Tahimik ang bahay tuwing umaga. Ang tanging maririnig lang ay ang mahina at kalmadong tunog ng baby monitor sa kwarto ni Baby Lia, at ang mahinang paglalakad ng aming golden retriever na si “Max.” Lagi siyang nasa tabi ng kuna, parang bantay na sundalo.

Mula noong ipinanganak si Lia, si Max ang naging anino niya. Kahit kumakain kami o natutulog, laging nasa tabi ng anak ko ang aso. Kaya noong bumalik ako sa trabaho matapos ang maternity leave, kampante ako—lalo na’t may kinuha kaming yaya na si “Alma.” Tahimik, magalang, at
mukhang maasahan

Ngunit isang linggo matapos siyang magsimula, may napansin ako. Tuwing lalapit si Alma kay Lia, nag-iiba ang ugali ni Max. Ikinikiskis niya ang katawan sa harap ng yaya, humahabol ng tingin, at minsan pa’y mahina pero mababang umuungol.

“Max! Stop that!” sigaw ko minsan habang pinapakalma ang aso. Pero imbes na tumahimik, tumingin lang ito sa akin na parang may gustong sabihin.

“Ma’am, baka po hindi lang sanay sa akin,” mahina’t mahinhing sabi ni Alma.

Ngumiti ako. “Oo nga siguro. Give him time.”

Lumipas ang mga araw, pero mas lumala ang kilos ni Max. Isang gabi, habang nasa kusina ako, narinig ko ang mahinang iyak ni Lia at ang tila tahol ng galit. Nataranta akong tumakbo sa kwarto.

Pagdating ko roon, nakita kong si Max ay nakatayo sa pagitan ni Alma at ni Lia. Si Alma naman, nanginginig at nagtatakip ng kamay.

“Ma’am! Sinugod ako ng aso n’yo!” halos umiiyak niyang sigaw.

Kinuha ko agad si Lia at pinakalma si Max. “Alma, baka kasi nagulat ka lang. Hayaan mo muna, baka protective lang talaga siya.”

Ngunit may kung anong kutob akong bumabagabag. Parang may mali. Hindi ito normal na kilos ni Max. Matalino siya, mabait, at kailanman ay hindi nagalit sa kahit kanino—maliban kay Alma.

Kaya isang gabi, nang tulog na ang lahat, binuksan ko ang security footage sa baby monitor app namin. Pinili kong panoorin ang mga nakaraang gabi.

At doon tumigil ang tibok ng puso ko.

Sa video, makikita si Alma na papasok sa kwarto ni Lia bandang alas-dos ng madaling araw. Tahimik, mabagal, at nakatingin sa paligid na parang siguradong walang nakakakita. Lumapit siya sa kuna, at sa halip na ayusin ang kumot ni Lia—bigla niyang tinapik nang malakas ang likod ng bata.
“Tumahimik ka nga! Huwag kang iyak nang iyak!” bulong niya, may halong inis at galit.

Doon biglang tumalon si Max mula sa gilid ng kama. Umungol, humarang, at halos kagatin si Alma habang tinatakpan ng katawan niya si Lia.

Nanlambot ako sa upuan. Napaluha ako sa nakita. Ang asong akala ko’y nagiging agresibo—siya pala ang tanging nagtatanggol sa anak ko.

Kinabukasan, tahimik kong kinausap si Alma.

“Alma,” mahina kong sabi, “ayoko ng gulo, pero nakita ko sa footage ang ginawa mo kay Lia.”

Nanginginig siya, “Ma’am, sorry po! Hindi ko na po uulitin! Pagod lang po ako noon—”

“Hindi mo kailanman dapat iparamdam ‘yan sa isang sanggol.”

At doon ko siya pinaalis.

Pagkaalis niya, lumapit ako kay Max. Nakahiga lang siya sa tabi ni Lia, nakatingin sa akin na parang hinihintay kung galit pa ba ako sa kanya.
Lumuhod ako at niyakap siya nang mahigpit.

“Thank you, Max,” bulong ko habang umiiyak. “Ikaw ang tunay naming tagapagtanggol.”

Mula noon, mas lalo pa naming minahal si Max. Binigyan namin siya ng bagong kama, masarap na pagkain, at araw-araw na lakad sa park. Pero higit sa lahat, binigyan namin siya ng respeto na nararapat sa isang miyembro ng pamilya.

Isang gabi, habang pinapatulog ko si Lia, nakita ko si Max na nakahiga sa sahig, nakatingin sa amin. Tinapik ko ang ulo niya.
“Okay na, Max. Safe na si Lia. Salamat sa ‘yo.”

At tila ba naintindihan niya, dahil tumayo siya, idinantay ang ulo sa paa ko, at dahan-dahang pumikit.

Ang mga camera ay nakakita ng katotohanan—pero si Max, nakita na niya iyon matagal na.

At sa mga sandaling iyon, naintindihan ko: minsan, ang pinakamatapat na tagapagtanggol ay hindi ang may salita—kundi ang may pusong handang magmahal nang tahimik