa nakatigil roon tapos bigla na lang umalis. Bakap bumibili lang. Hindi alam kong mata ni Marco yon.

Kinagabihan dumating si Nestor galing sa bayan. May dala siyang diyaro at habang kumakain sila ng hapunan, binasa niya ito. Alona, sabi niya, maubalita tungkol kay Marco. May nakakita sa kanya sa Batangas City. Nasa peer daw sumakay ng cargo shit. Napatingin si Alona. Ibig sabihin, tumakas siya palabas ng bansa. Baka nga.

Pero hindi sigurado kung totoo. Pwedeng panlilin lang. Bakit mo nasabi? Dahil may kakaibang nangyari kagabi. May pinadalang tao sa bahay ng isa kong kakilala sa bayan. Nagpapanggap na pulis pero hinahanap ka raw. At ang ipinakitang litrato yung larawan mo nung kasal. Nabitiwan ni Alona ang kutsara. Diyos ko, huwag kang mag-alala.

Sabi ni Nestor. May mga kakilala ako sa kampo. Binigyan ko na sila ng babala. Ngunit sa loob-loob ni Alona, alam niyang hindi iyon sapat. Hindi lang si Marco ang dapat katakutan kundi ang mga taong naniniwala pa rin sa kaniya. Mga taong nakakulong sa mga utang at lihim ng kanilang amo. Kinabukasan, habang maagang nag-aayos ng mga gamit sa karinberya, may narinig silang mahinang katok sa pinto.

Tatlong beses, mabagal, parang sinadya. Baka customer lang, sabi ni Ellie. Pero may alinlangan sa tono nito. Lumapit si Nestor at dahan-dahang binuksan ang pinto. Sa labas, isang babae nakaputi maputla may sugat sa braso. Tulungan niyo po ako. Mahinang sabi nito bago tuluyang nawalan ng malay. Mabilis nilang dinala sa loob ang babae.

Nang linisin ni Alona ang sugat nito, napansin niyang may pamilyar na kwintas sa leeg ng babae. Isang pendant na hugis puso na may ukit na letrang M. Eli, bulong ni Alona. Ito yung kwintas na nakita natin sa isa sa mga larawan ni Marco. Isa siya sa mga nawala. Pagkatapos ng ilang oras, nagkamalay ang babae. “Nasaan ako?” mahina nitong tanong. “Ligtas ka na!” sagot ni Alona.

Ako si Alona. Ikaw? Ikaw ba si Rachel? Tumango ang babae. Nanginginig. Oo. Paano mo nalaman ang pangalan ko? Alam ko kung sino si Marco. Naranasan ko rin. Napaiyak si Rachel. Akala ko patay na ako. Nilas niya yung pagkain ko pero nakatakas ako. Nagtago ako sa barkong cargo hanggang sa makalabas ng Maynila. Pero may mga humahabol sa akin, mga tao niya. Lumapit sinore.

Anong alam mo tungkol sa mga kasama ni Marco? Marami silang koneksyon. May mga tauhan siyang nakapasok sa pulis at ospital. Alam nila kung nasaan ako at sigurado akong alam nila kung nasaan ka rin. Tumayo si Alona. Puno ng takot ngunit matatag. Hindi tayo pwedeng maghintay lang dito. Kailangan nating umalis bago nila tayo maabutan.

Pero saan tayo pupunta? Tanong ni Ellie. Sa Maynila. Sagot ni Alona, Doon nagsimula ang lahat at doon natin matatapos. Kailangan nating dalhin si Rachel sa mga opisyal na hindi hawak ni Marco. Bago sila umalis, nilapitan ni Alona si Nestore. Salamat sa lahat ng tulong mo pero baka madamay ka. Mumiti ito. Sanay na akong makipaglaro sa dilim, Alona.

Pero siguraduhin ming matatapos mo to. Kinagabihan, umalis silang tatlo. Si Alona, si Ellie at si Rachel. Sakay ng lumang vanin store. Habang tumatakbo sa kalsadang madilim. Tanging liwanag ng buwan at headlights ang gabay nila. Sa likod ng van, tulog si Rachel ngunit panay ang paghinga ng malalim. Parang binabangungot.

Si Ellie naman ay tahimik lang. Nakamasid sa bintana. Manang. Sabi ng bata. Natatakot po ako. Alam ko, Ellie. Pero ngayon hindi na tayo tatakbo. Lalaban tayo. Paano po kung makita tayo ni Marco? Kung makita niya tayo? Sagot ni Alona. Ipapakita ko sa kanya na hindi na ako yung babaeng minanipula niya. Ako na ang tatapos sa lahat ng kasalanan niya.

Ngunit habang sinasabi niya iyon, napansin niyang may ilaw ng sasakyang sumusunod sa kanila sa malayo. Mabilis ila hindi ordinaryong sasakyan. Ellie mahinang sabi ni Alona. May sumusunod. Sinilip ng bata sa salamin. Manang yung SUV yung itim. Pinaharurot ni Alona ang van.

Habang naririnig nila ang mga gulom ng SUV na kumakaladkad sa kalsada. Binuksan niya ang radyo ni Nestor ngunit wala na itong signal. Manang, anong gagawin natin? sigaw ni Illie. Tumahimik ka at humawak ka ng mahigpit. Pinaikot ni Alona ang manibela. Pumasok sa masikip na daan papunta sa gilid ng bundok. Ang SUV ay patuloy na sumusunod. Binabayo ng mga ilaw ang likod ng van.

Sa sobrang bilis, halos tumilapon ang mga gamit sa loob. Alona, sigaw ni Rachel mula sa likod. Hindi mo sila matatakasan ng ganito. Hindi ko sila kailangang takasan. Sagot ni Alona. Kailangan ko lang silang iligaw. Pagliko niya sa matarik na bahagi ng daan. Biglang sumulpot ang tricycle sa harap nila. Ikinabig niya ang manibela.

Muntik na silang babangga sa puno. Ang SUV naman ay sumalpok sa gilid ng bangin at bumagsak sa ibaba. Umalingaw ang tunog ng metal at apoy. Huminto ang van. Halos hindi makahinga si Alona. Nanginginig. Manang. Wika ni Ellie. Patay na po ba sila? Ngunit bago siya makasagot, tumunog ang cellphone ni Rachel. Isang mensahe.

Binuksan ito ni Alona at sa screen may lumabas na video. Si Marco buhay mumingiti. Akala mo tapos na to Alona. Ako ang dilim na hindi mo kayang takasan. Sa labas ng van apoy sa bangin tila may aninong unti-unting tumatayo. Ang gabing iyon ay muling nabalot ng takot. At sa puso ni Alona, alam niyang ang laban ay malayo pa sa katapusan.

Ang liwanag ng nasusunog na SUV sa ilalim ng bangin ay parang apoy ng impyerno na bumabalot sa dilim ng kagubatan. Nanginginig pa rin si Alona habang mahigpit na nakahawak sa manibela. Habol hininga at puno ng luha ang mga mata. Sa likuran. Umiiyak si Ellie habang niyayakap ni Rachel na pilit pinapakalma ang bata. Manang.

