ISANG PULUBI ANG TUMULONG SA ISANG MAYAMAN PARA PALITAN ANG SIRANG GULONG NITO–HINDI NYA INAKALA NA ANG MALIIT NA KABUTIHANG IYON ANG MAGPAPABAGO NG BUHAY NYA

Sa ilalim ng tirik na araw sa kahabaan ng highway papuntang Tagaytay, nakaupo sa gilid ng kalsada si Lando, isang payat at marungis na lalaking nasa edad kuwarenta. Bitbit niya ang lumang supot na may kaunting tinapay at isang bote ng tubig. Dalawang araw na siyang hindi nakakakain nang maayos mula nang maalis siya sa pinapasukang construction. Wala siyang kamag-anak sa Maynila kaya lansangan ang nagsilbing tahanan niya.

Habang naglalakad siya sa gilid ng kalsada, napansin niya ang isang mamahaling sasakyan—itim na SUV na tila bago pa. Nakahazard ito at may lalaking nakasuot ng puting polo, bahagyang pawis at halatang naiinis habang tinititigan ang sirang gulong sa likuran.

“Put— ang malas naman,” bulong ng lalaki sabay irap. Wala siyang makuhang signal sa cellphone.

Lumapit si Lando nang dahan-dahan. “Sir… kailangan niyo po ba ng tulong?”

Napalingon ang lalaki, tila nagulat sa hitsura ni Lando. “Ha? Hindi na, wala akong pambayad. Tawag na lang ako ng towing pag nagkasignal.”

Umiling si Lando. “Hindi po kailangan ng bayad. Marunong ako magpalit niyan kung may reserba kayong gulong.”

Nag-alinlangan ang lalaki pero wala siyang ibang opsyon. “Meron sa likod. Kung kaya mo, sige.”

Dali-daling kumilos si Lando. Sa loob ng labinlimang minuto, naibaba niya ang sirang gulong, naikabit ang reserba, at sinigurong mahigpit ang mga turnilyo. Tahimik lang ang lalaki habang pinagmamasdan siya, bahagyang nagtataka.

Pagkatapos, tumayo si Lando at pinahiran ang pawis gamit ang laylayan ng damit. “Okay na po, sir. Pwede niyo na paandarin ng dahan-dahan.”

Napatingin sa kanya ang lalaki, nag-aalangan. “Sigurado kang wala kang hinihingi?”

Ngumiti si Lando. “Hindi po lahat ng tumutulong ay may kapalit na gusto. Minsan, mas masarap lang tumulong.”

Bigla siyang sininyasan ng lalaki. “Sumakay ka muna. Mainit.”

Nagdalawang-isip si Lando pero sumakay din sa likuran. Tahimik silang bumiyahe ng ilang minuto hanggang sa biglang huminto ang sasakyan sa isang malapit na kainan. “Kumain ka muna,” sabi ng lalaki. “Ako si Martin, by the way.”

Habang kumakain, tinanong ni Martin, “Anong ginagawa mo sa kalsada?”

Nagkibit-balikat si Lando. “Nawalan ng trabaho… wala ring bahay. Sanay naman akong magtiis.”

Tahimik si Martin sandali bago nagsalita. “May paraan siguro para hindi ka na magtiis.”

Hindi na kumibo si Lando. Inakala niyang awa lang iyon.

—

Kinabukasan, ginising siya ng boses ni Martin sa isang maliit na kwartong inuupahan sa Maynila. “Huwag kang magulat, dinala kita rito kahapon kasi gabi na. May gusto akong ialok.”

Nagulat si Lando dahil may bagong damit at sapatos sa gilid ng kama. Pinakilala siya ni Martin sa isang kompanyang pagmamay-ari niya—isang malaking automotive repair and supply business. “Kung marunong kang magpalit ng gulong sa kalsada, mas lalo mong kaya ito. Training ka muna, ako na bahala.”

Hindi makapaniwala si Lando pero pumayag siya. Mabilis siyang natuto, mahusay at masipag. Ilang buwan lang, naging regular worker siya at binigyan ng maliit na kwarto at sweldo.

Isang gabi, matapos ang trabaho, tinanong niya si Martin, “Sir, bakit nyo ako tinulungan? Puwede naman kayong umalis na lang noon.”

Napangiti si Martin. “Noong bata ako, muntik na akong mamatay sa kalsada dahil sa motorista. Isang pulubi ang tumulong. Hindi ko siya muling nakita, pero alam kong buhay ako dahil sa kanya. Nung nakita kita kahapon, naalala ko siya. At isa pa… bihira ang tutulong nang walang hinihinging kapalit.”

Lumipas ang isang taon, tumaas ang posisyon ni Lando bilang supervisor sa warehouse ng kompanya. Nakabili siya ng maliit na bahay at nakapagpadala ng pera sa mga pamangkin sa probinsya.

Isang araw, dinala siya ni Martin sa isang engrandeng event ng kompanya. Doon, sa harap ng mga bisita, tumayo si Martin at nagsalita:

“May taong nagligtas sa akin sa kalsada—hindi dahil sa yaman o kapalit, kundi dahil sa kabutihan. At dahil sa isang maliit na piraso ng kabutihan, nagbago ang buhay ko. At ngayong taon, siya naman ang nagbago ng buhay ng kompanya ko.”

Tinawag niya si Lando sa entablado. Palakpakan ang lahat.

Naiyak si Lando habang inaabot ang certificate at bagong kontrata bilang operations manager. Hindi na siya ang pulubing naglalakad sa tabing kalsada—isa na siyang respetadong tao na binigyang pagkakataon dahil sa simpleng kabutihan.

At sa huli, sabi ni Martin habang kinakamayan siya, “Maliit lang ang ginawa mo sa tingin mo, pero minsan, ang kabutihan, kahit gaano kaliit, may kakayahang baguhin ang buhay—kasama na ang sarili mong buhay.”

At doon nagsimula ang panibagong kwento ni Lando—hindi bilang pulubi, kundi bilang patunay na ang kabutihan, kahit walang kapalit, ay bumabalik sa paraang hindi mo inaasahan.