Malakas ang buhos ng ulan, halos hindi na makita ang kalsada nang mapilitang huminto si Adrian Navarro sa isang lumang waiting shed sa tabing-daan. Isa siya sa pinakamayamang negosyante sa bansa—pero sa gabing iyon, basang-basa, pagod, at walang signal, para siyang ordinaryong taong naghahanap lang ng masisilungan.

Habang tinatanggal niya ang suot na blazer para pigain, napansin niya ang dalawang batang nanginginig sa malamig na hangin. Hawak ng ina ang mga ito, mahigpit na niyayakap, tila pinoprotektahan mula sa bumubuhos na ulan. At nang lumiwanag ang headlights ng dumaan na sasakyan, doon niya nakita nang malinaw ang mukha ng babae.

Halos napatigil ang tibok ng puso niya.

“Lia…?” bulong niya, hindi makapaniwala.

Dahan-dahang tumingala ang babae. Nang magtagpo ang kanilang mga mata, parang bumalik ang lahat ng alaala—mga pangakong hindi natupad, mga gabing puno ng luha, at isang hiwalayang hindi nila nakayanan.

Si Lia, ang babaeng minahal niya nang higit sa lahat… at ang babaeng iniwan niyang luhaan nang piliin niyang sundin ang utos ng pamilya niyang mayaman: mag-aral abroad, kalimutan ang “simpleng” pag-ibig, at pagtuunan ng pansin ang negosyo.

Pero ang mas ikinabigla niya ay ang dalawang batang nasa tabi nito. Magkasingtangkad. Magkasing-edad. At mas nakakagulat—magkasing-kulot ng buhok, magkasing-kayumanggi ng mata, at may pamilyar na hugis ng ngiti.

Para silang mga batang bersyon niya.

“Lia… sila ba—?”

Pero mabilis itong umiwas.

“Hindi ito ang oras,” pabulong niyang sagot habang tinatakpan ang mga bata ng jacket. “Wala kaming matuluyan. Hindi umaandar ang kotse ko. Napilitan kaming maglakad hanggang dito.”

Ramdam ni Adrian ang panginginig ng dalawang bata. Agad siyang lumapit at hinubad ang sarili niyang coat, ibinalot sa kanila. “Mainit pa ‘to. Sige, gamitin ninyo.”

Tahimik na pinanood ni Lia ang kilos niya, halatang naguguluhan. Isang bahagi ng puso niyang matagal nang sinaktan at iniwan ay unti-unting nabubuksan muli. Pero may isang katotohanang ayaw pa rin niyang sabihin.

“Nagugutom ba sila?” tanong ni Adrian.

Tumango si Lia, nahihiyang lumingon sa mga anak.

“Simula nang masira ang kotse… wala pa silang nakain.”

Hindi na nagdalawang-isip si Adrian. Tinawagan niya ang driver at bodyguard gamit ang emergency satellite phone na dala niya. Ilang minuto lang ay dumating ang convoy. Inalok niya sina Lia at ang mga bata ng sakay, pero tumanggi si Lia nang bahagya.

“Adrian, hindi ako humihingi ng tulong. Sanay kaming magsikap. Hindi ko kailangan—”

“Hindi ito tungkol sa kailangan mo,” putol ni Adrian, halos hindi ma-control ang emosyon. “Lia, nanginginig ka na. Ang mga bata nanginginig. Hindi ko kayang umalis dito nang hindi ko sila inaalagaan.”

Walang sumagot. Ilang sandali pa, sumakay sila.

Sa loob ng van, kitang-kita ni Adrian kung paano nakatulog ang mga bata sa kanyang balikat. At habang pinagmamasdan niya ang kanilang maliit na mukha, lalong sumisikip ang dibdib niya.

Hindi niya na napigilang itanong:

“Lia… bakit hindi mo sinabi sa akin na—?”

“Dahil hindi mo rin naman ako pinaglaban,” mahina ngunit matatag ang sagot. “Nang mawala ka, iniwan mo rin lahat ng responsibilidad. Iniwan mo ako sa gitna ng pinakamahirap kong sandali.”

Tumulo ang luha ni Lia, pero agad niya itong pinunasan. “At oo, Adrian. Sila ang iniisip mo.”

Gumuho ang mundo ni Adrian sa narinig.

Dalawang bata. Dalawang buhay. Dalawang taong dapat kabilang sa mundo niya—pero lumaki nang wala siya.

Pagdating nila sa rest house, agad inasikaso ni Adrian ang pagkain, tuwalya, kumot, at damit ng mga bata. Habang pinapanood niya ang kambal na kumakain, napagtanto niyang ito ang mga sandaling ninakaw ng sariling desisyon, kasunod ng pagtalikod na ipinilit sa kanya noon.

Pagkatapos kumain, lumapit ang isang bata sa kanya.

“Sir… thank you po,” bulong nito.

Ngumiti si Adrian, pero puno ng lungkot ang mata niya. “Hindi mo kailangang tawagin akong ‘sir’…”

Nagkatinginan sila ni Lia—isang tingin na puno ng tanong, sakit, at hindi natapos na kwento.

“Adrian,” mahina niyang sabi, “huwag mo sana silang paasahin. Hindi ko sila binuhay para maghintay ng hindi darating.”

Humigpit ang dibdib ni Adrian. Lumapit siya, hindi para pilitin si Lia, kundi para magsabi ng totoo—sa unang pagkakataon matapos ang napakahabang taon.

“Lia… hindi ako aalis. Hindi ngayon. Hindi na ulit.”

Nag-angat ng tingin si Lia. Sa unang pagkakataon, nakita niya ang Adrian na hindi nakatali sa pangalan, sa pera, o sa pamilya. Nakita niya ang lalaking minsang nangako ng pag-ibig.

At ang lalaking handang itama ang mga pagkakamali.

Kinagabihan, natulog ang mga bata nang mahimbing—luha ang kapalit ng ginhawa sa kanilang mga magulang. At sa unang umagang sumunod, hindi na strangers ang bilyonaryong sumilong at ang babaeng iniwan.

Isang bagong pagkakataon ang bumukas—para sa dalawang puso, at para sa dalawang batang matagal nang naghahanap ng buo nilang pamilya