Tapos na po ba? Tanong ni Illie sa nanginginig na tinig. Hindi ko alam Ellie. Sagot ni Alona habang nakatitig sa mga apoy sa ibaba. Hindi ko alam kung tapos na. Bumaba siya ng van dahan-dahan habang nilalamon ng usok at init ang paligid. Nakatingin siya sa apoy. Ngunit sa ilalim ng mga sumisiklab na bakal parang may gumagalaw.

Isang anino. Mabagal ngunit malinaw. Tumindig ang mga balahibo niya. Manang. Sigaw ni Rachel. Umalis na tayo. Wala na tayong dapat balikan. Ngunit si Alona ay nanatiling nakatayo. Nakapako ang tingin sa nag-aalab na bangin. Hindi siya mamamatay sa ganon lang. Bulong niya. Hindi pa to tapos. Mabilis niyang pinaandar ang van at tuluyan silang tumakbo palayo sa lugar.

Habang binabaybay nila ang madilim na kalsada, walang nagsalita sa loob ng sasakyan. Ang tanging maririnig ay ang pag-ikot ng gulong sa basang daan at ang malalim na hinga ng bawat isa. Pagdating nila sa isang maliit na baryo sa gilid ng bundok, tumigil sila sa lumang bahay na walang tao. Doon muna sila nagbubli habang naghihintay ng umaga.

Binuksan ni Alona ang cellphone at muli niyang pinanood ang video ni Marco na natanggap nila kanina. Sa video nakaupo si Marco sa isang madilim na silid dugoan ang ulo munit nakangiti. Alona, hindi mo pa ako kilala ng buo. Hindi mo alam kung gaano kita kamahal. Pero sa bawat pagtatangka mong tumakas, mas lalo kitang gugustuhing makita.

Dahil walang ibang babae sa mundo na nakapagbigay sa akin ng ganitong pagnanasa. Hindi pag-ibig kundi kapangyarihan. Napatakip si Alona sa bibig. Nanginginig sa takot. Diyos ko. Mana ang sabi ni Rachel ibig sabihin buhay pa talaga siya. Buhay siya. Sagot ni Alona at alam niya kung nasaan tayo. Kinaumagahan maagang bumangon si Nestor at sinundo sila sa baryo. Nakita ko yung balita.

Sabi niya habang minamaneho ang pickup. Ayon sa mga pulis, walang bangkay na nakuha sa SUV. Nasunog daw ng husto pero walang bakas ng tao. Ibig sabihin tumakas siya bago pa bumagsak. Napapikit si Alona. Ibig sabihin alam niyang tinakot lang tayo. Gusto niyang maramdaman natin na hindi pa tapos. Ganun talaga siya. Sabi ni Nestor.

Hindi siya basta kriminal. Isa siyang halimaw na marunong mag-isip. Habang bumabagtas sila sa highway, biglang tumunog ang cellphone ni Nestor. Pagtingin niya, isang hindi kilalang numero. Hello. Sa kabilang linya, isang lalaking tinig ang sumagot. Malamig, mabagal at kilalang-kilala nila. Nestor, ako ‘to. Marco, bulalas ng lalaki.

Nasaan ka? Demonyo ka. Huwag kang mag-alala, buhay pa ako. Sagot ni Marco. At gusto ko lang malaman ni Alona na hindi ko siya gustong saktan. Gusto ko lang siyang makasama muli. Baliw ka na talaga. Sigaw ni Nestor. Ngunit bago niya maputol ang tawag, narinig nila ang huling mga salita ni Marco. Kung ayaw niyang bumalik sa akin, kukunin ko ang bata.

Nabitawan ni Nestor ang cellphone. Ellie, bulong ni Alona. Halos mawalan ng boses. Agad niyang niyakap ang bata. Hindi ka niya makukuha. Naririnig mo? Hindi ka niya makukuha. Ngunit sa labas ng bintana habang papalapit sila sa bayan. May nakaparadang isang itim na motorsiklo. Sa upuan nito may nakaipit na sobre.

Bilopsa ni Nestor at nakita nilang isang litrato. Si Ellie na ununan mula sa malayo habang naglalakad sa karenderya. Ilang araw na ang nakalipas. Sa likod ng litrato, napasulat. Ang mga bata ay laging madaling hanapin. Napahigpit ng yakap si Alona kay Ellie. Nanginginig, “Diyos ko, sinusundan niya talaga tayo.” Hindi siya titigil, manang.

Sabi ni Rachel, hangga’t hindi ka bumabalik sa kanya, gagamitin niya ang lahat ng paraan. Hindi ako babalik, hindi na kailan man. Sagot ni Alona. Kung gusto niya ng tigmaan, ibibigay ko. Sa utos ni Nestor, nagpunta sila sa lumang safe house ng mga dating kasamahan nitong pulis. Isang kubo sa gitna ng palayan, malayo sa kalsada na tanging iisang daan lang ang pwedeng daanan papasok.

Doon nila itinago si Ellie at si Rachel. Habang si Nestor ay nagplano kung paano bibigyan ng seguridad si Alona. Hindi ka pwedeng lumabas ng bahay. Sabi ni Nestor sa ganitong kaso, kailangan nating gumamit ng bitag. Bitag? Tanong ni Alona. Oo, sagot ni Nestor. Gamitin mo yung takot niya sa pagkawala mo. Ipakalat natin sa social media na aalis ka ng bansa.

Magpapakita ka sa airport. Siguradong lalabas siya. Doon natin siya huhulihin. Tahimik si Alona. Nakatingin sa labas ng bintana kung saan kumikintab ang mga dahon ng palay sa ilalim ng araw. Sa isip niya, nagbabalik ang bawat sandaling halos mamatay siya sa kamay ni Marco. Ang malamig niyang tinig, ang mga matang puno ng pagkabaliw at ang paghawak sa kanya na tila hindi isang tao kundi isang pag-aari.

Kung yan ang paraan para matapos na lahat. Sabi ni Alona, “Handa ako. Dumating ang araw ng plano.” Nasa paliparan si Alona suot ang simpleng coat at sa tabi niya ay dalawang undercover na pulis na nagkunuaring mga pasahero sa kabilang dulo ng terminal. Naroon si Nestor at si Ellie na nakatago sa loob ng van handang umalis kung sakaling may mangyari.

Tahimik ang paligid hanggang biglang may narinig na boses sa speaker. Isang lalaki, malalim at pamilyar. Attentions passengers of flight 815 bound for Singapore. Napatigil si Alona ang boses na iyon. Si Marco. Tumingin siya sa paligid at doon niya ito nakita. Nakasuot ng uniporme ng maintenance staff. Hawak ang walkiealkie.

Nakangiti sa kanya mula sa kabilang pinto. Alona! Sigaw ni Nestor mula sa radyo. Lumayo ka diyan. Arestuhin na siya. Ngunit mabilis si Marco. Bago pa makalapit ang mga pulis, hinawakan niya ang braso ni Alona at bumulong sa tenga nito. Mahal kita at kahit anong gawin mo, hindi mo ako kayang patayin dahil parte na ako ng buhay mo.

