MAGQU-QUIT NA SANA AKO SA TRABAHO—HANGGANG SA NADISKUBRE KO KUNG BAKIT WALANG TUMATAGAL NG HIGIT SA ANIM NA BUWAN SA OPISINANG IYON

Naiinis na si Marco. Limang buwan na siyang nagtatrabaho bilang data analyst sa isang makintab na gusali sa gitna ng Makati. Malaki ang sahod, oo, pero bawat araw ay parang bangungot. Laging malamig ang aircon na tila sinasadya para pahirapan, laging nakatitig ang supervisor na parang may kamera sa batok niya, at laging paulit-ulit ang trabahong parang hindi natatapos. “Isang buwan na lang, aalis na ako,” bulong niya sa sarili.

Pero bago siya makapagsumite ng resignation letter, may napansin siyang kakaiba. Sa pantry, habang kumukuha ng kape, narinig niya ang dalawang empleyado na pabulong na nag-uusap.

“Anim na buwan lang,” sabi ng isa. “Pag lumampas ka, may mangyayari.”

Napatigil si Marco. Paglingon niya, mabilis na umalis ang dalawa, parang nahuli sa isang sikreto.

Kinabukasan, napansin niyang wala na si Liza, ang katabi niyang seatmate. Wala man lang paalam, wala ring email. Nang tanungin niya ang HR, ngumiti lang ito ng malamig at sinabing: “Nag-resign.” Pero may kakaiba sa tono—parang may tinatago.

Lalong lumakas ang kutob ni Marco nang makita niyang puno ng alikabok ang mesa ni Liza, para bang matagal na siyang wala roon. “Imposible… kahapon lang nandito siya.”

Lumipas ang ilang linggo, at dumating ang ika-anim na buwan ni Marco. Naisip niya, baka tsismis lang ang lahat. Ngunit isang gabi, pinilit siyang mag-overtime mag-isa. Habang naglalakad sa hallway, napansin niya ang pintuang laging nakasara—isang silid na hindi niya kailanman nakita na binubuksan ng kahit sino.

Sa hindi maipaliwanag na lakas ng loob, sinubukan niyang pihitin ang seradura. Bukas. Pumasok siya.

Madilim ang silid, at tanging ilaw mula sa computer screen ang nagbigay-liwanag. Doon niya nakita ang mga file—folders na may pangalan ng lahat ng empleyado. Binuksan niya ang kay Liza. At nanlamig siya. Nakasulat: “Subject #47—Memory extraction successful. Status: erased.”

Nang lumipat siya sa sarili niyang folder, nanlaki ang mga mata niya. Nakalagay: “Subject #59—Extraction scheduled. Date: tomorrow, 11:00 p.m.”

Natigilan si Marco. Extraction? Erased? Lahat ng misteryosong pagkawala ay biglang nagkaroon ng kahulugan. Ang kumpanya pala ay hindi lang basta opisina—may ginagawa itong eksperimento. Gumagamit sila ng mga empleyado bilang test subjects, kinukuha ang mga alaala at pinapalitan ng bagong pagkatao bago itapon.

Humigpit ang hawak niya sa folder. Hindi na siya puwedeng maghintay pa. Nang gabing iyon, umuwi siya nang hindi nagpahalata. At kinabukasan, sa halip na pumasok, tumawag siya para sabihing may sakit siya. Pagkatapos ay nag-empake, at agad na lumipad papunta sa probinsya.

Habang nakasakay siya sa bus, tinignan niyang muli ang folder na kinuha niya bilang ebidensya. Doon niya napansin ang huling linya sa kanyang file: “Subject aware of the system. Extraction moved earlier. Status: in progress.”

Napatingin siya sa bintana ng bus. Sa salamin, nakita niya ang sarili niyang repleksyon. At doon niya napansin—unti-unting naglalaho ang mga alaala niya. Hindi na niya maalala ang pangalan ng kapatid niya. Hindi na niya maalala ang itsura ng bahay nila.

Napalunok siya. Ngumiti ng mapait. “Kaya pala lahat sila hindi tumatagal… hindi dahil sa trabaho… kundi dahil sa trabahador.”

Sa huling pagkakataon bago tuluyang mabura, isinulat niya sa likod ng ticket ng bus: “Huwag kang magtrabaho rito. Hindi ito kumpanya. Isa itong eksperimento.”

At ilang minuto pa, blangko na ang kanyang isip. Ngumiti siya, walang bakas ng takot, at nagtanong sa katabi:

“Excuse me… ano nga ulit pangalan ko?”

Dalawang buwan na ang lumipas mula nang mawala si Marco, at sa opisina ng Helix Data Corporation sa Makati, parang walang nangyari.
Bagong upuan, bagong empleyado.
At sa mesa kung saan dati nakaupo si Marco, nakalagay na ngayon ang nameplate: “Andrea D. Ramos — Data Analyst.”

Si Andrea ay bagong hire, masipag, tahimik, at laging on time.
Pero mula nang unang araw pa lang, may mga bagay na kakaiba na agad niyang napansin.

Ang mga empleyado ay laging may parehong ngiti—parehong tono ng boses, parehong paulit-ulit na mga biro.
Walang nagkukuwento tungkol sa pamilya, walang nag-aalala tungkol sa buhay sa labas.
At sa tuwing magtatanong siya ng personal, laging iyon ding sagot:

“Focus lang tayo sa trabaho, Andrea. Dito, trabaho lang.”

