Ako si Rico, 29 taong gulang, isang taxi driver sa Maynila.

Araw-araw pare-pareho lang ang buhay ko — gising bago sumikat ang araw, biyahe, kain ng instant noodles, tulog.
Walang espesyal, walang direksyon.
Hanggang isang gabing maulan… nagbago ang lahat.

Mga bandang alas-dose ng gabi.
Habang bumabaybay ako sa EDSA, halos walang sakay.
Bigla kong napansin ang isang babaeng basa sa ulan, nakaupo sa gilid ng kalsada, may hawak sa tiyan, umiiyak.

Tinabi ko ang taxi.

“Miss, ayos ka lang ba?”

Ngumiti siya, pero nanginginig.

“Kuya… buntis po ako. Sumasakit na po… parang manganganak na.”

Hindi na ako nagdalawang-isip.
Binuksan ko agad ang pinto at tinulungan siyang sumakay.
Habang umaandar kami, hinawakan niya ang kamay ko — malamig, nanginginig.

“Kuya, salamat ha… wala po kasing gustong tumigil kanina.”

“Walang anuman, Miss. Sandali lang, dadalhin kita sa pinakamalapit na ospital.”

Pero dahil malakas ang ulan, baha, at trapiko kahit gabi na,
kailangan kong mag-maneho sa gitna ng dilim at tubig.
Ang bawat segundo, parang oras.

Habang humihiyaw siya sa sakit, ako naman halos manalangin habang nagmamaneho.

“Kuya, kung sakaling hindi ko kayanin… pakisabi sa anak ko, mahal ko siya.”

“Wag kang magsalita ng ganyan! Kakayanin mo ‘to. Narito ako, okay?”

Pagdating namin sa ospital, halos pasigaw kong tinawag ang mga nurse.

“Emergency! Manganganak na siya!”

Inilagay siya sa stretcher.
Gusto kong sumunod, pero pinigilan ako ng guard.

“Family lang, sir.”

Umupo ako sa hallway, basang-basa, nanginginig, at hindi ko alam kung bakit ako umiiyak para sa isang taong kakakilala ko lang.
Makalipas ang halos dalawang oras, lumabas ang nurse, ngumiti.

“Sir, safe na po ang baby at ang nanay.”

Para bang nabunutan ako ng tinik sa dibdib.
Napaupo ako at napangiti sa unang pagkakataon ng totoo sa matagal na panahon.

Bago ako umalis, nilapitan ko ang room niya.
Nakatingin siya sa akin, pagod pero nakangiti.

“Kuya Rico… salamat. Kung wala ka, baka hindi na kami buhay ngayon ng anak ko.”

“Basta magpagaling ka, Miss. Ingatan mo si baby, ha?”

Tumango siya.
Bago ako umalis, iniabot ko ang maliit kong rosaryo sa mesa niya.

“Para may magbantay sa inyo habang wala ako.”

Lumipas ang tatlong araw.
Nasa biyahe ako, pagod, at halos walang kita.
Tumunog ang cellphone ko — unknown number.

“Hello?”
“Kuya Rico?”
“Sino ‘to?”
“Si Anna po… ‘yung dinala niyo sa ospital.”

Napangiti ako.

“Uy, kamusta na kayo? Si baby?”
“Mabuti na po. Gusto ko lang sana magpasalamat ulit.
May gusto akong ipakita sa inyo. Pwede po ba tayong magkita?”

Kinabukasan, nagkita kami sa park.
Nakita ko siya, payapa, hawak ang baby na nakabalot sa kumot.
Ngumiti siya.

“Kuya Rico, gusto ko sanang ipakilala sa’yo si Gabriel Rico.”

Natigilan ako.

“Ano?”
“Pangalan niya — ipinangalan ko sa’yo. Kasi kung hindi dahil sa’yo, wala siya ngayon.”

Hindi ko napigilan ang luha ko.
Hindi ko alam kung anong mararamdaman — hiya, saya, o kabigatan ng dibdib.
Ngunit ang alam ko lang, sa unang pagkakataon, may batang ngumiti sa akin na parang sinasabing may silbi ako sa mundong ‘to.

Mula noon, tuwing may oras ako, dumadalaw ako kina Anna at baby Gabriel.
Naging parang pamilya kami.
Tinutulungan ko silang mamili, minsan ako ang nag-aalaga kay baby.
Si Anna, nagpatuloy magtrabaho bilang online seller, at ako naman, nagsimula ulit mangarap.

Isang gabi, habang pinapatulog ko si baby Gabriel, lumapit si Anna.
Tahimik.

“Rico, alam mo ba kung bakit kita pinatawag nung araw na ‘yon?”

Umiling ako.

“Hindi lang dahil sa pasasalamat.
Kasi noong gabing sinundo mo ako, nawalan na ako ng pag-asa. Iniwan ako ng ama ng batang ‘to.
Pero nung tumulong ka — kahit di mo ako kilala —
naramdaman kong may mga tao pa palang handang magmahal kahit walang kapalit.”

Lumapit siya, at bago siya umalis, bumulong:

“Rico… salamat sa’yo, kasi binigyan mo ako ng dahilan para mabuhay muli.”

Pagkalipas ng dalawang taon, hindi na ako taxi driver.
Si Anna at ako, nagsimula ng maliit na transport business —
“Gabriel Rides” ang pangalan.

At sa bawat sasakyan, nakapinta ang maliit na mensahe:

“Buhay ang pag-asa hangga’t may taong handang tumulong.”

Ngayon, si baby Gabriel ay tumatakbo na, palaging nakangiti.
At tuwing tumitingin siya sa akin at tinatawag akong:

“Papa Rico!”

— doon ko palaging nararamdaman:
na minsan, isang simpleng kabaitan lang sa gitna ng ulan
ang kayang baguhin ang buong kapalaran ng isang tao