Itinulak siya ni Alona at sumigaw. Ngayon pa lang tinatapos ko na ‘to. Nagkagulo ang mga tao. Naglabasan ang mga pulis at sa isang iglap nagpaulan ng bala ang mga tauhan ni Marco na nakaposisyon pala sa paligid. Ang paliparan ay napuno ng sigawan at takbuhan. Hinawakan ni Nestor si Ellie at itinakbo ito palabas habang si Alona ay nagtago sa likod ng pader.

Ngunit nang sumilip siya, nakita niyang si Marco ay tinamaan sa balikat ngunit nakangiti pa rin habang pinupunasan ng dugo. “Hindi ako mawawala sayo Alona.” sabi nito bago siya tuluyang tumakbo palabas ng gusali. Sinundan ng mga pulis. Habang dinadala si Alona ni Nestor palabas, napahawak siya sa dibdib at napaluha.

Sa kabila ng lahat, alam niyang hindi pa rin ito ang katapusan. Ang halimaw ay muling nabuhay at sa bawat aninong gumagalaw sa paligid, naririnig niya ang malamig na tinig ni Marco na tila nakabaon pa rin sa kanyang isip. Hangga’t humihinga ka, ako rin ay buhay. Malakas pa rin ang tunog ng sirena sa labas ng paliparan. Ang sahig ay puno ng mga basyo ng bala at ang amoy ng pulbura ay nananatili sa hangin.

Si Alona ay nakaupo sa gilid ng pader. Habol ang hininga habang tinatakpan ni Nestor ang kanyang balikat na tinamaan ng maliit na sugat mula sa basag na salamin. Sa kabilang dulo ng terminal, maririnig ang mga sigaw ng mga pulis na naghahanap kay Marco at sa kanyang mga tasamahan. Wala pa rin silang nakikita. Sabi ng isang opisyal habang tumatakbo palabit.

Kumakas siya papunta sa runway gamit ang service tunnel. May kasamang dalawang lalaki. Diyos ko, napahawak si Alona sa ulo. Ganun siya kagaling magtago. Hindi lang iyon. Sagot ni Nestor. Seryosong nakatingin sa kanya. Marunong siyang magplano. Alona. Bawat galaw niya may kasunod at alam kong hindi pa siya tapos.

Sa di kalayuan, nakita nila si Ellie at Rahel na ligtas na nailabas ng mga rescuer. Agad tumakbo si Alona at niyakap ang bata. Manang, akala ko po sh, ligtas ka na, anak, ligtas ka na. Mahinahon niyang sagot habang hinahaplos ang buhok nito. Ngunit kahit anong sabihin niya, alam niyang pareho silang nagsisinungaling sa isa’t isa. Wala silang katiyakan.

Kinagabihan, inala sila ng mga pulis sa isang ligtas na lugar sa labas ng lungsod. Isang safe house ng gobyerno na tahimik at malayo sa media. Doon muna sila pinatuloy habang isinasagawa ang malawakang paghahanap kay Marco. Sa unang pagkakataon sa loob ng maraming linggo na ahinga si Alona ng bahagya. Ngunit kahit nasa gitna ng katahimikan, hindi siya mapalagay.

Habang nakaupo siya sa balkonahe, dumating si Rachel at nagdala ng dalawang tasa ng kape. “Hindi ka pa ring natutulog,” sabi ni Rachel. “Alam kong hindi mo pa ring mapatahimik ang isip mo.” Ngumiti si Alona, mapait. “Paano ako makakatulog kung alam kong buhay pa siya? Tuwing pipikit ako, naririnig ko pa rin yung boses niya, yung halakhak niya habang sinasabi niyang mahal niya ako.

” “Hindi pagmamahal ‘yun. Alona, kontrol ‘yun. Pagmamahal ng halimaw. Tama ka. Tumitig si Alona sa dilim. Pero kung hindi ako kikilos, mauulit lang ‘to sa ibang babae o baka sa mismong buhay natin. Tahimik silang dalawa habang pinagmamasdan ang malayong ilaw ng lungsod. Maya-maya, lumabas si Nestor mula sa loob.

Bitbit ang radyo. May balita. Sabi nito, nakakita raw ng bangkay sa tabi ng ilog malapit sa San Rafael. Akala ng mga tao si Marco pero hindi. Isa sa mga kasamahan niya. Tinanggal ang mukha gamit ang kutsilyo. Napasinghap si Rachel. Diyos ko, ibig sabihin buhay talaga siya. Oo, sagot ni Nestor. At may mensahe sa katawan para kay Alona.

Nanamig ang paligid. Tumayo si Alona. Nanginginig. Ibig sabihin pinapatay niya na pati mga kasamahan niya. Sinisigurado niyang walang makapagturo kung nasaan siya. Paliwanag ni Nestor at pinapaalala niya sao na kaya niyang gawin yan kahit kailan. Kinabukasan, ipinatawag si Alona ng mga autoridad upang tumulong sa imbestigasyon.

Dinala siya sa isang opisina ng NBI sa Quezon City. Sa harap ng mga ahente, ipinakita sa kanya ang ilang larawan at impormasyon mula sa mga nakang ebidensya. Ma’am Alona, sabi ng imbestigador. Base sa aming pagsusuri, mukhang may kasabot si Marco na babae. Isa sa mga dating empleyado ng kumpanya niya.

Siya ang tumutulong sa mga paglabas masok niya sa bansa. Babae? Tanong ni Alona, “Sino?” Ito po. Ipinakita ng ahente ang litrato ng isang babaeng pamilyar kay Alona. Si Melissa ang wedding planner nila noon. “Hindi.” Bulalas ni Alona. Si Melesa siya ang nag-ayos ng kasal namin. Oo. At base sa mga tawag at transaksyon, siya rin ang nagpadala ng pekeng dokumento para palabasin na patay na si Marco.

Ginamit niya ang access niya sa mga supplier ng kasal para mailihis ang atensyon ng mga pulis. Napatayo si Alona. Hindi makapaniwala. Ibig sabihin simula pa lang nasa plano na nila ang lahat. Pati ang araw ng kasal namin. Ma’am, sabi ng ahente, kailangan naming tulungan kang makipagkita sa kanya. Kung makuha natin si Melisa, makukuha natin si Marco.

Mabigat ang desisyon ngunit sa bandang huli, pumayag si Alona. Gawin natin pero hindi bilang saksi, bilang pain. Ilang araw ang lumipas, isinagawa ng mga aoridad ang plano. Nakipagkita si Alona kay Melissa sa isang coffee shop sa Pasay. suot ang simpleng damit at sumailalim sa body wire para sa audio recording.

Nakaupo siya sa isang mesa malapit sa bintana habang sa labas nakapwesto ang mga ahente na nagmamasid. Pagdating ni Melissa nakangiti ito. Tila walang kasalanan. Alona, wika nito. Matagal kitang hinintay. Melissa sagot ni Alona. Alam kong kasama ka ni Marco. Saan siya? Mumitilan si Melissa. Bakit nami-miss mo siya? Hindi ko siya nami-miss. Gusto kong tapusin na to.