Isang gabi, habang nag-overtime, napansin niya ang isang folder sa desktop ng computer niya.
Wala ito noong nakaraang linggo.
Ang pangalan ng file: “MemoryCycle_60”.

Napakunot-noo siya. Binuksan niya ito.
Sa loob, iisang dokumento lang ang laman — isang scanned note, sulat-kamay sa likod ng lumang bus ticket.
At nakasulat doon:

“Huwag kang magtrabaho rito.
Hindi ito kumpanya. Isa itong eksperimento.”

Sa ibabang bahagi ng note, may isang pirma na halos nabura:
“– Marco”

Nanginig ang kamay ni Andrea.
Hindi niya kilala ang pangalang iyon, pero may kung anong kakaibang kirot sa dibdib niya nang mabasa ito — parang déjà vu.
Parang may alaala siyang gustong bumalik, pero hindi niya maabot.

Sinubukan niyang kopyahin ang file sa flash drive.
Pero biglang nag-flicker ang ilaw.
Lahat ng computer sa paligid niya ay nag-restart.

Pagbalik ng monitor, nawala ang file.

Kinabukasan, habang kumukuha ng kape sa pantry, narinig niya ang dalawang lalaki na mahina ang usapan.
“Si subject #60 ba ‘yon?”
“Oo. Parang nagsisimula nang mag-recover ng mga alaala. Kailangang i-report.”

Napahinto si Andrea.
Tumalikod siya at kunwari naghalo lang ng kape.
Pero nang lingunin niya muli ang dalawa, wala na sila.
At sa basurahan, nakita niya ang dalawang ID na parang pinaglaruan ng apoy — parehong may logo ng Helix Data Corporation.

Nang gabing iyon, bumalik si Andrea sa opisina.
Alas-dose na ng gabi, at tahimik ang buong gusali.
Pumunta siya sa silid na laging nakasara — ang silid na pinasok ni Marco dalawang buwan na ang nakalipas.
Bukas ito.

Sa loob, may mga monitor na nakapaskil sa dingding, bawat isa ay nagpapakita ng mukha ng mga empleyado.
May label sa bawat screen: Subject_45, Subject_46, Subject_59, Subject_60.

Nakita niya ang sarili niya — Subject_60: Status — Observation Phase.

Ngunit ang mas nakapangingilabot…
Sa gilid ng screen, nakasabit ang mga larawan ng mga dating empleyado.
Isa roon, pamilyar: isang lalaki, matangos ang ilong, nakangiti —
ang pangalan sa ilalim ng larawan: Marco Santos.

Biglang umilaw ang likod ng silid.
May boses na malamig, kalmado, at mababa:

“So, ikaw pala si Subject_60.”

Paglingon niya, nandoon ang Supervisor — si Mr. Ortega, ang lalaking laging tahimik pero laging nakamasid.
May hawak siyang tablet, at sa screen nito, lumalabas ang neural pattern ni Andrea.

“Napaka-interesante mo, Andrea.
Ikaw ang unang subject na nagsimulang magtanong bago ang ikaanim na buwan.”

“Anong ibig mong sabihin?”

“Hindi mo naaalala, ‘no?
Dati kang isa sa kanila.
Ikaw si Subject_52 — pero masyado kang mabilis natuto, kaya ni-recycle ka.
Binura namin ang dati mong pagkatao, binigyan ka ng bagong pangalan… bagong posisyon.”

Nanlaki ang mata ni Andrea.
Biglang sumakit ang ulo niya, parang may sumasabog sa loob.
Mga flash ng alaala —
isang bus, isang lalaki na nagsusulat sa ticket,
isang boses na nagsasabing:

“Excuse me… ano nga ulit pangalan ko?”

Nabitawan niya ang folder.
Nang yumuko siya para pulutin, nakita niya ang mga dokumento — at sa pinakailalim,
isang resignation letter na may pirma ni Marco…
at may dugong tumalsik sa sulok ng papel.

“Subject_59 — Terminated.”

Tumakbo siya palabas ng silid, pero lahat ng ilaw sa hallway ay nagsimulang magpatay-sindi.
May boses sa speaker ng opisina:

“Security breach detected. Subject_60 attempting escape.”

Lahat ng pinto ay awtomatikong nagsara.
Isa lang ang bukas — ang elevator.

Sumakay siya, hinihingal, pinindot ang ground floor.
Pero sa halip na bumaba, pataas ang elevator.
Hanggang sa dumating ito sa Level -6 — isang palapag na hindi nakalista sa blueprint ng gusali.

Pagbukas ng pinto, bumungad sa kanya ang isang silid na puno ng mga tangke.
Sa loob ng bawat tangke ay may nakalutang na katawan — mga empleyado, kalmado, nakapikit, may mga wire sa ulo.

At sa gitna ng silid…
isang tangke na hindi pa nakasara.
May plakang nakadikit: Subject_60 — Ready for Transfer.

Umalingawngaw sa speaker ang boses ni Mr. Ortega:

“Hindi ka na makakatakas, Andrea.
Sa sandaling isara ang tangke, makakalimutan mo ulit ang lahat.
Babalik ka sa opisina bilang bagong ikaw.
Isa ka sa amin — hindi ka empleyado, eksperimento ka.”

Habang dahan-dahang bumababa ang takip ng tangke, tumingin si Andrea sa repleksyon ng sarili niya sa salamin —
at sa likuran, anino ng isang lalaking may pamilyar na ngiti.

Si Marco.

Ngumiti ito at bumulong:

“Hindi pa tapos ang cycle, Andrea.
Oras na para gisingin ang lahat.