Natawa ang babae. Malamig. Hindi mo matatapos ang isang bagay na ikaw mismo ang dahilan kung bakit nagsimula. Anong ibig mong sabihin? Hindi mo alam? Nung una kayong nagkita ni Marco, may iba siyang gusto sa’yo. Hindi pag-ibig kundi kapalit. Isa kang saksi sa mga lihim na hindi dapat lumabas. Ginamit ka niya para makuha ang tiwala ng mga taong gusto niyang manipulahin.

Nanlaki ang mga mata ni Alona. Kasinungalingan yan. Mumisi si Melisa. Kung pasinungalingan, bakit alam kong sa ilalim ng bahay ng mama mo sa probinsya may nakabaong mga dokumentong pag-aari ni Marco. Mga ebidensyang akala mong tinapon mo. Paano mong nalaman yon? Ngumiti ang babae kasi ako ang nag-utos noon.

Ako ang nagplano ng kasal ‘ ba? Lahat ng dekorasyon, lahat ng bulaklak, lahat yun kasinungalingan. Habang ikaw ay naglalakad sa altar, hawak mo ang mga palamuti na may mga nakatagong microchip. At ngayon, kailangan kong kunin yun ulit. Bago pa makasagot si Alona, biglang pumasok sa coffee shop ang dalawang lalaki.

Parehong nakaitim at may armas. Melissa sabi ng isa. Oras naunit hindi pa sila nakakalapit. Biglang sumabog ang tunog ng sirena. Sa labas nagsigawan ang mga tao habang pumasok ang mga ahente ng NBI. Freeze pulis nagkagulo. Mabilis na tumakbo si Melissa habang si Alona ay tinakpan ng isa sa mga ahente. Nagkaputukan.

Isang bala ang tumama sa salamin malapit sa ulo ni Alona. Si Melisa ay tumakbo papunta sa likod ng Kusali. Ngunit bago pa siya makasakay sa van, isang bala ang tumama sa kanyang pinti. Lumapit si Alona nanginginig. Saan si Marco? Mumisi si Melisa kahit duguan. Hindi mo siya kailangang hanapin. Alona hahanapin ka niya.

At kapag dumating siya wala nang makakapigil. At sa bulsa ng babae, may nakita ang mga pulis. Isang maliit na cellphone na may iisang mensahe sa screen. “Ana ka na ba, Alona?” “Malapit na tayo magkita ulit.” Tumigil si Alona nakatingin sa cellphone na yon. Sa loob ng maraming buwan ng takot, pagtakbo at pagdurusa, alam niyang darating ang sandali ng huling pagtatagpo nila ni Marco.

Ngunit sa pagkakataong ito, wala na siyang balak tumakbo. Sa unang pagkakataon, handa na siyang harapin ang halimaw na minsang minahal niya. Hindi bilang biktima kundi bilang babae na natutong lumaban. Makalipas ang tatlong taon mula ng mahatulan si Marco, unti-unti ng bumalik sa normal ang buhay ni Alona. Ngunit kahit tila kalmado na ang lahat, may mga gabi pa rin na napapanaginipan niya ang araw ng kasal.

Ang chandelier na bumagsak, ang boses ni Ellie at ang malamig na mga mata ni Marco bago ito arestuhin. Sa bawat paggising niya, pinapaalalahanan siyang hindi kailan man magiging pareho ang kanyang buhay. Ngunit sa gitna ng panghilom ng sugat, dumarating ding minsan ang mga himala sa hindi inaasahang paraan. Isang umaga habang abala si Alona sa pakikipag-usap sa mga social worker ng NGO, may dumating na sulat mula sa isang law firm sa Makati.

Nakalagay doon ang pangalang Villa Verde Law Offices at ang paksa Confidential Inheritance Disclosure. Nang unang alinlangan siyang buksan ito. Sa kanyang isip, baka isa na namang problema ang paparating. Ngunit nang makita niya ang pirma ng abogado, napansin niyang ito ang parehong abogado na dumalo sa huling paglilitis ni Marco.

Dahan-dahan niyang binasa ang nilalaman ng liham. Ginang Alona de la Peña. Kami ay nagsusulat upang ipaalam sa inyo na ang yumaong ina ni Ginoong Marco Ramirez si Donya Celeste Ramirez ay nag-iwan ng isang testamento na ngayon lamang nahanap sa kanyang lumang bahay sa Tagaytay. Ayon sa dokumento, ipinagkakaloob niya ang isang bahagi ng kanyang ari-arian sa mga proyektong may kinalaman sa tulong para sa mga batang lansangan.

Sa pagsasaliksik namin, nakita namin ang inyong pangalan bilang isa sa mga itinalagang tagapagpatupad ng layunin ng nasabing pamana. Napatigil si Alona hindi makapaniwala. Ako tanong niya sa sarili, bakit ako? Dumating si Rachel ang matalik niyang kaibigan at nakita itong hawak ang sulat. Ano yan Alona? May problema ba? Hindi ko alam.

Sagot ni Alona habang nakatitig sa liham. Parang pamana. Pamana. Galing kanino sa ina ni Marco na tahimik si Rachel. Baka delikado yan. Baka may koneksyon pa ‘yan sa mga dati niyang kasabwat. Hindi ko alam pero mukhang totoo ito. May pirma ng korte at notarisasyon at may nakasaad dito. Gusto raw ng ina ni Marco na gamitin sa mga batang lansangan ang ari-arian niya.

Makalipas ang ilang linggo, nagtungo si Alona kasama si Nestor at ilang kinatawanan NGO sa Tagaytay upang makita ang nasabing ari-arian. Pagdating nila, sinalubong sila ng malamig na hangin at isang matandang bahay na natatakpan ng mga damo. Ang dating karangyaan ng pamilya Ramirez ay tila nilamon na ng panahon. Ang pintura ay kupas.

Ang mga bintana ay sirang-sira at ang gate ay kalawangin. Pagpasok nila sa loob, natagpuan nila ang mga lumang litrato ni Marco noong bata pa. Sa isang litrato, nakangiti ito habang kalong ng ina. Sa likod ng larawan may nakasulat para sa mga batang kailangang makaramdam ng pagmamahal. Parang may kabutihan pala ang ina niya. Sabi ni Nestor habang iniikot ang silid.

Siguro iba si Donya Celeste sa anak niyang naging halimaw. Tumango si Alona baka ganun na. At siguro ito ang paraan ng tadhana para itama ang mga pagkakamali ng anak niya. Pagkatapos ng inspeksyon, nagpasya si Alona na gamitin ang bahay bilang isang bagong kallungan para sa mga batang lansangan. Dito niya isinilang ang proyektong pinangalanan niyang Ellie’s Shelter for Hope.

Isang pasilidad na magbibigay tirahan at edukasyon sa mga batang katulad ng batang minsan ay nagligtas sa kanya. Sa unang araw ng pagbubukas, dumalo ang maraming tao. Dumating ang mga kinatawan ng media, ilang opisyal ng pamahalaan at mga dating biktima ng karahasan. Sa entablado tumayo si Alona suot ang simpleng puting bestida.

Mahinahon niyang sinabi sa kanyang talumpati. Ang bahay na ito ay minsang naging simbolo ng sakit at pagdurusa. Pero ngayon, gagawin natin itong pugad ng pag-asa. Para sa bawat batang nakaranas ng pang-aabuso, gusto kong malaman ninyo, may lugal kayong tatawaging tahanan. Palakpakan ang mga tao. Si Rachel ay napaluha habang si Nestor naman ay tahimik na tumango proud sa lakas ni Alona.

Pagkatapos ng seremonya, lumapit sa kanya ang isang matandang babae na naka-wheelchair. Ikaw ba si Alona? Tanong ng matanda. Opo, ako po. Ikaw pala ang tinutukoy ng apo ko sa sulat. Wika ng matanda habang inaabot ang maliit na sobre. Si Donya Celeste ang kapatid ko. Bago siya namatay, isinulat niya ito. Sabi niya, “Kung sakaling may makahanap ng bahay, ibigay sa babaeng magpapalaganap ng kabutihan sa kabila ng kasamaan ng anak niya.

Tinanggap ni Alona ang sobre. Binugsan niya ito at sa loob ay may sulat kamay na mensahe sa babaeng magpapatawad sa halimaw na pumatay sa kaniya. Ikaw ang pag-asa na hindi ko nagawang ibigay sa anak ko. Kung mababago mo ang mundo gamit ang sugat mo, ipagmalaki mo iyon. Napaluha si Alona.

Sa unang pagkakataon, nakaramdam siya ng tunay na papayapaan. Hindi na siya galit. Hindi na siya natatakot. Ang sugat na minsang pumunit sa kanya ngayon ay naging daan para magbigay buhay sa iba. Sa mga sumunod na buwan, naging abala si Alona sa pagpapatakbo ng shelter. Araw-araw, dumarating ang mga batang lansangan, mga iniwan, sinaktan at pinabayaan ng lipunan.

Tinuruan niya silang bumasa, sumulat at maniwala na may bukas pa. Isang araw, may dumating na batang babae. Mga pitong taong gulang, payat at marungis. Nilapitan siya ni Alona. Anong pangalan mo Iha? Lira po. Sagot ng bata. Mahina. May pamilya ka pa bang matatagbuan? Umiling ito. Wala na po. Mumiti si Alona. Pinisil ang kamay ng bata.

Wala ka mang pamilya pero dito hindi ka mag-iisa. Lumipas ang the buwan at lumago ang foundation. Nagsimula silang makatanggap ng tulong. Mula sa iba’t ibang bansa, lumapit ang mga mamamahayag upang i-feature ang kwento ni Alona sa telebisyon. Ang babaeng muntik patayin sa sariling kasal. Ngunit ginawang inspirasyon ang trahedya. Habang pinapanood niya ang panayam sa TV, tahimik siyang napangiti.

“Kung nasaan ka man ngayon, Marco, bulong niya. Sana makita mo ‘to. Hindi mo ako winasak. Tinulungan mo akong makita kung sino talaga ako. Sa labas ng bintana, nakita niyang naglalaro si Lira kasama ang iba pang bata. Tumakbo sila sa damuhan, nagtatawanan at nagkakahabulan sa ilalim ng araw. Sa bawat halakhak nila, nararamdaman ni Alona na muling nabubuhay ang isang bahagi ng kanyang kaluluwa.

Minsang inakala niyang ang wakas ng kanyang buhay ay nagsimula sa altar. Ngunit ngayon alam niyang diin pala nagsimula ang tunay niyang misyon ang maging ilaw sa mga batang biktima ng dilim. At sa gitna ng pagtawan ng mga bata, isang liwanag mula sa langit ang tumama sa lumang bahay. Tila nagpapaalala na kahit sa gitna ng kasamaan may mga pusong piniling maging kabutihan.

Makalipas ang dalawang taon mula ng itatag ni Alona ang Ellie Shelter for Hope, lalong lumawak ang kanyang impluwensya sa larangan ng social work. Hindi na lamang siya ang dating babaeng nilamon ng takot at trahedya. Na yon, isa na siyang haligi ng pag-asa para sa mga batang inabandonan ng lipunan. Araw-araw ay puno ng ngiti at halakhak ang pasilyo ng kanilang shelter.

Ngunit sa tuwing nag-iisa siya sa gabi, ramdam pa rin ni Alona ang kakulangan. Isang katahimikang matagal na niyang pilit pinupunan sa pamamagitan ng pagtulong sa iba. Isang araw, dumating ang isang doktor na inirekomenda ng lokal na ospital upang tumulong sa libreng medikal na misyon ng foundation. Apo si Dr. Gabriel Santillan.

Pakilala ng lalaki habang nakangiting iniabot ang kamay. Ang kanyang boses ay mahinahon at sa unang titig pa lang nahalata ni Alona ang kabaitan sa mga mata nito. Narinig ko po ang tungkol sa proyekto ninyo. I’m honored to be part of it. Comite si Alona magalang munit may halong pag-iingat. Salamat doc. Maraming bata rito ang nangangailangan ng checkup.

Pero sana po ay kayanin ninyo kasi minsan may mga pasyente ring may trauma. Sanay ang udan. Sagot ni Dr. Gabriel. Ang mga sugat na hindi nakikita. Yan ang gusto kong pagalingin. Mula noon, madalas ng bumisita ang doktor sa shelter. Maaga siyang dumarating, dalaang tahol ng gamot at mainit na ngiti para sa mga bata.

Si Lira, ang batang una nilang inampon ay mabilis na naging paborito nito. Dof, gusto ko pong maging doktor din paglaki ko. Sabi ng bata minsan habang tinuturukan nito ng pakuna. Talaga? Ngumiti si Gabriel. Kapag nangyari yan, magiging proud ako sa’yo. Pero promise mo ha, pag may sugat ka, sabihin mo agad kay ate Alona.

Siya ang pinakamagaling magpagaling dito. Napatawa si Alona. Magaling lang akong maglagay ng bandaid, doc. Tama. Sagot ni Gabriel tumitik sa kanya. Pero minsan ang bandaid mo ay sa puso ng mga tao. Sa mga sumunod na linggo, napansin ni Rachel na tila nag-iiba ang mood ni Alona. Mas madalas na siyang umiti atinsan-minsan ay nahuhuli itong nakatiting sa bintana kapag umaalis na si Dr. Gabriel.

“Uy, biro ni Rachel isang hapon. Ang madalas nating bisita parang may gusto ata sao ha.” Si Doc mabilis na tanggi ni Alona ngunit namula ang pisngi. “Hindi no? Mabait lang siya. Mabait, gwapo, matalino at laging nakatingin sao habang kumakain tayo sa pantry.” Umiling si Alona. Natatawa. “Tigilan mo nga ako Rachel.” Ngunit sa loob-loob niya may kakaibang damdaming hindi niya maipaliwanag.

Isang gabi matapos ang medical misyon naiwan si Alona at Dr. Gabriel sa opisina. Dumagundong ang ulan sa labas at naputol ang kuryente sa gusali. Sa liwanag ng kandila, magkatabi silang nag-aayos ng mga papeles. Alam mo, Alona, wika ni Gabriel, bilib ako sayo. Hindi lahat ng taong nasaktan kayang tumulong sa iba.

Tahimik si Alona bago tumugon. Hindi ko alam kung lakas ba to o takot lang. Takot na bumalik sa dati kong sarili. Hindi mo kailangang matakot kasi minsan ang tapang ay yung tanggapin na nasaktan ka pero piliin mo pa ring magmahal. Saglit silang nagkatitigan. Sa sandaling iyon tila nawala ang ingay ng ulan. Para bang nagtagpo ang dalawang kaluluwang parehong sugatan? Ang isa dahil sa nakaraan at ang isa dahil sa pangumulila.

Ngunit bago pa man makasagot si Alona, biglang bumalik ang ilaw. Pareho silang natawa ngunit alam nilang may kakaibang namamagitan. Kinabasan, dumalaw si Ellie mula sa bahay ampunan. Binata na siya ngayon. Malapit ng magtapos sa kolehiyo. Ate Alona, sigaw niya habang niyakap ito. Narinig ko may doktor ka raw na madalas dito. Napangiti si Alona.

Naku, chismoso nga pa rin Ellie. Ngumiti si Ellie pabirong nagsalita. Kung mabait yan sayo, huwag mo ng palampasin. Hindi lahat ng lalaki katulad ni Marco. Biglang natahimik si Alona. Pasensya na. Sabi ni Illie agad. Hindi ko sinasadya. Okay lang. Wika ni Alona. Pilit na ngumiti. Matagal ko ng tinanggap na parte yon ng buhay ko.

Pero siguro nga may mga taong darating para itama ang mga maling nangyari noon. Lumipas ang mga buwan at mas lalo pang naging malapit si Dr. Gabriel kay Alona at sa mga bata. Sa tuwing may libreng oras, tumutulong siya sa paglilinis, sa pagtuturo ng first aid at minsan ay nagluluto pa ng lugaw para sa mga bata. Doc, sabi ni Lira minsan habang nakaupo sa mesa, “Bakit lagi po kayong nandito? Hindi ba kayo nabo-boring sa amin?” Ngumiti si Gabriel.

“Hindi ako nabo-boring kasi dito nararamdaman kong may dahilan ako.” “Dahilan?” tanong ni Alona. “Tingin ko ikaw yun.” Tahimik si Alona. Hindi niya alam kung ano ang sasabihin. Sa mga salitang iyon, tila bumalik sa kanya ang lahat ng sakit at takot na pinili niyang kalimutan. Pero sa halip na tumakbo, huminga siya ng malalim.

Doc, matagal na akong takot magmahal. Baka kasi kapag minahal ko ulit, mawala na naman. Lumapit si Gabriel dahan-dahan. Alo na, kung mahal mo ang isang tao, hindi mo siya pag-aari. Binibigyan mo siya ng kalayaan. At kung mawala man, hindi ibig sabihin wala ka ng halaga. Lumipas ang ilang linggo ng katahimikan. Hindi na gaanong dumadalaw si Gabriel at napansin ni Alona na parang may kulang sa araw-araw niya.

Hanggang sa isang gabi ng Disyembre, dumating si Gabriel sa shelter. May dalang maliit na regalo. “Hindi ako makakapunta sa Christmas party niyo bukas!” sabi niya. Kaya gusto kong ibigay to ngayon. Binuksan ni Alona ang kahon. Isang maliit na silver bracelet may nakaukit na pangalan. Hope! Bakit Hope? Tanong niya.

dahil ‘yan ang una kong naramdaman nong makilala kita at gusto kong maramdaman mo rin ‘yon araw-araw. Hindi na nakapagsalita si Alona. Sa unang pagkakataon matapos ang mahabang panahon, tumulo ang luha sa kanyang mga mata. Hindi dahil sa sakit kundi dahil sa pag-asa. “Salamat, Gabriel!” mahinahon niyang sabi.

“Hindi ko alam kung handa na akong magmahal pero handa na akong magtiwala ulit.” Ngumiti ang doktor marahang hinawakan ang kanyang kamay. Hindi kita mamadaliin. Basta tandaan mo, hindi lahat ng pag-ibig ay dumarating para saktan. May mga pag-ibig na dumarating para gamutin. Kinabukasan, sa gitna ng tawanan ng mga bata at tunog ng kantang pamasko, tinanaw ni Alona si Gabriel mula sa bintana.

Habang nakasakay ito sa kanyang kotse paalis, ngumiti siya sa sarili. Hindi pa man niya alam kung saan patutungo ang lahat, alam niyang muli siyang tinuruan ng buhay na kahit gaano kadilim ang nakaraan, may mga taong kayang bumalik sa iyong mundo at dalhin muli ang liwanag. At sa gabing iyon, bago siya matulog, muling sinulyapan ni Alona ang bracelet sa kanyang kamay.

Sa ilalim ng liwanag ng buwan, tila kumikislap ito. Parang paalala na minsan ang pag-ibig ay hindi kailangang hanapin. Dumarating ito kapag natutunan mo ng patawarin hindi lang ang nakaraan kundi pati ang sarili mo. Lang taon ang lumipas mula ng itatag ni Alona ang Shelter for Hope. Sa panahong iyon, lumawak na ito sa iba’t ibang lalawigan.

May mga branch na sa Baguio, Cebu at Davao. Ang dating lumang bahay sa Tagaytay ay ngayon isa ng modernong pasilidad na may eskwelahan, dormitoryo at maliit na klinika na pinatatakbo ni Dr. Gabriel na ngayon ay asawa na ni Alona. Sa edad na 42, nanatili pa rin ang kababaang loob at malasakit sa kanyang mga mata. Isang hapon ng Disyembre habang pinapanood niya ang mga bata na naglalaro sa bakuran, napansin ni Alona ang isang pamilyar na pigura sa may gate.

Isang binatang matangkad, may suot na simpleng jacket at may dalang lumang backpack. Habang papalapit, mas lumilinaw ang mukha, ang ngiti ang mga mata at tila bumalik sa kanya ang mga ala-ala ng nakaraan. Ellie! Bulalas ni Alona hindi makapaniwala. Mumiti ang binata marahang yumuko bilang paggalang.

Ate Alona, agad siyang niyakap ng mahigpit ni Alona. Tila muling yakap ng isang ina sa anak na matagal na nawalay, “Diyos ko, binata ka na. Ang tangkad mo na at ang gwapo.” Natatawang sabi niya habang pinupunasan ng lua. “Matagal ko po kayong hinanap.” Sagot ni Ellie. May halong emosyon ang tinig.

Ngayon lang po ako nagkalakas ng loob bumalik. Pinapasok siya ni Alona sa loob. sa opisina umuusok ang tasa ng kape. Nagsimula siyang magtanong, “Kumusta ka na? Saan ka nag-aaral? May trabaho ka na ba?” Ngumiti si Ellie. Nagtapos po ako ng criminology sa PUP. Naging working student ako. At ngayon isa na po akong police investigator. Napatakip sa bibig si Alona.

Hala ang proud. Ellie, hindi ko akalain isa kang pulis. Opo. At lahat po ng ito dahil sa inyo. Wala naman akong ginawa. Kinawa niyo po akong tao ulit,” sagot ni Ellie. Seryosong tinig. Noong lahat sa mundo ay tumalikod, kayo lang po ang naniwala. Habang nag-uusap sila, pumasok si Dr. Gabriel.

Bitbit ang mga medical records ng mga bata. Hon, may bisita ka raw. Nang makita niya si Ellie, agad siyang ngumiti. Ah, ikaw pala yung madalas ikwento ni Alona. Opo, doc. Sagot ni Ellie. Ngumiti rin. Kayo po pala ang dahilan ng mga bagong ngiti ni ate. Nagkatawanan silang tatlo. Pagkatapos ng ilang oras, naglakad si Alona at Ellie sa hardin.

Tahimik ang paligid, malambot ang hangin. Alam mo Ellie? Sabi ni Alona, minsan naiisip ko, baka si Marco pa rin ang dahilan kung bakit tayo nagtagpo. Kasi kung hindi dahil sa kanya, hindi ako matututong magmahal ng tama at hindi ko makikilala ang mga batang tulad mo. Tumingin si Ellie sa kanya. Baka nga po pero mas naniniwala ako tadhana yun kasi kahit ilang ulit tayong masaktan laging may dahilan para bumangon.

Ng gabing iyon nagpaalam si Ellie. Aalis na po ako bukas may assignment ako sa probinsya. May kaso ng human trafficking. Pero gusto ko lang pong magpasalamat. Lahat ng ginagawa ko ngayon inspirasyon kayo. Niyakap siya ni Alona ng mahigpit. Mag-ingat ka anak. Ngumiti si Eli. Salamat po ma’am este ate Alona. Pagkalipas ng ilang buwan nakatanggap si Alona ng liham mula sa regional police.

Binasa niya ito sa harap ni Gabriel. Si PO2 Elijah Santos ay matagumpay na nakapagligtas ng tatlong batang babae mula sa sindikatong nagbebenta ng mga menor de edad. Nasugatan siya sa operasyon ngunit ligtas at nagpapagaling na ngayon sa ospital. Ayon sa kanya, ipinagpapatuloy lamang daw niya ang nasimulan ng isang babaeng nagngangalang Alona.

Tumulo ang luha ni Alona habang binabasa ang huling linya. Hindi ko alam na ganito na siya katapang. Sabi niya kay Gabriel, “Ngumiti ang doktor. Nasa duguna niya yan ang tapang na galing sa kabutihan. Parang ikaw.” Makaraan ng ilang linggo, bumisita si Ellie sa Foundation matapos maka-recover. Ditbit niya ang tatlong batang nailigtas mula sa sindikato.

Payat, tahimik at takot pa sa mundo. Lumuhod si Alona sa harap ng mga bata. Walang mangaabuso sa inyo rito. May tahanan na kayo. Tumango si Ellie. Sila po sina Mika, Jona at Lian. Gusto kong dito sila tumira. Kung papayag kayo, syempre. Sagot ni Alona. luhaan. Lahat ng bata ay may puang dito. Sa paglipas ng mga buwan, naging tagapayo si Ellie ng Shelter.

Tinuruan niya ang mga bata tumpyo sa batas at kabayanihan. “Hindi kayo kailangang lumaban gamit ang dahas!” madalas niyang sabihin. Minsan sapat na ang katotohanan. Isang gabi habang nagkukwentuhan sila ni Alona sa veranda, tinanong siya nito, “Ellie, anong plano mo sa hinaharap?” “Siguro po gusto kong magtayo ng unit na tutulong sa mga batang nawawala katulad ng ginawa niyo sa akin,” ngumiti si Alona.

Kaya mong gawin yan at kapag nangyari yan magiging isa ako sa unang susuporta sao. Tumango si Ellie at numiti. Kayo po kasi ang dahilan kung bakit naniniwala pa ako sa mabuting tao. Sa mga sumunod na taon, naging magka-partner ang foundation ni Alona at ang unit ni Ellie sa mga kampanya laban sa child exploitation.

Lalong dumami ang batang nailigtas at kilala sa buong bansa ang Ellie Shelper for Hope bilang simbolo ng pag-asa at katapangan. Sa isang seremonya ng parangal sa Maynila, tumayo si Ellie sa entablado. Suot ang uniporme ng pulis, hawak ang plakang iginawad sa kanya ng DSWD. Ang award na ito, wika niya sa mikropono, ay para sa babaeng unang nagturo sa akin ng kabutihan.

Kung hindi dahil sa kanya, baka katulad pa rin ako ng batang palaboy noon na walang direksyon. Para kay ate Alona, salamat po sa pangalawang buhay. Sa gitna ng palakpakan, nakita niya si Alona sa audience. Nakatayo, umiiyak at nakangiti. Lumapit siya pagkatapos ng seremonya at niyakap ito ng mahigpit. Ate, bulong niya, “Natupad ko na po lahat ng sinabi niyo.” Mumiti si Alona.

Hindi pa lahat anak. Marami pa tayong batang kailangang tulungan. Habang lumalalim ang gabi, magkatabi silang tumingin sa langit. Sa katahimikan, sabay nilang binigkas sa mga salitang naging panata nila. Noon pa man, walang batang dapat mawalan ng pag-asa. At sa liwanag ng buwan na nakasisinad sa kanila, muling nabuo ang koneksyon ng dalawang pusong minsang pinagtagpo ng trahedya.

Ngayon ay pinag-isa na ng misyon para sa kabutihan. Ang batang minsang nagligtas ng isang babae sa kasal ay ngayon siya namang nagliligtas ng daan-daang bata mula sa dilim ng mundo. Lumipas ang maraming taon at ang Ellie Shelter for Hope ay naging isa sa pinakapinagkakatiwalaang institusyon sa buong bansa. Libo-libong batang ang natulungan nitong magkaroon ng bagong direksyon sa buhay.

Sa gitna ng pagunlad, nanatiling simple ang pamumuhay ni Alona. Hindi siya kailan man nagbago. Hindi siya nagpakayaman. Hindi siya lumayo sa mga batang naging pamilya niya. Ang tanging ninanais niya ay mapanatili ang apoy ng pag-asa na minsang nagligtas sa kanya sa dilim. Isang maaliwalas na umaga, abala si Alona sa paghahanda para sa anibersaryo ng foundation.

Nakadamit sa puting bestida katulad ng suot niya noong araw ng kanyang kasal. Ngunit na yon wala ng kaba, wala ng takot. Sa halip, isang ngiti ng tagumpay ang nasa kanyang mga labi. Habang tinutulungan siya ni Rachel ay napabuntong hininga ito. “Hindi ako makapaniwala, Alona.” sabi ni Rachel habang inaayos ang mga bulaklak.

15 taon na pala mula noong binuksan mo ang shelter na ito. Mumiti si Alona. Oo. Parang kailan lang no? Noon puro liha lang ang dala ko. Ngayon puro ngiti ang mga bata. Sa labas maririnig ang tawanan at hiyawan ng mga bata habang nag-e-ensayo ng kanta para sa programa. Gabriel naman ay abala sa pagtuturo sa mga volunteer ng first aid habang si Ellie ay nakikipag-usap sa mga opisyal ng lungsod.

Ang buong lugar ay puno ng kulay at saya. Nang mag-umpisa ang programa, tumayo si Alona sa harap ng Entablado. Tahimik ang lahat. Ang mga batang minsang palaboy ay ngayon ay nagsipagsuot ng puting polo at palda. Parang mga anghel sa lupa. Huminga siya ng malalim bago nagsimulang magsalita. 20 taon na ang nakalipas mula noong araw na halos ikasira ng buhay ko.

Noong araw ng kasal ko, akala ko katapusan na ng lahat. Pero sa mismong aaw na yon, pinadala ng Diyos ang isang batang palaboy para iligtas ako. Isang batang nagngangalang Ellie. Tumigil siya sandali at tumingin sa gitna ng mga upuan kung saan nakaupo si Ellie. Ngayon ay pulis na may ranggong inspektor. Dahil sa kanya, nabuhay akong muli.

Dahil sa kanya, natutunan kong ang kabutihan ay hindi namamatay. Kahit sa gitna ng kasamaan, nagpalakpakan ang mga tao. Si Ellie ay hindi nakapagsalita. Tanging mga luha lamang ang dumaloy sa kanyang mga mata. Nagpatuloy si Alona. Ang tahanang ito ay hindi lang para sa mga bata.

Para rin ito sa mga tulad kong nawasak. Ngunit piniling bumangon. Ang bawat dingding, bawat haligi ay patunay na ang sugat ng kahapon ay maaaring maging lakas ng bukas. Matapos ang kanyang talumpati, pinalabas ng mga bata ang isang dula na ginawa ni Ellie tungkol sa kanyang sariling buhay. Ipinakita roon ang batang palaboy na nagligtas ng isang babae sa kasal at kung paano sila parehong nagbago sa paglipas ng panahon.

Sa huling eksena lumpan, nagbat sabay nilang binigkas ang linyang naging puso ng kanilang kwento. Walang batang dapat mawalan ang pag-asa. Pagkatapos ng pangtatamhal, lumapit si Ellie Kay Lona. Ate, sabi niya, kung wala ka noon, baka hindi ko nahanap ang dahilan para mabuhay. Ngayon, gusto kong ikaw naman ang magpahinga.

Ako na po ang magpapatuloy. Mumiti si Alona. Pinisil ang kamay niya. Hindi mo kailangang palitan ako, anak. Ang mahalaga ipasa natin ang apoy. Hindi ko kailangan ng pahinga hangga’t may batang umiiyak sa kalsada. Ngunit sa mga sumunod na linggo, napansin ni Gabriel at Rachel na madalas mapagod si Alona. Madali siyang hingalin at minsan ay nilalagnat sa gabi.

Nang ipasuri siya ni Gabriel, natuklasang may sakit siya sa puso. “Alona,” sabi ni Gabriel, habang hawak ang kamay nito sa ospital, “Kailangan mong magpahinga. Matagal mo n binibigay ang lahat sa iba. Panahon na para alagaan mo rin ang sarili mo. Ngumiti si Alona mahina. Hindi ko kayang hindi tumulunggab kung may isa pang batang mailigtas.

Sulit ang bawat pintig ng puso ko. Pero paano naman kami? Tanong ni Gabriel lukaan. Tulungan mo lang akong ipagpatuloy to. Yun lang ang hinihiling ko. Habang nagpapahinga si Alona sa ospital, araw-araw siyang dinadalaw ni Ellie at ng mga bata. Nagdala sila ng mga bulaklak. at mga liham ng pasasalamat. Sabi ni Lira na ngayon ay dalaga na at nag-aaral ng social work. Huwag kang mawawala.

Hindi pa kami marunong tulad mo. Ngumiti si Alona, pinisil ang kamay ng dalaga. Hindi niyo kailangan maging tulad ko. Maging sarili niyo lang. Ang kabutihan ay hindi kailangang kopyahin. Kailangan lang ipasa. Makalipas ang ilang buwan sa isang tahimik na umaga ng Mayo. Habang pinapanood niya mula sa bintana ang mga batang naglalaro sa hardin.

Dahan-dahang pumikit si Alona at napayakap sa unan. Nakangiti siya payapa tila nakakita ng liwanag. Ng aral ding iyon, nagluksa ang buong foundation. Ngunit sa halip na puro luha, pinuno nila ng mga bulaklak at kanta ang paligid. Sinunod nila ang hiling ni Alona na wala dapat itim sa kanyang libing.

Puro puti, simbolo ng bagong simula. Si Ellie ang nagbigay ng huling talumpati sa harap ng libing. Ang babaeng ito, sabi niya habang pinipigilan ang pag-iyak. Ang nagturo sa atin na kahit gaano kadilim ang nakaraan, laging may liwanag na pwedeng sundan. Hindi niya lang kami inalagaan. binigyan niya kami ng dahilan para mabuhay at habang may mga batang nangangailangan, mananatili siyang buhay sa puso ng bawat isa sa amin.

Pagkatapos ng libing, nagtanim sila ng puno sa gitna ng compound. Isang punong tinawag nilang puno ng pag-asa ni Alona. Sa paanan nito ay may nakasulat na maliit na lapida. Sa bawat batang iniligtas mo, sa bawat pusong ginamot mo, magpapatuloy ang iyong liwanag. Pagkalipas ng ilang taon, si Ellie ay naging hepe ng unit para sa proteksyon ng mga bata.

Si Lira naman ay naging bagong tagapangasiwa ng foundation. Tuwing anniversaryo, nagtitipon silang lahat sa ilalim ng punong iyon. Nag-aalay ng bulaklak at binabasa ang mga liham ni Alona sa kanila noon. At sa bawat tawa ng mga batang naglalaro sa paligid, pila naririnig nila ang boses ni Alona, mahinahon, payapa at puno ng pagmamahal.

Tandaan ninyo, ang kabutihan ay hindi kailan man natatapos. Ito ay naglalakbay sa puso ng bawat batang natutong magmahal muli. At doon nagtapos ang kwento ni Alona. Ang babaeng minsang binalaan sa asal na mamamatay sa kamay ng kanyang asawa. Ngunit sa halip na wakasan ng buhay, ginamit ang babalang iyon upang maging simula ng pag-asa.

Ang babaeng dating takot na yon ay naging inspirasyon ng libo-libo. Sa huling tagpo, habang lumulubog ang araw sa likod ng lumang bahay na ngayo’y puno ng tawanan, isang batang lalaki ang tumakbo sa harvin. Huminto sa harap ng punong itinanim kay Alona at mahinang binulong, “Ate Alona, salamat dahil sao hindi kami natakot mabuhay.

” At sa kalmadong pag-ihip ng hangin, tila may marahang tinig na sumagot. Isang boses ng babae, banayad at puno ng pag-ibig na tila muling bumubulong sa mundo. Magpatuloy ka lang. Ang liwanag ay nasa inyo na. Ah